Morgunblaðið - 10.05.2002, Side 44

MINNINGAR
44 FÖSTUDAGUR 10. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigurður Gissur-arson fæddist í
Litlu-Hildisey í
Austur-Landeyjum
11. maí 1916. Hann
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 3. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Gissur
Gíslason, bóndi í
Litlu-Hildisey, f. 30.
júlí 1888, d. 15. júlí
1964, og Árný Sig-
urðardóttir, f. 1. jan-
úar 1889, d. 23. jan-
úar 1988. Systkini
Sigurðar eru Óskar,
f. 24. júní 1923, d. 3. nóvember
1990, Sveinn, f. 9. febrúar 1921,
d. 19. apríl 1977, Ásta, f. 25. apríl
1918, og Magnús, f. 16. febrúar
1928. Sigurður kvæntist Ragn-
heiði Árnadóttur, f.
4. ágúst 1927. Börn
þeirra eru Kristrún
Sigurðardóttir, f.
16. febrúar 1951,
gift Stefáni Einars-
syni, þau eiga tvær
dætur, Ragnheiði
og Ingu, og fjögur
barnabörn, Árni
Jónsson Sigurðsson,
f. 2. mars 1955,
kvæntur Sjöfn
Þórðardóttur, þau
eiga tvö börn, Sig-
urð og Ingibjörgu,
og eitt barnabarn
og Jón Sævar Sigurðsson, f. 9.
júní 1964.
Útför Sigurðar verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Sigurður ólst upp í Litlu-Hildisey í
Austur-Landeyjum og stundaði ým-
is störf til sjós og lands eins og venja
var á þessum árum. Snemma komu í
ljós hjá honum miklir hæfileikar á
mörgum sviðum. Hann hafði gott
vald á teikningu og stóð hugur hans
til þess að læra meira á því sviði.
Einnig hafði hann mjög gott lag á
öllu sem tengdist vinnu við vélar.
Fræg er sagan er hann fékk sér
fyrstur manna vélhjól í sveitinni og
útbjó á það ljós, og olli ljósagangi
með akstri sínum að kvöldlagi.
Hann hóf nám í vélvirkjun 1938
hjá Þorsteini Steinssyni í Vest-
mannaeyjum og lauk því 1942 með
fyrstu einkunn. Þar kom glögglega í
ljós hversu mikla hæfileika hann
hafði til náms, en hugur hans stefndi
lengra á því sviði. Lífsbaráttan var
hinsvegar óvægin og ekki um það að
ræða, heldur þurfti hann að standa á
eigin fótum. Hann starfaði í Vél-
smiðjunni Hamri 1942–1944 eða allt
til þess að honum var boðið starf hjá
Einari Guðfinnssyni á Bolungarvík,
en mikill skortur var á menntuðum
vélvirkjum á þeim tíma. Honum
þótti boðið gott og ákvað að þekkjast
það, og fluttist búferlum til Bolung-
arvíkur. Þar gripu örlögin í taumana
því þar kynntist hann eftirlifandi
eiginkonu sinni Ragnheiði Árnadótt-
ur frá Bolungarvík. Þau fluttu síðan
síðan til Reykjavíkur ásamt foreldr-
um Ragnheiðar árið 1946, og settust
að á Vesturgötu 28. Þau eiga þrjú
börn, Kristrúnu, Árna og Jón Sævar.
Sigurður starfaði lengst af í Vél-
smiðju Kristjáns Gíslasonar við Ný-
lendugötu í Reykjavík, þar sem hann
hlaut viðurnefnið doktor véla sökum
færni sinnar við vélaviðgerðir. Starf-
aði hann þar allt til ársins 1990 er
hann þurfti að hætta störfum sökum
heilsubrests, þá 74 ára að aldri.
Sigurður hafði viðkvæma lund og
lét ekki mikið á sér bera dagsdag-
lega, vann störf sín í hljóði af vand-
virkni. Hann var ekki fyrir að troða
sér áfram, hann vildi hafa sól í heiði
og allir væru vinir. Hvergi leið hon-
um betur en úti í náttúrunni í góðum
félagsskap með veiðistöng í hendi.
