Morgunblaðið - 24.01.2003, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. JANÚAR 2003 37
✝ Anna Soffía Jó-hannsdóttir
fæddist í Reykjavík
20. nóvember 1952.
Hún lést á Heilbrigð-
isstofnun Suðurnesja
17. janúar síðastlið-
inn. Fósturforeldrar
Önnu Soffíu voru Jó-
hann Kristján Eyj-
ólfsson og Jóhanna
Kristín Einarsdóttir
og kjörforeldrar
Kári Gunnarsson og
Friðrikka Pálsdóttir.
Uppeldissystkini
Önnu Soffíu: Hörður
Jóhannsson, kvæntur Ragnheiði
Ragnarsdóttur, Erla Jóhanns-
dóttir, gift Maríusi Gunnarssyni,
Jóhann Kristján Harðarson,
kvæntur Sólrúnu Símonardóttur,
og systkini: Þorgerður Þórhalls-
dóttir (látin), Guðrún Edda Kára-
dóttir, Einar Kárason, kvæntur
Hildi Baldursdóttur, Anna Karen
Káradóttir, Emelía Guðrún Harð-
ardóttir og Gunnar Þór Gunnars-
son. Anna Soffía var alin upp á
Hæðarenda í Sandgerði þar sem
hún gekk í skóla til 1967. Hún var
við nám í Húsmæðraskóla
Reykjavíkur frá 1969 til 1970.
Anna Soffía útskrifaðist sem
sjúkraliði og starfaði fyrst á
Landspítalanum ár-
ið 1972 og var svo
við hlutastarf á
Sjúkrahúsi Kefla-
víkur.
Árið 1973 giftist
Anna Soffía Konráði
Fjeldsted bifvéla-
virkja, f. 14.12. 1943
og saman áttu þau
börnin Jóhann
Kristján, f. 22.6.
1973, kvæntur
Hönnu Rósu Sæ-
mundsdóttur; Frið-
rik Þór, f. 15.8.
1976, unnusta Kol-
brún Svala Júlíusdóttir og saman
eiga þau Jóhann Þór og Alexand-
er Þór; Sigfríður Pálína, f. 11.2.
1988. Börn Konráðs og fóstur-
börn Önnu Soffíu eru: Agnes
Hólmfríður, f. 2.5. 1967; Gunnar
Hans, f. 19.4. 1970, kvæntur Sig-
ríði Pálsdóttur og saman eiga þau
Sunnu Ósk, Konráð Pál, Sigrúnu
Hafdísi og Gunnar Stefán. Anna
Soffía og Konráð stofnuðu fyrir-
tækið Soffía. ehf. árið 1998 sem
þvottahús eftir að hafa verið með
rekstur Vinnufataþjónustunnar í
bílskúr í um ellefu ár.
Útför Önnu Soffíu verður gerð
frá Keflavíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.30.
Vegir almættisins eru að sönnu
órannsakanlegir. Þau örlög sem okk-
ur mönnum eru ráðin eru oft svo mis-
kunnarlaus og óskiljanleg að undrum
sætir. Mannlegur máttur stendur
magnþrota og ósjálfbjarga gagnvart
máttarvöldunum. Af hverju er sum-
um mönnum ætlað að axla svo þung-
ar byrðar í lífinu að þeir hljóta að
kikna undan fyrr eða síðar? Byrðar
sem eru svo miklar að allar okkar
hvunndagsáhyggjur eru hjóm eitt í
samanburði.
Það er ekki oft á lífsleiðinni sem
menn eiga því láni að fagna að kynn-
ast eins heilsteyptum persónuleika
og þeim sem Anna Fía hafði til að
bera. Leiðir okkar lágu fyrst saman
fyrir um það bil 23 árum. Var það í
gegnum móður hennar Friðrikku
Pálsdóttur fangavörð. En við unnum
saman um árabil. Samskipti okkar
Friðrikku urðu þannig að hún tók
mér fljótlega eins og dóttur sinni.
Varð ekki hjá því komist að milli okk-
ar Önnu Fíu mynduðust kærleiksrík
vináttu- og systrabönd. Vorum við
alltaf til staðar hvor fyrir aðra hvort
sem var í sorg eða gleði. Gátum við
talað um heima og geima og opnað
sálir okkar hvor fyrir annarri.
