Vísir - 01.12.1979, Blaðsíða 8

vtsm
i Laugardagur 1. desember 1979
Utgefandi: Reykjaprent h/f
Framkvæmdastjári: Davfá Guömundsson
Ritstjórar: ólafur Ragnarsson
Hörður Einarsson
Ritstjórnarfulltrúar: Bragi Guðmundsson, Elías Snæland Jónsson.
Fréttastjóri erlendra frétta: Guðmundur G. Pétursson.
Blaðamenn: Axel Ammendrup, Halldór Reynisson, Jónina Michaelsdóttir, Katrin
Pálsdóttir, Kjartan Stefánsson, Oli Tynes, Sigurveig Jónsdóttir, Sæmundur Guð-
vinsson.
Iþróttir: Gylfi Kristjánsson og Kjartan L. Pálsson. Ljósmyndir: Gunnar V.
Andrésson, Jens Alexandersson. útlit og hönnun: Gunnar Trausti Guðbjörnsson,
Magnús Olafsson.
Auglýsinga- og sölustjóri: Páll Stefánsson
Dreifingarstjóri: Sigurður R. Pétursson.
Auglýsingar og skrifstofur:
Siðumúla 8. Slmar 81611 og 82260.
Afgreiösla: Stakkholti 2-4, simi 86611.
.Ritstjórn: Siöumúla 14, slmi 86611 7 linur.
Askrift er kr. 4.000 á mánuði
innanlands. Verð i lausasölu
200. kr. eintakið.
Prentun Blaðaprent hM
Gengid til kosninga
Það er mikill kvíði í íslensku
þjóðinni, þegar hún gengur að
kjörborðinu þessu sinni.
Þessum kvíða veldur hið alvar-
lega ástand í efnahagsmálum
okkar. Verðbólgan hefur ætt á-
fram. Og allir gera sér Ijóst, að
enn eru verulegar verðhækkanir í
vændum. Stjórnvöld hafa neitað
að horfast í augu við raunveru-
leikann með því að skjóta hluta
af verðbólgunni i felur fram yf ir
kosningar.
Jafnvel þótt launþegasamtök
búi sig nú undir að setja fram
kauphækkunarkröf ur til að rétta
sinn hlut í þessu verðbólguá-
standi, gera f lestir launþegar sér
sjálfsagt Ijóst, að það er ekki
hægt að verða við þeim, nema til
enn meiri vandræða verði stofn-
að í þjóðfélaginu. Atvinnufyrir-
tækin eru mörg að niðurlotum
komin, og á það jafnt við um
opinber fyrirtæki sem einka-
fyrirtæki. AAunurinn er þó sá, að
t.d. ríkisfyrirtækin hafa ríkissjóð
og skattlagningarvaldið á bak við
sig, en það hafa einkafyrirtækin
ekki.
Greiðsluerfiðleikarnir nú eru
víðast hvar þeir sömu. Opinberu
fyrirtækin standa ekki í skilum
við einkafyrirtækin og þetta er
Þaö er mikill kviöi i Islensku þjóöinni, er hiin gengur nú aö kjörboröinu. Vonandi tekst
eftir kosningarnar aö koma á ábyrgri stjórn I landinu, sem getur bægt á brott kviöanum
fyrir framtlöinni meö þvi aö vinna bug á veröbólgunni og skapa grundvöll aö nýjum at-
vinnutækifærum I landinu.
ein ástæða þess, að einkafyrir-
tækin geta ekki staðið í skilum
hvert við annað, svo að nú eru
vanskil i þjóðfélaginu meiri en
oftast áður.
Vegna þeirrar óreiðu, sem hér
hefur ríkt í efnahagsmálum á
þessum áratug hefur íslenska
þjóðin dregist aftur úr nágranna-
þjóðunum í almennum lífskjör-
um.
Til þess að hafin verði ný sókn
fyrir bættum lífskjörum þarf
fyrst og fremst tvennt til að
koma.
í fyrsta lagi verður að ná verð-
bólgunni niður.
Og í öðru lagi verður að koma
hér upp nýjum stóriðjufyrirtækj-
um, sem byggjast á virkjun inn-
lendra orkulinda. í þvi efni er
það ekkert áhorf smál, að við eig-
um að hagnýta okkur erlent f jár-
magn. Sjálfir ráðum við yfir
mjög takmörkuðu f jármagni, og
því eigum við ekki að hika við að
láta fjármuni útlendinga vinna
fyrir okkur, ef þess er kostur.
Takist þetta hvort tveggja,
geta fslendingar litið björtum
augum á framtíðina. Og þetta
getur tekist, ef stjórnendur
landsmála vinna af einbeitni og
festu að þessum stefnumiðum.
Um al Isherjarsamkomulag
þýðir ekki að tala. En takist svo
gæfulega til eftir kosningarnar
nú, að við fáum ríkisstjórn og
þingmeirihluta, sem af fullri al-
vöru vilja takast á við viðfangs-
efnin, er við blasa, verður þjóðin
að sýna þessum aðilum hollustu
og stuðning. í raun og veru þurfa
stjórnmálamenn, sem vilja taka
til hendi, traustari stuðning eftir
kosningar en fyrir þær.
