Morgunblaðið - 04.10.2001, Síða 44

MINNINGAR
44 FIMMTUDAGUR 4. OKTÓBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sveinbjörg Kar-ólína Kolbeins-
dóttir fæddist í
Ólafsvík 13. júní
1909. Hún lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík 27. september
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Kolbeinn Torfi Jóns-
son, f. 18.4. 1876, d.
19.9. 1938, og Elín
Þjóðbjörg Svein-
björnsdóttir, f. 7.8.
1878, d. 23.10. 1960.
Systkini hennar
voru Jón, f. 1906, d.
1986, kona hans var Valgerður
Guðmundsdóttir, d. 1993, Guð-
ríður, f. 1910, d. 1920, Árni, f.
1913, d. 1930.
Karólína giftist 25.10. 1933
Kristni Hermanni Sigmundssyni,
f. 11.8. 1907, d. 1.1. 1980. For-
eldrar hans voru Sigmundur
Jónsson og Margrét Jónsdóttir á
Hamraendum í Breiðuvík. Börn
Karólínu og Kristins eru 1) Guð-
ríður Erna, f. 25.11. 1934, gift
Eyjólfi Kolbeins, þau eiga þrjú
börn. 2) Kristín, f. 7.2. 1937, gift
Kristófer Guðmundssyni, d.
23.12. 1999, þau eignuðust þrjá
syni. 3) Ella Kolbrún, f. 29.1.
1940, gift Gunnari Friðbjörns-
syni, þau eiga tvö börn. 4) Stefán
Smári, f. 5.11. 1941, d. 13.10.
1962, hann eignaðist eina dóttur.
5) Pálína Matthildur, f. 14.1.
1943, gift Sigfúsi Johnsen, þau
eiga þrjú börn. 6)
Kolbeinn, f. 1.6.
1946, kvæntur Gyðu
Ólöfu Guðmunds-
dóttur, þau eiga
tvær dætur. 7) Mar-
grét, f. 8.3. 1948,
gift Jóhannesi
Tryggvasyni, þau
eiga fjögur börn. 8)
Lára, f. 1.3. 1950,
gift Lárusi Einars-
syni, þau eiga þrjá
syni. Barnabörnin
eru 21 og lang-
ömmubörnin eru 34.
Karólína fluttist
með fjölskyldu sinni að Faxa-
stöðum í Breiðuvík 1918 og síð-
an að Eyri á Arnarstapa 1924.
Karólína og Kristinn tóku við
búinu á Eyri 1938 er faðir henn-
ar lést og bjuggu þar til 1958 en
þá fluttist fjölskyldan til Ólafs-
víkur. Árið 1963 fluttist fjöl-
skyldan til Reykjavíkur og þar
hefur Karólína verið búsett síð-
an, fyrst í Sólheimum 27 og síð-
an Glaðheimum 10. Karólína
vann í mörg ár við ræstingar hjá
SÍS, en hennar aðalstarf var að
sinna húsmóðurstörfum í sveit
og bæ. Hún var mikil hannyrða-
kona og var alltaf með eitthvað
á prjónunum á meðan heilsan
leyfði. Síðustu þrjú árin dvaldi
hún á Hrafnistu í Reykjavík.
Útför Karólínu fer fram frá
Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Því aðeins færð þú heiðrað þína móður
að minning hennar verði þér alltaf kær
og skýr,
og veki hjá þér löngun til að vera góður
og vaxa inn í himin, þar sem
kærleikurinn býr.
(Höf. ók.)
Fimmtudagsmorguninn 27. sept-
ember var kyrr og fagur haust-
morgunn. Ekki blakti blað á grein,
algjör kyrrð og friður, blöð eru að
byrja að falla af trjánum og minnir
okkur á að allt er lifir deyr og lifn-
ar aftur. Það er gott ferðaveður.
Þennan morgun kvaddi hún
mamma þennan heim og flutti sig
til æðri heima.
Mér er litið í vesturátt, jökullinn
eins og skínandi perla við hafs-
brún, hugurinn reikar til æsku-
stöðvanna á Stapa. Það er kyrrt og
fagurt vorkvöld, allir á heimilinu
eru sofnaðir, við mamma erum úti
í garði að planta úr vermireit kál-
plöntum, ég fékk að setja krukkur
yfir til að skýla veikburða plönt-
unum er brátt urðu að ógnarstór-
um kálhausum, ég man hversu
mikla natni mamma lagði við þessa
ræktun. Síðan var sýslað í blóma-
garðinum því mikil blómakona var
hún mamma. Þetta eru ógleym-
anleg vorkvöld.