Fyrir um það bil níu árum greind-
ist Anna Fía með krabbamein. Það
var ekki auðvelt fyrir konu í blóma
lífsins að fá vitneskju um að vera
haldin alvarlegum sjúkdómi. En
Anna Fía þessi annálaði dugnaðar-
forkur lét ekki deigan síga. Þvert á
móti hafði þetta þau áhrif að andleg
orka hennar efldist stöðugt. Hún var
ákveðin í því frá upphafi að láta ekki
þennan vágest sigra lífið sem hún
elskaði svo mjög. Gekk hún ótrauð
fram í baráttunni við veikindin, hélt
áfram uppbyggingu fyrirtækis síns
og sýndi þá af sér yfirgengilega
vinnuhörku og ósérhlífni, ásamt því
að halda utan um fjölskyldu sína í
kærleika.
Allir vildu halda í Önnu Fíu. Eng-
inn vildi missa hana. Og það var ekk-
ert fararsnið á henni. En dauðinn
snýr á alla, einnig þá sem elska lífið
og eru ekki tilbúnir að kveðja. Hann
svæfði Önnu Fíu svefninum langa að
kvöldi 17. janúar. Var það dagur mik-
ils missis. Fyrir fjölskyldu, vini og
samferðamenn. En mestur er þó
missir Konna og barnanna. Vil ég
votta þeim og öllum sem syrgja elsku
vinkonu mína Önnu Fíu mína dýpstu
samúð. Megi góður Guð umvefja þau
með kærleika sínum.
Jónína Sigurðardóttir.
Í fáum orðum viljum við systurnar
minnast vinkonu okkar Önnu Fíu en
hún var vinkona okkar úr sitthvorum
vinahópnum. Esther kynntist henni á
fæðingardeildinni árið 1973 þegar
Jóhann og Axel fæddust. Þær bjuggu
í sama húsinu á Hjallaveginum í
Njarðvík í nokkur ár og varð vel til
vina. Helga var í saumaklúbb með
Önnu Fíu í 25 ár og Gústa var í
„Verktakaklíkuhópnum“ sem ferðast
hefur saman í fjöldamörg ár. Allar
þekktum við eljuna og dugnaðinn í
Önnu Fíu. Það var ekkert til sem hún
virtist ekki geta gert. Anna Fía var
búin að berjast við illvígan sjúkdóm í
mörg ár. Oft héldum við að við vær-
um að sjá hana í síðasta sinn. En lífs-
viljinn, orkan og ákveðnin í að lifa
kom henni alltaf á fætur á ný, þar til
nú.
Anna Fía var mikil hannyrðakona.
Mikið er til af útsaumaðri handa-
vinnu eftir hana. Skipulagið var gott
á öllum hlutum og snyrtimennskan í
fyrirrúmi.
Við þökkum fyrir samfylgdina og
vottum Konna, börnunum og fjöl-
skyldunni allri okkar innilegustu
samúð og biðjum góðan Guð að
styrkja þau í sorginni.
Minningin um góða og trygga vin-
konu lifir.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Esther, Helga og
Ágústa Guðmundsdætur.
Það er svo erfitt að setjast niður og
skrifa minningargrein um vinkonu
okkar Önnu Fíu. Það er af svo mörgu
að taka en í stuttri kveðju verður að
stikla á stóru.
Í heil tuttugu og sex ár vorum við
saman í saumaklúbb sem stóð sann-
arlega undir nafni. Þar var saumað,
prjónað og heklað og Anna Fía af-
kastamest okkar allra. Kvöld eitt
kom hún með heklunál og stóra
dokku af garni og bað eina okkar að
kenna sér að hekla. Hún byrjaði ekki
á einhverri prufu eins og maður hefði
getað ímyndað sér heldur byrjaði
hún að hekla gardínur með stjörnu-
merkjunum fyrir sólstofuna hjá sér.
Þannig var Anna Fía. Hún gat allt
sem hún ætlaði sér að gera. Þær eru
ófáar ferðirnar sem við höfum farið
saman í sumarbústaði og þar var hún
aðal driffjöðrin. Eftir að hún veiktist
vissum við aldrei hver ferðin yrði sú
síðasta. Alltaf var hún til í að fara og
var manna hressust þrátt fyrir veik-
indin og skemmtum við okkur alltaf
mjög vel.
Sem dæmi um léttleika hennar og
hvernig hún tók á veikindum sínum
var það eitt sinn á s.l. ári í sauma-
klúbb að hún var að tala um hárkoll-
una sína, að hún væri orðin eitthvað
svo ómöguleg og hún þyrfti að fá sér
nýja. Svo sagði hún: „Þeir hjá trygg-
ingunum áttu örugglega ekki átt von
á því að ég lifði svona lengi og þeir
þyrftu að borga fyrir mig svona
margar kollur.“
Í nóvember s.l. vorum við að búa til
jólakort og þann daginn var hún í
blóðgjöf. Hún mætti samt þó að hún
þyrfti að ganga upp á þriðju hæð til
að vera með okkur. Það stoppaði
hana ekkert. Þar kom til tals fimm-
tugsafmælið hennar 20. nóvember og
að hún ætlaði að halda upp á það, sem
hún og gerði og naut þess að hitta
vini og kunningja. Hún stóð sig mjög
vel þrátt fyrir veikindin en hún vissi
að hverju stefndi.
