Morgunblaðið - 10.04.2002, Síða 38

MINNINGAR
38 MIÐVIKUDAGUR 10. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðrún Krist-jánsdóttir Blön-
dal var fædd í Bol-
ungavík 8. september
1920. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut föstudag-
inn 29. mars síðastlið-
inn. Guðrún var dótt-
ir Kristjáns Bárðar
Sigurðssonar, f.
1893, d. 1961, sjó-
manns, og konu hans,
Þórunnar Bjargar
Jensdóttur, f. 1895.
Þórunn Björg fórst í
snjóflóði í Óshlíðinni
12. febrúar 1928. Guðrún var
næstelst fjögurra systkina. Elst
var Margrét Ingunn, f. 1918, d.
1992, en yngri þau Jakob Elías, f.
1923, d. 1982, og Ingibjörg Krist-
ín, f. 1927. Eftir fráfall móðurinn-
ar tvístraðist systkinahópurinn.
Guðrún ólst upp hjá móðurfor-
eldrum sínum í Bolungavík, þeim
Guðrúnu Þórðardóttur (f. 1868, d.
1947) og Jens Jónssyni (f. 1858, d.
1932) en fluttist ung til Reykjavík-
ur og stofnaði þar sitt heimili.
Guðrún giftist 24. júní 1944
Halldóri J. Blöndal frá Siglufirði
(f. 29. mars 1917, d. 28. júní 1993).
Alla sína búskapartíð bjuggu þau
á Baugsvegi 25 í Skerjafirði. Þau
Halldór og Guðrún eignuðust þrjú
börn. Þau eru: 1) Þórunn Blöndal,
f. 1945. Hennar mað-
ur er Pálmar Ög-
mundsson, f. 1943.
Þau eiga þrjár dæt-
ur, þær eru: a) Bryn-
dís, f. 1964, maki
Hannu von Herzen.
Sonur Bryndísar og
Jóhanns Vilhjálms-
sonar er Grímur, f.
1988. b) Hjördís, f.
1966, maki Þórður
Jónasson. Börn
þeirra eru Egill, f.
1991, og Þórunn, f.
1997. c) Halldóra, f.
1971, maki Stefán
Þór Sigurjónsson. 2)Aðalsteinn
Blöndal, f. 1947. Hans kona er
Petrína Pétursdóttir, f. 1947, og
eiga þau þrjár dætur. Þær eru: a)
Guðrún, f. 1970. Hennar maður er
Gunnar Leifur Jónasson og sonur
þeirra er Kristófer Örn, f. 1998. b)
Dagmar, f. 1974, maki hennar er
Arnar Þór Guðmundsson og sonur
þeirra er Atli Steinar, f. 2001. c)
Ásdís, f. 1982. 3) Kristján Bárður
Blöndal, f. 1956. Hann er kvæntur
Höllu Svavarsdóttur, f. 1964, og
þau eiga einn son, Halldór Inga, f.
1993.
Síðustu níu árin eftir fráfall
Halldórs bjó Guðrún á Sólvangs-
vegi 1 í Hafnarfirði.
Guðrún Blöndal var jörðuð í
kyrrþey föstudaginn 5. apríl.
Tengdamóður minni, Guðrúnu
Blöndal, á ég margt að þakka frá
þeim 42 árum sem við áttum saman.
Síðustu níu árin, eftir að Halldór
tengdafaðir minn kvaddi, hefur hún
búið í nágrenni við okkur í Hafnar-
firði og við Þórunn og dætur okkar
notið þess að hafa hana í túnfætin-
um.
Guðrún var fædd í Bolungavík,
dóttir hjónanna Kristjáns B. Sig-
urðssonar, sjómanns, og konu hans
Þórunnar Bjargar Jensdóttur. Hún
var næstelst fjögurra systkina, eldri
var Margrét Ingunn en yngri þau
Jakob Elías og Ingibjörg Kristín.
