Morgunblaðið - 09.01.2002, Qupperneq 35

Dída á Staðastað, Dída orðin móðir
og eiginkona, búsett á Ölkeldu, Dída
orðin amma og ekkja, búsett á Akra-
nesi, en alltaf var hún Dída frænka.
Aldur er afstæður, Dída hélt því alla
tíð að viðhalda barninu í sjálfri sér og
vera einstaklega einlæg og hjartahlý.
Fyrst af öllum varð hún til að senda
falleg orð og hlýjar kveðjur ef sárs-
auki eða missir var í fjölskyldunni. Á
hverjum jólum kom útsaumuð mynd,
með fallegri kveðju. Myndirnar munu
áfram hlýja og gleðja augað á hverj-
um jólum og eins mun minning Dídu
frænku lifa áfram með okkur sem eft-
ir erum.
Öllum ættingjum og aðstandend-
um votta ég samúð mína og með virð-
ingu og hjartans þökk kveð ég Dídu
frænku.
Hanna Eyvindsdóttir.
Elsku hjartans Dída mín, ég sakna
þín núna svo óskaplega sárt og mikið.
Ég rifja upp gamlar minningar, sem
ylja mér um hjartarætur og vantar
þig oft til að segja þér frá einhverju
skemmtilegu sem kemur upp í huga
minn. Ég sá þig fyrst er ég var smá-
stelpa. Það var í Búðakirkju, þú spil-
aðir á orgelið í messunni hjá pabba
þínum og ég horfði mikið á háu og
tignarlegu konuna, sem ég átti svo
eftir að kynnast nánar síðar. Árin liðu
og þú varst farin að búa á Ölkeldu, bú-
in að eignast Þorgrím og Vilborgu og
við Kristín komum oft í heimsókn til
ykkar Badda, Alla og Vilborgar
ömmu. Áttum við margar skemmti-
legar stundir saman, sérstaklega um
jólin.
Við erfið kaflaskil í þínu lífi ákveður
þú að flytjast hingað á Akranes. Hér
leið þér vel og þú eignaðist góða og
trausta vini. Ég og fjölskylda mín
flytjum hingað nokkrum árum
seinna. Við gerðum svo margt saman;
fórum á tónleika, leikrit, fórum í
ferðalög og margt annað. Þú varst
dugleg að fara til kirkju og oft labb-
aðir þú við hjá okkur í leiðinni. Við
fórum oft vestur í sveitina okkar,
heimsóttum kunningjana, fórum í
brúðkaupin og fermingarnar og
fylgdum okkar nánustu síðasta spöl-
inn. Við fórum fyrir nokkrum árum
vestur fyrir jökul í dásamlegu veðri
og heimsóttum Boga og Fanneyju á
Laugarbrekku. Við fórum svo í berja-
mó og dáðumst þó mest að allri dýrð-
inni. Í bakaleiðinni langaði þig að
koma við á Hótel Búðum og þar feng-
um við okkur góðan kvöldverð. Oft
fórstu ein þíns liðs vestur og komst
aftur endurnærð á sál og líkama. Þar
var alltaf eitthvað um að vera og þér
fannst gaman að fylgjast með öllu
þar. Og Ölkelduvatnið var ómissandi.
Þú eignaðist sonardóttur 1990 og
fékkst hana næstum því í afmælis-
gjöf, það munaði bara einum degi.
„Hún Dagbjört mín,“ eins þú sagðir
oft átti hug þinn allan og hún var mik-
ið hjá þér og Villu. Systkini hennar
komu einnig oft í heimsókn til ,„ömmu
Dídu“. Þá ljómaðir þú af gleði.
Við mamma eigum marga dúkana
og margar myndirnar sem þú saum-
aðir og gafst okkur í jóla- og afmæl-
isgjafir. Þetta eru okkur miklir dýr-
gripir. Það var gaman að spá í
handavinnuna með þér, þú sýndir
mér oft rétt fyrir jólin allt sem þú
varst búin að sauma og varst búin að
ákveða hver ætti að fá hvað í jólagjöf.
Þú varst ákaflega góð við hana Svan-
fríði vinkonu þína og vildir allt fyrir
hana gera. Þú áttir einnig góða vin-
konu úti í Finnlandi, hana Synnöve,
sem þú skrifaðist á við og þú hafðir
alltaf eitthvað nýtt til að segja henni.
Þú hjálpaðir okkur mömmu oft við
sláturgerðina á haustin. Við sátum við
eldhúsborðið, saumuðum vambirnar
og rifjuðum upp margt skemmtilegt,
drukkum gott kaffi og fengum okkur
sérrí, gerðum hlé um stund og horfð-
um á Leiðarljós í sjónvarpinu. Stund-
um fannst þér þó engin atburðarás
vera þar og slepptir því þann daginn.
Elsku Dída mín. Svo ótalmargt er
hægt að rifja upp og við geymum allar
minningarnar í hjörtum okkar. Líf
þitt tók óvænta stefnu 10. október síð-
astliðinn, þú varst flutt suður á Land-
spítala og þar fékkstu þá bestu
umönnun sem hægt er að hugsa sér.
Og nú skiljast leiðir okkar í bili.
Ég og fjölskylda mín þökkum þér
alla þína tryggð og vináttu í gegnum
árin.
Elsku Villa, Þorgrímur, Berglind,
Dagbjört og aðrir ástvinir. Missir
ykkar er mikill. Góður Guð vaki yfir
velferð ykkar.
Elsku Dída mín, takk fyrir allt, allt
og allt.
Ó, Jesú bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
(P. Jónsson.)
Þín vinkona,
Anna Þórdís Olgeirsdóttir.
Þegar ég var að alast upp heima á
Ölkeldu sagði móðir mín gjarnan við
mig: „Hlauptu fyrir mig yfir til henn-
ar Dídu og skilaðu henni þessu með
þakklæti fyrir lánið.“ Og ég hljóp yfir
í næsta hús til Dídu, Ásdísar Þor-
grímsdóttur, sem hér er minnst. Ég
var sjö ára gömul þegar Dída kom að
Ölkeldu, gift Guðbjarti Gíslasyni föð-
urbróður mínum, en þá bjuggu þar
þeir bræður tvíbýli ásamt fjölskyld-
um sínum. Á heimili Dídu bjuggu auk
manns hennar og barna, bróðir Guð-
bjarts og móðir.