Við kveðjum þessa dugnaðarkonu
og þökkum góðar samverustundir og
vináttu í öll þessi ár.
Elsku Konni, Sigfríður, Friðrik,
Jóhann, Gunnar og Agnes,
Guð styrki ykkur í þessari miklu
sorg.
Kveðja frá saumaklúbbnum.
Helga Guðmundsdóttir.
Langri baráttu er lokið.
Anna Fía hefir lotið í lægra haldi
eftir áralanga baráttu við illvígan
sjúkdóm. Í því stríði sýndi hún ótrú-
lega hetjulund og æðruleysi, sem
fjölskylda hennar, vinir og félagar
litu til með lotningu, en gerðu sér ef
til vill ekki grein fyrir þrekinu og
viljastyrknum sem var að baki.
Skammt er að minnast þegar hún
fagnaði fimmtugsafmæli sínu með
stórveislu í stórum hópi fjölskyldu og
vina hinn 20. nóv. sl., þótt ljóst væri
að þrekið væri farið að bila.
Anna Fía var ávallt boðin og búin
til að leggja lið starfsemi félags okk-
ar, og mátti þar til nefna vinnu henn-
ar við búninga og merki F.H.U.S. á
sl. sumri, auk þátttöku í landsmóti
F.Í.H.U. á Ísafirði. Við minnumst
einnig þeirrar aðstöðu sem hún og
maður hennar sköpuðu félaginu til
starfa um árabil.
Við félagar í F.H.U.S. söknum
mikilhæfrar konu sem nú hefir kvatt
okkur.
Við sendum ástvinum hennar sam-
úðarkveðjur og biðjum þeim bless-
unar á lífsleiðinni.
Stephan G. Stephansson lauk einu
kvæða sinna með þessum orðum:
Bognar aldrei – brotnar í
bylnum stóra seinast.
Með þeim orðum kveðjum við
Önnu Soffíu Jóhannsdóttur.
Félag harmonikkuunnenda
á Suðurnesjum.
Í dag er til moldar borin Anna
Soffía Jóhannsdóttir, sjúkraliði, fé-
lagi okkar í Suðurnesjadeild sjúkra-
liða.
Hún var einn af stofnendum deild-
arinnar og þrátt fyrir að hún hafi lát-
ið af störfum sem sjúkraliði hélt hún
ávallt tryggð við hana. Hún lét sig
ekki vanta þegar við sjúkraliðar
gerðum okkur dagamun, þó þjáð
væri. Ekki var annað hægt en að dást
að kjarki hennar og æðruleysi, fram
á síðasta dag. Anna Fía vann á
Sjúkrahúsi Keflavíkur til margra
ára. Þar áttu margar okkar með
henni gott samstarf. Hún var sér-
staklega dugleg og góður starfsmað-
ur. Við munum minnast hennar með
hlýhug og virðingu.
Fjölskyldu hennar sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Félagar í Suðurnesjadeild
sjúkraliða.
Síminn hringdi sem var svo sem
ekki óvenjulegt hjá mér en þetta var
Hanna Stína að segja mér að hún
Anna Fía væri dáinn. Það kom mér
heldur ekki á óvart þar sem Anna Fía
var búin að berjast í 10 ár við krabba-
mein. Barátta hennar var mikil og
hún ætlaði sér ekki að láta undan fyrr
en í fulla hnefana og það gerði hún
svo sannarlega.
Anna Fía var alin upp hjá Jóhönnu
og Jóhanni á Hæðarenda í Sand-
gerði. En Anna Fía var dóttir hennar
Frissu eins og Friðrika Pálsdóttir
var ætíð kölluð en hún hélt mikið til á
heimili móður sinnar og stjúpa, Þor-
bjargar Einarsdóttiur og Axels Jóns-
sonar á Borg í Sandgerði. En þar ólst
undirritaður líka upp. Í uppeldi Önnu
Fíu vissi maður ekki annað en að Jó-
hanna og Hanni væru foreldrar
hennar þó svo maður tengdi auðvitað
Frissu við hana.
Seinna fengum við að vita hver
raunverulegur faðir hennar var, en
hann hét Kári Gunnarsson og Anna
Fía kynntist honum á seinni stigum
ævi sinnar og naut ástar hans og fjöl-
skyldu hans.