Þá er mér ofarlega í huga jóla-
fastan, notuð er hver stund til að
prjóna og sauma á allan hópinn.
Og svo er það undrið mikla, einn
morguninn eru allar dúkkurnar
horfnar. Ég veit af fyrri reynslu
hvað stendur til. Gamli dúkku-
hausinn fær nýjan búk og nýjan
kjól og dúkkurúmið er pabbi smíð-
aði fyrir mig fær nýjan lit. Bangsi
gamli er líka horfinn, hann var
orðinn ósköp lúinn eftir árið, hann
fær líka nýjan prjónabúk. Hvað ég
hlakkaði til jólanna, ég gat varla
beðið með að fá að sjá allt þetta
gamla dót verða sem nýtt á að-
fangadagskvöld. Þetta vakti ekki
síður tilhlökkun en öll tæknivædd
leiktæki nútímans. Svona var hún
mamma, gat alltaf gert gert mikið
úr litlu.
Ég man líka söngæfingar og
leikæfingar heima í stofu og
mamma að búa til hárkollu og
skegg á einhverja undarlega per-
sónu er pabbi var að skapa í það
skiptið. Og hversu oft var mikið
hlegið og skemmt sér í eldhúsinu
er hvíld var á æfingum. En matur
og kaffi var ætíð á borðum því hún
mamma var bæði listakokkur og
bakari. Fyrir nokkrum árum
hringdi gömul vinkona mín og
spurði: „Hvernig bjó hún mamma
þín til randasmákökurnar fyrir jól-
in, þær eru ógleymanlegar.“ Ég
hef oft hugsað um það í seinni tíð
hversu mörgu var hægt að koma í
verk án allra nútímaþæginda eins
og rafmagns.
Er ég fór að eldast og þroskast
urðum við mamma bestu vinkonur,
ég gat talað við hana um allt,
strákana, vini mína og í hverjum
ég væri dálítið skotin. Hún ásakaði
mig aldrei heldur leiðbeindi og
sagði hvað ég skyldi varast í lífinu.
Árin líða og það er flutt úr sveit-
inni, fyrst til Ólafsvíkur og síðan
til Reykjavíkur. Hér áttu þau
nokkur góð ár saman en svo kom
að því að pabbi dó árið 1980.
Nú var hún mamma mín orðin
ein, hún tókst á við það með sinni
hæglátu reisn, bjó í íbúð sinni og
naut sinna. Um þetta leyti er að
hefjast starf eldri borgara í Lang-
holtskirkju, þangað fór hún á
hverjum miðvikudegi og naut þess
að vera þar með sínu fólki meðan
heilsan leyfði. Þá var hún svo lán-
söm að fólkið í Glaðheimum varð
hennar bestu vinir og hún Karitas
varð henni mjög náin og þau hjón-
in vöktu yfir velferð hennar og vil
ég hér þakka þeim fyrir.
Ég átti því láni að fagna að fara
með mömmu í önnur lönd og
ganga þar um stræti því ferðalög
bæði innanlands og utan voru
hennar bestu skemmtanir. Við fór-
um ótal ferðir saman vítt og breitt
um landið, dvöldum á æskustöðv-
um og margt og margt. Um árabil
áttum við fastan miða í leikhús,
fórum út að borða og á kaffihús
saman, þetta allt fannst henni gefa
krydd í tilveruna. Og fáum dögum
áður en hún veiktist vorum við á
árshátíð Snæfellinga og dönsuðum
fram á rauða nótt.
Og allt það er hún stóð fyrir
heima eftir að hún varð ein, því
fyrst og síðast lifði hún fyrir okkur
börnin og fjölskyldur okkar. Safn-
aði okkur til sín af minnsta tilefni,
skötuboð, jólakaffi, þorramatur,
sláturgerð og margt og margt.
Undi sér við hannyrðir hvers kon-
ar og ávallt með eitthvað á prjón-
unum. Heima tilbúin að verma
kaldar hendur og þerra tár.
Hún mamma átti svo gott með
að taka þátt í gleði okkar og sorg-
um, mundi alla afmælisdaga fram
á síðustu ár og var efst á gestalista
okkar við öll möguleg tækifæri.