Ingibjörg er sú eina sem eftir lifir
þeirra systkina. Systkinahópurinn
ungi varð fyrir miklu áfalli þegar
Þórunn móðir þeirra fórst í snjóflóði
í Óshlíðinni árið 1928. Magga var þá
níu ára, Rúna sjö, Kobbi fjögurra
ára og Inga kornabarn, nokkurra
mánaða gömul. Kristján faðir þeirra
var sjómaður og hafði enga mögu-
leika á því að halda utan um hópinn
sinn og börnunum var því komið fyr-
ir. Rúna var heppin, hún ólst upp við
gott atlæti hjá móðurforeldrum sín-
um í Bolungavík og átti góða æsku.
Þessi atburður setti mark sitt á þau
systkinin og Rúna átti alltaf erfitt
með að rifja daginn upp án þess að
klökkna.
Rúna var mikill Bolvíkingur í sér
alla tíð en bjó þar þó aðeins fram á
unglingsár. Hún fór ung til Reykja-
víkur og réð sig þar í vist. Á svip-
uðum tíma hafði hleypt heimdrag-
anum ungur og örlyndur
Siglfirðingur og örlögin höguðu því
svo að þau kynntust hér syðra, stúlk-
an að vestan og strákurinn að norð-
an, sem síðar urðu tengdaforeldrar
mínir. Ljósmyndir af þeim í tilhuga-
lífinu sýna svipfallegt fólk og afar
sælt, hún sviphrein stúlka, rauðhærð
og dökkeyg en hann dökkur á brún
og brá og heitur í augum. Þau giftu
sig á Jónsmessunni sumarið 1944 og
lifðu í farsælu hjónabandi í tæpa
hálfa öld eða þar til Dóri lést sum-
arið 1993. Alla þeirra búskapartíð
bjuggu þau á sama stað á Baugsveg-
inum (sem síðar hét Bauganes). Þar
eignuðust þau heilt hús áður en þau
giftu sig og enginn skilur alveg
hvernig þau fóru að því. Það fór vel
um þau á Baugsveginum þótt ekki
væru salarkynnin mikil, fyrstu 15 ár-
in bjuggu þau í þremur herbergjum
og leigðu alltaf út frá sér. Samt var
alltaf nóg rými til að hýsa ættingjana
að vestan og norðan þegar þeir áttu
erindi í bæinn. Nóg húsrými og nóg
af öllu en fyrirvinnan aðeins ein og
ekki á neinum bankastjóralaunum.
Heimilið hlýtur að hafa haft einkar
hæfan og útsjónarsaman fjármála-
stjóra, annað er útilokað. Og það var
hún Rúna sem sá um fjármálin,
greiddi reikninga, annaðist að-
drætti, saumaði upp úr gömlu föt
sem litu út fyrir að vera keypt í fín-
um búðum, venti slitnum flíkum,
stagaði og bætti. Börnin þeirra Dóra
skorti aldrei neitt og þau fóru í mús-
íkskóla, dansskóla og hvað annað
sem vakti áhuga þeirra.
Lífi tengdamóður minnar má í
raun skipta í tvö tímabil eftir að hún
kom til Reykjavíkur, árin með Dóra
og árin eftir Dóra. Árin með Dóra,
Skerjafjarðarárin, voru að jafnaði
góð ár. Rúna var kraftmikil, dugleg
og kát, söng mikið, sagði sögur og
hló svo tárin streymdu niður kinn-
arnar. Dóri var örgeðja og skemmti-
legur og alltaf skotinn í sinni konu,
þeim virtist líða afar vel í návist
hvort annars. Dóri kvaddi skyndi-
lega og óvænt sumarið 1993 og það
sumar breyttist öll tilvera tengda-
móður minnar. Ekkert varð eins og
áður. Viku eftir jarðarför Dóra
veiktist Rúna alvarlega en hafði
fram að því verið heilsuhraust.
