Morgunblaðið - 07.05.2002, Side 44

✝ Guðjón Júníussonfæddist á Ísafirði
17. maí 1929. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í Kópa-
vogi 30. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar hans
voru Júníus Einars-
son frá Ísafirði, f. 26
júní 1897, d. 30. ágúst
1977, og Guðríður
Guðmundsdóttir frá
Svefneyjum á Breiða-
firði, f. 3. sept. 1901,
d. 16 apríl 1996.
Systkini Guðjóns eru
Stefanía Björg Sigurrós, f. 13
ágúst 1924, Herborg Ágústa, f. 13.
des. 1926, Ólafur Einar, f. 15. feb.
1938, og Sævar, f. 15 sept. 1940.
Guðjón kvæntist 6. mars 1954 Erlu
Sigurðardóttur, f. 29 des. 1929, d.
21. jan. 1995. Foreldrar hennar
voru Ólafía Margrét Brynjólfsdótt-
ir og Sigurður Pétursson. Börn
Guðjóns og Erlu eru: 1) Ólafur
framkvæmdastjóri, f. 21.9. 1953,
maki Guðbjörg Gunnarsdóttir. Þau
eiga fjögur börn: Berglind, f. 6.5.
1974, maki Guðmundur Ingvason,
börn þeirra eru Elvar Andri, f.
14.7. 1993, og Sandra Karen, f.
30.1. 2001, Sara, Sif og Guðjón, öll
f. 24.12. 1989. 2) Guðríður banka-
starfsmaður, f. 29.11. 1954, maki
Guðmundur Hinriksson. Þau eiga
þrjú börn: Erla, f. 11.7 1978, maki
Sveinn Ólafur Magnússon, Guðrún,
f. 31.10. 1983, og Magnús, f. 17.12.
1989. 3) Bryndís hárgreiðslumeist-
ari, f. 5.5. 1957, maki
Örn Gunnarsson.
Þau eiga tvær dætur:
Sædís, f. 12.7. 1984,
og Íris, f. 7.8. 1988. 4)
Júníus vélfræðingur,
f. 29.11. 1960, maki
Þóra Birna Péturs-
dóttir. Þau eiga þrjú
börn: Ingibjörg, f.
24.4. 1980, Harpa
Lilja, f. 22.4. 1987, og
Pétur, f. 24.9. 1992.
5) Sigrún bókari, f.
23.10. 1961, maki
Heiðar Ragnarsson.
Þau eiga þrjár dætur: Ragnhildur,
f. 12.5. 1981, maki Hjörtur Lingdal
Hauksson, Hulda, f. 2.8. 1983, maki
Guðmundur Andrésson, og Ásdís,
f. 31.3. 1992. 6) Þórarinn líffræð-
ingur, f. 27.5. 1967, maki Sigríður
Anna Garðarsdóttir. Þau eiga
Hrannar, f. 3.9. 1998.
Guðjón ólst upp á Ísafirði þar
sem hann stundaði hefðbundna
skólagöngu og sjómennsku. 1949
flutti hann til Reykjavíkur þar sem
hann stundaði sjómennsku um
nokkurra ára skeið. 1957 hóf hann
nám í múriðn hjá Magnúsi Bald-
vinssyni múrarameistara og vann
hjá honum um margra ára skeið.
Guðjón og Erla hófu búskap í Sam-
túni í Reykjavík 1953. Lengst af sín
búskaparár bjuggu þau í Urðar-
stekk 9.
Útför Guðjóns fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Þetta hafa verið erfiðir tveir mán-
uðir en nú er barátta þín á enda og þú
hefur hlotið hvíld. Ég veit að þú ert á
góðum stað hjá elsku Erlu þinni.
Elsku Guðjón, minningarnar eru
margar og fallegar og mun ég geyma
þær með mér og deila þeim með
Hrannari litla, sem á erfitt með að
skilja að afi sé kominn til himna. Það
er erfitt að hugsa til þess að hann fái
ekki að njóta hlýju þinnar aftur og
mun ég rækta það að segja honum frá
bæði Guðjóni afa og Erlu ömmu sem
hann aldrei sá.
