Morgunblaðið - 03.12.2002, Síða 32

MINNINGAR
32 ÞRIÐJUDAGUR 3. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigríður ErlaSigurbjörnsdótt-
ir fæddist í Reykjavík
22. febrúar 1941.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 24. nóvember
síðastliðinn. Foreldr-
ar Sigríðar Erlu voru
Sigurbjörn Ásbjörns-
son matsveinn, f. 12.
ágúst 1903, d. 4. sept-
ember 1961 og Mar-
grét Vilborg Guð-
jónsdóttir, f. 5.
október 1906, d. 13.
mars 1967. Systkini
hennar eru Guðjón læknir, f. 1933,
Sjöfn menntaskólakennari, f.
1936, Hafdís menntaskólakenn-
ari, f. 1938 og hálfbróðir hennar
Janus Bragi Sigurbjörnsson neta-
gerðarmaður, f. 1931.
Sigríður Erla giftist 2. maí 1964
Vilhjálmi Auðuni Þórðarsyni flug-
stjóra hjá Flugleiðum, f. 1941.
Börn þeirra eru: a) Margrét leik-
ari, f. 1966, gift Agli Heiðari Ant-
oni Pálssyni leikara og leikstjóra,
f. 1974. b) Ólafur Þór fram-
kvæmdastjóri, f. 1967, kvæntur
Hrefnu Bachmann markaðsstjóra,
f. 1970. Dætur þeirra eru Margrét
Björk, f. 1993 og Sara Sigríður, f.
1996. C) Auðný flugfreyja, f. 1970,
gift Guðjóni Þór Mathiesen við-
skiptastjóra, f. 1969. Sonur þeirra
er Theodór Árni, f. 1997.
Sigríður Erla lauk verslunar-
prófi frá Verslunarskóla Íslands
1959, stúdentsprófi úr öldunga-
deild MH 1977 og kennaraprófi
frá Kennaraháskóla Íslands 1980.
Hún sótti ýmis kenn-
aranámskeið hér-
lendis og erlendis.
Árið 2000 stundaði
hún framhaldsnám
við University of
Central Florida í Or-
lando í Bandaríkjun-
um og lagði stund á
lesþjálfun og
kennslu nemenda
sem eiga í les- og rit-
unarerfiðleikum, en
hún átti stutt í að
ljúka mastersnámi,
þegar hún lést. Sig-
ríður Erla kenndi ís-
lensku og stærðfræði um árabil,
en hún var kennari við Öldusels-
skóla 1980 til 1989, við Fjöl-
brautaskóla Suðurnesja 1989 til
1990 og við Hagskóla frá 1990.
Félagsmál voru ofarlega í huga
Sigríðar Erlu. Hún var í stjórn
Bandalags kvenna í Reykjavík, í
stjórn Sambands íslenskra há-
skóla kvenna, í orlofsnefnd
Bandalags kvenna, í stjórn og for-
maður Svalanna, í stjórn Delta
Kappa Gamma og Unicef á Ís-
landi. Hún starfaði í ritnefnd
Hundaræktarfélags Íslands. Hún
lét einnig íþróttir til sín taka. Sig-
ríður Erla stundaði sund frá unga
aldri og átti m.a. Norðurlandamet
í flugsundi. Hún var í Sundfélag-
inu Ægi og keppti á mörgum mót-
um fyrir hönd Íslands. Hún lagði
einnig stund á fimleika og sýndi
fimleika opinberlega.
Útför Sigríðar Erlu verður
gerð frá Hallgrímskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Nokkur orð í minningu Sigríðar
Erlu Sigurbjörnsdóttur, fátæklegur
þakklætisvottur fyrir samfylgdina í
tæpa fjóra áratugi. Elsti bróðir okkar
Vilhjálmur Auðun, sem í dag kveður
eiginkonu sína til jafn langs tíma,
hafði þá nýlega hafið sig til flugs yfir
öldur Atlantsála. Hann mun fyrst
hafa litið þessa glæsilegu stúlku aug-
um í 30 þúsund fetum yfir sjávarmáli.
