Morgunblaðið - 16.02.2001, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 FÖSTUDAGUR 16. FEBRÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ragnar Örn Ás-geirsson fæddist
í Reykjavík 9. janú-
ar 1946. Hann lést á
líknardeild Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúss í Kópa-
vogi 8. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru Ás-
geir Þorsteinsson,
sjómaður, f. 9.8.
1920, d. 9.8. 1996,
og Ásta Sigurðar-
dóttir, f. 26.9. 1921.
Þau bjuggu lengst
af í Skólagerði 6a í
Kópavogi. Systkini Ragnars Arn-
ar eru Þorsteinn, f. 28.5. 1947,
eiginkona hans er Ingibjörg Ás-
grímsdóttir. Börn þeirra eru
Ásta, Ásgrímur Smári og Ásgeir
Örn. Barnabörn þeirra eru fjög-
ur; Helga, f. 7.2. 1950, eiginmað-
ur hennar er Einar Thorlacius.
Börn þeirra eru Nadine Guðrún,
Ágúst Ottó Jónsson, f. 22.6. 1914,
d. 31.10. 1987, og Þóra Bach-
mann Stefánsdóttir, f. 29.1. 1917.
Bróðir Jónínu var Stefán Grétar,
f. 25.7. 1940, d. 6.7. 1993. Eig-
inkona hans er Sjöfn Jónasdóttir
og eru börn þeirra Þóra, Silja og
Jónas. Þau eiga eitt barnabarn.
Börn Ragnars Arnar og Jónínu
eru: Berglind, f. 17.11. 1971,
ferðafræðingur, maki hennar er
Ásmundur Edvardsson, f. 13.6.
1969, sölumaður. Þau eru búsett
í Hafnarfirði og eiga tvö börn,
Helenu, f. 23.4. 1996, og Örn, f.
22.1. 2001; Ágúst Þór, f. 9.5.
1979, háskólanemi; og Svala, f.
13.10. 1984, nemi.
Ragnar var gagnfræðingur frá
Gagnfræðaskóla Vesturbæjar.
Hann hóf nám í prentiðn hjá
Morgunblaðinu 1. október 1964,
þá 18 ára, og vann hjá blaðinu til
dánardags. Hann vann lengst af
á auglýsingadeild blaðsins við
auglýsingateiknun og uppsetn-
ingu, en starfaði í nokkur ár sem
útlitsteiknari.
Útför Ragnars Arnar fer fram
frá Víðistaðakirkju í Hafnarfirði
í dag og hefst athöfnin klukkan
15.
Þórdís Ásta og Stein-
unn Erla. Þau eiga
eitt barnabarn; Sig-
urður, f. 2.11. 1951,
eiginkona hans er
Guðrún Zóphanías-
dóttir. Börn þeirra
eru Aldís Sigríður,
Ásta Fanney og Ívar.
Börn Sigurðar af
fyrra hjónabandi eru
Heiða Lind og Hildur
Eva. Hann á tvö
barnabörn; Kristjana
Laufey, f. 8.3. 1954,
börn hennar eru Ás-
geir Andri og Fann-
ey Lára; Ólafía, f. 2.9. 1963, eig-
inmaður hennar er Árni Rúnar
Sverrisson. Börn þeirra eru Val-
geir Gauti og Hugrún.
Ragnar Örn kvæntist eigin-
konu sinni, Jónínu Ágústsdóttur,
kennara, 27. september 1969.
Jónína er fædd í Hafnarfirði
30.5. 1948. Foreldrar hennar eru
Elsku pabbi. Það er erfitt að sætta
sig við að þú sért farinn, en nú líður
þér vel eftir að hafa háð erfitt stríð
við þá sjúkdóma sem hrjáðu þig. Þú
verður alltaf í hjörtum okkar þar
sem við geymum allar okkar fallegu
minningar og góðu stundirnar sem
við áttum með þér. Þú varst okkur
einstök fyrirmynd, samviskusamur
og ósérhlífinn og alveg einstakur
fjölskyldufaðir. Þú lést alla aðra en
sjálfan þig ganga fyrir og alltaf
varstu tilbúinn til allra verka ef á
þurfti að halda.
