Morgunblaðið - 27.04.2002, Síða 40

MINNINGAR
40 LAUGARDAGUR 27. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Benedikt Sigur-jónsson fæddist á
Steinavöllum í Fljót-
um hinn 17. septem-
ber 1934. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun-
inni í Siglufirði hinn
15. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Sigurjón Gíslason (f.
27.9. 1891) frá Reykj-
um á Reykjabraut í
A-Húnavatnssýslu og
Ingibjörg Þorgríms-
dóttir (f. 27.5. 1893)
frá Stóra-Holti í
Fljótum. Þau eru
bæði látin. Systkini Benedikts eru
Þórunn, sem nú er látin, Fjóla,
María, Rafn, Sigríður og Dúi.
Fósturbræður Benedikts eru Þor-
grímur og Bragi sem er látinn.
Benedikt kvæntist Regínu Frí-
mannsdóttur (f. 16.7. 1936) frá
Austari-Hóli í Fljótum hinn 5.
október árið 1958. Foreldrar
hennar voru Frímann Viktor
Guðbrandsson og Jósefína Jósefs-
dóttir. Þau eru bæði látin. Afkom-
endur Benedikts og Regínu eru
fimm talsins: 1) Þórhallur Jón,
börn hans eru Andri Ísak, Lárus
og Eva María. 2) Ingibjörg Jós-
efína, maki hennar er Þorsteinn
Jóhannsson, börn þeirra eru
Benedikt, Rósa Mary og Bryndís.
3) Hanna Þóra, maki hennar er
Ingvar Kristinn Hreinsson, þeirra
börn eru Gurrý Anna, Hreinn Júl-
íus, Þórhallur Dúi
og Helena Margrét.
4) Berglind Svala,
maki hennar er
Ingþór Sigurðs-
son, börn þeirra eru
Svavar, Regína
Björk og Hafþór. 5)
Kristján Dúi, maki
hans er
Birna Þorbergs-
dóttir, börn þeirra
eru Engilbert Aron
og Arnór Elís.
Benedikt ólst upp
á heimili foreldra
sinna á Steinavöllum
allt fram til 1950 er fjölskyldan
flutti að
Illugastöðum í sömu sveit.
U.þ.b. fimm árum síðar fluttist
hann í Austari-Hól í Fljótum, en
til Siglufjarðar fluttist hann 1959
ásamt eiginkonu sinni og fjöl-
skyldu og bjó þar til æviloka. Eft-
ir að Benedikt fluttist til Siglu-
fjarðar hóf hann fljótlega nám í
trésmíði og lauk síðar námi við
Iðnskóla Siglufjarðar sem húsa-
smíðameistari. Benedikt starfaði
við iðn sína nær óslitið að námi
loknu allt til æviloka, en frá árinu
1990 var hann starfsmaður
áhaldahúss Siglufjarðarbæjar.
Benedikt verður jarðsunginn
frá Siglufjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14. Jarð-
sett verður í Barðskirkjugarði í
Fljótum.
Hann faðir okkar er látinn, þetta
voru þau orð sem bróðir minn sagði
mér snemma mánudagsmorguns,
ég gekk eins og í leiðslu fram í
stofu og settist niður og fór að hug-
leiða það sem bróðir minn hafði
sagt mér í símann. Ég spurði sjálf-
an mig að því hvernig stendur á því
að maður sem lifði heilbrigðu og
góðu lífi þurfti að kveðja okkur svo
skyndilega. Minningarnar um hann
föður minn hrönnuðust upp í huga
mér, ljúfmenni var það fyrsta sem
kom upp í huga mér, já hann pabbi
var einstakt ljúfmenni, ég fór að
hugleiða allar þær ferðir sem ég
upplifði með honum sem ungur
drengur, veiðiferðirnar og heim-
sóknir til ættingja og vina í sveit-
inni.
Vináttu- og fjölskylduböndin
voru pabba afar sterk, hann sýndi
móður okkar og systkinum mikla
hlýju og ástúð, mamma sagði oft
við mig hvað hann pabbi væri góð-
ur og blíður maður og hvað hún
hefði verið heppinn að eiga slíkan
mann, ég hef og mun ávallt minnast
þessara orða móður minnar þar
sem ég þekki þau af eigin raun.