Það er ánægjulegt að hugsa til
Danmerkuferðar okkar, fyrir aðeins
þremur mánuðum, þegar hann Doddi
varði doktorsritgerð sína við Kaup-
mannahafnarháskólann. Ferðin var
frábær og yndislegt til þess að hugsa,
hve stoltur og ánægður þú varst yfir
syni þínum á þeirri stundu. Þó að
vörnin hafi farið fram á ensku og þú
ekki skilið upp né niður í öllum þess-
um fræðiorðum, frekar en við hin, þá
var það aukaatriði. Þú varst svo glað-
ur fyrir hans hönd og við sáum öll
hversu mikils virði þetta var þér.
Aldrei hefðum við trúað því að aðeins
tveimur vikum eftir að við komum
heim varstu lagður inn á sjúkrahús
og áttir ekki afturkvæmt heim.
Þær voru nokkrar ferðirnar sem
þú komst til okkar til Danmerkur og
alltaf var jafn gaman að fá þig. Mörg
minningarbrot koma upp í hugann og
man ég eftir þegar þú varst í einni
heimsókninni hjá okkur. Eitthvað
þótti þér nú ábótavant við búskap
okkar, þegar þú þurftir á hverjum
morgni að hita vatn í potti fyrir kaffið.
Það tók töluverðan tíma að hita vatn-
ið og einn daginn fékkstu alveg nóg
og ákvaðst að þetta dygði nú ekki
lengur. Þú færðir okkur hraðsuðu-
ketil að gjöf og þá gastu nú drukkið
kaffið þitt eins og þú varst vanur.
Minningarnar um að kíkja í Moggann
og athuga hvort einhver fótboltaleik-
ur væri nokkuð á þeim tíma sem mað-
ur bauð þér í mat, eða þegar við sát-
um úti á svölum í frábæru veðri og
spjölluðum um heima og geima. Það
eru þessi litlu minningarbrot sem
verða manni svo dýrmæt þegar hugs-
að er til baka. Nú ertu farinn og ég
veit þér líður vel þar sem þú ert.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá hug
þinn og þú munt sjá að þú grætur vegna
þess sem var gleði þín.
(Kahlil Gibran.)
Sofðu rótt, Guðjón minn.
Sigríður Anna Garðarsdóttir.
Elsku afi og langafi.
Ó, faðir, gjör mig lítið ljós
um lífs míns stutta skeið,
til hjálpar hverjum hal og drós,
sem hefur villst af leið.
Ó, faðir, gjör mig blómstur blítt,
sem brosir öllum mót
og kvíðalaust við kalt og hlýtt
er kyrrt á sinni rót.
(M. Joch.)
Ástarkveðjur og með söknuði við
kveðjum.
Barnabörn og barnabarnabörn.
Elsku afi minn og besti nafni. Það
var alltaf svo gaman þegar við vorum
saman uppi í sumarbústað að vinna
eitthvað eða fórum í golf. Nú ertu far-
inn til Guðs og Erlu ömmu og líður
vel. Afi minn ég mun aldrei gleyma
þér. Takk fyrir allt.
Þinn
Guðjón.
Elsku afi. Hvað get ég sagt? Núna
ertu farinn. Þú sem hefur verið mér
alltaf hress og dugmikill maður. Þeg-
ar ég frétti af veikindum þínum hafði
ég engar áhyggjur, því ég vissi að þú
myndir hrista það af þér áður en
nokkur vissi af. En þegar þér fór að
versna fór ég að missa trúna, því að
þú varst ekki vanur að láta svona á
þig fá.
Þegar mamma og pabbi sögðu mér
að þú ættir ekki mikið eftir hugsaði
ég bara um hvaða vitleysa þetta væri
í þeim. Því ég hafði alltaf haft þá til-
finningu að þú yrðir háaldraður og
hress maður. En þegar ég heimsótti
þig á föstudagskvöldið og sá hvernig
þú varst á þig kominn hætti ég að
trúa því að þú kæmir heim aftur. Það
er voðalega erfitt að vita að þú ert far-
inn en ég veit að hvar sem þú ert núna
þá líður þér vel og einhversstaðar
hefurðu hitt ömmu og þið eruð þarna
loksins saman.
Elsku afi, þó svo að við værum ekk-
ert mjög náin þá vorum við góðir vinir
og mér hefur alltaf þótt svo vænt um
þig. Meðan þú varst hjá okkur dáði ég
þig alltaf fyrir sjálfstæðið og góðvild-
ina sem geislaði af þér. Þú hefur alltaf
verið mjög sterkur og vildir ekki að
fólk væri að snúast í kringum þig með
áhyggjur. Ég get ekki sagt annað en
að þú varst alltaf yndislegur og von-
andi á einhver annarsstaðar eftir að
njóta þín.