Haustið 1993 var erfitt fyrir fjöl-
skylduna því þegar sjúkrahúsdvöl
lauk og Rúna kom heim í tómar stof-
ur í Skerjafirði var henni einhvern
veginn allri lokið. Þetta er eina tíma-
bilið sem ég man eftir tengdamóður
minni vonlausri og dapurri. Hún sem
alltaf var komin með kaffi og kökur á
borðið um leið og bíll renndi í hlað á
Baugsveginum, sat nú bara og hafði
allt í einu ekkert að bjóða. Þetta
tímabil stóð ekki lengi. Börnum
hennar þótti ófært að vita af henni
einni í þessu ástandi og lögðu mjög
að henni að kaupa þjónustuíbúð í
Höfn í Hafnarfirði. Hún féll fyrir
nýrri og fallegri íbúðinni og kannski
ekki síst því að vera með börnin sín
nánast í kallfæri. Á Sólvangsvegin-
um bjó Rúna svo í níu ár og undi hag
sínum vel þrátt fyrir heilsuleysi síð-
ustu árin. Hún hafði félagsskap af
mörgu afbragðsfólki í húsinu og
eignaðist góða vini.
Að leiðarlokum er margs að minn-
ast. Efst í huga mér er þó þakklæti
fyrir allt, gamalt og nýtt. Ég naut
þess að vera eini tengdasonurinn og
það voru áveðin forréttindi. Ein
fyrsta minning mín er sú sem ég rifj-
aði upp í áttræðisafmæli Rúnu í
veislu sem hún skipulagði og bauð til
sjálf á veitingahúsinu Nauthól. Hún
er frá þeim tíma þegar ég var til-
tölulega nýbyrjaður að heimsækja
heimasætuna á bænum og átti alltaf
jafn erfitt með að segja bless og fara.
Eitt kvöldið missti ég af síðasta
strætó og þá voru góð ráð dýr og
vandamálið borið undir Rúnu og
Dóra. Þeim fannst þetta lítilfjörlegt
vandamál og buðu mér einfaldlega
að gista, ég gæti bara fengið náttföt
af Dóra. Þá var það sem ég missti
það út úr mér að ég væri með náttföt
í poka, fyrir því voru auðvitað
ákveðnar ástæður en þær urðu ein-
hvern veginn hjákátlegar í þessu
samhengi. Og ég er ævinlega þakk-
látur þeim báðum fyrir að hlæja ekki
að mér eða benda mér vinsamlegast
á að það væri ekki nema 15 mínútna
gangur heim til mín.
Frá seinni árum er mér efst í huga
hversu gaman var að kíkja til Rúnu
og hitta hana glaða og alltaf jafn vel
til hafða, oftast með nýlagt hár,
eyrnalokka og fallega klædda. Hún
hugsaði vel um sig og sýndi sjálfri
sér þá virðingu sem henni bar.
Rúna var sátt við það líf sem hún
hafði lifað. Hún vissi að hún hefði
getað lært hvað sem var ef aðstæður
hefðu boðið upp á það, hún var
skarpgreind, glögg og með afbrigð-
um minnug. Barnabörnin voru hænd
að henni alla tíð og síðar langömmu-
börnin sem kölluðu hana alltaf
ömmu Rúnu eins og mæður þeirra.
Hún lék við þau og var svo skemmti-
leg að þau sóttust eftir því að eyða
hjá henni dagstund. Nú kveðjum við
öll afbragðs konu og þau yngstu eiga
svolítið erfitt með að átta sig á hvað
hefur breyst og vita kannski ekki að
ekkert verður alveg eins og áður.
Pálmar Ögmundsson.
Mig langar til að minnast tengda-
móður minnar Guðrúnar Blöndal
sem lést 29. mars sl.