Þau höfðu þá bæði nýlega hafið störf
hjá gömlu Loftleiðum, hann siglinga-
fræðingur og síðar flugstjóri, hún
flugfreyja. Hvort sem það var ná-
lægðin við almættið ofar skýjum, sem
blessaði tilhugalíf og farsæla sambúð
þessara einstaklinga, eða eiginleikar
þeirra sjálfra til að takast á við lífið
með þeim tökum sem þau gerðu og
gátu verið stolt af, verður ekki fullyrt
á þessari stundu. Það mætti hinsveg-
ar staðhæfa að guð hafi léð þeim
blessun sína, þegar hann gaf þeim
þrjú yndisleg börn, sem nú eru öll
vaxin úr grasi. Börnin sem hlupu um
stekk hjá ömmu og afa í Suðurhlíð,
sælla minninga. Þetta unga fólk er nú
hópur framúrskarandi einstaklinga
sem hvert um sig, ásamt mökum og
börnum, hefur staðið eins og klettur
við hlið foreldra sinna í orrahríð sl.
mánuða. Sigríður Erla eða Sigga eins
og við kölluðum hana, var yngsta
barnið í sínum systkina hópi, var
stundum kölluð Sigríður sólskins-
barn af móður sinni Margréti Guð-
jónsdóttur. Þetta var réttnefni sem
átti við alla ævi, því hún var glaðvær
persónuleiki, gædd þeim góða eigin-
leika að geta hæðst að og hlegið að
sjálfri sér. Það gæti verið að hún hafi
stundum í æsku þurft að taka fastar
á, sem yngsta barnið í hópnum, til
þess að rödd hennar heyrðist. Sú
þjálfun og eiginleikar entust henni
allt lífið, enda mun oft ekki hafa af
veitt, í samneytinu við Suðurhlíðar-
bræður. Hún var áræðinn baráttu-
maður sem hikaði ekki við að takast á
við ný verkefni stór og smá. Gott
dæmi um áræðið og dugnaðinn var
þegar hún komin yfir fimmtugt, tók
sig upp og hélt í háskólanám í
kennslufræðum við bandarískan há-
skóla, sem hún lauk með láði. Hún
var umfram allt metnaðarfull og
drenglynd keppnismanneskja, að
hverju sem hún gekk. Þessa eigin-
leika auðnaðist henni að gefa afkom-
endum sínum með erfðum, móður-
mjólkinni og ekki síst uppeldinu, með
árangri sem tekið hefur verið eftir.
Hún deildi ógjarnan persónulegum
áhyggjum eða raunum með öðrum,
jafnvel þótt menn teldu sig vera
býsna nákomna. Þessvegna eyddum
við grandalaus okkar síðustu sam-
verustundum með henni og fjölskyld-
unni á Eiði, rétt eins og engan skugga
hefði borið á í hennar lífi. Við verðum
lengi þakklát fyrir blessun þeirra
björtu sumardaga og yndislegu sam-
verustunda norður á Langanesi í
sumar. Dagar sem kannski voru þeir
eftirminnanlegustu og bestu á Eiði,
síðan við byrjuðum að leggja leið
okkar þangað fyrir tæpum 30 árum.
Þegar ljóst var hvert stefndi og
komið var að kveðjustundinni, þá bar
yngri dóttir þeirra Auðný, gæfu til
þess að geta fært móður sinni þau
gleðilegu tíðindi að hún bæri undir
belti stúlkubarn sem ætti að heita
Sigríður Erla. Theódór Árni, 5 ára
sonur Auðnýar og Guðjóns, gladdist
eins og allir aðrir yfir þessu mikla
ljósi vonar og gleði á stund myrkurs
og sorgar. Þetta gerði hann á sinn
hátt með því að tilkynna frænkum
sínum, að hann eignaðist bráðum litla
systur sem ætti að heita amma Sigga.
Það hefur verið sagt að ekki sé að
marka drauma. Hann gæti ef til vill
verið táknrænn fyrir líf þeirra hjóna
á vélknúnum vængjum um víðáttur
himinhvolfsins. Draumurinn sem Jón
Ársæll sagði frá að sig hefði dreymt
þegar mágkona hans háði lokabarátt-
una fyrir lífinu. Hún hafði í draumi
birst honum björt og hamingjusöm til
að sýna honum bók, þar sem hún
hafði skrifað eftirfarandi – Flugið
veitir mér ótakmarkað frelsi til ferða-
laga. – Við biðjum guð að veita látn-
um frið og hinum líkn er lifa. Guð
blessi minningu Sigríðar Erlu Sigur-
björnsdóttur.
Fyrir hönd mágsystkina úr Suður-
hlíð –
Sigurður R. Þórðarson.
