Morgunblaðið - 10.04.2002, Side 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 10. APRÍL 2002 35
giftu sig 7. nóvember 1943 og hófu
búskap á æskustöðvum afa á Eski-
firði. Síðar fluttust þau til Reykjavík-
ur, en lengst af bjuggu þau í Kópa-
vogi eða frá árinu 1953.
Amma var prýdd óteljandi mann-
kostum. Hún vildi öllum vel, hún hall-
mælti aldrei neinum, hún var hjálp-
leg, samgladdist fólki af öllu hjarta
þegar vel gekk, var ráðagóð í raun-
um, dugleg og vinnusöm en fyrst og
fremst var hún elskuleg og hlý og
góðmennskan stafaði af henni. Amma
var mjög listræn í sér. Hún prjónaði
og saumaði og eftir hana liggur
margt fallegt handverk. Einnig hafði
hún mjög gaman af tónlist, söng og
dansi. Ég fór með ömmu fyrir stuttu
á danssýningu hjá Íslenska dans-
flokknum og það var svo gaman að
fylgjast með því hversu mikið yndi
hún hafði af henni.
Ég á óteljandi minningar um
ömmu og allstaðar ber að sama
brunni. Minningarnar eru allar góðar
og gleðiríkar. Þegar ég var að alast
upp bjó ég í Vestmannaeyjum. Fjar-
lægðin frá ömmu og afa var oft mikil
en gleðin þegar þau komu í heimsókn
var þeim mun meiri. Öll jólin sem þau
voru hjá okkur eru mér eftirminnileg
og kærust í minningunni. Öll afmælin
sem þau voru viðstödd voru viðburða-
rík því ömmu datt alltaf eitthvað snið-
ugt í hug að gera í afmælunum. Einu
sinni saumaði hún grímur á alla af-
mælisgestina og það sló eftirminni-
lega í gegn. Fermingin mín er mér
samt kærust í minningunni. Amma
var svo stolt af litlu nöfnu sinni og ég
gleymi því aldrei þegar ég opnaði
fermingargjöfina frá ömmu og afa.
Ég fékk það sem ég þráði mest af
öllu, tjald, og ég var svo hamingjusöm
og amma var svo glöð yfir því hve
gjöfin heppnaðist vel. Ég og amma
fórum síðan saman í myndatöku til
ljósmyndara og við skemmtum okkur
svo vel og myndirnar voru frábærar.
Þessi dagur er einn sá hamingjurík-
asti í mínu lífi. Þegar ég hafði útskrif-
ast sem stúdent lá leið mín til höf-
uðborgarsvæðisins. Dyr ömmu og afa
stóðu mér ætíð opnar og ég fór oft til
þeirra í mat eða til þess að hvíla mig.
Mér leið hvergi betur því nálægt
ömmu var svo mikill friður, ró og
kærleikur. Það var gott að kynnast
ömmu upp á nýtt þegar ég var orðin
fullorðin og finna hvernig samband
okkar þróaðist upp í vináttu og gagn-
kvæma virðingu. Til ömmu var gott
að leita, hvort sem var í sorg eða
gleði. Hún var fljót að skynja ef mér
leið ekki vel og mér leið alltaf betur
þegar ég fór frá henni því hún hafði
einstakt lag á að sjá hlutina í réttu
ljósi og benda manni á réttar leiðir.
Einnig var svo gaman að segja henni
gleðifréttir því hún samgladdist
manni alltaf svo innilega. Það er ólýs-
anlega erfitt að hugsa til þess að ég
geti ekki leitað til hennar lengur. Að
ég geti ekki talað við hana og snert
hana. Ég sakna hennar svo mikið.
Þessi fasti punktur í tilveru minni
sem heimili ömmu og afa var verður
aldrei sá sami. Missir okkar sem eftir
stöndum er mikill en ég ætla að reyna
að vera sterk því að ég veit að það er í
hennar anda. Elsku amma mín, ég
elska þig og sakna þín. Hvíl í friði,
engillinn minn. Þín
Ragna Jenný.
Amma var alltaf góð við mig. Þegar
ég var að koma úr skólanum gaf hún
mér alltaf að borða og spurði hvort ég
ætlaði að æfa mig á harmonikkuna.