Nú síðustu árin eftir að Helena
fæddist taldir þú aldrei eftir þér að
líta eftir afastelpunni þinni og stytta
henni stundir þrátt fyrir veikindi þín
og oft langan vinnudag. Umhyggju-
semi þinni og hógværð er kannski
best lýst þegar þú lést þau orð falla
þegar Örn, litli afastrákurinn þinn,
barðist fyrir lífi sínu á vökudeildinni
og þú að heyja þitt dauðastríð, að það
væri nú óþarfi að hafa áhyggjur af
þér og þinni heilsu. Mestu skipti að
drengurinn næði heilsu. Þú lést aldr-
ei bilbug á þér finna í veikindum þín-
um.
Elsku pabbi, það eru ótal minn-
ingar sem streyma gegnum hugann
og það er fjársjóður sem alltaf má
leita í. Við vitum að þú ert hjá okkur
og fylgist með okkur úr fjarlægð. Við
munum svo hitta þig þegar sá tími
kemur. Þú lifir áfram í hugum okkar
og hjörtum. Innilegustu þakkir fyrir
allt sem þú hefur gefið okkur, elsku
pabbi.
Berglind, Ágúst Þór og Svala.
Lífið er alltaf stutt, hversu gamall
sem þú verður.
Þegar við frumbyggjarnir vorum
að alast upp í Vesturbænum í Kópa-
vogi var svo óendanlega langt til
aldamóta að við náðum ekki að hugsa
svo langt fram í tímann.
En nú er sá tími kominn og þegar
maður lítur til baka er þetta bara alls
enginn tími – svo lítill tími í eilífðinni.
Minningabrotin birtast af og til
þegar maður hugsar til baka, en það
eru takmörk fyrir því hve langt aftur
maður man. Mér finnst alltaf að ég
hafi haft stóra bróður sem fyrirmynd
og reynt að gera eins og þú, að
minnsta kosti þegar við vorum litlir
og þú þurftir að dröslast með yngri
bróður hvert sem þú fórst. Við flutt-
um í Kópavoginn árið 1950 með for-
eldrum okkar, að Borgarholtsbraut
30a sem síðar varð Skólagerði 6a, og
ólumst þar upp þar til kominn var
tími til að festa ráð sitt eða þannig
sko.
Kópavogur var nánast sem sveit
þegar við fluttum þangað og frjáls-
ræðið og víðáttan mikil. Að alast upp
við þessar aðstæður var ómetanlegt.
Það hefur áreiðanlega mótað það
áræði og dugnað sem einkenndi þig.
Þú fórst iðulega framarlega í flokki í
bardögum við aðra hópa úti á nesi og
sérstaklega man ég eftir því atviki
þegar þú komst blóðugur með gat á
hausnum eftir steinaslönguskot en
samt sigri hrósandi því hinir höfðu
lagt á flótta.
Skylmingarnar í nýbyggingunum í
Skólagerðinu voru frábær tími.
(Heldurðu að þeir fyrirgefi okkur
ekki allar gluggaskemmdirnar?)
Þú varst góður í því að prófa vara-
söm siglingaför á Fossvoginum, svo
sem leka bárujárnsbáta og valta kaj-
aka (frumsmíð) en seinna urðu þeir
bara ansi góðir. Eitthvað hefur mað-
ur heyrt minnst á skútusiglingar en
þá var ég fluttur norður. Við þessar
aðstæður náðir þú ágætistökum á
sundíþróttinni þegar þú þurftir að
bjarga þér í land.
Þú varst ótrúlega kaldur og áræð-
inn í ýmsum uppátækjum, t.d. að
skylmast uppi á bröttu húsþaki
(þriggja hæða). Að vísu voru stillans-
ar í kring, en ég held ég hafi sjaldan
verið eins hræddur og þegar þú
rannst niður þakið og féllst alveg nið-
ur á jörð.