Kynni okkar hófust fyrir 15 árum
þegar við Kristján sonur hennar hóf-
um okkar samband. Á þeim tíma
bjuggu þau hjónin Rúna og Dóri í
Skerjafirðinum. Ég skynjaði strax
að þar fóru samhent hjón sem gott
var heim að sækja. Glaðværð og
gestrisni voru þeim í blóð borin og
kynslóðabil þekktu þau ekki.
Dóri féll frá í júní 1993. Þótt miss-
irinn væri mikill tókst Rúna á við
hann af miklum dugnaði. Það sama
átti við þegar heilsu hennar hrakaði.
Hún tók öllum áföllum eins og hetja.
Sennilega hefur sú reynsla sem hún
upplifði sem barn þegar móðir henn-
ar fórst í snjóflóði gert henni betur
kleift að takast á við þau áföll sem
lífinu fylgja. Þessi atburður var
henni alltaf ofarlega í huga og hún
sagði oft frá honum. Hún hafði afar
góða frásagnargáfu og var mjög
minnug og til hennar var leitað þeg-
ar upplýsinga um ættfræði var þörf.
Hún fylgdist vel með öllum fréttum
og hafði áhuga á öllu sem gerðist í
kringum hana.
Eftir að sonur okkar Halldór Ingi
fæddist reyndist Rúna okkur ætíð
vel. Alltaf var hún tilbúin að bjóða
fram aðstoð sína og gott var að leita
til hennar þegar á þurfti að halda.
Hún naut þess að líta eftir Halldóri
Inga og kenndi honum margt sem
hann mun búa að um aldur og ævi.
Það var gaman að sjá hversu náin
þau voru og ánægjulegt að þau
skyldu fá að kynnast svona vel á
þessum fáu árum sem þau áttu sam-
leið.
Samband okkar Rúnu var einnig
náið og aldrei bar þar skugga á. Við
umgengumst hana mikið og hún var
stór hluti af okkar daglega lífi. Það
skarð sem myndaðist við fráfall
Rúnu verður ekki fyllt en minningar
um góða konu lifa.
Halla Svavarsdóttir.
Alla okkar tíð og alveg fram á síð-
asta dag nutum við systurnar og
börnin okkar þess að heimsækja
ömmu Rúnu. Hlýlegt andrúmsloftið
í eldhúskróknum hjá henni, bæði í
Skerjafirðinum og á Sólvangsvegi,
heillaði okkur bæði sem börn og eftir
að við urðum fullorðnar. Hún bauð
alltaf upp á brúna köku, sem hún
kallaði tvíburabróður, herragarðs-
köku og auðvitað jólaköku með
mjólkurglasinu eða kaffibollanum.
Gestrisni var eitt af aðalsmerkjum
ömmu og afa í Skerjó og hennar nut-
um við í ríkum mæli. Börnin okkar
sátu líka löngum stundum í eldhús-
inu hjá ömmu Rúnu (langömmu
sinni) eftir að hún flutti í Hafnar-
fjörðinn, hámuðu í sig kökur og
GUÐRÚN
BLÖNDAL
✝ Bjørn Rosen-krantz de Neer-
gaard fæddist í Silke-
borg í Danmörku 19.
mars 1968. Hann lést
á sjúkrahúsinu í
Silkeborg 20. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans eru Anne de
Neergaard, f. 16.5.
1941, og Ditlev de
Neergaard, f. 16.8.
1939, búsett í Ry á
Jótlandi. Bjørn átti
eina systur, Iben de
Neergaard, f. 13.10.
1970. Sambýlismað-
ur hennar er Nicola Cvetkovski,
þau eru búsett í Kaupmannahöfn.
Bjørn kvæntist 29.7. 1995 Guð-
rúnu Júlíu Jóhannsdóttur, f. 23.8.
1970 í Neskaupstað. Foreldrar
hennar eru María Guðjónsdóttir,
f. 2.1. 1952, og Karl Jóhann Birg-
isson, f. 27.9. 1950, búsett í Nes-
kaupstað.
