Vísir - 17.03.1979, Blaðsíða 12

Laugardagur 17. mars 1979
Gamli skólinn/ og kirkja.
Finnbogi Hermannsson notar gjarnan Hjemmet til aö gera dönskutímana
legri.
bæri-
Þaðerdálltið einkennilegt að
koma I heimsókn i Héraðsskól-
ann á Núpi i Dýrafirði tuttugu
árum eftir aö maður tróð þar
stéttar sem nemandi f „yngri
deild”, sem þá var kölluö.
Nemendur i yngri deild voru
(að þvi er nemendur í eldri
deildum fullvissuðu okkur um)
lægsta lífsform sem fyrirfannst
á jörðinni.
Nemendum i yngri deild bar
þvi að ganga niðurlútir og sýna
sér æðri iífverum tilhlýðilega
virðingu. Annars var viðbúið að
þessar æðri lifverur tækju mann
harkalega tð bæna.
bað hafa orðið töluverðar út-
litsbreytingar á Núpi á þessum
tuttugu árum, eins og væntan-
lega á yngri deildar nemanda á
sama tima.
Gamla skólahúsið er að vfeu i
sinni upprunalegu mynd, eða
hérumbil, en i vistunarmálum
hafa oröið miklar breytingar. 1
,;den tid” voru stelpurnar vist-
aðar uppi á lofti i gamla skóla-
hússins, en strákarnir i öðru og
nýrra húsi — i hæfilegri fjar-
lægð. Nú er búið að reisa
aðskiljanleg ný hús enda nem-
endum fjölgað.
Það er kominn nýr matsalur
og það er verið að klára stór-
glæsilegan nýjan barnaskóla.
Þaðtók dálitinn tima að áttasig
svo á umhverfinu að geta fundið
gömlustrákavistina (sem hefur
verið máluð siöan siðast), en
eftir að hún var uppgötvuð var
ekkert mál að finna gamla her-
bergið, næst innst á ganginum á
efri hæð.
Gamla herbergið er lika
breytt. Þaðer búiðað taka niður
kojurnar og þar búa nú stelpur
(sem er einum tuttugu árum of
seint).
Þvi fer fjarri að við höfum
verið beinlinis kúgaðir, en það
er enginn vafi á að töluverðar
breytingar hafa oröiö á aga og
athöfnum öilum.
Þá var skóli frá morgni til
kvölds og lestimar með yfirsetu
þær stundir sem ekki stóðu
kennarar viö að troða visdómi i
þykk höfuð.
Þaðerað visuennskóli ogþað
eru enn lestímar með yfirsetu,
en nú eru lika reiknaðir nokkrir
fritimar inn í sólarhringinn.
í gamla daga var fastlega
reiknað með þvi að ef nemendur
hefðu einhvern fritima legðust
þeir i barnanir, drykkju og ann-
að óeðli.Þaðvarþvihringtinná
vistirnar og þeim harðlega læst,
fljótiega eftir að búið var að
renna niður kvöldmatnum.
Þá vantaði ekki mikið uppá
að lagt væri jarðsprengjum
fyrir framan stelpnavistina og
kennarar lægju bakvið sand-
pokavigi með hriðskotariffla til
að salla niður þá kynóðu djöfla
sem hugsanlega slyppu i gegn-
um „minufeltið”.
Nú eru veitt „vistarleyfi”
þannig að strákar og stelpur
geta skiptst á heimsóknum á
vissum timum dagsins.
Þá voru öðru hvoru haldnir
dansleikir i vel upplýstum sal,
þar sem allir kennarar stað-
arins „patróleruðu” dansgólfið
til að passa að fólk dansaði ekki
of nálægt hvert öðru.
Nú er dansaö i niðamyrkri á
hverju laugardagskvöldi eftir
trylltri diskó tónlist.
Er þá Núpsskóli orðið illkynj-
að lastabæli? Ekki svoáberandi
sé, aö minnsta kosti. Timarnir
eru breyttir og mennirnir með
og skólinn hefur sem betur fer
ekki staðið i stað.
Bakvið sandpokavigi Hestarnir búnir?
Úr matsal.
Minningarnar eru eðlilega
orðnar nokkuð þokukenndar en
þær merkustu koma þó smám-
saman fram i hugann: „Þarna
var sleikurinn... og þarna var
smókurinn...”
i gamla daga var reynt að
fara leynt með þessar athafnir,
nú eru uppi skilti sem segja
mönnum hvar skuli ganga til
verka.
Á einu hefur ekki orðið breyt-
ing í skólanum: nemendurnir
éta reiðinnar ósköp. Hinsvegar
eru uppáhaldsréttirnir nú aðrir.
Ég man einkar vel eftir að
fyrsta morguninn sem ég vakn-
aði á Núpi varð mér litið út um
gluggann og sá að verið var að
leiða gamlan klár framhjá.
Ingvi, bróðir minn, og Steini
Lár, frændi, sem deildu með