En seigur karlinn, fékk bara heila-
hristing og smábeinbrot. Þegar ald-
urinn sagði til sín gerðist þú mikill
töffari og greiddir náttúrulega í ...
eins og þá var í tísku. Það er haft fyr-
ir satt að myndast hafi far fyrir fram-
an spegilinn, svo vel þurfti að vanda
til greiðslunnar. Ég held ég hafi ekki
náð þér fyrr en þú komst á fast með
þinni heittelskuðu úr Hafnarfirðin-
um, og kannski komst ég um tíma
svolítið fram úr þér eftir það. Þetta
er ekki sagt af því að einhver keppni
hafi verið okkar á milli, heldur leit ég
alltaf svolítið upp til þín töffarans og
var kannski að reyna að herma eftir.
Í stórum systkinahópi varst þú elst-
ur og mjög svo ríkur af ábyrgðartil-
finningu. Þú varst stoð og stytta
mömmu þegar pabbi var á sjónum og
eftir að pabbi veiktist reyndi enn
meira á það og mamma treysti mikið
á þig. Að minnsta kosti var gott að
vita af þér þarna á suðvesturhorninu.
Það þarf ansi mikinn kraft og elju til
þess að byggja einu sinni, hvað þá
tvisvar, eins og þú gerðir, fyrst á
Suðurgötunni og síðan á Hjallabraut
60. Hér er aðeins stiklað á stóru úr
brotum minninganna og auðvitað er
margt fleira sem kemur upp í hug-
ann, bæði spaugilegt og alvöru-
þrungið, en ekki er hægt að tíunda
allt því þá þyrfti að stækka blaðið.
En þó verð ég að minnast þess að
einu sinni fyrir nokkuð mörgum ár-
um vorum við bræður, tveir pottorm-
ar, á leið úr sveitinni eftir sumardvöl
og fengum kjötsúpu hjá góðu fólki á
Selfossi. Fórum við þaðan með rútu,
en kjötsúpan mín varð eftir á Hellis-
heiðinni. Þú varst nú ekki par hrifinn
af bróa þá, en ekki hafðirðu mörg orð
um það og sýnir það vel það umburð-
arlyndi sem þú varst þegar farinn að
sýna svo ungur að árum.
Ekki má gleyma þeim vinakjarna
sem myndaðist á miðju Kársnesinu
mjög snemma og hefur haldist æ síð-
an. Það er óvanalegt að svo stór hóp-
ur haldi saman svona lengi, eins þótt
einhverjir hlaupi til og flytji út á
land. Ég vil þakka vinum okkar sem
studdu þig og fjölskyldu þína á alla
lund og léttu þér baráttuna sem mest
þeir máttu. Þeirra vinátta er ómet-
anleg.
Þegar maður stendur frammi fyrir
orðnum hlut eins og í dag spyr mað-
ur sjálfan sig hvort maður hafi notað
tímann nógu vel og hvort sambandið
hefði mátt vera meira hin seinni ár.
Málið er bara ekki svo einfalt; ég fyr-
ir norðan, þú fyrir sunnan og hvor
um sig að vinna að sínum málum og
sinna sinni fjölskyldu, sem ég veit að
þú gerðir með sóma.
Þú varst traustur, ábyrgur og góð-
ur sonur, bróðir, eiginmaður, faðir og
afi. Afahlutverkið hefði mátt standa
lengur yfir. Auðvitað vildi maður
alltaf hafa gert betur þegar svona
veikindi steðja að en ekki verður við
öllu séð. Nú er þrautagöngu þinni
lokið og þú kominn til hinna eilífu
veiðilendna sem okkar allra bíða.