Hún var alltaf að gefa manni eitt-
hvað. Hún prjónaði á mig ullarvett-
linga, ullarsokka og ullarpeysur. Hún
hlustaði alltaf á mig þegar ég æfði
mig á nikkuna. Við fórum eiginlega
alltaf í mat til hennar á sunnudögum
og fengum okkur hrygg eða læri. Ég
fór oft niður í búð fyrir hana og keypti
garn eða ull í sokka og peysur. Á
laugardögum fór ég oft með þeim afa,
ömmu og Sigga frænda í Bónus, síðan
tók Siggi mig í nikkutíma á Digranes-
veginum. Einu sinni lék ég mér við
vin minn á hverjum degi, við fórum út
í fótbolta allan daginn og komum síð-
an til hennar og fengum að drekka.
Hún labbaði stundum til okkar í
Bræðratunguna, fékk sér kaffi og tal-
aði við okkur. Þetta var mjög skrýtið,
hún dó bara allt í einu og ég sé hana
aldrei aftur og hinir ekki heldur. Mér
þótti mjög vænt um þig, elsku amma
mín, og er mjög leiður að þú skulir
vera farin frá okkur. Ég gleymi þér
aldrei.
Þinn
Ari.
Hún amma var alltaf glöð þegar ég
kom í heimsókn á Digranesveginn og
maður fékk alltaf kökur og gos eða
mjólk að drekka. Svo fórum ég og Ari
frændi minn oft í boltaleik. Amma
mín, þú skammaðir aldrei og varst
alltaf góð við alla. Ég sakna þín mikið
og mun aldrei gleyma þér.
Þinn
Benóný.
Elsku Ragna Jenný. Ósköp fórstu
skyndilega frá okkur. Við sem vorum
að vonast eftir alveg heilmiklum tíma
til viðbótar með þér. Við feðgarnir
áttum okkur ekki alveg á þessu, en
einu máttu trúa að við komum aldrei
til með að gleyma þeim stundum sem
við áttum með þér. Við höfum verið
að reyna að útskýra fyrir honum Sig-
urvin Frey hvað hafi nú orðið um þig.
Hann stendur fast á því að þú komir
aftur og að englarnir og Guð komi til
með að skutla þér heim aftur á bíln-
um sínum, en þó ekki alveg strax.
Einnig er hann orðinn hræddur um
afa gamla. Hann segir að hann sé orð-
inn gamall líka og spurði hvort hann
færi að deyja líka. Við svöruðum hon-
um þannig að það kæmi nú örugglega
að því, einhverntímann, en þó von-
andi ekki nærri því strax. Hann sagði
þá að afi sinn mætti alls ekki vekja
hana ömmu gömlu þegar hann kæmi
upp til Guðs og englanna. En hann er
búinn að vera ósköp góður og hlýr við
hann afa sinn, eins og hann skynji að
honum líði illa. Annars er hann Sig-
urvin Freyr skynsamari en maður
getur gert sér grein fyrir.
Það var ekki liðinn langur tími frá
mínum fyrstu kynnum við Oddnýju
þegar hún minntist á ömmu sína á
Digranesvegi en þá vissi ég strax að
þú hlaust að vera mjög sérstök
amma. Ég fékk fljótt að kynnast þér
og eftir það skipaðirðu alltaf sérstak-
an sess hjá mér. Ég var mjög stoltur
af því að geta fært þér fyrsta lang-
ömmubarnið og ánægjan og stoltið
sem skein úr augum þínum leyndi sér
ekki þegar þú leist á hann í fyrsta
skiptið. Sigurvin var alltaf alveg rosa-
lega hrifinn af þér og alveg finnst mér
frábært að hann skuli alltaf hafa kall-
að þig ömmu gömlu. Ég og þú spjöll-
uðum mikið og það var margt sem þú
fékkst að vita fyrst af öllum varðandi
mörg mín mál. Það var alltaf eins og
ég hefði fengið nýjar rafhlöður settar
í mig eftir að hafa eytt einhverjum
tíma hjá ykkur niðri á Digranesvegi.
Allt birti upp og allar áhyggjur
heimsins virtust hverfa um leið og ég
gekk inn til ykkar. Hlýtt og blítt við-
mót þitt gladdi alltaf hjarta mitt, og
sennilega hjörtu allra sem kynntust
þér. Við feðgarnir fengum því miður
ekki mikinn tíma með þér en þessi
tími var alveg ómetanlegur og ég skal
sjá til þess að Sigurvin Freyr komi til
með að stækka og lifa með þig í sínu
hjarta.
Elsku Ragna mín, við söknum þín
alveg ógurlega en þú munt alltaf eiga
sérstakan stað í hjarta mínu og ég er
viss um að Sigurvin mun geyma hluta
af þér í hjarta sínu líka. Við gleymum
þér aldrei.
Feðgarnir
Guðmundur og Sigurvin Freyr.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V.Briem.)