Áhugamálin hans pabba voru
mörg þó bridge og stangveiðin hafi
að ég tel verið efst í huga hans,
stundum skildi ég ekki þennan
gríðarlega áhuga hjá honum sér-
staklega varðandi bridge, oft þegar
leið mín lá til Siglufjarðar var oft
rætt um bridge þó svo áhugi minn
væri takmarkaður, gat ég setið með
honum langt fram á kvöld og hlust-
að á hann því gaman var að hlusta
á pabba segja frá því hvernig ætti
að spila þetta undraspil.
Ég man hvað hann faðir minn
var alltaf hjálpsamur, þó að vinnu-
dagurinn væri oft langur var hann
ætíð tilbúinn að aðstoða fólk í hví-
vetna.
Ég hef lært svo margt af föður
mínum í gegnum tíðina en eitt tel
ég þó sem stendur upp úr, það er
að hjálpa fólki, hjálpsemi og ljúf-
mennska er það besta sem við fáum
ívöggugjöf. Því vil ég þakka þér
elsku pabbi fyrir allt sem þú hefur
gefið mér en ljúfust verður ávallt
sú gjöf að hafa átt þig sem föður,
þú munt ávallt búa í hjarta og huga
mér.
Hvað það var sem kallaði föður
minn svo snemma úr þessu jarð-
neska lífi mun ég aldrei fá svör við
en út frá því hvernig ég þekkti föð-
ur minn og hans lífsspeki þá er ég
ekki í nokkrum vafa um að hann
hafi verið kallaður til æðri starfa,
störf sem honum einum var ætlað
að vinna, verk sem unnin verða
með hans ljúfmennsku.
Takk fyrir að vera faðir minn.
Þinn einlægi sonur,
Kristján Dúi Benediktsson.
Við fráfall góðs vinar færist
hugsun manns að vistinni sem okk-
ur er ætluð hér á jörð og hvað við
megum þakka fyrir hvern dag sem
okkur er gefinn.
Benni, eins og hann var ætíð
kallaður, kvaddi þennan heim án
þess að kenna sér nokkurs meins
svo vitað væri. Hann var í bridge-
keppni þegar hann veiktist og var
allur næsta dag.
Hann fluttist til Siglufjarðar úr
Fljótum, lærði trésmíðar í Iðnskóla
Siglufjarðar og hjá Skúla Jónassyni
byggingameistara. Hann rak fyr-
irtækið Björk hf. með Hreini Júl-
íussyni frá 1965 til 1970, eignaðist
hlut í Tréverki hf. og vann þar í
nokkur ár.
Hann vann og einnig sjálfstætt
og byggði hús í Fljótum en und-
anfarin 12 ár starfaði hann hjá
Siglufjarðarkaupstað. Í litlu sam-
félagi verða samferða menn nánir
og hver einstaklingur sem hverfur
skilur eftir sig stórt skarð.
Benni og Regína bjuggu lengi í
nágrenni við okkur Auði og börn
okkar léku sér saman, yngri dóttir
okkar minnti mig á að hún og Svala
voru bekkjarsystur.
Við Benni áttum samleið í Lions-
hreyfingunni, meðan hann starfaði í
Lionsklúbbi Siglufjarðar, hann
hætti í klúbbnum 1997, var hans þá
saknað af félögunum og fundir
klúbbsins urðu daufari eftir, enda
var hann hrókur alls fagnaðar og
mikill gleðigjafi.
Benni studdi Framsóknarflokk-
inn og við fráfall hans vil ég þakka
fyrir þann stuðning.
Leiðir okkar Benna lágu þó mest
saman við laxveiðar, en þær stund-
aði hann af miklum áhuga og gekk í
Stangveiðifélag Siglfirðinga árið
1974.
Stangveiðifélag Sigfirðinga var
ásamt öðrum með Blöndu á leigu
um tíma. Fengu þá nokkrir veiði-
menn í félaginu mikinn áhuga á að
dvelja þar við veiðar, einn af þeim
var Benni. Eftir að Flugan á Ak-
ureyri leigði Blöndu mynduðum við
hóp stangveiðimanna frá Siglufirði
sem fór ógleymanlegar veiðiferðir á
hverju sumri vestur í Blöndu. Í
þessum hópi var Benni ásamt
Jonna tannlækni og strákunum í
Rafbæ o.fl. Hópurinn tók á sig ótal
nöfn eins og „Diava Team“ eða
„Kapparnir kátu“. Synir mínir, sem
hafa komið með í þessar ferðir,
hafa hrifist af einlægni þessara fé-
laga, gleði þeirra, áhuga og
græskulausri glettni. Kaup á veiði-
leyfum, jafnvel útdráttur á miðjum
vetri, stytti okkur stundir í bið eftir
sumrinu, þegar takast átti á við
þann stóra.