Afi, þú varst hetjan mín og ég mun
ávallt elska þig.
Þín
Harpa Lilja.
Það er ótrúlegt hvernig tíminn líð-
ur. Fyrir rétt rúmum tveimur mán-
uðum sast þú, elsku afi minn, í eld-
húsinu hjá okkur, glaður og sæll að
venju, í morgunkaffi eftir þína dag-
legu göngu. Það er skrítið að hugsa til
þess að þessi skipti verða ekki fleiri.
En nú ertu kominn á betri stað þar
sem Erla amma hefur tekið á móti
þér með opnum örmum.
Á tímum sem þessum hrannast
minningarnar upp. Ég man sérstak-
lega vel eftir því, þegar ég og Íris vor-
um litlar og vorum hjá ykkur ömmu í
pössun og þið amma voruð að rífast
um hvort ykkar hefði nú stærri
bumbuna. Það fannst okkur Írisi svo
fyndið að við lágum afvelta af hlátri.
Elsku afi minn, takk fyrir allar þær
góðu stundir sem okkur voru gefnar.
Guð veri með þér.
Sædís.
Það er erfitt að ímynda sér að
manneskja, sem fylgt hefur manni
alla tíð, sé horfin. Í dag kveð ég Guð-
jón afa hinstu kveðju. Ég minnist
hans klökk. Afi var góður maður,
samviskusemi og heiðarleiki ein-
kenndu hann. Hann var einn af þeim
mönnum sem alltaf fór eftir lögum og
reglum. Hann fór aldrei frá neinu
ókláruðu og það sýndi hann fram á
síðasta dag.
Margar eru minningarnar sem
koma upp í huganum, er ég hugsa til
hans. Það var alltaf svo gott að koma
til ömmu og afa í Urðastekkinn. Það
voru margar helgarnar sem ég fékk
að fara með rútunni frá Keflavík til
Reykjavíkur að heimsækja ömmu og
afa. Afi kom þá að sækja mig á BSÍ.
Svo var keyptur ís og horft á Derrick
um kvöldið. Það var alltaf líf og fjör í
Urðastekknum. Þar var miðpunktur-
inn hjá okkar stóru fjölskyldu.
Eftir að amma dó reyndi afi að
sameina fjölskylduna uppi í sumarbú-
stað, en þar var þeirra sælureitur. Nú
var bústaðurinn orðinn miðpunktur-
inn og komum við þangað saman til
að minnast ömmu og halda áfram að
hafa líf og fjör, eins og alltaf var hjá
okkur. Þarna leið afa vel og held ég að
þar hafi hann fundið návist ömmu.
Nú er afi farinn, en áfram höldum við
að fara saman upp í bústað og nú til
að minnast þeirra beggja.
Afi var sterkur og þrjóskur maður.
Það sýndi hann fram á síðasta dag í
baráttu sinni gegn sjúkdómnum.
Þegar í ljós kom að baráttunni var að
ljúka kvaddi hann fjölskylduna sína
með hetjuskap. Afi kvaddi þennan
heim með því að gefa okkur hinum
styrk til þess að halda áfram. Hann
var sáttur við að kveðja og nú eru
hann og amma loksins sameinuð á ný.
Mér þykir sárt að viðurkenna það,
en það er komið að kveðjustund. Það
er ekki sjálfgefið að eiga góða ömmu
og afa. Við barnabörnin fengum að
njóta þeirrar forréttinda að eiga Guð-
jón afa og Erlu ömmu. Það er sann-
arlega satt að amma og afi eru englar
í dulargervi. Það er sárt að vita til að
nú eru amma og afi og heimilið þeirra
minningin ein. En þetta eru góðar
minningar sem að við munum varð-
veita um ókomna tíð. Guð blessi
minningu Guðjóns afa og megi hann
hafa þökk fyrir allt.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Erla Guðmundsdóttir.
GUÐJÓN
JÚNÍUSSON
Í dag kveðjum við Guðjón Júníus-
son og langar mig að minnast hans í
fáeinum orðum. Leiðir okkar lágu
saman eftir að ég kynntist dóttur-
dóttur hans Erlu.