Fjölskyldurnar í húsunum tveim-
ur, sem seinna urðu þrjú, bjuggu í
miklu nábýli, sátt og samlyndi og
margar voru ferðirnar farnar milli
húsa gegnum árin bæði til gagns og til
gamans.
Til Dídu var margt að sækja. Hún
kom með margar bækur sem vöktu
áhuga minn og hún ýmist las fyrir
okkur systkinin eða lánaði okkur. Þar
eru minnisstæðastar bækurnar um
Dísu ljósálf, Alfinn álfakóng og þegar
ég komst á unglingsárin bækurnar
um Beverly Gray.
Dída kom líka með fótstigna org-
elið sitt. Hún var mikill tónlistarunn-
andi, sagðist ekkert geta sungið en
gat samt látið heilan kirkjukór
syngja. Hún studdi áhuga minn á
söng og tónlist og kenndi mér und-
irstöðuatriði í kórsöng. Í ljúfu minni
eru einkatímarnir við orgelið í her-
berginu inn af eldhúsinu. Þar kenndi
hún mér og Stínu á Hraunsmúla milli-
röddina í öllum algengustu sálmunum
sem sungnir voru í Staðastaðarkirkju
þar sem hún var organisti um skeið.
Fyrir jólin sameinuðust fjölskyld-
urnar í laufabrauðsbakstri undir
styrkri stjórn Dídu og móður minnar.
Dída stjórnaði útskurðinum og leið-
beindi okkur sem yngri vorum í þeirri
list. Laufabrauðsbaksturinn tók heil-
an dag og var fastur liður á aðvent-
unni meðan þessar húsmæður stjórn-
uðu sínum heimilum, dagur sem
aldrei líður úr minni. Tengdamóður
sinni, sem komin var í háa elli, sinnti
Dída af alúð og nærgætni sem og
mági sínum.
Dída missti mann sinn fyrir aldur
fram og þá lauk búskaparárum henn-
ar á Ölkeldu og hún og börnin fluttu á
Akranes. En tengslin héldust áfram
af sömu gæðum þó að samveran væri
minni. Jafngott var að heimsækja
hana á Akranes og hún heimsótti
sveitina þegar hún gat. Hún mundi
eftir og hlúði að vinum sínum og var
dugleg að skrifa sendibréf. Iðulega
sendi hún gjafir sem gjarnan voru út-
saumuð listaverk unnin af henni
sjálfri.
Ég þakka Dídu samfylgdina og
votta börnum hennar og öllum ástvin-
um dýpstu samúð. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Signý Þórðardóttir.
Fyrir nær þrjátíu árum flutti ég
vestur að Staðastað, ókunnug öllu og
öllum á Snæfellsnesi. Þetta var í sept-
ember 1973.
Fljótt hófust kynni við nágranna,
ekki síst fólkið á Ölkeldu, og bar
margt til. Þar voru fjölmenn heimili
og mörg börn rétt eins og á okkar bæ.
Auk þess var annar Ölkeldubóndinn
formaður sóknarnefndar og átti því
oft erindi á prestsetrið. Á Ölkeldu
bjuggu tveir bræður, og yngri bróð-
irinn, bóngóður hagleiksmaður, átti
ekki síður erindi á prestsetrið en
sóknarnefndarformaðurinn. Íbúðar-
húsið var gamalt og vanrækt, varla
leið svo dagur að ekki bilaði miðstöð,
frárennsli eða vatnslögn, rafmagn eða
bara eitthvað. Og þá var hringt í Guð-
bjart á Ölkeldu og hann var aldrei
lengi að bregða sér þessa bæjarleið.
Konan hans, Ásdís Þorgrímsdóttir,
kom líka í heimsókn, og hún var eig-
inlega eina manneskjan í sókninni
sem mér fannst ég þekkja svolítið
strax við komuna vestur, þótt ég hefði
aldrei séð hana fyrr.
Ég kannaðist við foreldra hennar
og systir hennar hafði verið bekkjar-
systir mín í menntaskóla. Seinna átti
ég svo eftir að kenna hennar eigin
börnum.
Ásdís tengdist líka Staðastað, hún
var þar uppalin frá 12 ára aldri. Ég
hef grun um að henni hafi alltaf fund-
ist hún vera komin heim þegar hún
leit þar við. Þetta var hennar Staður
eins og hann átti eftir að verða minn,
þótt mig óraði ekki fyrir því fyrstu ár-
in. Og Ásdís kom oft að Staðastað,
hún var meðal annars organisti kirkj-
unnar í mörg ár. Hún var okkur góður
granni, hjálpsöm og velviljuð. Hún og
Guðbjartur bjuggu í gamla húsinu á
Ölkeldu og í skjóli þeirra var öldruð
móðir Guðbjarts og bróðir hans, Alex-
ander. Þeim báðum reyndist Ásdís
ljúf og tillitssöm alla tíð. Hún var
hjálpsöm og vildi hvers manns vanda
leysa.
Ásdís flutti með foreldrum sínum
að Staðastað árið 1944 og átti eftir
það lengst af heima í Staðarsveitinni
uns hún fluttist á Akranes. Hún
hleypti þó heimdraganum um skeið
og var m. a. við kennslu í Ólafsvík og í
Borgarnesi.
Heyrt hef ég að henni hafi látið
mjög vel að kenna.
Ásdís varð fyrir þeirri þungu sorg
að missa mann sinn árið 1984. Eftir
það flutti hún fljótlega á Akranes
ásamt börnum sínum, Vilborgu Þór-
unni og Þorgrími Vídalín. Fundir
okkar urðu nú strjálli, en sambandið
rofnaði þó aldrei alveg. Þótt hún yrði
fyrir áföllum í lífinu held ég að henni
hafi alla tíð tekist að varðveita barnið í
hjarta sér, og hennar eigin börn laun-
uðu henni ástríkt uppeldi og voru
henni stoð og stytta þegar þess þurfti
með.
Við gömlu nágrannarnir frá Staða-
stað, börnin mín og ég, sendum þeim
innilegar samúðarkveðjur og minn-
umst Ásdísar með þakklæti og hlý-
hug.
Kristín R. Thorlacius.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 9. JANÚAR 2002 35