Mér finnst þessar línur úr ljóðinu
„Elfan fríð“ lýsa vel loknum veiði-
degi hjá hópnum:
Að liðnum degi léttur hlátur ómar
og lostæt krásin matseldina rómar.
Þá fljúga fiskisögur
og fróðleik skipst er á.
Uns svipi nætur sveipast fold
og svefninn lokar brá.
Benni lifði atburðina lengi eftir
hverja veiðiferð og hikaði ekki við
að stoppa veiðimenn á götu, sem
ekki fengu notið þessara ferða, og
segja þeim veiðisögur.
Þannig kryddaði hann mannlífið
og gerði hversdagslífið bærilegra.
Í sumar var búið að skipuleggja
ferðir í Blöndu og nú átti einnig að
fara lengra til veiða. Í september
er áformað að fara í Eystri-Rangá,
við munum sakna Benna þegar við
setjum saman stengurnar og spáum
í hvar sá stóri kunni að liggja,
sakna hnyttinna athugasemda hans
og tilsvara.
Ég trúi því að hann fylgist með
okkur úr fjarlægðinni, ef hann er
þá ekki upptekinn við veiðar á æðri
stöðum.
Siglufjörður hefur misst eftir-
minnilegan samferðamann sem nú
er sárt saknað, við hjónin sendum
Regínu og fjölskyldunni innilegar
samúðarkveðjur og deilum minn-
ingunni með þeim um góðan dreng.
Sverrir Sveinsson.
Að morgni mánudagsins 15. apríl
barst mér sú fregn að Benedikt
væri dáinn. Mig setti hljóðan, gat
þetta verið?
Benni, en svo var hann oftast
nefndur af félögum, hann hafði allt-
af verið svo hraustlegur, raunar í
fullu fjöri (aðeins 67 ára) allt til
hinnar skyndilegu og óvæntu brott-
farar. Hann var í fullu starfi á sín-
um vinnustað. Benni var miðpunkt-
urinn í svo mörgu hér í bæ, t.d. var
hann einn af bestu bridgespilurunm
okkar og hafði nýlega farið á Evr-
ópumót í hópi bridgemanna héðan.
Sameiginlegt áhugamál okkar
Benna var laxveiðin og er þar
margs að minnast frá liðnum árum.
Auðvitað vorum við búnir að skipu-
leggja veiðina í sumar, t.d. ætluðum
við í Blönduveiðitúra í ágúst með
okkar átta manna Siglufjarðar-
gengi, en í Blöndu höfum við farið í
áraraðir. Í sept. ætluðum við í
Rangárnar en Fljótaáin og oft líka
Flókadalsáin var okkar eiginlega
heimasvæði. Þar höfum við stundað
lax og silungsveiði í marga áratugi.
Benni var sérlega skemmtilegur
veiðifélagi, hvort við vorum saman
um stöng eða í veiðihópi saman.
Auðvitað var Benni klár veiðimaður
og mikill keppnismaður, en ég þótt-
ist nú kunna þetta líka, en baráttan
stóð um hvor eða hver nær þeim
„stóra“. En Benni kunni eitt betur
en flestir aðrir, að segja frá veiði-
ferðinni í smáatriðum og í veiðihús-
unum var Benni hrókur alls fagn-
aðar og aðal sögumaður, en það var
hans aðalsmerki. Benni var mikill
sögumaður og Siglfirðingar fengu
oft að njóta þessa hæfileika hans,
hvort það var á Aðalgötunni í
Áhaldahúsinu eða í Bankanum eða
hvar sem var og líka um hvað eina
sem frásagnarvert var úr bæjarlíf-
inu, ekkert fór fram hjá Benna. Því
er það svo að Siglfirðingar hafa
misst mikið við að Benni er farinn í
sína hinstu ferð yfir móðuna miklu.
Maðurinn með ljáinn hefur
höggvið óvenju stórt skarð í raðir
okkar og þó orðatiltækið segi „að
alltaf komi maður í manns stað“
verður erfitt að fylla í svo stórt
skarð.
