Morgunblaðið - 25.11.2001, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 25. NÓVEMBER 2001 37
✝ Ásta SigríðurMagnúsdóttir
fæddist 26. júní 1922
á Háafelli í Hvítár-
síðuhreppi í Borgar-
firði. Hún lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík föstudaginn 16.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Sigríður
Guðmundsdóttir, f.
15.11. 1891, d. 29.4.
1982, og Magnús
Finnsson, f. 12.5.
1884, d. 4.9. 1946.
Systkini Ástu eru
Bergþór, Halldóra, Guðmundur
(Balli), Guðrún, Steinunn, Ás-
laug, Ragnheiður, látin, Erla og
Ingibjörg.
Ásta giftist í desember 1952
eftirlifandi manni sínum Otta
Sæmundssyni, f. 18.10. 1918.
Börn þeirra eru: 1) Guðríður, f.
21.1. 1951, maki
Lúðvík Eiðsson,
dætur þeirra eru
Ágústa og Sóley. 2)
Anna, f . 26.10.
1955, maki Hilmar
Smith, börn þeirra
eru Hrafnhildur
Ásta og Ómar Örn.
3) Auður f. 8.4.
1958, maki Ágúst
Bjarnason, synir
þeirra Otti, Bjarni
og Aron. 4) Eyrún,
f. 28.8. 1959, búsett
í Svíþjóð, sambýlis-
maður Erik Jöns-
son. Áður eignaðist Ásta dótt-
urina Huldu Sólborgu, f. 16.3.
1943, synir hennar eru Eggert
og Sigurður.
Útför Ástu fer fram frá Foss-
vogskapellu á morgun, mánu-
daginn 26. nóvember, og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Mig langar til að minnast ein-
stakrar konu, tengdamóður minnar,
Ástu Sigríðar Magnúsdóttur, sem
lést í síðustu viku, í örfáum orðum.
Hún skipar alveg sérstakan sess í
huga mínum. Þar fór sko kona sem
ekki gleymist. Nú er erfiðum veik-
indum hennar lokið og hún hefur
fengið hvíldina, sem ég er viss um að
hún þráði.
Ég kynntist Ástu fyrir þónokkr-
um árum, þótt mér finnist nú að þau
séu ekki svona mörg, þegar ég og
Anna dóttir hennar vorum að draga
okkur saman.
Sá maður þá strax að þarna var
mikill kvenskörungur á ferð. Hún
var ákveðin og rösk og vildi sko að
hlutirnir gerðust strax. Maður sá
fljótlega að hún stjórnaði heimilinu í
Skipholtinu af festu og röggsemi.
Ég heyrði það svo fljótlega þegar ég
fór að kynnast fjölskyldunni, að hún
var gjarnan kölluð „stórveldið í
Skipholtinu“ af vinum og fjölskyldu.
Þessu hafði hún gaman af, það sagði
hún mér oft. Og ekki síður austur í
sumarbústað, sem henni þótti svo
vænt um. Þar undi hún sér heilu
sumrin með stelpurnar sínar og svo
kom Otti austur um helgar. Það var
svolítið öðruvísi þá, þau ekki með
bíl, enginn sími, ekkert rafmagn og
kaupfélagsbíll kom einu sinni í viku í
sumarbústaðahverfið með helstu
nauðsynjar. En hún lét það sko ekki
á sig fá, og vildi hún helst hvergi
annars staðar vera á sumrin. Á mað-
ur mjög margar góðar minningar
sérstaklega frá þessum fyrstu árum
þarna fyrir austan, með Ástu og
Otta, þegar krakkarnir okkar Önnu
voru litlir. Þá var allt í föstum
skorðum hjá henni, þegar komið var
austur í bústað; tengja vatnið,
kveikja á olíuofninum, setja stein-
olíu á lampana o.fl. o.fl. Var ég í
fyrstu að reyna að fá að gera þessa
hluti, en það gekk erfiðlega. Hún
vildi sko gera þetta sjálf eins og hún
var vön, en svo fékk maður að prófa,
undir vökulum augum Ástu, og þeg-
ar maður var búinn að sanna sig fyr-
ir henni, og hún sá að maður gat
gert þetta allt, þá var hún að sjálf-
sögðu fegin.
Það var alla tíð gott að biðja Ástu
að gera sér greiða eða hjálpa sér á
einhvern hátt, hún var alltaf fús til
þess. Enda veit ég fyrir víst að hún
naut þess að geta gert eitthvað fyrir
stelpurnar sínar, og svo okkur
tengdasynina, þegar við bættumst í
hópinn og barnabörnin. Það var sko
nánast sama hvað það var.
Ég þakka það að hafa fengið tæki-
færi til að kynnast svo frábærri og
skemmtilegri konu sem Ástu, og