Guðjón var maður, sem að maður
gat tekið sér til fyrirmyndar í alla
staði. Hann var góður faðir og afi og
leyndi hann því ekki hversu stoltur
hann var af börnum sínum og barna-
börnum. Vinnuþjarkur var hann mik-
ill og voru vinnubrögð hans alltaf til
að dáðst að. Er mér minnisstætt þeg-
ar hann kom í heimsókn til okkar
Erlu til Danmerkur og fór hann að
tala um, að það væri nú ekkert sér-
staklega vel málað hjá mér. Enda
fékk ég oft að heyra það frá Erlu að
hún þyrfti nú að fá afa út til þess að
hlutirnir yrðu gerðir almennilega.
Það var alltaf allt akkúrat hjá honum
og gekk hann aldrei frá ókláruðu
verki. Síðast en ekki síst var hann
fyrirmyndar eiginmaður. Virðingin
sem að hann bar gagnvart Erlu var
óendanleg. Sá maður það að hún var
honum alltaf efst í huga, eftir að hún
lést.
Þessi öðlingsmaður var alltaf
hreinskilinn í alla staði og sýndi alltaf
náunganum virðingu og góð-
mennsku. Þetta er minningin sem að
við eigum um hann og hana munum
við varðveita.
Ég minnist merks manns og þakka
fyrir að hafa fengið að kynnast hon-
um.
Börnum hans og fjölskyldum vil ég
senda mínar samúðarkveðjur. Þau
voru honum mikill styrkur í barátt-
unni og verður sú hjálp sem þau
veittu honum seint fullmetin. Megi
góður Guð styrkja þau í sorginni. Guð
blessi minningu hans og hvíli hann í
friði.
Ég er upprisan og lífið. Sá sem trúir á mig, mun
lifa, þótt hann deyi.
Og hver sem lifir og trúir á mig mun aldrei að
eilífu deyja.
(Jóhannesarguðspjall 11, 25–27.)
Sveinn Ólafur Magnússon.
Ég vil minnast Guðjóns afa í fáein-
um orðum. Lýsingarorðin sem koma
upp í huganum er öll svo jákvæð. Afi
var heiðarlegur maður í alla staði.
Alltaf fannst mér hann svo duglegur
að vinna í sumarbústaðnum, eins og
að hjálpa börnunum sínum með eitt
og annað. Þótti honum alltaf gaman
að segja sögur, og var þá amma alltaf
með í þeim. Hann afi minn var sterk-
ur maður, það sýndi hann í veikindum
sínum fram á síðasta dag.
Í Urðastekknum var alltaf svo
gaman hjá ömmu og afa. Voru það
margar helgarnar sem við systkinin
og mamma og pabbi komum frá
Keflavík og gistum hjá ömmu og afa,
og þar var auðvitað horft á Derrick.
Já, allar þessar minningar eru okkur
hinum gott veganesti sem við höfum
með okkur í minningunni um ókomna
tíð.
Ég kveð þig með trega og tárum,
veit að þú þjáist ekki meira. Nú ert þú
á góðum stað umkringdur góðu fólki,
að sinna öðrum störfum með þinni
góðmennsku og heiðarleika. Ég
þakka þér fyrir að vera afi minn og að
lokum bið ég að heilsa ömmu.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Guðrún
Guðmundsdóttir.
Guðjón Júníusson var einn hinna
mörgu Vestfirðinga sem fluttust til
Reykjavíkur laust eftir heimsstyrj-
öldina síðari. Á þeim árum var stund-
um erfitt að fá vinnu í höfuðborginni.
Guðjón var Ísfirðingur og leitaði því
eftir skipsrúmi á einhverjum hinna
nýju togara. Viðtökur voru misjafnar
en minnisstætt var Guðjóni að einn
togaraeigandinn spurði hann hvaðan
hann væri. Guðjón greiddi úr því og
þá breyttist viðmót togaraeigandans.
„Ég ætla að reyna þig fyrst svo er,“
kvað hann þá. Guðjón var síðan tog-
arasjómaður í nokkur ár og tók æ síð-
an svari þeirrar stéttar.
Hann kvæntist Erlu S. Sigurðar-
dóttur árið 1954, hinni mætustu konu.