Hann var barn náttúrunnar, góðvilj-
aður og hjartahreinn, og sagði oft að
þar sem góðir menn gengju þar
væru guðs vegir. Ekki safnaði hann
auði sem mölur og ryð fá grandað,
enda kæmi slíkt ekki að gagni á þeim
stað er hann dvelur núna. En gamlir
rafmótorar, rennibekkur, lakkmáln-
ing, verkfæri og harmonikka standa
nú og rykfalla í gamla kjallaranum
við Vesturgötuna. Það fellur enginn
skuggi á minningu Sigurðar Gissur-
arsonar, hann var góðmenni, og þar
sem góðir menn ganga þar eru guðs
vegir.
Nú er kominn nýr dagur og fyrir
mínum hugskotssjónum gengur Sig-
urður Gissurarson nú frjáls eftir
langa sjúkdómslegu, á sólríkum degi
léttur í spori niður Ægisgötuna. Við
Ægisgarð liggur fagurbúin segl-
skúta albúin að leggja úr höfn og
sigla með Sigurð Gissurarson í hæg-
um andvara og glampandi sól út fló-
ann.
Árni Jónsson Sigurðsson.
Elsku afi minn, nú ert þú farinn
frá okkur en minningarnar um
stundirnar sem við áttum saman lifa
áfram í hjarta mínu. Þær voru ófáar
veiðiferðirnar sem þú fórst í, en fátt
þótti þér skemmtilegra en að skella
þér í veiði og arka út í á vopnaður
stönginni.
Þú varst algjör snillingur í hönd-
unum og ég var öfunduð af hnífunum
sem þú smíðaðir fyrir mig sumarið
sem ég vann við að skera af netum,
aðrir eins gripir eru sjaldséðir, bitið
með ólíkindum og skaftið sniðið að
mínum höndum. Enginn annar en ég
bjó að slíkri þjónustu. Þá fyrst skyldi
ég af hverju þú varst stundum kall-
aður doctor véla, hæfileikar þínir
voru einstakir.
Þegar ég hugsa til baka minnist
ég þess er við systurnar komum á
Vesturgötuna um helgar til þín og
ömmu, þá laumaðistu með okkur að
skúffunni góðu, alltaf komum við
þaðan með aura og skemmtum okk-
ur konunglega. Það eru þó minning-
ar tengdar jólunum og afmælisdög-
um sem standa uppúr æskuminn-
ingum mínum, þá voru veislur hjá
okkur systrunum, við vissum nefni-
lega að stærstu pakkarnir komu allt-
af frá ykkur ömmu og alltaf fékk ég
líka gjöf þótt Inga ætti afmæli og
Inga fékk gjöf þegar ég átti afmæli. Í
augum barnsins var þetta ómetan-
legt.
Elsku afi, ég kveð þig hér og
þakka þér fyrir allar ógleymanlegu
stundirnar um leið og ég sendi elsku
ömmu minni allar mínar hlýjustu
hugsanir.
Ragnheiður Sóley
Stefánsdóttir.
Það er með söknuði og trega sem
við kveðjum í dag vin okkar og félaga
Sigurð Gissurarson. Það er gæfa og í
raun forréttindi okkar að hafa fengið
að kynnast og eiga samleið með þeim
mæta manni, náttúrubarni og hag-
leikssmið. Það var um þetta leyti árs
fyrir tuttugu árum sem við hjónin
kynntumst þeim hjónum Sigurði og
Ragnheiði fyrst. Það var í hlýlega á
húsinu þeirra á Vesturgötunni. Ég
held að Sigurður hafi verið búinn að
bíða eftir að hitta okkur þá um nokk-
urt skeið, því hann komst fljótt á flug
um sunnlenskar sveitir við eldhús-
borðið. Enda vissi hann að þar áttum
við sameiginlegar veiðilendur. Hug-
urinn leitaði víða um ár og vötn, sér-
staklega voru heimahagar hans í
Landeyjunum honum hjartfólgnir.