minningin um hana geymist vel.
Hilmar.
Hví ég græt, ó burt er æskan bjarta,
bernsku minnar dáin sérhver rós.
Það er sárt í sínu unga hjarta
að sjá hve slokkna öll hin skærustu ljós ...
(O. Lindblad/Guðm. Guðmundss.)
Þá er komið að kveðjustund elsku
amma. Reyndar er orðið langt síðan
ég kvaddi þig í huganum þar sem þú
varst okkur horfin sökum veikinda
þinna. Það var erfitt að fylgjast með
þér hin seinni ár amma mín, þú
varst hjá okkur en samt svo fjarri
og þess vegna hef ég reynt að muna
þig eins og þú varst þegar ég var lít-
il. Það er ekki erfitt því næstum all-
ar bernskuminningar mínar tengj-
ast ykkur afa og Skipholtinu, svo
ekki sé minnst á sumarbústaðinn.
Það var alltaf hægt að skutla mér í
Skipholtið til ykkar – ég naut þeirra
forréttinda að eiga heimavinnandi
ömmu og hvílík amma sem þú varst.
Ég sé þig fyrir mér í eldhúsinu, afi
er nýkominn upp í hádegismat og þú
ert að „stússast“ yfir honum, mér og
öllum hinum sem leið áttu um eld-
húsið þitt. Það er ekki hægt að tína
til eitthvað eitt og segja að þannig
hafir þú verið – þú varst bara ein-
hvern veginn aðal-kerlingin í öllu,
svo ótrúlega ákveðin og kraftmikil
og varst ekkert að skafa utan af
hlutunum. Ég mun alltaf muna þeg-
ar þú hótaðir að berja okkur Hrafn-
hildi hvora með annarri ef við vær-
um ekki stilltar! Þá hlýddum við að
sjálfsögðu enda ekki erfitt að gera
eins og þú baðst um – reyndar varst
það þú sem spilltir okkur einna mest
held ég, passaðir til dæmis að við
frænkurnar fengum alltaf allt eins
(ég hreinlega þoldi það ekki á tíma-
bili, ég var sjö ára og Hrafnhildur
fjögurra). Mér er það líka mjög
minnisstætt að eitt sinn var ég
skömmuð fyrir eitthvað heima hjá
mér, þá bjuggum við í Breiðholtinu
og þar sem ég taldi mig vera rang-
lega „skammaða“ varð ég gríðarlega
sár, rauk inn í það herbergi sem ég
hélt að vísaði í áttina að Skipholtinu
og grenjaði eftir þér, bjargvættinum
góða.
Í minningunni mátti ég allt og átti
ég allt heima hjá ykkur afa. Að fara
í „tollaraleik“ í dótinu þínu var hrein
unun, það sem þú leyfðir mér að
gramsa í öllum skúffunum þínum og
meira að segja að skoða í skart-
gripaskrínið þitt, en reyndar var ég
undir eftirliti þá. Að fá að sofa hjá
ykkur afa um helgar var toppurinn,
fara í bað og láta stjana við sig á alla
kanta – ég man ennþá eftir lyktinni
af sænginni sem ég svaf undir, það
var svona „ömmulykt“, blanda af
sápu og einhverju svo góðu að ég á
aldrei eftir að finna þá lykt aftur.
Svo varð ég unglingur og þá breytt-
ist allt, þú varst áfram Ásta amma
sem lagðir kapal við stofuborðið og
drakkst hálf-kalt kaffi en það er
ekki fyrr en eftir á sem við áttuðum
okkur á því að sennilega varst þú
orðin veik, fyrr en nokkurn grunaði.
Ég vildi að ég hefði sýnt þér jafn-
mikla þolinmæði og þú mér þegar
ég var lítil stelpa – og það sem ég
hef saknað þín eftir að ég eignaðist
Snorra. Þú hefðir notið litla lang-
ömmustráksins alveg í botn og ég
veit líka að þú hefðir skemmt þér vel
í brúðkaupinu okkar Egils um dag-
inn – reyndar varstu með mér í anda
þegar ég gifti mig. Kjóllinn minn
minnti mig á einhverja af kjólunum
sem þú áttir þegar þið afi fóruð á
Fáksböllin í gamla daga sem er svo-
lítið skrýtið því ég var ekki einu
sinni fædd þá.
„Hvað þá gráta gamla æsku-
drauma ...“ þetta eru engir æsku-
draumar amma mín heldur bara
óteljandi minningar um þig sem ég
ætla alltaf að varðveita í hjarta mínu
og segja Snorra og vonandi systk-
inum hans frá. En mesti og besti
vitnisburðurinn um þig amma er
hvernig hann afi hefur hugsað um
þig í veikindum þínum, svo ekki sé