Þrátt fyrir baráttu við illvígan
sjúkdóm sagði Anna Fía sjálf að hún
ætlaði ekki að deyja fyrr en hún hefði
fermt Sigfríði dóttur sína. Og þegar
því marki hafði verið náð var markið
sett á fleiri merkisdaga í lífi þeirra.
En lokamarkmiðið var 50 ára afmæli
hennar núna í nóvember sl. sem var
haldið í glæsilegum húsakynnum
þeirra í Njarðvík sem þau höfðu ný-
lega fest kaup á.
Ég held ég gleymi aldrei þeirri
stund þegar við Þórunn heimsóttum
Önnu Fíu mikið veika á líknardeild-
ina í Kópavogi þaðan sem fáir eiga
afturkvæmt. En Anna Fía sagði allt-
af: ég verð ekki lengi hérna. Og það
stóðst.
Elsku Konni og fjölskylda, við
biðjum góðan Guð að blessa ykkur og
sér í lagi hana Sigfríði sem missir svo
mikið sem móðir hennar var henni.
Guð blessi ykkur öll.
Axel og Þórunn.
Enn ein hetjan hefur orðið að gef-
ast upp fyrir krabbameininu. Anna
Fía barðist af öllum kröftum og reis
oftar upp en nokkur hafði búist við.
Hún þáði alla þá læknishjálp sem hún
gat fengið og hún notaði öll þau nátt-
úrulyf sem í boði voru. Viljinn til lífs-
ins var sterkur alveg fram í andlátið.
Anna Fía var ein af þessum sterku og
ákveðnu konum sem landið okkar
hefur alið af sér. Ósérhlífin, geysilega
vinnusöm og óþreytandi í öllu sem
hún tók sér fyrir hendur. Hún hafði
afdráttarlausar skoðanir og var
hreinskiptin og hreinskilin. Hún lifði
lífinu hratt og afköstin hennar voru
ótrúleg. Hún var líka vinur vina
sinna. Þegar ég fluttist til Keflavíkur
bauð hún mér samstundis þátttöku í
saumaklúbbnum sem hún var í svo ég
yrði ekki einmana. Ég var öllum
ókunnug og allt mitt fólk bjó að
mestu leyti á höfuðborgarsvæðinu.
Anna Fía hafði verið svilkona manns-
ins míns og mikil vinkona hans í 10 ár
áður en við hjónin kynntumst en hún
og Konni tóku mér strax eins og
gamalli vinkonu og engin breyting
varð á því í öll þessi ár.
Anna Fía lést á dánardegi móður
minnar sem lést árið 2000 og þótti
mér það táknrænt vegna þess að
þessar tvær konur voru geysilega lík-
ar í skapgerð og persónu og miklar
vinkonur mínar. Móðir mín var fædd
í nóvember og hún hélt upp á sjötugs-
afmælið sitt áður en sami sjúkdómur
sigraði hana. Anna Fía átti afmæli í
nóvember, hélt upp á fimmtugsaf-
mælið sitt og varð svo að kveðja.
Við Hjörleifur þökkum henni sam-
fylgdina á þessari jörð. Við vottum
Konna og fjölskyldu hans samúð
okkar og biðjum góðan Guð að
styrkja þau og hjálpa vegna hins
mikla missis þeirra.
Sigrún.
ANNA SOFFÍA
JÓHANNSDÓTTIR
fyrst ber að nefna ótakmarkaða ást
og umhyggju sem þú veittir okkur.
Þú varst okkur sem amma, frænka,
vinur og leikfélagi, allt í senn.