Eitt er það er við mamma áttum
fyrir okkur saman var að horfa á
handboltaleiki og var það henni hið
besta sjónvarpsefni. Og margan
landsleikinn höfum við horft á
saman með viðeigandi ópum og
köllum, oft var hún staðin upp er
tók að halla á hennar menn. Þetta
gerðum við meðan heilsa hennar
leyfði, til 88 ára aldurs.
Hún mamma var fædd í upphafi
síðustu aldar. Hún lifði það að sjá
þjóðina rísa úr fátækt til alls-
nægta, hún gladdist yfir öllum
framförum og fannst mikið til
koma er hún gat brunað vestur á
malbiki.
Hún mamma var fordómalaus-
asta manneskja er ég hef þekkt, sá
alltaf eitthvað gott í öllum mönn-
um og átti gott með að fyrirgefa.
En stærst var hún í stórum áföll-
um, þegar Stefán bróðir dó og síð-
ar pabbi, þá gat hún gefið okkur
svo ótrúlega mikið. Fyrir rúmum
þremur árum bilaði heilsan, þetta
hafa verið erfið ár, hún hefur verið
hvíldinni fegin.
Hún mamma kenndi mér ungri
að bera virðingu fyrir lífinu og öllu
því góða sem býr í hverjum manni.
Þetta var ekki amalegt veganesti
er ég hafði í poka mínum.
Ég vil þakka henni mömmu
minni fyrir allt það sem við höfum
gert saman, bæði í leik og starfi,
og einnig stundirnar er hún var
orðin sjúk, þær voru lærdómsrík-
ar. Ég er viss um að mamma hefur
átt góða heimkomu og þar hafi
staðið vinir í varpa er von var á
gesti.
Takk fyrir allt og allt. Guð
geymi þig.
Þín
Erna.
Elsku amma, nú þegar litið er
yfir farinn veg kemur margt upp í
hugann. Oft áttum við góðar
stundir saman. Ég minnist þess
þegar ég var hjá þér í Sólheimum
sem stelpa, mamma og pabbi voru
að vinna.
Amma var alltaf að gera handa-
vinnu, ýmist að prjóna, sauma eða
hekla. Eitt af því merkilegasta
sem þú prjónaðir handa mér þá
voru röndóttir kisuskór sem ég
hélt mikið uppá.
Þá eru ekki fáir vettlingarnir og
sokkarnir sem hafa farið í gegnum
fima fingur þína, og hafa margir
notið góðs af því.
Á þessum árum varstu að skúra
í Ármúlanum, þangað var labbað
og mikið spjallað á leiðinni og
gjarnan farið í leiki til að stytta
leiðina fyrir stutta fætur.
Ég hugsa líka til jólanna sem við
áttum saman þegar ég var lítil
stelpa, alltaf var farið í messu í
Langholtskirkju og borðað hjá
ömmu og afa. Einnig eftir að við
stálpuðumst og þú varst orðin ein,
þá varstu alltaf með okkur á að-
fangadag. Alltaf fékk amma marga
pakka og það var gaman að hafa
þig með okkur.
Eftir að ég eignaðist fjölskyldu
var oft komið við hjá ömmu í
Glaðó. Þar var alltaf eitthvað á
borð borið, kleinur, pönnukökur
eða þú hafðir hrært í ofninn eins
og þú sagðir oft. Þú komst oft með
okkur heim í Grafarvog þegar ég
var heima með stelpurnar litlar,
við fórum oft í göngutúr og þér
þótti gaman að sjá hverfið byggj-
ast upp og breytast á stuttum tíma
í fallegt hverfi.
Þá var gjarnan farið í búð og
keypt inn fyrir vikuna, þetta þótti
þér mjög gaman og að sjá þegar
verið var að ganga frá öllu í búrið.
Síðan var sest og spjallað, trall-
að og sungið með stelpunum og þá
var oftast tekið þetta lag:
Hver var að hlæja þegar ég kom inn?
Kannski það hafi verið kötturinn.
Jæja, nú jæja, látum kisu hlæja,
kannski hún hlæi ekki í annað sinn.
Þetta þótti stelpunum alltaf
mjög skemmtileg vísa.
Stelpurnar mínar eignuðust
marga sokka og vettlinga frá lang-
ömmu, það kom stundum fyrir að
það komst „mús“ í vettlingana og
þá var bara farið til langömmu og
hún reddaði því um leið. Oft leitaði
ég til þín í sambandi við matseld,
bakstur og fleira. Þú gast alltaf
leiðbeint eða veitt upplýsingar.