Fjölskylda Benedikts hefur misst
mikið, Regínu, börnum og barna-
börnum sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Að lokum ein veiðisaga til minn-
ingar um Benna vin minn, vett-
vangur Fljótaá sumarið 1989. Í
byrjun júlí; ég er að veiða á svæði 1
„undir Klöpp“, set í þann stóra á
maðk, baráttan berst niður ána,
undir Hól losnar úr laxinum en
hann er í vatnsyfirborðinu, ég
slöngva færinu aftur yfir laxinn og
húkka hann, það hélt smástund en
aftur losnaði úr honum og sagði þar
með bless. Ég sagði Benna söguna,
nokkrum dögum seinna; Benni fór
að veiða á svæði 1 og setti í þann
stóra undir Klöpp og náði honum
og auðvitað kom í ljós að þetta var
laxinn minn því rák var um hann
miðjan eftir öngulinn. Þegar Benni
kom heim kom hann upp í bílskúr
til mín til að sýna mér laxinn.
Þetta reyndist vera stærsti lax-
inn sem veiddist í Fljótaá sumarið
1989, rúmlega 16 pund, og fékk
Benni Bjarnastyttuna fyrir. Til
hughreystingar fyrir mig þá tókst
mér að veiða stærsta laxinn á flugu
í Fljótaá það sumar.
Nú er komið sumar og líður að
veiðitímanum en Benni verður ekki
með í Blönduhópnum og við mun-
um sakna hans, en einhvernveginn
finnst mér að hann verði nálægur í
anda og muni fylgjast náið með
okkur.
Minningin um Benna veiðimann
mun lifa með okkur um mörg
ókomin ár. Blessuð sé minning
hans.
Jóhann Sv. Jónsson.
Í dag verður til moldar borinn
kær vinur, Benedikt Sigurjónsson.
Kynni mín af Benna voru aðallega í
gegnum sameiginlegt áhugamál
okkar, bridsið, en á seinni árum
hafði hann stundað það áhugamál
af kappi.
Í janúar síðastliðnum tók Benni
þátt í sínu fyrsta Íslandsmóti.
Frammistaðan á því móti var vel
viðunandi en segja má að meira
hafi verið lagt upp úr kvöld-
skemmtunum en hörðum keppnis-
bridsinum. Sú helgi var ógleym-
anleg og ekki hægt að segja annað
en að Benni hafi um leið orðið fé-
lagi í hópi sem hugði á meiri æv-
intýr.
Þessa helgi var það afráðið að
taka þátt í Evrópumótinu í para-
keppni sem haldið var í Belgíu. Við
vorum þrjú pör sem ákváðum að
fara í þessa ferð og ætluðum að
spreyta okkur gegn þeim bestu í
Evrópu. Það hafði einnig komið til
umræðu að Benni færi ásamt sínum
makker en þessa helgi var það ljóst
að Benni hafði engan til að spila
við. Það kom því öllum í opna
skjöldu þegar Benni hafði samband
við okkur á þriðjudeginum og til-
kynnti að hann hefði áhuga á því að
fara á Evrópumótið. Þannig var
Benni, það var ekkert aðalatriði að
hafa meðspilara, heldur að vera
hluti af hópi sem hafði eytt saman
skemmtilegri helgi á einu Íslands-
móti.
Reyndar spilaði Benni á Evrópu-
mótinu í tvo daga og spilaði þá við
ömmu mína, Guðlaugu Márusdótt-
ur. Þau höfðu reyndar aldrei spilað
saman á stórmóti áður og spáðu
margir þeim ekki góðu gengi. Við
erfiða andstæðinga var að etja,
landsliðsfólk hvaðanæva úr Evrópu,
fólk sem spilað hafði saman í ára-
raðir á öllum stærstu mótum
heims. En raunin varð önnur og
voru tugir para neðar en þau.
En það má segja að spila-
mennskan hafi ekki verið algjört
aðalatriði í þessari Belgíuferð. Sá
samheldni hópur sem út fór
skemmti sér hreint konunglega og
Benni gegndi þar stóru hlutverki.
Með glaðlyndi sínu ávann hann sér
miklar vinsældir í hópnum. Hann
var mikill húmoristi og kom gjarn-
an auga á skopleg atriði sem aðrir
sáu ekki.
Benni náði í þessari ferð sér-
stöku sambandi við fleiri en okkur
Norðlendingana sem hann hafði
þekkt um áraraðir. Þar á ég sér-
staklega við Aðalheiði Hákonar-
dóttur (Öllu) og Þórð Sigurðsson
sem deildi herbergi með Benna.