Börn þeirra eru Emma Sif, f.
31.1. 1997, og Maria Liv, f. 18.7.
2000.
Útför Bjørns fór fram frá Ry
kirke á Jótlandi 27. mars.
Með Birni Rosenkrantz de
Neergaard er genginn kær vinur og
hversdagshetja, sem með fasi sínu
stráði geislum glaðværðar og kær-
leika hvarvetna sem hann fór, en
barðist jafnframt af æðruleysi og
elju gegn þeim illvíga sjúkdómi, sem
dró hann til dauða, 34 ára að aldri.
Við sem eftir stöndum, drúpum
höfði í þakklæti fyrir að hafa fengið
að kynnast þessum góða dreng. Að-
alsmerki hans voru hæfileiki til að
sjá björtu hliðarnar í
lífinu, leiftrandi gáfur,
víðsýni, jafnaðargeð,
hlýja, mildi og samúð
með öllu sem lífsanda
dregur. Það voru for-
réttindi að njóta vin-
áttu Bjørns og gott er
að geta leitað í fjársjóð
minninganna. Hvernig
hefði Bjørn brugðist
við? Hvað hefði Bjørn
sagt eða gert? Þannig
lifir framganga hans
öll áfram í hugum okk-
ar hinna.
Að loknu stúdents-
prófi heima í Danmörku rak ævin-
týraþráin þennan glæsilega pilt til
Íslands árið 1988. Æ síðan notaði
hann hvert tækifæri til að lofsyngja
land og þjóð. Hingað kom hann til að
vinna í fiski í nokkra mánuði, safna
sér fyrir mótorhjóli og ferðast að því
búnu um Ástralíu þvera og endi-
langa. Áfangastaðurinn var Nes-
kaupstaður, þar sem hann hóf störf,
en fljótlega gripu örlögin í taumana,
því að þar hitti hann stóru ástina
sína, elskulega frænku mína, Guð-
rúnu Júlíu Jóhannsdóttur. Hjörtu
þeirra fundu umsvifalaust samhljóm
og fjölskylda hennar og vinir tóku
honum opnum örmum. Á æskuheim-
ili hennar naut hann einstakrar gest-
risni og velvilja. Alla tíð hefur sam-
band þeirra Guðrúnar og Bjørns
einkennst af ástúð og gagnkvæmu
trausti. Þau fluttu til Danmerkur og
Bjørn hóf nám í læknisfræði. Sóttist
honum námið vel, enda góður náms-
maður. Kandidatsárið tók hann svo á
Íslandi og starfaði á Landspítalan-
um.
Guðrún Júlía og Bjørn gengu í
hjónaband í Neskaupstað fyrir sjö
árum. Ættingjar og vinir brúð-
hjónanna lögðust á eitt um að gera
daginn sem eftirminnilegastan. Dan-
irnir urðu furðu lostnir, er þeir sáu
okkur, fyrrum nýlendubúa sína,
henda lambalærunum í þar til gerð-
an skurð í næsta hól til að grilla og
varð af því mikið glens og gaman.
Þrátt fyrir hátíðleikann og glæsileik-
ann, var líf og fjör í veislunni og það
voru ekki síst Danirnir, sem virkjuðu
prúðbúna gestina í sprelli, söng,
samkvæmisleikjum og gerðu grín að
brúðhjónunum á vingjarnlegan og
góðlátlegan máta eins og Dönum
einum er lagið. Að skemmtidagskrá
lokinni var svo stiginn dans í bjartri
sumarnóttinni. Brúðkaupið hafði yfir
sér ævintýrablæ, enda minntu brúð-
hjónin helst á prins og prinsessu úr
ævintýri, svo glæsileg og yndisleg
bæði tvö.