Elsku amma, hafðu þakkir fyrir
allt sem þú gafst okkur og kenndir
okkur.
Nú hefurðu verið leyst frá
þrautum þínum. Hvíl í friði.
Kveðja,
Elín Karólína (Ella Kæja),
Ottó, Erna Kristín og
Andrea Lilja.
Hún amma Karólína er sofnuð
svefninum langa. Yndisleg amma,
hvort heldur var fyrir barnabörn
sín, tengdabarnabörn eða lang-
ömmubörn. Amma var oft heima
hjá okkur Svani þegar við bjugg-
um á Íslandi og það var alltaf
notalegt að renna við í Glaðheim-
um þegar maður kom úr bænum,
þiggja kaffi og eitthvað í gogginn
eða sækja hana ömmu, taka hana
með heim og finna eitthvað gott að
borða. Venjulega heyrði maður í
henni í stofunni með langömmu-
börnin í fanginu þar sem hún söng
fyrir þau „Hver var að hlæja þegar
ég kom inn“ eða einhverjar aðrar
gamlar vísur. Já, það er gott vega-
nesti fyrir börnin okkar, að hafa
fengið að kúra í fanginu hennar
ömmu og hlusta á sögur úr sveit-
inni.
Amma var vön því, úr sveitinni,
að hafa fullt hús af fólki. Hún eign-
aðist átta börn og heima hjá henni
bjuggu foreldrar hennar, farand-
kennarinn, og allir þeir sem þurftu
á húsaskjóli að halda. Hún átti
alltaf langa vinnudaga og fannst
ekkert sjálfsagðara en að sitja
uppi fram á nætur til að sauma föt
á krakkana sína, prjóna sokka eða
sinna heimilinu á einhvern hátt.
Þegar ég kom inn í fjölskylduna
fyrir 21 ári síðan fannst mér svolít-
ið skrýtið að þessi strákur, sem ég
hafði fallið fyrir og keyrði um á
Willis jeppa, var alltaf með gos-
kassa í bílnum. Enn undarlegra
þótti mér þegar hann sagði að gos-
kassinn væri til að auðvelda ömmu
að komast upp í bílinn. Ég var
spennt að hitta þessa konu sem
hoppaði upp í Willis-jeppann, án
þess að hika, og fór af stað með
barnabarninu í allskonar veðrum
til Ólafsvíkur, hvort sem fært var
eða ekki. Ekki varð ég fyrir von-
brigðum með þau kynni, því þrátt
fyrir mikinn aldursmun urðum við
fljótt góðar vinkonur og alltaf gát-
um við spjallað saman. Þegar við
Karólína kynntumst var hún fljót
að finna út að afi minn, Sigurður
Magnússon, sem var farandkenn-
ari í gamla daga, hafði verið einn
af þeim sem áttu húsaskjól hjá
Karólínu og Kristni. Ekki þótti afa
mínum það verra að ég væri komin
inn í svona ljúfa fjölskyldu. Þau
áttu saman mörg og löng samtölin
þar sem rifjuð voru upp gömul
kynni og lomberspil á Eyrinni.
Já, það er lítið þetta land okkar.
Rétt áður en við fluttum til Nor-
egs fór heilsa ömmu að dala og síð-
ustu þrjú árin hefur hún dvalið á
Hrafnistu.
Við Svanur og börnin okkar,
Kristófer, Kristín Anna, Reynir
Smári og Dýrleif Lára þökkum
ömmu Karólínu fyrir allar okkar
dásamlegu samverustundir og ósk-
um henni velfarnaðar á framandi
vegum. Guð blessi Karólínu Kol-
beinsdóttur.
Guðrún Kjartansdóttir.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér
(Hallgr. Pétursson.)