Rangárnar voru þó eftirlætið. Ein-
hvern veginn fannst okkur Svölu að
það væri aldrei spurning hvort Sig-
urður yrði einhverntímann veiði-
félagi okkar, heldur hvenær. Það
kom okkur því ekki á óvart þegar
Sigurður bauð okkur með sér nokkr-
um dögum síðar austur að Hrauni í
Ölfusi. Það var fyrsta af mörgum
veiðiferðum okkar á Suðurlandi, á
meðan heilsa hans leyfði. Síðustu ár-
in urðum við að láta nægja að fara í
huganum á veiðislóðina í gegnum
krassandi veiðisögur við eldhúsborð-
ið á Vesturgötunni, yfir rjúkandi
kaffibolla og kræsingum. Sigurður
var afburða slyngur veiðimaður, en
honum var fleira til lista lagt. Hann
var smiður góður á tré og járn. Flest
sín verkfæri hafði hann smíðað sjálf-
ur, hvort sem var handverkfæri eða
vélar. Með þessum tækjum smíðaði
hann svo hina ýmsu hluti heima í
kjallaranum á Vesturgötunni. Mér
eru sérstaklega minnisstæð bátalík-
önin hans sem voru listavel gerð.
Elsku Sigurður, ég veit að það
hefur nú verið tekið vel á móti þér í
sæluríkinu. Ég sé þig fyrir mér sitj-
andi á lækjarbakka með harmonikk-
una í fögrum fjallasal að spila fyrir
laxana, sem stökkva fyrir framan
þig.
Elsku Ragnheiður, Kristrún,
Árni, Jón, tengdabörn og barnabörn.
Við vottum ykkur okkar innilegustu
samúð. Megi guð vera með ykkur.
Gísli Sveinsson,
Svala Þórðardóttir.
SIGURÐUR
GISSURARSON
✝ Ólafur Guð-brandsson fædd-
ist á Stokkseyri 9.
september 1923.
Hann lést á E-deild
Sjúkrahúss Akra-
ness 3. maí síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Guðbrandur
Þorsteinsson og Val-
borg Bjarnadóttir.
Systkini Ólafs eru
Guðríður, Þorsteinn,
Bjarni, Ágúst og
Guðmann. Ólafi var
ungum komið í fóst-
ur hjá Gesti Helga-
syni og Kristínu Þórðardóttur á
Mel í Þykkvabæ og þar ólst hann
upp ásamt börnum þeirra hjóna,
Felix, Arnfríði, Guðna, Helgu og
Lilju, og fósturbörnunum Ísak og
Lilju.
Íris, f. 14.1. 1981. Sambýlismaður
hennar er Bragi Steingrímsson og
sonur þeirra Garðar Snær.
Ólafur stundaði ýmis störf til
sjós og lands á Akranesi og víðar á
yngri árum. Hann tók vélstjóra-
próf og útskrifaðist sem vélvirki
frá Iðnskólanum á Akranesi. Hann
starfaði um árabil hjá Haraldi
Böðvarssyni og Co., meðal annars
sem verkstæðisformaður um
skeið. Síðust a aldarfjórðunginn
starfaði hann hjá Sementsverk-
smiðju ríkisins.
Ólafur gegndi fjölda trúnaðar-
starfa. Hann var virkur félagi í
Lionsklúbbi Akraness frá 1961,
var meðstjórnandi, ritari, gjald-
keri og formaður um skeið. Árið
1993 var hann gerður að ævifélaga
í Lions. Hann sat í bæjarstjórn fyr-
ir Framsóknarflokkinn 1974–
1982, átti sæti í stjórn Sjúkrahúss
Akraness um tíma og gegndi öðr-
um trúnaðarstörfum fyrir bæjar-
stjórn.
Útför Ólafs fer fram frá Akra-
neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Ólafur fluttist til
Akraness við stríðslok
og bjó þar síðan. Hann
kvæntist 18. október
1947 Elínu Kristínu
Kristinsdóttur, f.
31.12. 1924. Foreldrar
hennar voru Kristinn
Gíslason og Guðrún
Erlendsdóttir í Geir-
mundarbæ. Ólafur og
Elín Kristín voru
barnlaus en Kristín
Líndal Hallbjörnsdótt-
ir, f. 9.8. 1963, dóttir
Hallbjörns Sigurðs-
sonar heitins og Emil-
íu Gísladóttur, bróðurdóttur Elín-
ar Kristínar, ólst upp á heimili
þeirra á Merkurteigi 1 frá unga
aldri. Eiginmaður Kristínar er
Garðar Guðjónsson blaðamaður, f.