Elsku mamma. Ó elsku hjartans
mamma mín er dáin, hver hefði getað
trúað því að þú svona sterk kona færi
svona fljótt frá okkur. Ég sem hélt að
við ættum eftir að hafa þig hjá okkur
miklu, miklu lengur. Ég bíð enn þá
eftir að vakna af þessum vonda
draumi sem mig hefur verið að
dreyma undanfarna daga en ekkert
gerist. Á þessari stundu er aðeins eitt
sem ég hugsa um og eru það orð hins
fræga nóbelsskálds, Gabríel Garcia
Marquez, sem hann skrifaði vinum
sínum þegar hann dró sig í hlé sökum
veikinda. Þau heilræði sem hann
skrifaði tileinkaði móðir mín sér þeg-
ar hún las þau:
Enginn á sér tryggðan morgundag, hvorki
ungur né gamall.
Í dag kannt þú að sjá í síðasta skipti þá sem
þú elskar.
Því skaltu ekki bíða lengur. Breyttu í dag
eins og morgundagurinn renni aldrei upp,
þú munt örugglega harma daginn þann
þegar þú gaftst þér ekki tíma fyrir bros,
faðmlag, koss og varst of önnum kafinn til
að verða við óskum annarrra. Hafðu þá sem
þú elskar nærri þér, segðu þeim í heyranda
hljóði hversu mjög þú þarfnast þeirra, elsk-
aðu þá og komdu vel fram við þá, taktu þér
tíma til að segja „mér þykir það leitt“, „fyr-
irgefðu mér“, þakka þér fyrir“ og öll þau
kærleikans orð sem þú þekkir. Sýndu vin-
um þínum hversu mikils virði þeir eru þér.
Eitt er víst að eftir þessum orðum
vildir þú fara og last þau aftur og aft-
ur til þess að gleyma ekki hversu
mikilvægt væri að elska og annast þá
sem þú elskaðir af öllu þínu hjarta.
Þessi orð eru nú orðin mín einkunn-
arorð.
Þinn ástarengill
Auðný.
Það er skrítin tilfinning að vera í
dag að kveðja þvílíka konu sem þú
varst, Sigga mín. Við höfum átt
margar góðar stundir þar sem við
höfum rökrætt um lífið, námið og
pólitíkina. Þú hefur verið mér og fjöl-
skyldu minni mikil stoð og stytta í
öllu sem við höfum tekið okkur fyrir
hendur og verður erfitt að geta ekki
leitað til þín jafnt með stór sem smá
vandamál sem þú varst dugleg við að
hjálpa okkur við að leysa. Við eigum
eftir að sakna þín mjög mikið og ekki
síst hann Theodór okkar sem gat
fundið ró og hlýju í faðmi þínum.
Við höfum allavegana allar þær
góðu miningar frá þeim stundum sem
við höfum eytt saman hvar sem var í
heiminum, á Eiði eða í Austurríki, en
þar brölluðum við mikið saman. Meg-
ir þú hvíla í friði.
Þinn tengdasonur
Guðjón Þór Mathiesen.
Amma engill, þessa bæn samdi ég
fyrir þig morguninn sem mamma og
pabbi sögðu mér að þú værir núna
hjá Guði.
Elsku amma, það er svo gott að
vera hjá Guði, þá passar maður allan
heiminn. Amen. Þinn
Theodór Árni.
Mágkona mín er látin eftir stutt en
hatrammt stríð við illvígan sjúkdóm.
Nóttina áður en hún dó birtist hún
mér í draumi þar sem hún sýndi mér
fallega bók í skinnbandi sem hún
opnaði og þar gat að lesa þessi orð:
,,Flugið er ótakmörkuð hreyfing
mín.“ Á sama tíma lá Sigríður á
sjúkrahúsi svo illa haldin af meinum
sínum að hún gat hvorki hreyft legg
né lið. Líkami hennar lá sár á vígvell-
inum. Andinn var frjáls.
Flug var raunar stór hluti lífs
hennar. Sjálf flaug hún um árabil
ásamt manni sínum sem helgað hefur
þeirri list starfskrafta sína allt til
þessa dags. Börn þeirra hjóna hafa
og starfað við flugið svo og fjölmargir
í innsta vinahring.
Sigríður var óvanalegum gáfum
gædd, sterk kona en um leið brot-
hætt og viðkvæm. Hún hafði brenn-
andi áhuga á lífinu og þeim gjöfum
sem það færir okkur úr gnægta-
brunni sínum. Bókmenntir og listir
voru hennar ær og kýr. Við hlið Vil-
hjálms manns síns lærði hún að meta
þau undur og stórmerki sem birtast
okkur í náttúrunni. Þar uppgötvaði
Sigríður leyndardóma sem aðeins
opnast þeim sem þrá að læra.
Hún var leitandi sál og leitin sú bar
hana inní skírn trúarinnar þar sem
menn leita þess góða og göfuga í
sjálfum sér og svara við því sem okk-
ur er hulið. Hún átti og mikið að gefa.
