Morgunblaðið - 28.04.2002, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 SUNNUDAGUR 28. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigríður Axels-dóttir Laxdal
fæddist í Stóragerði
í Myrkárdal í Eyja-
fjarðarsýslu 29.
mars 1927. Hún lést
á Landspítala í
Fossvogi aðfaranótt
19. apríl síðastlið-
ins. Foreldrar henn-
ar voru Axel Guð-
mundsson, f. 1.
ágúst 1882 í Mel-
gerði í Glerárþorpi
(Glæsibæjarhreppi) í
Eyjafjarðarsýslu, d.
1948 á Sjúkrahúsi
Akureyrar, og kona hans Lilja
Hallgrímsdóttir, f. 26. maí 1891
á Gásum í Glæsibæjarhreppi, d.
15. janúar 1969. Systkini Sigríð-
ar eru: Stefanía Hallfríður, Guð-
mundur, Anna Friðrika, Ingvar
og Lilja Guðrún, og eru þau öll
látin.
Sigríður var gift Halldóri Lax-
dal, útvarpsvirkja og loftskeyta-
manni. Þau stofnuðu og áttu
Radíóbúðina í Reykjavík. Börn
þeirra eru: 1) Helgi Laxdal (lát-
inn), maki 1. Helga Thorberg. 2.
Sigurlaug Einars-
dóttir. Helgi átti
þrjú börn: Sigrúnu,
Halldór og Hrólf. 2)
Grímur Laxdal,
maki Jóninna Hólm-
steinsdóttir. Eiga
þau þrjú börn:
Ólínu Sigríði, Berg-
lindi Helgu og
Helga, og tvö
barnabörn: Grím og
Fróða Brooks. 3)
Anna Lilja Laxdal,
maki Hermann G.
Karlsson (slitu sam-
vistum). Eiga þau
þrjú börn: Elsu Lilju, Sigríði
Láru, Axel Má, og þrjú barna-
börn: Thelmu, Heklu, Kötlu. 4)
Halldór Laxdal, maki Lilja Ei-
ríksdóttir. Eiga þau tvö börn;
Hildi og Hilmar, og eitt barna-
barn Helenu. 5) Óli Sævar Lax-
dal, maki Kristín Th. Óladóttir.
Eiga þau fjögur börn: Írisi Ósk,
Svanþór, Sævar og Elvar.
Útför Sigríðar verður gerð
frá Kópavogskirkju á morgun,
mánudaginn 29. apríl, og hefst
athöfnin klukkan 15.
Í dag þegar ég kveð mína góðu
vinkonu Sigríði fer ég aldarfjórðung
aftur í tímann og minnist þess þegar
ég kom á heimili hennar í fyrsta
skipti sem verðandi tengdadóttir.
Ég skynjaði strax að þar fór kona
með sterkan persónuleika, ákveðin
en jafnframt hlý og gefandi.
Tengdamóðir mín varð hún til
skamms tíma en sú lífsreynsla sem
við gengum í gegnum varð þess
valdandi að við tengdumst tryggða-
böndum og vináttu hennar hef ég átt
öll þessi ár.
Hugurinn leitar til baka til
ánægjulegra stunda í sumarbú-
staðnum við Álftavatn. Þar kom ég
oft í heimsókn á árum áður til þeirra
hjóna, Sigríðar og Halldórs, eigin-
manns hennar, en hann lést fyrir tólf
árum. Í fyrstu komu með mér lítil
frændsystkini og síðar börnin mín.
Þótt hún væri ekki amma barnanna
minna bar hún hag þeirra ætíð fyrir
brjósti og fylgdist vel með því sem
þau tóku sér fyrir hendur í lífinu.
Það var þroskandi fyrir mig og
unga fólkið að koma í bústaðinn því
þar fengum við að kynnast því
hvernig Sigríður og Halldór héldu í
gamla tímann, lengi vel voru þau
m.a. með kolaeldavél og útikamar og
fannst manni ekki mikið um nútíma-
þægindi. Þau höfðu sannarlega efni
á nútímalegri tækjum en þannig
vildu þau hafa það. Í henni bjó
sveitastelpan sem ólst upp í bað-
stofumenningu í Myrkárdalnum, í
einangraðri sveit á sínum tíma. Lík-
lega hafa áhrifin frá uppvaxtarárun-
um mótað hana og átt sinn þátt í því
hversu sjálfbjarga og mikill dugnað-
arforkur hún var. Hún gekk sjálf í
næstum hvað sem var og var komin
vel yfir sextugt þegar hún sendi
mynd af sér á jólakorti þar sem hún
var uppi á þaki á sumarbústaðnum
að fást við lítils háttar viðgerðir.
Sumarbústaðurinn var sælureitur
þeirra hjóna, þau gróðursettu mikið
af trjám í gegnum árin og í dag þeg-