Mér finnst þessi orð eiga vel við
þegar ég minnist Rögnu frænku
minnar í örfáum orðum.
Það var fastur liður í öllum Reykja-
víkurferðum fjölskyldu minnar að
heimsækja Rögnu og Alfons á Digra-
nesveginn ef tök voru á. Alltaf voru
þau jafnglöð að sjá okkur og tóku
okkur opnum örmum. Töfraðar voru
fram ljúfar veitingar og á meðan þær
voru snæddar spurði hún okkur syst-
urnar spjörunum úr, hvernig gengi í
skólanum, tónlistinni, íþróttunum og
öðru því sem við höfðum tekið okkur
fyrir hendur.
Hún Ragna fylgdist með og var
alltaf með á hreinu hvað barnabörnin
voru að sýsla. Mér fannst ég einmitt
oft vera eitt af þeim, því hún var okk-
ur systkinunum sem amma. Á hverj-
um jólum fengum við rausnarlega
sendingu frá þeim hjónum, oftar en
ekki eitthvað sem Ragna hafði búið til
sjálf. Það lýsir henni svo vel því hún
var einstaklega umhyggjusöm. Það
var ánægjulegt að fá Rögnu vestur í
Stykkishólm þegar ég fermdist og
aftur síðastliðið vor við fermingu
Önnu.
Ég minnist síðustu heimsóknar
minnar til þeirra. Ég var þá komin til
Reykjavíkur til vetrardvalar til að
sækja framhaldsskóla. Ragna ítrek-
aði þá að ég væri ávallt velkomin í
heimsókn.
Nú hefur Ragna fengið hvíldina, ég
kveð hana með innilegu þakklæti fyr-
ir allt sem hún var mér og systkinum
mínum. Minningin um góða frænku
lifir.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Lára María Harðardóttir.
Það skiptir um við húsfreyjunnar hvarf,
hið hálfa líf er burt og ekki minna.
Það gekkstu sjálf í hússins heimastarf
er heilsa þín og kraftar leyfðu að vinna.
Og gestur hver að garði þar sem bar
hann geymir bjarta mynd í huga sínum,
hann minnist þess hve milt og hlýtt það var
að mæta þér í opnum dyrum þínum.
(Guðmundur Ingi Kristjánsson.)
Þessar ljóðlínur segja meira en mörg
orð um þá konu sem við kveðjum í
dag.
Við sviplegt fráfall Rögnu hafa
minningarnar um okkar fyrstu kynni
verið mér ofarlega í huga. Ég var tví-
tug stúlka þegar ég kom fyrst á heim-
ili Rögnu og Alfonsar með Herði, til-
vonandi eiginmanni mínum. Hann bjó
hjá frænku sinni og Alfons þennan
vetur eftir að hann hóf nám í fram-
haldsskóla. Hefur hann stundum haft
á orði að það hafi verið Rögnu frænku
sinni að þakka að hann skuli hafa drif-
ið sig í skóla því hún hvatti hann
óspart til þess og hjá henni átti hann
sitt heimili í tvo vetur.
Ekki hafði ég þekkt Rögnu lengi
þegar ég var orðin eins og ein af börn-
unum hennar og látin vita það að á
þeirra heimili væri ég alltaf velkomin.
Gestrisni og glaðværð var það sem
einkenndi þessa góðu konu. Hún vildi
hafa líf í kring um sig.
Á þessum árum vann Ragna við
skúringar í Kópavogsskóla sem er
ekki létt starf, en hún naut þess að
vera innan um börnin.
Ragna sat aldrei auðum höndum,
ef hún var ekki að sinna venjulegum
heimilisstörfum sat hún með prjón-
ana sína. Það voru ekki einungis
hennar afkomendur sem verið var að
prjóna á heldur frændur og frænkur.
Hafa margir notið þess að fá sokka og
vettlinga frá Rögnu frænku.
Það var ekki í anda hennar að
safna að sér veraldlegum gæðum.
Fjölskyldan var henni allt. Með
glampa í augum sagði hún manni frá
börnum og barnabörnum sínum. Það
var henni mikils virði að þau mennt-
uðu sig og kæmust vel áfram í lífinu.
Oftar en einu sinni sagði Ragna
mér stolt frá því þegar hún hafði safn-
að fyrir harmonikku til þess að gefa
Sigurði syni sínum. Fjölskyldan öll
hefur fengið að njóta þess ríkulega
síðan. Hún hafði mikla ánægju af því
að gefa öðrum.