Börnum sínum var hún góð móðir.
Manni sínum traustur förunautur.
Okkur hinum fyrirmynd á marga
vegu.
Við áttum samleið í rúma fjóra ára-
tugi. Rerum á sama báti á sömu mið
og Sigríður kunni sannarlega áralag-
ið. Hún bjó yfir ríkri kímnigáfu og
þekkti vel þann brag að gera grín að
sjálfri sér þegar svo bar undir.
Nú liggur bátur hennar brotinn
milli hleina en sjálf hefur hún haldið á
önnur mið. Flug hennar og hreyfing
öll er takmarkalaus. Drottinn blessi
minningu hennar og veiti hinum líkn
sem lifa.
Jón Ársæll Þórðarson.
Í dag kveðjum við Sigríði Erlu sem
var formaður okkar Svalanna á 20
ára afmælinu 1995. Þá var ráðist í
ferð til New York sem Sigga skipu-
lagði svo skemmtilega. Það var farið í
skoðunarferðir með fararstjóra m.a. í
Harlem og hlustað á Gospel messu.
Áður en við yfirgáfum borgina sem
aldrei sefur afhentum við Siggu
mynd úr steindu gleri „Yfir Græn-
landsjökli“ sem þakklætisvott fyrir
frábæran undirbúning og farar-
stjórn.
Við þökkum samfylgdina og kveðj-
um Siggu með söknuði. Fjölskyld-
unni sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd Svalanna,
Þórdís Jónsdóttir formaður.
Sigga skólasystir okkar og vinkona
hefur kvatt allt of fljótt. Við útskrif-
uðumst úr 4. bekk V.Í. vorið 1959 og í
minningunni eru skólaárin ljós sem
skín enn í dag. Ekki verða prakkara-
strikin sett á prent – eða hverjir léku
aðalhlutverkin – en það skal þó upp-
lýst að Sigga var ekki alltaf langt
undan. Við, stelpurnar í Bekkjar-
klúbbnum VÍ’59, höfum átt margar
ógleymanlegar samverustundir og
vinarböndin eru sterk og innileg. Í
tæp 40 ár höfum við hist reglulega
hver hjá annarri og síðari ár einnig á
Perlufundum, enda perluvinkonur.
Oft hafa mennirnir okkar slegist í
hópinn og telja þeir það nokkur for-
réttindi. Hún Sigga vílaði ekki fyrir
sér að aka ein landshluta á milli til
þess að hitta okkur. Henni fylgdi
ávallt ferskur blær, hún hafði
skemmtilegan frásagnarhæfileika
var víðsýn og vellesin og lagði sig
fram um að koma okkur á hærra
menningarplan.
Í Parísarferð sem við fórum geyst-
ist hún með okkur á söfn og sýningar
og sáum við stundum undir iljarnar á
henni á meðan við vorum enn að
hugsa um hvert ætti að fara. Hún átti
stóran þátt í því hve ferðin var
skemmtileg.
Sigga var íþróttakona sem hafði
yndi af útivist og bar frísklegt fas
hennar þess vitni.. Minnisstætt er
hve hún ljómaði þegar hún sagði okk-
ur frá sælureit fjölskyldunnar að Eiði
á Langanesi þar sem þau dvöldu
löngum. Þar fékk náttúrubarnið að
njóta sín.
Aðall bekkjarklúbbsins hefur alltaf
verið að njóta samverunnar og hlæja
saman, enda var Siggu óskiljanlegt
að nokkur þyrfti að fara á námskeið
til að læra að hlæja.
Vorið 1959 skrifaði Sigga í minn-
ingarbók skólasystur í Verzló:
„Minningarnar eru aldingarður sem
enginn getur rekið mann út úr“. Við
tökum undir þessi orð, þökkum henni
samfylgd og vináttu og erum þakk-
látar fyrir að Sigga er með okkur í
garði minninganna. Við vottum Vil-
hjálmi, börnum þeirra og öðrum ást-
vinum dýpstu samúð.
Bekkjarklúbburinn VÍ ’59.
Það var sundurleitur hópur sem
valdist saman í B-bekk fyrstaárs-
nema í Kennaraháskólanum haustið
1977. Við komum úr öllum áttum og
það var þrjátíu ára aldursbil í bekkn-
um. Sigríður Erla var ein af þeim
reyndari.