ar maður keyrir þar framhjá blasir
við manni mikill skógarlundur sem
þau í sameiningu lögðu grunninn að.
Þau dvöldu í bústaðnum meira og
minna allt sumarið. Húsbóndinn
keyrði á milli til Reykjavíkur á dag-
inn til að fylgjast með sínu stóra fyr-
irstæki sem hann stjórnaði og rak
við góðan orðstír til margra ára.
Hann kom síðan í sveitina á kvöldin.
Þar var hann ekki forstjórinn, held-
ur maður sem fór í vinnugallann og
vann sín verk í hljóði í samhljómi við
náttúruna. Maður skynjaði það hvað
þeim hjónum leið vel í þessu um-
hverfi. Þarna held ég að Sigríði
minni hafi liðið hvað best, hún var
náttúrubarn í eðli sínu og unni sum-
arbústaðnum og sveitasælunni.
Það er ekki hægt að minnast Sig-
ríðar án þess að nefna það hversu
mikill dýravinur hún var, hún vildi
helst alltaf hafa eitthvert dýr nálægt
sér. Ég minnist þess að einu sinni
var hún með hest. Þá ræktaði hún
fugla um tíma og síðustu árin átti
hún alltaf hund.
Um tíma eftir að hún varð ekkja
og heilsan fór að gefa sig fór hún að
mála myndir sem hún gaf sínum
nánustu og hafði gaman af. Þetta
tómstundagaman færði henni mikla
gleði og þar fékk hún útrás fyrir
vinnusemi sína og og þann innri
kraft sem í henni bjó.
Hún var trúuð kona og til hennar
var ávallt gott að leita og mörgum
einstaklingum hefur hún veitt styrk
og von á erfiðum stundum. Andleg
mál voru henni hjartfólgin og frá því
hún var barn að aldri sá hún og
skynjaði margt sem mörgum er hul-
ið. Hún trúði því að við færum á ann-
að tilverustig og kveið ekki vista-
skiptunum.
Margar stundirnar og mörg sím-
tölin höfum við átt um þessi málefni,
ráðið í drauma og kíkt í spil. Ég
þurfti oft að leita til hennar með ým-
is mál og kom aldrei að tómum kof-
unum. Hún var úrræðagóð og hafði
alltaf svör á reiðum höndum, ef ekki
hringdi hún stuttu seinna og þá var
svarið komið.
Það gustaði líka stundum í kring-
um mína kæru vinkonu, hún lá ekki
á skoðunum sínum, sagði sína mein-
ingu hvort sem fólki líkaði það betur
eða verr og gat oft verið föst fyrir.
Þessi þáttur í skapgerð hennar hef-
ur líklega valdið því að það var aldr-
ei til í henni uppgjöf þrátt fyrir mót-
læti sem hún gekk í gegnum. Í
veikindum hennar undanfarin ár
reis hún alltaf upp aftur og hafði þá
að orði að hún væri nú „ekki tilbúin
að fara alveg strax“, hún ætti eftir
að „ganga frá nokkrum hlutum“.
Sjálfsbjargarviðleitnin og seiglan
var ótrúlega mikil í þessari konu og í
húsinu sínu bjó hún fram að því síð-
asta, oft meira af vilja en mætti.
Sigríður átti stóra fjölskyldu. Hún
eignaðist fimm börn og eru fjögur
þeirra á lífi. Þá átti hún fimmtán
barnabörn og átta langömmubörn.
Ég sendi þeim samúðarkveðjur.
Það er komið að kveðjustund, í líf-
inu skiptast á skin og skúrir og fór
Sigríður ekki varhluta af því. Hún
fékk að reyna mikið og var búin að
sjá á eftir mörgum ástvinum sínum.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt.
Nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Við fjölskyldan í Klausturhvamm-
inum viljum þakka Sigríði þá hlýju
og þann kærleik sem hún sýndi okk-
ur alla tíð. Guð blessi minningu
minnar kæru vinkonu.
Sigurlaug Einarsdóttir.
Esku Sigga amma, minningar um
þig eru margar og góðar, en nú er
barátta þín á enda og þú hefur hlotið
hvíldina.
Þegar ég rifja upp æskuárin mín
minnist ég þess skemmtilega tíma
er við komun öll saman á heimili
ykkar afa á jólunum, börn og barna-
börn, með jólapakkana og jólaskap-
