Vísir - 07.10.1978, Blaðsíða 14

3ss^«sssS»SEsfls
Ga‘uwní
enn ''■oHl cvetttV V' Skrttíi4r®’
•SSPs&S&S'1*
ilsemno^
t®t sér
15Sfe*2í3SsSsksís»
b®V'LrkGjrM\
,.lh l
Glstason ^® tráW ^úandirotti.*1 nton. t *c\ ai Dodda
. ve^rpta\lwib*í‘a&SP ^
1 ?W* Sta» ^______________
att* Vmótaö han”
tega .—
Laugardagur 7. október 1978
VÍSIK
At Dodda.
„Ég var vel uppalinn viö
Laugaveg, hús niimer fjögur.
Húsiðheitir Snússa. Þaö þýðir að
fá sér i nefið. Ég veit ekki af
hverju það heitir þessu nafni. En
kannski feneu menn sér i nefið á
meðan þeir voru að byggja það. I
gömlu timburhúsi við Bergstaða-
stræti sjö, bjuggu svo amma min
og móðurbróöir minn, Þórður
Magnússon. Doddi. Þar átti ég
annað heimili og það stækkaði
veröldina verulega.”
„Doddi var óstjórnlegur grúsk-
ari og fjölgáfaöur. En hann
dreifði sér svo mikið, og þaö er
eins meö flesta þá sem það gera,
aö þeir ná ekki súper árangri i
neinni grein. Hann átti mikiö af
bókum, ekki sist myndlistarbæk-
ur, sem var óvenjulegt þá. Ég lá
yfir þessum bókum, og þar gat ég
skoðaöheimslistina. Ég á nokkuö
af þessum bókum núna.
„Doddi pældi i æðri greinum.
Stærðfræði, myndlist, bókmennt-
um, jarðfræði og stjörnufræði og
hann var mjög góður teiknari.
Það er skemmtilegt, aö i kringum
nitján hundruð og tiu, þegar Þór-
bergur var að skoða Sirius út um
gluggann i Bergshúsi, var Doddi
við nákvæmlega sömu iöju
tveimur húsum fjær, og hvorugur
vissi af hinum. Ég sagði Þórbergi
siöar frá þessu.”
„Doddi var eins og Þórbergur
— fór mikið i gönguferðir. Ég fór
þá gjarnan með honum. Hann
þekkti Reykjavik mjög vel og fór
oft eftir gömlum og skritnum
leiðum. Hann sagöi mér frá hús-
unum og benti á ýmis smáatriði.
Og hann sagði frá körlum og kerl-
ingum i þessum húsum.”
„Einu sinni stofnuöum við fél-
ag. Ég, pabbi og Doddi. Félagið
var starfrækt á sunnudags-
morgnum, — til að auka matar-
lystina. Við skipulögðum ferðir
um bæinn og tókum fyrir eitthvað
ákveðið f hvert skipti. Og svo var
lagt af stað klukkan niu. Ég átti
hugmyndina að nafni félagsins:
Félag íslenskra fótgönguliða.”
Heysatan a trapisunm
„Bak við húsið hjá Dodda var
litill túnblettur, eins og trapisa i
laginu. Ég haföi það embætti að
slá þennan blett, — tvisvar, þrisv-
ar á sumri. Auk þess sem ég bar
inn kol og gerði fleira. Einu sinni
sló ég svo blettinn og rakaði sam-
an heyinu i eina sátu.
„Þegar ég hafði lokið verkinu
og var um þaö bil að fara, kom
Doddi hlaupandi og kallaði:
„Veistu hvað þú hefur gert?
Veistu hvað þú hefur gert? Ég
vissi ekki hvern andskotann ég
hafði gert af mér i þetta skiptið,
því maöur var alltaf eitthvað aö
gera af sér. En það stóð ekki á
skýringunni hjá Dodda: „Þú hef-
ur sett heysátuna nákvæmlega á
þungamiðju trapisunnar ”! ”
Svona var hann.”
„t annað skipti kom ég að hon-
um þar sem hann sat við hnattlik-
an og lék sér að reikningsdæmi.
Þá var hann að reikna út hve
langur skuggi eins meters langr-
ar stangar væri á þessum tima á
þessum degi á tilteknum stööum
á jörðunni. I Equador á miðbaug,
klukkan tólf á hádegi, var skugg-
inn enginn!”
Þetta er lifshumorinn'
„A gönguferðunum skýrði hann
ýmislegt út fyrir mér. Svo sem
grundvallaratriði i afstæðiskenn-
ingunni. Einu sinni likti hann
mannlifinu við bát. Niðri i bátn-
um er fólk, sem aldrei sér qpp
fýrir borðstokkinn. Ofar i bátnum
sitja menn sem sjá út fyrir borð-
stokkinn og enn aðrir eru uppi i
mastrinu. Það eru þeir sem sjá
vitt og breitt.”