I skiptum stjórnenda og kjós-
enda þarf að ríkja gagnkvæmt
traust. Kjósendur verða að geta
treyst því, að stjórnendur vinni
eftir kosningar að framkvæmd
þeirrar stefnu, sem þeir boða
fyrir kosningar. Og stjórnendur
verða að geta treyst á stuðning
kjósenda sinna eftir kosningar og
eiga jafnframt kröfu til þess, að
þeir, sem aðra kusu, virði lýð-
ræðisreglur og standi ekki í vegi
fyrir því, að meirihlutavilji nái
fram að ganga.
Stuttri og harðri kosningabar-
áttu er að Ijúka. Á morgun og
mánudag lætur þjóðin uppi vilja
sinn. Þegar hann liggur fyrir,
verður vonandi unnt að koma á
laggirnar ábyrgri stjórn, sem létt
geti af þjóðinni kvíðanum fyrir
f ramtíðinni.
VIÐ STYÐJUM
FATLAÐA
helgarpistill
Fatlaöir hafa látiö meira I sér
heyraaöundanförnu en áður, og
er þaö vel. Magnús Kjartans-
son, sá ágæti baráttumaður,
hefur gengiö þar fram fyrir
skjöldu og sagt svo margt af viti
og þekkingu, aö menn veröa aö
hlusta. Stjórnmálamenn hafa
ekki viö að lýsa yfir stuöningi
viö málefni þeirra, og vonandi
meina þeir meira meö því en
mörgu ööru. En I alvöru talaö:
Getum viö lengur sýnt mál-
efnum fatlaöra sama tómlæti og
hingaö til? Mörgum finnst of-
mælt að tala um tómlæti, þvi aö
margt hafi nú verið gert. Kann
aö vera rétt, enda allt ógert til
skamms tima. Ég ætla aö
sleppa þvi aö tala um háu tröpp-
urnar, þröngu dyrnar, vondu
göturnar og allt þetta, sem sjá-
andi maöur sér á hverjum degi.
Ég ætla aö tala um eitthvaö af
hinu.
Hvaö t.d. um sundlaugarnar?
Af hver ju er ekki Grensáslaugin
komin fyrir löngu? Þaö er þó
lönguvitaö, aö sund erein bezta
endurhæfing, sem völ er á. Eöa
þá Sjálfsbjargarlaugin. Aö viö
skulum ekki vera búin aö
byggja hana fyrir mörgum
árum. Ég segi viö, vegna þess
aö þaö ættu aö vera þakkir
okkar, sem höfum sæmilega
heilsu, fyrir aö geta hreyft
okkur og komizt leiöar okkar
hjálparlaust.
Vantar ekki aðeins herzlu-
muninn til aö sundlaug sé komiö
upp viö Kópavogshæli?
— Okkur vantar fé, segja ein-
hverjir. Höfum viö ekki 150-300
millj. til aö kasta i snjómokstur,
svo aö strákar i stjórnmálaleik
geti látiö kjósa?
Mér finnst, og þá má hver
sem vill kalla þaö ihaldssemi,
aö viö I þessu litla þjóöfélagi
veröum aö setja þaö á oddinn,
sem veröur aö gerazt, ef viö
eigum að heita menningarþjóö.
Ef við fáumst ekki til aö lita á
þaö sem sjálfsagöan hlut að
styöja s júka til sjálfsbjargar, og
sjá sómasamlega um aldraöa
og vanheila.
Er menning okkar fölsk, hve
mikiö sem viö útskrifum af
stúdentum og ööru mennta-
fólki? Unga menntafólkið þarf
að taka þessi mál upp á sina
arma og berjast fyrir þeim af
sömu atorkunni og t.d. Torf-
unni.
Ég vona aö margir hafi lesiö
grein Guömundar Magnússonar
leikara um vandamál fatlaöra.
Hvertorð sem hann segir þar er
athygli vert.
En hvernig fer þetta fólk aö
láta sér nægja aurana, sem við
skömmtum þeim? Þaö er eins
og viögetum aldrei vaxiö upp Ur
smásálarskapnum þegar þaö á I
hlut. Og ef þeir, sem ráö lýö-
veldinu skyldu nú huga betur aö
þeirra málum en fyrirrennara
þeirra, þá I öllum bænum, miöiö
þiö ekki laun þeirra viö þaö,
sem lakast þekkist á vinnu-
markaönum.
Sá, sem ekki kemst leiöar
sinnar hjálparlaust og í bifreiö,
þarf meira en ekki minna til
Aöalheiöur
Bjarnfreös-
dóttir skrifar
lifsviðurværis en hinn. Þaö er
augljóst mál.
Það gleður mig sannarlega,
aö fatlaöir eru orönir skeleggari
i sinni stéttarbaráttu en áöur.
Ég lit ekki á þá sem þrýstihóp,
heldur vanræktan minnihluta,
sem hefur sýnt mikinn dugnaö
viö aö bjarga sér viö alltaf litinn
skilning þeirra, sem heilir eri
heilsu.
Aöur en ég lýk þessum
pistii langar mig aö segja:
Afarfinnst mér gaman,
hvaö margir láta ljós
sitt sklna i sambandi viö
sjúkrahúsmál. Ég vona,
að sú umræöa haldi
áfram. Aö áfram veröi
minnst á hvaö mörg
rúmliggjandi gamal
menni vantar sjúkrahús
pláss. Aö oftar veröi
talaö um þá, sem liö?
og biöa eftir
hjálp bækl
unarlæknis.
Ekki getur þaö
sparnaöuraö halda
fólki verklausu
og þjáöu svo
hundruöum skipti.
Hættum slikum sparnaöi og
förum aö vinna af viti.