Það kom strax í ljós að þrátt fyrir
mikinn aldursmun og ólíkan uppruna
var samheldni bekkjarins mikil og
fljótlega var stofnaður saumaklúbbur
í bekknum. Fyrsta fimmtudag í mán-
uði yfir skólaárið ákváðum við stelp-
urnar að hittast, og hefur þessi siður
haldist alla tíð. Saumaklúbburinn
okkar hefur ávallt einkennst af lífleg-
um umræðum um daginn og veginn,
og þar hefur Sigríður Erla svo sann-
arlega notið sín. Hún var víðsýn og
greind og miðlaði reynslu sinni til
okkar hinna. Hún hafði miklar skoð-
anir á mönnum og málefnum og
skemmtilega sýn á hlutina og kom
því oft af stað fjörugum umræðum.
Hún fylgdist vel með því sem helst
var að gerast á sviði bókmennta og
lista og tókst þannig oft að gera
saumaklúbbinn okkar menningarleg-
an. Hún var stolt af börnunum sínum
og samheldni þeirra hjóna var mikil.
Sigríður Erla var mikill fagurkeri,
hún naut þess að ferðast og það var
gaman að hlusta á hana segja frá,
enda var hún orðheppin og lifandi í
frásögn. Hún fór ekki alltaf troðnar
slóðir og það var líf og fjör í kringum
hana. Okkur er sérstaklega minni-
stæð afmælisveislan hennar þegar
hún varð fimmtug. Þá var glatt á
hjalla og skemmtiatriðin ekki af verri
endanum, Guðmundur Ingólfsson á
píanóinu og Björk eins og hún gerist
best.
En skjótt skipast veður í lofti og á
sorgarstundu viljum við þakka fyrir
samveruna í gegnum árin. Við erum
ríkari af því að hafa fengið tækifæri
til að kynnast Sigríði Erlu og minn-
ingin um hana mun lifa um ókomin
ár.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri’ en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Við vottum fjölskyldu Sigríðar
Erlu okkar innilegustu samúð.
Saumaklúbburinn úr
Kennaraháskólanum.
Haustið 1990 réðst til starfa við
Hagaskóla Sigríður Erla Sigur-
björnsdóttir.
Hún var á besta aldri, reynd í
starfi, ferill hennar farsæll og skól-
anum því fengur að því að fá hana í
hópinn. Sigríður átti eftir að starfa
við Hagaskóla það sem hún átti ólif-
að. En fyrir rúmum áratug snerist
hugsunin ekki um endalokin, þau sér
enginn fyrir, sem betur fer. Sigríður
var greinilega búin að fylla þann
flokk kennara við skólann sem mynd-
ar kjarna hans, staðföst í þeim ásetn-
ingi að helga honum krafta sína og
starfsorku um ókomin ár. Greinar
Sigríðar voru einkum stærðfræði og
íslenska auk þess sem hún var jafnan
með bekk í umsjón og stundum fleiri
en einn.
Íslenskan var hennar eftirlæti, hún
enda bókelsk og víðlesin.
Sigríður gekk til starfa með létt-
leika og þrótti og jafnan stutt í glettn-
ina hjá henni. Við heilsuðumst gjarn-
an á morgnana með sérstökum hætti
og ég stríddi henni stundum á því að
fara með setningu úr Gervabælinu.
Hún skemmti sér við þetta og aðrir
þeir sem kunnu að meta gáskann sem
að baki lá.
Sigríður var vel á sig komin, spor-
létt og bar sig vel eins og fimleika-
fólki er gjarnan tamt.
Hún bar hag nemenda sinna fyrir
brjósti, var góður félagi í stórum hópi
starfsfólks, tók jafnan þátt í fjöl-
breyttum uppákomum og lék þar
stundum hlutverk.
Hún var dugleg að halda þekkingu
sinni við og skólaárið 1999 – 2000
stundaði hún framhaldsnám við Uni-
versity of Central Florida í Orlando í
Bandaríkjunum og lagði stund á les-
þjálfun og kennslu nemenda sem eiga
í les- og ritunarerfiðleikum.
Sigríður kom endurnærð á sál og
líkama úr náminu í Bandaríkjunum
og blómstraði sem aldrei fyrr. Ég sá
alveg fyrir mér að hún tæki að sér
verkefni á þessu nýja sviði sem hún
hafði tileinkað sér. Hún dró úr vinnu
síðustu tvö árin eins og samningar
leyfðu henni og mér fannst það skyn-
samleg ráðstöfun af hennar hálfu.
Í júní sl. fór hún ásamt nokkrum
kennurum Hagaskóla til Sviss til
þess að kynna sér stærðfræðikennslu
á unglingastigi.
Í sumar tilkynnti hún mér að hún
kæmi ekki til starfa fyrst um sinn
SIGRÍÐUR ERLA
SIGURBJÖRNS-
DÓTTIR