Hafðu þökk fyrir allar ánægjulegu
stundirnar sem við áttum saman og
ég vona að ég hafi ekki íþyngt þér um
of sem yngri bróðir. Þú mátt vera
stoltur af eiginkonu þinni og börnum
sem hafa staðið sem klettar í veik-
indum þínum og í þeirri sorg sem
þau þurfa nú að glíma við þegar þú
kveður þetta jarðríki. Elsku
mamma, Jonný, Berglind, Ási, Ágúst
Þór, Svala, Helena og litli Örn, við
Inga og krakkarnir sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Hugur okkar er hjá ykkur á þessari
sorgarstundu. Þig Ragnar kveð ég
með þessum orðum:
Nú kveð ég þig bróðir með klökkva
ég kann enga skýringu á því,
hví lífsins þitt ljós þurfti að slökkva
og leggja þig hvíluna í.
Hvíl þú í friði bróðir.
Þorsteinn Ásgeirsson.
Einn af mínum bestu vinum og
samstarfsmönnum, Ragnar Örn Ás-
geirsson, er fallinn frá eftir erfið
veikindi. Hann lést í sínum gamla
heimabæ, Kópavogi, fimmtudaginn
8. febrúar sl. aðeins 55 ára að aldri.
Það mun hafa verið í byrjun sjötta
áratugarins sem leiðir okkar lágu
saman. Ég bjó hjá afa og ömmu í
Hófgerðinu er Ragnar flutti í Skóla-
gerði 6a með foreldrum sínum, Ástu
Sigurðardóttur og Ásgeiri Þorsteins-
syni, og systkinum. Skammt var á
milli húsanna og fljótlega myndaðist
kunningsskapur milli afa og ömmu
og þeirra hjóna. Ég var einn í afa og
ömmuhúsum og sótti fast í leikfélaga
þótt þröng væri á þingi og húsnæðið
lítið. Ég minnist þess einkum á mín-
um unglingsárum að þá var ég öllum
stundum í Skólagerðinu og á þaðan
margar og ljúfar minningar. Þar
hittumst við félagarnir úr nágrenn-
inu, spiluðum á spil, bobb og borð-
tennis og lærðum að lifa lífinu.
Það er svo um miðjan sjöunda ára-
tuginn að við strákarnir fórum að
huga að framtíðinni. Þorsteinn bróð-
ir hans fór í MR, tveir félaga okkar
fóru í loftskeytaskólann, einn í blikk-
smíðanám og svona mætti áfram
telja en örlagavaldur okkar Ragnars,
Lárus Ragnarsson, hóf prentnám
hjá Morgunblaðinu og æxluðust mál-
in þannig að við Raggi enduðum báð-
ir í prentinu, Ragnar haustið 1964 en
ég byrjaði í janúar 1967. Þar með
hófst langt og farsælt samstarf okk-
ar Ragga sem aldrei bar skugga á í
þau 33 ár sem við unnum mjög náið
saman.
Við tókumst stundum á í vinnunni
enda væri annað óeðlilegt. Ragnar
stjórnaði auglýsingaflæðinu en ég
hugsaði meira um ritstjórnarhlut-
ann. Þegar báðir höfðu fengið sínu
framgengt að mestu gengum við
hvor í sína áttina en mættumst síðan
á ný skömmu síðar og var þá allur
ágreiningur að sjálfsögðu úr sög-
unni. Þannig var Raggi vinur minn
og þetta lærði ég af honum.
Raggi var góður verkmaður. Rit-
hönd hans var ekkert sérstök en
hann var mjög snjall auglýsinga-
teiknari. Ég minnist sérstaklega
verklags sem hann notaði gjarnan
hér á árum áður. Þá rissaði hann upp
auglýsingu og sendi hana í vinnslu.
Þegar setjararnir höfðu sett hana
saman tók hann upp hníf sinn og
skar hana til þar til hann var ánægð-
ur með verkið. Þetta gerði hann iðu-
lega, einkum við stóru viðskiptavin-
ina sem alfarið voru á hans könnu
eins og Gulli í Karnabæ og Ingólfur í
Útsýn.
Morgunblaðið hefur misst góðan
starfsmann sem aldrei varð misdæg-
urt og eftirsjá er að. Hjá honum var
fjölskyldan númer eitt en síðan var
Morgunblaðið númer tvö, þrjú, fjög-
ur og fimm.