 
  


 



 



  


    





 !" ##$$
%
&'(&##$$

&'%
&'(&##$$
)!$ *+

$&
&'(&#+  $ 
,#$$
-- +--- !
."
.
,/#,+$ "00#1$$.
+",$& /2  2

  
   !
 "!

 
#

$ % 
 &


 

'

(

&'%.&'&#$$

&'-&.&'&+
/ ) #$$
"(.&'&+
&' & 
"-+.&'&#$$
   -- +--- !
) "
.
 .3
 &&'4
/2  2

 &
 *"

+ 
, 
-

+.  % 

 

5& '&3 ,#$$!



 




5
.6

 % $&78
 &,'
/ 0
 0
 


%  %

 '

$ %   
  0
 

  


1

'
.' $5.+ 9 -+&$9'#$$
):.#$$ ) 9'62+-+
..#$$
,&%+
) ) 2" #+ 6;1#$$
"(
&"+
9 &/"+
     +-- !

<
.
 ,*2'; '
/!

 2" ")3


4

$ % 
  
  2"  


1

'
&- 9 (&##$$
69 (&#+!



 
  


 

  "
6..
# #$  ($(* *'&/$
+-'4
",,'
 /   
 1 

 


 !

 

  0

% %


(
5  
 

67
66
  /


&' & #$$
" ,#$$ .= 6+
"'" ,#$$
&'(&#&
& +
" ,#$$
>$?
(+

-  ?
>$+
 $6+ - 
&'(&##$$!
8
 5

!6
  / 
  6 


 !

"  %




5  
 

6 7
66
  /
9
 .#@ /
. A&
>$ .' 

,& .&'&
)  $%
" &
+'*$!