Sumrin okkar byrjuðu eins og
venjulega þegar við pökkuðum í bíl-
inn og héldum af stað vestur á Þing-
eyri til þín. Þú tókst okkur alltaf opn-
um örmum hvað svo sem klukkan var,
því að oft lentum við í hinum ótrúleg-
ustu hrakningum og ævintýrum á
leiðinni. Með nestisstoppum og sund-
laugaferðum, vorum við kominn til
þín tíu tímum seinna. Alltaf vaktir þú
eftir okkur með matarkræsingar og
uppbúin rúm. Í Vertshúsinu þínu var
hlýlegt og yndislegt að vera. Að hafa
fengið að vera sumartíma hjá þér á
Þingeyri var ómetanlegt ævintýri, því
þar vorum við frjáls. Bryggjan tældi
en ekki máttum við fara þangað en
fórum samt þegar enginn sá til, nema
þú. Gömlu bækurnar í bókaherberg-
inu voru mikilvægur þáttur í þroska
okkar, þar gátum við gleymt okkur og
engin truflaði. Undir gólfhleranum í
kjallaranum gerðist ýmislegt sniðugt,
þar urðu til hin ýmsu furðuverk sem
þú passaðir uppá fyrir okkur þangað
til við komum næst. Það voru ófá
kvöldin sem enduðu í spilamennsku
inn í stofu með þér og var spilað
rommí, manna eða ólsen ólsen og þeg-
ar best lét var spilað vist. Tekexið þitt
kom sem mikilvægur þáttur í upp-
byggingu beina okkar og gulu boxin
þín höfðu alltaf einhver góðgæti að
geyma fyrir okkur og voru aldrei
læst. Það mikilvægasta var að verða
eins stór og þú, því að þá vorum við
orðin STÓR en náðum við því mark-
miði furðu fljótt. Ingvar fékk að fara
einn í flugvél til þín Edda mín og var
hjá þér sumarlangt og öfunduðum við
systkinin hann af því.
Þolimæði og umhyggja þín var
ótakmörkuð í garð okkar allra.
Það var sorgarstund fyrir okkur
þegar þú fluttir úr Vertshúsinu en
samt sem áður sælustund því að þá
fluttir þú nær okkur. Okkur hitnar
um hjartað þegar við minnumst þess
tíma sem við eyddum með þér.
Við erum betri manneskjur vegna
nærveru þinnar og við viljum þakka
þér fyrir það Edda mín. Þín verður
sárt saknað og minningin um þig mun
lifa í hjörtum okkar að eilífu.
Ágúst, Jóhanna og Ingvar.
Ágúst Nathanaelsson var Vestfirð-
ingur í húð og hár, alinn upp á Þing-
eyri við Dýrafjörð við gömul gildi og
traust. Hann var í lægra meðallagi á
vöxt, breiðleitur með liðað hár, þrek-
vaxinn og feitlaginn þegar aldur færð-
ist yfir hann, þéttur í lund og enginn
veifiskati í skoðunum; hvikaði hvergi
og óhægt um vik að hnika honum ef
því var að skipta.
Hann var íhugull að eðlisfari, spar-
samur í samræmi við uppeldi sitt og
flanaði ekki að neinu, nýtinn á gamla
hluti og laginn að gera við tæki og tól,
minnugur þess að oft var gamalt dót
betur geymt en grafið. „Ætlarðu
virkilega að henda þessu, Sölvi
minn?“ spurði hann oftar en einu
sinni þegar ég ætlaði að fara með eitt-
hvað úr bílskúrnum á haugana. Marg-
sinnis lagfærði hann ýmislegt fyrir
okkur á efri hæðinni sem naumast
kunnum að beita skrúfjárni! Ágúst
var samkvæmisprúður maður, þótti
gott að fá sér í glas, en reykti framan
af ævi í óhófi, og beið heilsa hans tjón
af því.
Þau Ásta reistu sér hús við Kambs-
veg 2 ásamt öðrum og þar átti ég og
mitt fólk sambýli við þau í meira en
tvo áratugi og bar ekki skuggann á.
Þau voru afskaplega þægilegt sam-
býlisfólk og sýndu drengjum okkar sí-
fellt þolinmæði þótt þeir væru uppá-
tektasamir.
Ágúst var vélfræðingur að mennt
og um árabil vélstjóri á strandferða-
skipum Skipaútgerðar ríkisins og
lenti þá í margvíslegum ævintýrum
og að vonum þegar siglt er á grunn-
slóð í misjöfnum veðrum. Ágúst var
fjallhraustur fram á efri ár, heitfeng-
ur með afbrigðum, og víst þarf traust
bein til þess standa vaktina svo lengi í
vélarrúmi, hvort sem er í veltingi eða
á sléttum sjó.
Við sendum Ástu hlýjar kveðjur frá
Kambsvegi 2 og börnum hennar.
Blessuð sé minning Ágústs Nathana-
elssonar.
Sölvi Sveinsson.
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti, netfangið er minning@mbl.is,
svar er sent sjálfkrafa um leið og grein hef-
ur borist. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að síma-
númer höfundar og/eða sendanda
(vinnusími og heimasími) fylgi með. Þar sem
pláss er takmarkað getur þurft að fresta
birtingu greina, enda þótt þær berist innan
hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru
á mbl.is. Um hvern látinn einstakling birtist
formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á
útfarardegi, en aðrar greinar skulu ekki
vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með
bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17 dálk-
sentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð
takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án
þess að það sé gert með langri grein. Grein-
arhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.