Alla og Benni þræddu allar götur
Oostende í leit að fatnaði og ann-
arri gjafavöru og var mikið keypt
og þá sérstaklega handa Regínu,
konu Benna. Benni hafði á orði að
félagsskapurinn við Öllu hefði gert
ferðina enn eftirminnilegri en ella.
Benni og Þórður urðu einnig miklir
félagar og varð Benna tíðrætt um
það lán að fá að kynnast svo góðu
fólki sem þau tvö eru.
Fyrirhuguð er ferð í Vatnsdalinn
í haust. Þar ætla Belgíufararnir að
hittast og spila yfir eina helgi.
Skarð er fyrir skildi og ljóst að
Benni mun ekki spila í Vatnsdaln-
um í haust. Í hópinn mun vanta
þann mikilvæga hlekk sem gerði
ferðina til Belgíu ógleymanlega.
Minningin um Benna mun ávallt
lifa í huga okkar sem vorum svo
lánsöm að fá að kynnast honum.
Regínu og öðrum aðstandendum
Benedikts votta ég mína innileg-
ustu samúð. Guð blessi minningu
Benedikts Sigurjónssonar.
Birkir J. Jónsson.
Hann Benni Sigurjóns er dáinn.
Orðin dundu á mér eins og hvert
höggið á fætur öðru, vitandi að
daginn áður hafði hann verið flutt-
ur upp á sjúkrahús af spilastað, en
auðvitað var Benedikt að spila
þessa helgi, á Íslandsmóti í para-
keppni. Í einfeldni minni hafði ég
ekki trú á öðru en að hann myndi
hrista þetta af sér eins og hverja
aðra óværu, en það var öðru nær.
Við höfum öll misst góðan dreng og
nú er skarð í okkar raðir.
Ég er ekki búinn að dvelja hér í
Siglufirði nema rétt um áratug, en
þó nógu lengi til að eiga því láni að
fagna að hafa kynnst Benedikt,
öðrum eins lífskúnstner eins og
hann var. Við Benedikt áttum sam-
eiginleg áhugamál sem leiddu okk-
ur saman, ýmist við græna borðið,
á bökkum hinna ýmsu veiðiáa, eða
upp til fjalla á haustin við rjúpna-
veiðar.
Við spilaborðið á mánudags-
kvöldum í Bridgefélagi Siglufjarðar
var Benedikt fastagestur, og jafnan
hrókur alls fagnaðar, það var
ósjaldan bros á vörum manna þar
sem hann var nálægur, enda lagði
hann ætíð eitthvað mergjað til mál-
anna. Okkur bregður og við þegar
það vantar fjórða mann við eldhús-
borðið og þú Benedikt ert ekki
lengur meðal vor.
Veiðimennskan var Benna í blóð
borin, og veiðin var honum sem
helgur dómur, athöfn sem færði
honum drifkraftinn sem til þurfti í
starfi og leik. Marga frægðarförina
var hann búinn að fara á gömlu
heimaslóðirnar í Flókadalnum bæði
í bleikju og lax, en það var eft-
irsóknarvert að vera veiðifélagi
Benedikts. Þá eru þær ófáar ferð-
irnar sem farnar hafa verið í Fljót-
in á rjúpnaslóð. Þar naut hann sín
vel, duglegur göngumaður og veið-
inn. Þá verður og minnst ótaldra
ferða í Fljótaá og Blöndu, ferða
sem eru okkur sem eftir lifum dýr-
mætur sjóður.
Það verður fámennara í veiði-
ferðum sumarsins, gamli vinur, en
til var stofnað í upphafi. Máske þú
verðir með okkur þrátt fyrir það,
aðeins með öðrum hætti. Ég verð
þér ævinlega þakklátur fyrir góð
kynni bæði í starfi og leik. Ég set
hér að endingu brot úr Hávamál-
um, minnugur þess hve ljóðelskur
þú varst.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
Regína, þér votta ég mína dýpstu
samúð, sem og niðjum ykkar hjóna.
Guð blessi þína minningu Bene-
dikt Sigurjónsson.
Jón Tryggvi Jökulsson.
Fallinn er frá vinur góður og fé-
lagi, Benedikt Sigurjónsson. Benni
var einstakt ljúfmenni, hafði sér-
staklega gaman af því að spila,
veiða og segja sögur, þar sem
spaugilegu hliðarnar voru ávallt
dregnar fram.
Ég naut þeirra forréttinda að
kynnast Benna við spilaborðið. Það
er leitun að öðrum sem höfðu jafn-
BENEDIKT
SIGURJÓNSSON