18.4. 1963. Dóttir þeirra er Emilía
Kynni okkar Ólafs Guðbrands-
sonar tengdaföður míns höfðu
staðið í hartnær aldarfjórðung
þegar hann fékk friðsælt andlát á
E-deild Sjúkrahúss Akraness fyrir
viku eftir snörp fangbrögð við
krankleika og elli. Ég kom ungur
inn á heimili Óla og Stínu að stíga í
vænginn við heimasætuna þeirra.
Síðan hafa þau verið hluti af mínu
lífi og ég þeirra. Maður velur sér
yfirleitt ekki tengdaforeldra þótt
maður þurfi síðan að ganga í gegn-
um þykkt og þunnt með þeim, oft
ekki síður en spúsunni sjálfri. Ég
myndi segja að Óli og Stína hafi
uppfyllt flest ef ekki öll þau skil-
yrði sem maður myndi leggja til
grundvallar ef maður ætlaði að
velja sér tengdaforeldra.
Ólafur Guðbrandsson var heið-
ursmaður af gamla skólanum, iðinn
og heiðarlegur, í senn alúðlegur og
strangur, samviskusamur og ná-
kvæmur, gestrisinn með afbrigðum
og virkur þátttakandi í samfélag-
inu. Hann bar umfram allt í brjósti
umhyggju fyrir sínum nánustu en
lét velferð annarra samborgara
sinna jafnframt til sín taka með
virkri þátttöku í starfi Lionsklúbbs
Akraness og starfi í pólitík. Hann
var framsóknarmaður eins og ég
hef kynnst þeim bestum og tók af-
stöðu með þeim sem minna máttu
sín í samfélaginu. Hann hafði ýmsa
bresti eins og aðrir en mannkostir
hans yfirgnæfðu þá svo að úr varð
maður sem ég kunni vel við og
treysti. Mér sýndi hann furðu mik-
ið umburðarlyndi þegar ég kom inn
í friðsælt heimilislíf hans með all-
nokkrum æskuhroka og misjafn-
lega mikilli virðingu fyrir því sem
hann hafði í heiðri, bæði í pólitík og
ýmsu öðru. Ég hef skánað bless-
unarlega síðan og kunni æ meir að
meta sjónarmið hans og lífssýn eft-
ir því sem á leið.
Við kona mín bjuggum á
Merkurteignum þegar dóttir okkar
fæddist. Síðan hófum við kornung
búskap í leiguíbúð í nágrenninu.
Hann var þá eins og æ síðan
reiðubúinn að styðja við bakið á
okkur eftir mætti, samgladdist
okkur þegar vel gekk og sýndi því
skilning þegar miður fór. Það virt-
ist vera honum sönn ánægja að
geta orðið að liði og hann bjó yfir
mikilli og einlægri gjafmildi. Hon-
um var unun að veita vinum mat og
drykk og fannst maður aldrei taka
nógu hraustlega til matar síns, sér-
staklega þegar veislumatur var á
borðum sem oftar. Ég hygg að
honum hafi liðið best þegar við átt-
um góða kvöldstund saman á heim-
ili þeirra og gestrisni heimilisins
fékk notið sín til fulls.
Rétt eins og kona mín dróst að
þeim hjónum sem krakki hændist
dóttir mín ákaflega að Óla afa sín-
um. Honum þótti enda fátt
skemmtilegra en að tala við og um-
gangast börn og vildi nánast allt til
vinna að þeim liði vel. Ellefu mán-
aða dóttursonur minn, litli sauð-
urinn eins og sumir kölluðu hann
stundum, varð dús við þann gamla
frá fyrstu stundu. Er hann þó ákaf-
lega fínn með sig og fer óspart í
manngreinarálit.