Vinnudagurinn var langur. Á ann-
an áratug vann Raggi á vöktum en
þá er hann byrjaði á dagvakt var
hann alltaf á bakvakt þar til pressan
byrjaði að snúast. Hann varði blaðið
af hörku úti í samfélaginu og engum
leiðst að segja neitt misjafnt um
starfsstúlkur eða starfsfólk auglýs-
ingadeildarinnar. Ef einhver mistök
urðu á þeim bæ leysti hann þau með
einstakri lagni. Aðeins einu sinni
fannst honum þó nóg um. Það kom
fyrir að auglýsendurnir hringdu
heim til hans á sunnudögum, oft árla
morguns, til að kvarta annaðhvort
yfir staðsetningu auglýsingar eða
vondri prentun, en þegar síminn
hringdi að morgni föstudagsins
langa taldi minn maður að nóg væri
komið.
Ég kveð þennan félaga minn með
sárum söknuði. Svo samtvinnaðir
vorum við í vinnunni að þegar Raggi
veiktist þurftu vinnufélagar mínir að
benda mér á að ekki væri allt með
felldu. Ég held reyndar að ég hafi
vitað að eitthvað væri að en neitaði
að viðurkenna það. Það var svo á
haustdögum fyrir liðlega tveimur ár-
um sem ég gekk á félaga minn og
hann sagði mér að hann væri með
parkinsonsveikina. Síðan komu aðrir
sjúkdómar og erfiðari sem leiddu
hann til dauða.
Samstarfsmenn Ragga á Morgun-
blaðinu minnast hans með hlýhug og
þakka samstarf og kunningsskap í
gegnum árin.
Fjölskylda mín sendir Jónínu
konu hans, börnunum Berglindi,
Ágústi og Svölu, Ástu móður hans og
systkinum sem og barnabörnum og
tengdamóður hans okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Guð geymi ykkur.
Arnór Guðjón Ragnarsson.
Dáinn, horfinn! – Harmafregn! Hvílíkt orð
mig dynur yfir! En ég veit að látinn lifir.
Það er huggun harmi gegn.
(Jónas Hallgr.)
Minningar um Ragnar Örn æsku-
vin minn fylla hugann. Þær geyma
svo margt, allt frá ljúfum ómi
bernskunnar til sárrar angistar síð-
ustu mánuða þegar Ragnar barðist
erfiðri baráttu við banvæn veikindi.
Því stríði lauk fimmtudagsmorg-
uninn 8. febrúar sl. þegar hann lést á
líknardeild Landspítalans í Kópa-
vogi.
Áhrif fyrstu kynna okkar fyrir
nærri hálfri öld eru svo sterk að ég
get enn kallað þau fram í hugann.
Það eru frumbýlisár Kópavogs.
Byggðin á Kársnesi er dreifð og fá-
menn og móar og kartöflugarðar
milli húsa. Lítill drengur fikrar sig í
áttina að glaðværum barnahópi sem
er að leik. Hann þekkir engan á þess-
um nýja stað og er feiminn og ófram-
færinn. Síðasti spölurinn verður óyf-
irstíganleg hindrun.
Þá ganga tveir drengir sviphreinir
og brosmildir til hans og á svo sjálf-
sagðan hátt sem börnum einum er
eðlilegt fylgja þeir honum í hópinn.
Þetta voru Ragnar og Þorsteinn
Ásgeirssynir og það er hluti lífsgæfu
minnar að hafa eignast vináttu
bræðranna og kynnst vönduðu heim-
ili þeirra.
Hlýja og glaðværð einkenndi þetta
heimili en foreldrar Ragnars, þau
Ásta og Ásgeir, sýndu félögum barna
sinna alla tíð einstaka ljúfmennsku.
Ásgeir var lengst af sjómaður og
því mæddi þessi gestagangur mest á
Ástu.