Þau tímamót munu hafa hvatt Guðjón
til að fara í land og fá sér þar vinnu.
Hann hóf nám í múraraiðn og lauk
sveinsprófi í þeirri grein árið 1960.
Meistari Guðjóns var Magnús Bald-
vinsson og vann Guðjón síðan hjá
honum árum saman. Guðjón gat sér
gott orð í iðn sinni og þótti vera mjög
vandvirkur múrari. Hann vann í iðn-
inni til sjötugs aldurs en lítið upp frá
því. Hnén voru farin að gefa sig en
slíkt mein hrjáir marga múrara þeg-
ar aldurinn færist yfir.
Þau hjónin Erla og Guðjón voru
mjög samhent, byggðu sér stórt ein-
býlishús við Urðarstekk og komu upp
allstórum barnahópi. Upp úr 1990
voru börnin flest flutt að heiman. Þá
varð húsið við Urðarstekk þeim hjón-
um óþarflega stórt enda seldu þau
það og fluttu í mun minni íbúð í fjöl-
býlishúsi. Þessi breyting hefði átt að
létta undir með þeim hjónum en
skjótt bregður sól sumri. Erla and-
aðist á öndverðu ári 1995. Guðjón bjó
áfram í íbúðinni nýju og bjó þar uns
hann var lagður inn á Landspítala í
Fossvogi síðastliðinn vetur. Þaðan
átti hann ekki afturkvæmt og and-
aðist 30. apríl síðastliðinn.
Kynnin eru orðin löng. Upphaf
þeirra var með þeim hætti að Erla og
eiginkonur okkar stofnuðu til sauma-
klúbbs um 1950. Þær höfðu síðan for-
göngu um að við karlarnir mynduð-
um spilaklúbb og spiluðum brids
hálfsmánaðarlega yfir vetrarmán-
uðina. Spilaklúbburinn tók til starfa
laust fyrir 1970. Sá er þetta ritar
kynntist Guðjóni þá fyrst en sumir
hinna spilafélaganna höfðu þá þekkt
hann árum saman. Fljótlega voru
kvíar færðar út og hópurinn tók að
ferðast saman eina og eina helgi
hvert sumar. Fyrst var farið um Ís-
land en síðar ferðast til annarra
landa. Á veturna sótti hópurinn dans-
leiki og þá eingöngu gömlu dansana.
Lindarbær var vinsæll í eina tíð. Þar
hresstu menn sig á veigum á milli
dansa og höfðu jafnvel stundum há-
karl til viðbits en líklega hefur neysla
hans ekki notið hrifningar annarra
samkomugesta. Stundum voru þau
Erla og Guðjón sótt heim í sumarbú-
stað sem þau höfðu komið sér upp í
landi múrara í Öndverðarnesi. Þorra-
blót voru haldin árlega. Einu sinni
kom sér vel að þau Erla og Guðjón
höfðu rúmgóð húsakynni. Þá brast á
iðulaus stórhríð á meðan þorrablótið
stóð yfir. Þau hjónin buðu þá upp á
gistingu og þáðu allir nema þeir sem
harðfengastir voru. Næsta morgun
beið næturgestanna morgunverður
eins og best gerðist á hótelum. Bæði
voru þau hjón rausnarleg.
Guðjón Júníusson var rólegur
maður og haggaðist lítt, var „æðru-
laus og jafnhugaður“. Hann gladdist í
glöðum hópi og var tryggur vinum
sínum. Spilafélagar hans og makar
þeirra geyma margar minningar um
góðan dreng og eru þakklátir fyrir
þær. Þeir flytja aðstandendum Guð-
jóns sínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Lýður Björnsson.
Elsku Guðjón afi.
Ég vil þakka þér þær stundir sem
við áttum saman og þykir mjög leitt
að hafa ekki getað heimsótt þig þessa
síðustu vikur og enn sárar að geta
ekki verið viðstödd í dag. En ég veit
að þú hefur það betra núna. Hvíldu í
friði.
Gegnum Jesú helgast hjarta
í himininn upp ég líta má
Guðs míns ástar birtu bjarta
bæði fæ ég að reyna og sjá
hryggðarmyrkrið sorgar svarta
sálu minni hverfur þá.
(H. Pétursson.)
Þín
Ingibjörg
Magnúsdóttir.
MINNINGAR
44 ÞRIÐJUDAGUR 7. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