Nú hefur hún elsku amma okkar
fengið hvíldina eftir langa ævi-
daga. Alla tíð var hún okkur
bræðrum einstaklega hugljúf og
hjartgóð, sem lifir innra með okk-
ur um ókomna daga. Í æsku okkar
var hún stór hluti af okkar daglega
lífi þar sem hún sótti okkur á róló
og leikskóla og gaf okkur síðan
heitt í kroppinn. Þær stundir sem
við áttum saman á pallinum í Glað-
heimunum með kaffi og meðlæti
eru ógleymanlegar. Þegar við
fluttum upp í Mosfellsbæ þá var
hún hjá okkur löngum stundum og
hugsaði um heimilið og okkur
stóru strákana í veikindum Lár-
usar og mömmu. Á kvöldin þegar
amma var að svæfa okkur þá
kenndi hún okkur margar vísur og
bænir sem hún raulaði á meðan og
einhvern veginm fann maður mik-
inn frið leggjast yfir sig. Amma
hafði alltaf gaman af því að ferðast
og fórum við saman í margar úti-
legur og sumarbústaðarferðir upp
í Bifröst. Þær ferðir voru alltaf
mjög fróðlegar þar sem amma
sagði okkur margar sögur af hinu
og þessu sem tengdist þeim stöð-
um er við vorum á. Margar ferðir
fórum við saman til Ólafsvíkur og
á Arnarstapa, þar sem er mjög
minnisstætt að í heyskapnum var
það amma sem fór fremst í flokki.
Við fórum saman í réttir og sauð-
burð og tókum þátt í sveitarlífinu
saman. Einnig fórum við saman í
utanlandsferðir, sem amma hafði
mjög gaman af og heimsóttum við
ýmsa staði. Eftirminnilegust er
ferðin sem við fórum saman til
Flórída, þar sem við skoðuðum alla
helstu skemmtigarðana og hafði
amma mikið gaman af að hitta
Andrés Önd og félaga. Sú minning
sem lifir er um einstaka konu sem
bjó yfir mikilli orku og dugnaði.
Elsku amma, takk fyrir allar ynd-
islegu stundinar sem þú gafst okk-
ur og eru ómetanlegar. Við kveðj-
um þig með bæninni sem þú
kenndir okkur strákunum:
Kristur minn ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gjörðu svo vel og geymdu mig,
Guð, í skjóli þínu.
(Höf. ók.)
Stefán Smári, Einar og
Lárus Örn Lárussynir.
Haustið er komið með sínum fal-
legu litum en allt fölnar. Það er
alltaf svo, að þegar sorgin bankar
upp á hjá okkur þá fyllist maður
kvíða en samt ró. Elsku vinkona
okkar Karólína, það var svo gott
að þú fékkst hvíldina sem þú þráð-
ir. Það yljar okkur að þér líði vel.
Það er eitthvað í hjarta mínu
sem segir mér að mér finnist ég
þurfi að skrifa þessi orð. Að ég vil
ævinlega vera þakklát fyrir allt
sem þú gerðir hljóðlaust en hugs-
aðir bara meira. Allt fyrir fjöl-
skyldu mína.
Karólína var fyrirmyndar hús-
móðir og regluföst, auk þess hafði
hún til að bera góðvild, trú-
mennsku og hógværð. Mín kynni
af henni voru þegar ég kynntist
eiginmanni mínum, þá ung að ár-
um. Hún reyndist honum alltaf af-
ar vel. Hugsaði um hann og börnin
okkar eins og hanntilheyrði hennar
fjölskyldu. Elsti sonur okkar var
skírður Smári, í höfuðið á syni
Karólínu. Sonur hennar var góður
vinur eiginmanns míns sem lést í
slysi fyrir mörgum árum. Nú á
þessum tímamótum rifjast uppgóð-
ar minningar sem við eigum um
þig. Þú hafðir alltaf hugann hjá
okkur. Þér fannst ég mjög ung
með börnin og þú prjónaðir sokka
og færðir mér alltaf þegar börnin
voru lítil. Hvar sem við komum í
heimsókn og þú varst mætt hafðir
þú áhyggjur af því að börnin
fengju ekki nóg að borða og hafðir
í farteski þínu sitt lítið af hverju til
að seðja svanga munna. Þessi kona
hugsaði alltaf vel um okkur og var
vel af Guði gerð. Í fleiri ár kom
hún í jólaboð til okkar og tók þátt í
jólagleðinni með fjölskyldunni.
Hún gaf sér alltaf tíma fyrir okkur
þó svo að við værum ekki skyld,
vináttan var bara svo góð.
Umhyggja þín fyrir eiginmanni
mínum, Þorvarði, og fjölskyldu
okkar var einstök.
Guð blessi þig. Þakka þér fyrir
alla góðvild þína.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pétursson.)
Svana, Þorvarður og
fjölskyldan Grenilundi 4.
KARÓLÍNA
KOLBEINSDÓTTIR