Það var reyndar eins og annað
heimili okkar vina elstu bræðranna
tveggja, fram á fullorðinsár. Þar var
ekkert kynslóðabil og ósjaldan söfn-
uðust börn, unglingar og fullorðið
fólk þar saman og var þá gjarna sleg-
ið í spil.
Að þessu vingjarnlega viðmóti bú-
um við félagar bræðranna alla tíð.
Fyrstu skólaárin fórum við krakk-
arnir af Kársnesi gangandi upp á
Digranesháls í Kópavogsskóla, all-
langa vegalengd, a.m.k. fyrir stutta
fætur. Oftast fylgdumst við fjórir að,
tveir eldri og tveir yngri. Ýmislegt
þurfti að skoða og rannsaka á leiðinni
og stundum var farið um svæði sem
aðrir strákahópar höfðu helgað sér. Í
stimpingum og átökum sem fylgdu
mæddi eðlilega meira á þeim eldri,
en við Steini reyndum að duga þeim
Ragnari, eins og Björn Kára forðum.
Árið 1957 urðu heldur betur breyt-
ingar á skólaferðum því í stað þess að
þurfa að fara langa leið í skólann
kom hann til okkar þegar Kársnes-
skóli reis við hlið heimilis bræðr-
anna. Leiksvæðið var stórt og leikir
þroskandi. Stundum voru leiksystur
okkar með, einkum í bolta- og hóp-
leikum, sem flestir miðaldra Íslend-
ingar þekkja.
En oftast vorum það við strákarn-
ir sem héldum hópinn. Á árunum um
1960 var það fast verkefni okkar að
safna í reisulega brennu á opnu
svæði vestan við skólann nýja.
Í byrjun desember ár hvert hófst
hjólböruakstur með ýmiss konar
drasl og byggingarafganga. Við
gengum að þessu eins og hverri ann-
ari vinnu, mættum snemma á morgn-
ana og hættum seint á kvöldin. Raggi
og eldri strákarnir stjórnuðu þessu
starfi eins og herforingjar og hlífðu
sér hvergi.
Á gamlárskvöld, þegar kveikt var í
brennunni, voru mætt yngri systkini
okkar og önnur börn, eftirvænting-
arfull með tindrandi augu. Þar voru
líka nágrannar, ánægðir með hreins-
unarstarfið, stoltar mömmur og
óvenju glaðværir pabbar. Þá upp-
skárum við laun erfiðisins.
Pabbarnir sáu um olíuaustur á bál-
ið, en að öðru leyti fór ekki á milli
mála að þessi framkvæmd var okkar
strákanna. Fleiri slíkar strákabrenn-
ur voru auðvitað á Kársnesinu en við
lögðum mikinn metnað í að hafa okk-
ar stærsta.
Um nokkurt árabil fór Ragnar
ásamt fleiri systkinum sínum í sveit
austur í Hrunamannahrepp, en þar
áttu þau marga ættingja.
Því var tilhlökkunin yfir að skól-
anum lyki á vorin blandin, því það
þýddi að vinirnir hyrfu af sjónarsvið-
inu í Kópavogi yfir sumarið.
En íslenska sumarið líður fljótt og
fyrr en varði voru þeir komnir heim
aftur, þroskaðri og stærri en þegar
þeir fóru um vorið. Kannski vorum
við örlítið feimnir hver við annan en
það varði aldrei nema örskamma
stund.
Einn af bernskuleikjunum sem
Raggi stjórnaði og skipulagði með
Steina bróður sínum var að flytja
sveitina þeirra til okkar sem ekki
áttu kost á sveitadvöl.
Reist voru bú í móunum umhverfis
heimili þeirra og þar vorum við allir
vel búandi stórbændur sem þeystum
milli bæja með hrossaleggi í bandi í
eftirdragi.
Ýmist voru þetta kurteisisheim-
sóknir eða við vorum að aðstoða hver
annan við ímynduð sveitastörf.
Stundum sáum við fullorðið fólk
sem leið átti um móana krjúpa niður
og skoða þessi litlu en haganlega
RAGNAR ÖRN
ÁSGEIRSSON