Bjørn útskrifaðist úr læknisfræð-
inni og þeim fæddist frumburðurinn,
Emma Sif, sem varð strax auga-
steinn foreldra sinna. Það var bjart
yfir þessu ástfangna og hamingju-
sama unga pari, sem lífið brosti svo
glaðlega við með alls kyns draumum
og spennandi möguleikum. En skjótt
skipast veður í lofti. Fljótlega eftir
fæðingu Emmu Sifjar, greindist
Bjørn með æxli við heilann. Hann
gekkst umsvifalaust undir uppskurð
og gleði allra var mikil, þegar svo
virtist sem komist hefði verið fyrir
meinið. Bjørn hóf störf sem læknir
og var hann vel liðinn af samstarfs-
fólki sem og sjúklingum.
Bjartsýnin réð ríkjum og lífið
blasti á ný við með endalausum tæki-
færum og fyrirheitum. Þau Guðrún
sneru aftur til Íslands í hitteðfyrra,
skömmu eftir fæðingu yngri dóttur-
innar, Maríu Livar. Nú gáfust okkur
á ný fleiri tækifæri til að eiga stundir
saman.
Við fórum saman á jeppa í nokkrar
fjallaferðir og það var ekki síst upp-
lifun fyrir mig að verða vitni að undr-
un og fölskvalausri gleði Bjørns yfir
fegurð landsins. Hann var mikill úti-
vistarmaður og hefði getað náð langt
í flestum íþróttagreinum. Hann
stundaði skíði þegar hægt var, hjól-
aði, gekk, stundaði golf og skvass svo
eitthvað sé nefnt.
Bjørn lagði sig allan fram um að
læra íslensku og var síspyrjandi um
hvernig ætti að segja hitt eða þetta.
Þótt sumir skemmtu sér vel yfir mis-
skilningi hans á okkar ástkæra yl-
hýra máli, gerði hann sjálfur mest
grín að sér og hló dátt. Á sama hátt
gerði hann góðlátlegt grín að Íslend-
ingum. Lengi vel fannst honum við
segja í tíma og ótíma „fú fe fa“ og við
nánari athugun kom í ljós að það
þýddi „þú segir það“.
Bjørn kunni þá list að gefa sér
tíma til að njóta þess að vera til.
Hann gat glaðst yfir litlu og notið
lífsins án mikils tilefnis, hvort sem
það var skreppitúr í Bláa lónið, tjald-
ferð í Atlavík, eða einfaldlega að sitja
úti í garði í næði og spjalla. Lífssýnin
og skoðanir á hlutunum voru svip-
aðar og alltaf var gaman að sitja með
þeim daglangt að ræða um lífið og
tilveruna. Þrátt fyrir að stundum liði
langt á milli funda við þau Guðrúnu
og Bjørn, stóð vinskapur okkar alltaf
óhaggaður.
Það var bjart yfir honum Birni.
Hvarvetna laðaði hann fólk að sér
með ljúfmennsku sinni og greiðvikni.
Hann átti auðvelt með að setja sig í
spor annarra og kom eins fram við
háa sem lága, var fordómalaus,
grandvar, samviskusamur og hug-
prúður. Hann uppskar eins og hann
sáði og hlaut að verðleikum lof og
traust samferðamanna sinna.
Fyrir ári síðan dundi reiðarslagið
yfir. Illvígur sjúkdómurinn knúði
enn dyra og nú með fullum þunga.
Bjørn háði hetjulega baráttu af ótrú-
legu æðruleysi við hinn hræðilega
vágest, en að lokum varð hann að
lúta í lægra haldi, daginn eftir 34 ára
afmælið sitt. Þungur harmur er
kveðinn að fjölskyldu hans og vinum.
Ég bið Guð að vernda og styrkja
Guðrúnu Júlíu og dæturnar tvær og
lýsa þeim fram á veginn. Blessuð sé
minning hans.
Albert Eiríksson.
BJØRN
ROSENKRANTZ
DE NEERGAARD