Umhyggja Rögnu fyrir frændfólki
sínu var einstök, hennar heimili hefur
staðið opið fyrir þeim sem þangað
hafa leitað.
Við Hörður getum seint fullþakkað
fyrir allt það sem Ragna var okkur og
börnunum okkar. Alfons og börnum
þeirra sendum við Hörður innilegar
samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Rögnu Magn-
úsdóttur.
Sigurborg Leifsdóttir.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að kynnast Rögnu Jennýju Magnús-
dóttur, ömmu unnustu minnar. Ég
fann strax við fyrstu kynni mín af
Rögnu að ég var velkominn í fjöl-
skylduna. Hún tók mér opnum örm-
um og fljótlega fór ég að fá ullarsokka
og nesti með mér heim. Hún var alltaf
að hugsa um velferð annarra og ég
var þar ekki undanskilinn. Það er
mér minnisstætt hvernig hún hvíslaði
í eyra mér að næst þegar ég kæmi í
heimsókn þá myndi hún elda handa
mér eitthvað sem mér fyndist sér-
staklega gott. Þetta gerði hún oft
þegar við vorum að kveðja eftir heim-
sókn á Digranesveginum. Ég gleymi
því heldur aldrei þegar sonur okkar
nöfnu hennar fæddist. Stoltið sem
skein úr augum hennar og gleðin yfir
langömmubarninu var mikil. Það var
gaman að fylgjast með hversu barn-
góð hún var og hversu vænt henni
þótti um son okkar. Það sem er mér
þó minnisstæðast er ferð okkar vest-
ur til Ólafsvíkur síðastliðinn septem-
ber. Ragna var svo spennt yfir þessu
ferðalagi og það lá alveg sérstaklega
vel á henni. Mér fannst hún verða
eins og lítil stelpa þegar við vorum
komin vestur. Hún benti á hvert
kennileitið á fætur öðru og sagði okk-
ur hinum hvað það héti. Það var
greinilegt að hún var á heimaslóðum
og það gleður mig að hafa haft þetta
tækifæri til þess að gleðja hana.
Ragna var einstaklega hlý mann-
eskja og góð og það var alltaf gott að
koma á Digranesveginn í heimsókn
því þar var maður svo sannarlega vel-
kominn. Ég er glaður að hafa kynnst
Rögnu og ég vil senda mínar dýpstu
samúðarkveðjur til Alfonsar og fjöl-
skyldunnar.
Garðar Sigþórsson.
✝ Þuríður Árna-dóttir fæddist í
Borgarfirði eystra 3.
júní 1913. Hún lést á
Landspítalanum 2.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Katrín Lára
Stefánsdóttir, f. 14.
júní 1883, d. 18. maí
1976, frá Setbergi og
Árni Sigurðsson, f.
14. ágúst 1888, d. 25.
apríl 1937, frá Ey-
vindará í Borgarfirði
eystra. Systkini Þur-
íðar eru: Stefán, lát-
inn; Svavar, látinn; Ólafía, látin;
Margrét sem búsett er í Reykjavík.
Þuríður giftist Víglundi Krist-
jánssyni, f. 8. nóvember 1908, d. 28.
janúar 1981. Þuríður og Víglundur
eignuðust einn son, Árna Lárus, f.
28. desember 1938, d. 15. ágúst
1998. Árni kvæntist Salgerði Ólafs-
dóttur, f. 24. apríl 1940, og eign-
uðust þau fjögur
börn. Þau eru: 1)
Víðir, f. 27. nóvem-
ber 1961. 2) Björk, f.
26. febrúar 1966. 3)
Hlynur, f. 24. janúar
1968. 4) Reynir, f. 19.
febrúar 1970. Barna-
barnabörnin eru tíu.
Þuríður ólst upp
fyrstu ár ævi sinnar í
Borgarfirði eystra
og fluttist þaðan
ásamt foreldrum sín-
um til Seyðisfjarðar
um tíu ára aldur. Síð-
ar flutti hún til
Reykjavíkur þar sem hún bjó til
æviloka. Um ævina vann Þuríður
ýmis störf, m.a. við fiskvinnslu,
sem kokkur á síldarbátum, í Nóa-
Síríusi og einnig sem þerna á
Heklu nokkur sumur.