minnst á dætur þínar. Ég kvíði því
ekki að eldast og hugsanlega veikj-
ast ef Egill á eftir að hugsa jafn vel
um mig og afi gerði um þig. Bernsku
minnar rós er horfin en ... „sama
rósin sprettur aldrei aftur þótt önn-
ur fegri skreyti veginn þinn.“
Mikið á ég gott að hafa átt þig
elsku amma mín, ja nú verður ald-
eilis spilaður marías hjá honum
guði.
Þín
Ágústa.
Það sem okkur langar nú til að
gera er að fá að minnast ömmu Ástu
í nokkrum línum. Ásta Sigríður
Magnúsdóttir eða amma Ásta eins
og við frændurnir kölluðum hana
gjarnan skipaði afar skemmtilegan
sess í lífi okkar er við vorum að vaxa
úr grasi. Við vorum mikið hjá henni,
bæði í Skipholtinu og einnig uppi í
sumarbústað og áttum við ætíð
mjög skemmtilegar stundir saman.
Við vorum náttúrulega alltaf að gera
hana alveg brjálaða með hlaupum á
ganginum í Skipholtinu eða á pall-
inum uppí sumarbústað en það vildi
hún sko alls ekki. Hlaup voru með
öllu óheimil. Margar skemmtilegar
sögur og minningar kvikna hjá
manni um leið og maður fer að
hugsa um hana. Það er þó sérstak-
lega ein sem við frændurnir tölum
ennþá um enn þann dag í dag og
munum líklegast aldrei gleyma. Það
var í Skipholtinu, örugglega í kring-
um 1987–8 en þá vorum við 7 og 8
ára gamlir, við vorum búnir að vera
að stríða Otta afa niðri á verkstæði
og hlupum síðan upp og vorum bók-
staflega með stórskotaárás á greyið
ömmu, hlaupandi á ganginum með
þvílík læti, þangað til að Ásta hrein-
lega gafst upp. Þá brunaði hún á eft-
ir okkur með tilheyrandi skömmum
og við hlupum á undan henni inn í
herbergi innst á ganginum (og nú
var gangurinn í Skipholtinu frekar
langur) þannig að við höfðum
kannski hálfrar mínútu forskot á að
fela okkur. Ég, Ómar, var gómaður
undir eins inni í fataherbergi sem
liggur á milli herbergjanna í end-
anum á ganginum en Otti smeygði
sér á bakvið skenkinn eða „buffetið“
eins og amma kallaði það en hann
náði Otta ekki nema að öxlunum
þannig að hann ákvað í snarhasti að
troða lampaskerm á hausinn á sér
og viti menn, amma tók feil á Otta
og lampa. Þannig að ég var húð-
skammaður í bak og fyrir en Otti
slapp með skrekkinn, allavega
næstu 5 mínúturnar. Þetta fannst
okkur svo fyndið að við gátum nán-
ast grenjað af hlátri. Þetta er bara
brot af þeim sögum er maður gæti
skrifað niður um þessa einstöku
konu, en hér verður að setja punkt-
inn aftan við. Svona viljum við fá að
minnast ömmu Ástu sem okkur
þótti svo vænt um, sem við gátum
fíflast við og hlegið með dag og nótt.
Elsku amma Ásta, við vitum að
þér líður miklu betur núna, þar sem
þú getur stjórnað á ný, bara á öðr-
um stað og við góðar undirtektir við-
staddra. Þú varst alltaf svo góð við
okkur. Við munum aldrei gleyma
þér. Takk fyrir allt.
Ómar Örn Smith og
Otti Ágústsson.
ÁSTA SIGRÍÐUR
MAGNÚSDÓTTIR
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.

 



     
  !     " # $%

   

 

  

    !
  "&!!  ' """ 
   ' "&!!  () * "" 
 + "!  ' "" ,



 

    
  
  






 

 

  
 



    !
"
 
  

# $



# 
 # 





 


!"


 # 


$#
 

%"
"


#!"
#&#

 # 


' %


 
  
         
             




 

    
  !"
 
 
      !  " #$  %&'
# $%& '($
')* # $%($ + ,! ($
* # $%-.//*  $ -/ ,)$$ *($

(0&# $%($ *!1)*
(0!$)-.//*

) - # $%-.//* )*1)* )*.$($
# $
) -
(0-.//*
0 *$ 02*$&(&0 *$ 0 *$ 0 *$"

 

 
  
 
 
        
 
 
   
  

  
 
 

 
 

 
   !
      
   !" "##
$%
" "##
" &  %"## $' #$ (
!" ) 
 ' *
  &  %) +)' *
 ') "##
$%
$,$ "## +"$

$) 
 
$,$ "## - . / ,$ $ $) 
( 0# !"
,$ )
)
 * 01 $

 

 





 
 
 


  !
  "#$#   

 

        
    
! "#     $ 
 %$! &!#'