„Eitt sinn, — allt i einu — varð
trapisan bak við húsið við Berg-
staðastræti þakin fiflum og hel-
vitis illgresi. Þetta varð til þess
að ég kallaði húsið Fiflastaði.
Doddi breytti þvi svo i Fifilstaði.
Þegar hann svo siðar var lagður
inn á Vifilstaði, kölluöum við
þann stað auðvitað aldrei annaö
en Fifilstaöi. Finnst þér þetta
merkilegt? Ég gerði mér ekki al-
mennilega grein fyrir þvi sjálfur.
En þetta er sko flipp. Svona gát-
um við flippaö. Þetta er lika lifs-
húmorinn.”
„Hann kenndi mér að hugsa'.’ Þórður Magnússon — Doddi. Teikning
sem Gylfi gerði ’6S eftir gamalli Ijósmynd og minni. „Ekki nógu góð
mynd”, segir hann. „Gerð áður en ég þjálfaði mig sem teiknara”
„Doddi var afskaplega smár.
Með allra smæstu mönnum og
innan við fjörutiu kiltí að þyngd.
Hann var astmasjúklingur og var
einusinni lagður inn á Landakot.
Nunnunum fannst það broslegt
hversu létur hann var þessi mað-
ur, ekki einu sinni fjörutiu kiló.
Doddi varð var við að þær voru að
flissa og sagöi: „Ég er holur að
innan”.
„Hann fékk slag. A Þorláks-
messu ’63. Mamma kom til hans
og sá að eitthvað alvarlegt var á
seyði. Doddi virtist rænulaus og
hún hringdi á sjúkrabíl. Hann
var ógurlega máttlaus og
þegar verið var að styðja
hann út, slefaði hann nið-
ur á bringuna. Og verður þá aö
orði: „Hann slefar um leið og
hann brosir.” Og það á ákýringu.
Þetta ertilvitnun úr kvæði. Grim-
ur Thomsen orti um Goðmund á
Glæsivöllum: „Fránar eru sjónir
—- og fölur er hans hlýr — feykn-
stafir svigna i brosi.” Sigurður Z
snériþessu upp á Jónas frá Hriflu
og sagði: „Sljóar erusjónir — og
slapandi hans hlýr — hann slefar
um leiö og hann brosir.”
„En svona var gamansemin á
háu stigihjáDodda.Hann gat enn
gert grin að sjálfum sér i miðju
hjartakasti
„Doddi opnaði fyrir mér bók-
menntir og hannopnaði fyrir mér
umhverfið i kringum mig. Hannn
kenndi mér að hugsa.”
Meö brilliantin og greitl í
piku
Gylfi Gislason húsasmiður var
ekkertöðru visi en gerist og geng-
ur. Hann vaknaði á hverjum
morgni klukkan tuttugu minútur
yfir 7. Var kvæntur, fimm barna
faðir og ók um á Volkswagen. A
þeim tima voru allir borgaralega
klæddir. Hann lika. Þetta var á
brilljanti'nárunum. Gylfi notaði
brilljantin og greiddi i piku.
Reyndar eru aðeins fimm ár sið-
an hann átti siðast bil.
Gylfi Gislason myndlistarmað-
ur er næturhrafn. Hann þarf ekk-
ert frekar að fara á fætur á
morgnana og hann vinnur best
um kvöld og nætur. Hann gengur
eða fer ferða sinna með strætis-
vagni, og hann snæðir þar sem
hentar best hverju sinni. Matar-
gerð fer hreint ekki fram i risinu.
Hér verða þvi engar lýsingar á
gómsætum réttum sem á borö
voru bornir. Mér var fært blá-
vatn þegar langt varliðið á spjall.
Og eingöngu vegna þess að ég bað
um það. Þegar Jens ljósmyndari
kom til þess að taka myndir, urð-
um við aö skiptast á aö drekka
blávatnið úr sama málinu. „Ég
nenni ekki að vaska upp”, sagði
húsráðandi.
Hvað gerist? Af hverju verður
snögglega svona róttæk breyting
álifi Gylfa Gislasonar? Árið 1971
virðist marka þáttaskil. Fyrsta
sýningin er sett upp i SOM og allt
i einu fer hjólið að snúast.
Þankinn sa sami”
„Þegar ég fór loksins af staö,
fóru hlutirnir að gerast svo hratt.
„Þegar ég fór loksins af stað,
fóru hlutirnir að gerast svo
hratt.”
„Þankinn var alltaf sá sami”.
„Peningar eru góðir, sérstak-
lega þegar mann vantar þá!”
„Helviti skitt þegar ekkert er
skrifað um sýningu eftir sýn-
ingu”.
Yiðtol: Eddo Andfésdóttir Ljósmyndif: Jens Álexondefsson