Útför Þuríðar fer fram frá Nes-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Nú kveðjum við Þuru ömmu og
þökkum henni samfylgdina. Hún var
orðin 88 ára þegar hún lést en þó ald-
urinn væri hár og líkaminn lúinn var
andleg heilsa hennar góð. Hennar
helsta áhugamál voru hannyrðir, hún
prjónaði mikið og heklaði og var af-
kastamikil á því sviði. Barnabörn og
langömmubörn nutu oft góðs af því í
hlýjum fatagjöfum frá henni sem voru
lýsandi fyrir þá umhyggju og hlýju
sem hún bar fyrir þeim. Prjónaskapn-
um hélt hún áfram þrátt fyrir að sjón-
in væri orðin döpur hin síðari ár. Hjá
Þuru var ávallt mikill gestagangur í
gegnum tíðina en hún þótti einstak-
lega gestrisin og hjartahlý kona. Til
hennar var gott að koma, fá sér kaffi
og heimabakaðar kökur meðan rædd
voru málefni líðandi stundar og naut
hún þess sérstaklega þegar meðlimir
yngstu kynslóðarinnar voru með í för.
Þura og Árni sonur hennar voru alltaf
mjög samrýnd og var það henni þung-
bært þegar hann greindist með sjúk-
dóm sem síðar dró hann til dauða
langt fyrir aldur fram.
Að lokum viljum við þakka þér fyr-
ir öll árin og stundirnar sem við áttum
saman. Blessuð sé minning hennar.
Reynir Árnason og fjölskylda.
Þuríður Árnadóttir eða Þura
frænka eins og ég kallaði hana var
föðursystir mín. Hún var sjálfstæð
kona, smávaxin með geislandi yfir-
bragð, gefandi hlý og góð. Á yngri ár-
um þegar Þura bjó á Seyðisfirði var
hún kokkur á síldarbátum og þá veit
ég að enginn hefur verið svangur, svo
myndarleg var hún í allri matargerð,
og var Þura alls staðar eftirsóttur
starfskraftur. Þegar Þura hafði eign-
ast Árna vann hún hjá Nóa Síríusi á
veturna en var þerna á Heklunni á
sumrin. Þura minntist oft á það
hversu erfitt henni fannst að fara með
Árna son sinn á leikskólann eld-
snemma á morgnana og skilja hann
þar eftir grátandi og leiðan. Árni var
einkabarn Þuru. Áður hafði Þura
misst unga dóttur, Láru, þegar hún
bjó á Seyðisfirði. Á heimili Þuru og
ömmu í Reykjavík var alla tíð mjög
gestkvæmt og mikið bakað af lumm-
um og kleinum. Þegar Þura var á
miðjum aldri giftist hún Víglundi
Kristjánsyni og áttu þau mörg góð ár
saman þar til Víglundur lést. Amma
lést í hárri elli og hafði hún alltaf búið
hjá Þuru og notið umhyggju hennar
og ástúðar.
Eftir lát Víglundar flutti Þura á
Aflagranda 40. Þar hafði hún útsýni
til allra átta og þar leið henni vel á
yndislegu heimili. Pabbi og Þura voru
mjög samrýnd systkin alla tíð og þeg-
ar bæði voru orðin ein og búsett í
Vesturbænum fór pabbi til Þuru á
morgnana og drukku þau saman
morgunkaffið, pabbi naut alltaf þess-
ara stunda. Þura var þá orðin mjög
slæm í fótum og komst hún lítið út án
aðstoðar, en var ávallt glöð og hafði
gaman af að fá gesti. Pabbi fór með
dætur mínar mjög ungar til Þuru og
fóru þær að hafa gaman af að heim-
sækja þessa góðu frænku, sem alltaf
hugsaði um það að enginn færi svang-
ur heim.
Fyrir fimm árum varð Þura fyrir
þeirri raun að missa einkason sinn
Árna eftir erfið veikindi. Tengdadótt-
ir Þuru, Salgerður Ólafsdóttir, hefur
verið Þuru einstaklega góð og hefði
Þura ekki getað verið svona lengi
heima ef Gerður hefði ekki verið
hennar stoð á öllum sviðum til margra
ára. Þura var einstaklega þakklát
Gerði og treysti á hjálp hennar og
umhyggju fram á síðasta dag. Börn
Gerðar og Árna eru fjögur og naut
Þura þess að fylgjast með þeim stofna
sín heimili og eignast börn.
Kæra frænka, ég þakka þér alla
umhyggju fyrir mér og mínu fólki, ég
þakka alla fallegu hlutina sem þú
keyptir handa mér þegar þú varst
þerna á Heklunni, þá var gaman að
vera lítil stelpa og eiga frænku sem
sigldi til útlanda.
Kæra frænka, hjartans þakkir.
Megi ljósið umvefja þig.
Svala Svavarsdóttir.
ÞURÍÐUR
ÁRNADÓTTIR