Ólafur var ekki fyllilega með
sjálfum sér undir það síðasta vegna
sjúkleika og dvaldist af þeim sök-
um á E-deild Sjúkrahúss Akraness
frá ársbyrjun. Kona hans heimsótti
hann nánast daglega allan þann
tíma og við eftir því sem við höfð-
um tök á. Okkur þótti sýnt hvert
stefndi og nú er komið að hinstu
kveðju. Ég veitti því athygli að þótt
hugurinn virkaði ekki sem fyrr,
jafnvel svo að sambandið varð æði
slitrótt á stundum, glataði hann
aldrei þeirri hlýju sem hann sýndi
okkur ævinlega. Látlaus kímnin og
góðlátleg stríðnin brutust iðulega
fram. Virðingu sinni hélt þessi há-
vaxni og myndarlegi maður alla tíð
og hann var snyrtimenni í útliti og
allri framgöngu fram í andlátið.
Við verðum ævarandi þakklát því
góða fólki sem annaðist hann af
stakri fagmennsku og alúð síðustu
mánuðina.
Ég mæli fyrir munn fjölskyld-
unnar og að ég hygg allra þeirra
sem þekktu Ólaf Guðbrandsson vel
þegar ég votta honum virðingu
mína með þessum orðum og þakka
honum samfylgdina í gegnum lífið.
Garðar Guðjónsson.
Kveðja frá
Lionsklúbbi Akraness
Ólafur Guðbrandsson gekk til
liðs við Lionsklúbb Akraness hinn
14. nóvember 1961 og varð þegar
öflugur félagi í starfi. Hann tók
virkan þátt í öllum verkefnum
klúbbsins og mætti manna best á
fundum enda var honum snemma
falinn mikill trúnaður innan
klúbbsins. Meðstjórnandi var hann
starfsárið 1963–64, gjaldkeri 1965–
66, ritari 1971–72 og formaður
1972–73.
Ólafur starfaði af krafti í mörg-
um nefndum klúbbsins og veitti
gjarnan forustu í mikilvægum
nefndum svo sem fjáröflunarnefnd.
Hann starfaði í a.m.k. 12 nefndum
á starfstíma sínum í klúbbnum og í
mörgum þeirra oftar en einu sinni,
allt að níu sinnum tók hann sæti í
sömu nefndinni.
Sem dæmi um áhuga Ólafs Guð-
brandssonar á starfi Lionshreyf-
ingarinnar má nefna að hann starf-
að um tíma ásamt mági sínum,
Gísla Teiti Kristinssyni, á vegum
Sementsverksmiðju ríkisins í
Reykjavík og þá sóttu þeir félagar
reglulega fundi í Lionsklúbbi
Kópavogs.
Eins var með allan mannfagnað
og ferðir á vegum Lionsklúbbsins.
Ólafur tók virkan þátt í öllu þessu
starfi.
En svo tók heilsan að bila og
Ólafur Guðbrandsson dró sig í hlé í
starfi Lionsklúbbsins. Hann var
áfram félagi og fullur áhuga en
þátturinn var minni. Hann var
gerður að ævifélaga í Lionsklúbbi
Akraness árið 1993.
Eftirlifandi eiginkona Ólafs Guð-
brandssonar er Elín Kristín Krist-
insdóttir, sem er félagi í Lions-
klúbbnum Eðnu á Akranesi.
Lionsmenn á Akranesi sakna nú
félaga sem var mikið ljúfmenni í
viðkynningu og drengur góður.
Við sendum ástvinum hans hug-
heilar samúðarkveðjur og biðjum
algóðan Guð að blessa minningu
Ólafs Guðbrandssonar.
Lionsklúbbur Akraness.
ÓLAFUR
GUÐBRANDSSON
EIGI minningargrein að birtast
á útfarardegi (eða í sunnudags-
blaði ef útför er á mánudegi), er
skilafrestur sem hér segir: Í
sunnudags- og þriðjudagsblað
þarf grein að berast fyrir há-
degi á föstudag. Í miðvikudags-,
fimmtudags-, föstudags- og
laugardagsblað þarf greinin að
berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrir birtingar-
dag. Berist grein eftir að skila-
frestur er útrunninn eða eftir að
útför hefur farið fram, er ekki
unnt að lofa ákveðnum birting-
ardegi. Þar sem pláss er tak-
markað getur þurft að fresta
birtingu greina, enda þótt þær
berist innan hins tiltekna skila-
frests.
Skilafrestur
minningargreina