ið. Við krakkarnir biðum spennt eft-
ir að opna þá en það mátti ekki fyrr
en að máltíð lokinni. Á gamlárs-
kvöldum var einnig ógleymanlegt að
fylgjast með flugeldunum af stóru
svölunum hjá þér, þar sem útsýnið
er mjög mikið.
Fyrir tæpum tveimur árum flutti
ég að heiman og í kjallarann hjá þér
þar sem þú bauðst mér að búa, því
að þér þótti gott að hafa einhvern
nákominn með þér í þessu stóra
húsi. Við spjölluðum oft saman um
æskuárin þín, lífið og tilveruna.
Á þessum tíma varst þú byrjuð að
mála myndir þér til gamans. Þú kall-
aðir oft til mín niður í kjallara og
baðst mig að koma upp og líta á
myndina sem þú varst að mála þá
stundina vegna þess að þér þótti
gott að heyra mitt álit, því þér
fannst ég ávallt hreinskilin.
Þér þótti gaman að spá í spil og
bolla fyrir þá sem komu í heimsókn,
þar á meðal mig. Einnig sagðir þú
mér oft frá draumum þínum og
hvernig þú réðst þá.
Mér þykir vænt um að við skulum
eiga sama afmælisdag og að við
skyldun halda upp á stórafmæli tutt-
ugasta og níunda mars síðastliðinn,
þar sem þú varðst sjötíu og fimm ára
og ég tvítug.
Ég veit og trúi að þú ert laus við
alla sjúkdóma og að þér líður nú vel
með afa í sumarlandinu.
Elsku Sigga amma mín, minning-
arnar um þig munu lifa í hjarta mínu
um ókomna tíð og ég bið Guð að
varðveita þig og blessa.
Íris Ósk Óladóttir Laxdal.
Elsku amma, mig langar að þakka
þér fyrir samfylgdina, traust þitt og
hlýhug.
Nú veit ég að friður er með þér
hjá þeim sem þér þykir svo vænt
um.
Spámaðurinn sagði: „Leitaðu að
sál dauðans í líkama lífsins, því líf og
dauði er eitt eins og fljótið og sær-
inn. Því að hvað er að deyja annað en
standa nakinn í blænum og hverfa
inn í sólskinið? Og hvað er að hætta
að draga andann annað en að frelsa
hann frá friðlausum öldum lífsins,
svo að hann geti risið upp í mætti
sínum og ófjötraður leitað á fund
guðs síns? Og þegar þú hefur náð
ævitindinum, þá fyrst munt þú hefja
fjallgönguna.“
Blessuð sé minning þín.
Sigrún Helgadóttir.
Þegar æviröðull rennur
rökkva fyrir sjónum tekur
sár í hjarta sorgin brennur
söknuð harm og trega vekur.
Hart þú barðist huga djörfum
með hetjulund til síðasta dags
í öllu þínu stríði og störfum
sterk varst þú til sólarlags.
Öllum stundum vinur varstu
veittir kærleiks yl af hjarta.
Af þínum auði okkur gafstu
undurfagra minning bjarta.
(Aðalbjörg Magnúsdóttir.)
Með þakklæti í huga, elsku Sig-
ríður, fyrir allar okkar ljúfu stundir,
sem við áttum saman. Nú hvílir þú í
friði í ljósinu bjarta og öll ljósin sem
þú kveiktir fyrir samferðamenn þína
lýsa skært á altari Guðs. Ég kveð
þig að sinni af öllu mínu hjarta.
Guð blessi og styrki ástvini þína.
Guðlaug Snorradóttir.
SIGRÍÐUR
AXELSDÓTTIR

 

  
 

  
        

 


  
  




 


 



 


!
"#$! 

#$!

$  
 !
%
&
 



$  

$  
 





$   & #$$ 
 

!'$$ 
(



 
 
 








  



 
 

   

 



   !


  
  ! "" 
# $  % ! "" 
!
#$ " 
&
# ! ""  
  
 

   '

 



  


   
  

!"#$ %&#
         
  

!    
 
  
 
 

 
"   #
 $

%  
 !

  
&  "'   
 

' & ('  ) *( +

 

  

 





     
 



   
 


 


 
 

!" #$ %&'%& ("&% ')$(% *% &$$!"+$$ ,$
 
 - % ')$( ("&%
& %'% .,%#& ')$( ,$
  !"$ ("&%


 
 
 

 
 
 
  
        

  
!"      #$  %

&'    (&&'
 
 

   ! "


#"
$#" 

% 
%

    
! "
#"
#%&
"
& "'



  

  




  



 
 
 

 

  
   
!
   "#  "   
  $
 
%    &'  

(    $
 )
$)
"   ! " #$%&  &' (#)$##* 
(#)$ ! " &' ##* +