Morgunblaðið - 18.03.2003, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 ÞRIÐJUDAGUR 18. MARS 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jónas EinarssonWaldorff fæddist
í Reykjavík 1. apríl
1989. Hann lést í
umferðarslysi á
Reykjanesbrautinni
að kvöldi sunnu-
dagsins 9. mars síð-
astliðins. Foreldrar
hans eru Einar
Þórðarson Waldorff,
f. 12.10. 1956 og
Helle Alhof, f. í Dan-
mörku 27.4. 1962.
Foreldrar Einars
eru Þórður Wal-
dorff, f. 9.12. 1930,
og Edda María Einarsdóttir, f.
23.8. 1931. Foreldrar Helle eru
Knud Alhof, f. 16.10. 1934, d. í
apríl 1989, og Karin Alhof, f. 8.3.
1936.
Bróðir Jónasar er
Daníel Einarsson, f.
29.4. 1984. Einar og
Helle skildu. Seinni
kona Einars er
Ragnheiður Anna
Georgsdóttir f. 17.5.
1960. Foreldrar
Ragnheiðar eru
Georg Gladwish f.
13.1. 1939, og Hólm-
fríður Sigurðardótt-
ir f. 24.2. 1940.
Jónas var nem-
andi í Heiðaskóla í
Keflavík, æfði á
gokartbrautinni í
Njarðvík á sumrin og æfði box í
vetur í Keflavík.
Útför Jónasar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
„Mikið á konan þín eftir að eiga
gott, Jónas minn.“
Þetta sagði ég reglulega við Jón-
as gegnum árin okkar saman.
Hann var mesti kavaler sem ég
hef kynnst um ævina, og þó var
hann rétt nýorðinn sjö og færði mér
egg og beikon í rúmið hvenær sem
færi gafst.
Ég varð þó um síðir að afþakka
svona stóran morgunverð og bað
um eitthvað léttara, fékk þá dúkum
skrýdda bakka (ofnplötur með
viskastykkjum) með te og ávöxtum,
já og sérvéttum, stundum kerti – til
hátíðabrigða. Þetta voru mín fyrstu
kynni af honum. „Pabbi, ef þú gefur
Ragnheiði ekki oftar blóm þá stel
ég henni frá þér.“ Og litlu fæturnir
tifuðu út í næstu blómabúð ef hon-
um hafði áskotnast skotsilfur og
þangað fór hann ófáar ferðir og bað
um „fallegan blómvönd handa hinni
mömmu minni“, en það hafði ég eft-
ir áreiðanlegum heimildum þegar
annar blómakaupandi var viðstadd-
ur viðskiptin. Stundum fannst mér
blómvendirnir grunsamlega vegleg-
ir miðað við litlu upphæðina í budd-
unni. En þó rósirnar séu löngu söln-
aðar, geymi ég fallegu kortin sem
hann skrifaði mér með hverjum
vendi í gullakassanum mínum, en
það eru dýrmætustu skilaboð sem
mér hafa verið færð. Hann var
stjanari í eðli sínu. Stundum spurði
hann mig hvort hann mætti vera
þjónninn minn – hvort hann mátti!
Þá nuddaði hann á mér fæturna,
hitaði kaffi og færði mér ásamt ein-
hverju að lesa, fann góða músík,
kveikti á kertum og gerði „huggu-
legt“ svo ég noti hans eigin orð. Ég
var svo ljónheppin að hann stakk
oft uppá því að fá að skrifa eitthvað
með nöglinni á bakið á mér, ég gat
náttúrlega aldrei rétt, þótt ég vissi
alltaf hvað hann myndi skrifa, en
það var I LOVE YOU og því breytti
hann aldrei þau sjö ár sem við feng-
um saman.
Ég var í nuddnámi sl. ár og sýndi
hann því mikinn áhuga og spurði
mikið. Ég hafði gaman af að fræða
hann um áhrifamátt hinna ýmsu
ilmkjarnaolía en sagði einhverju
sinni að ég ætlaði að kaupa seinna
Rose-olíuna sem væri svo góð fyrir
konur, hún væri bara svo dýr. Ekki
löngu seinna var komin inn á borð
til mín glerflaska með dumbrauðum
vökva í. „Ragnheiður, þú þarft ekki
að kaupa dýru olíuna, ég tók bara
blómvöndinn sem mamma mín fékk
í afmælisgjöf og pressaði úr tólf
rauðum rósum allan safann.“ Jónas
var líka nautnaseggur og naut þess
út í ystu æsar þegar ég nuddaði
hann upp úr ilmolíum eða setti
réttu ilmblönduna útí baðið, kveikti
á kertum og spilaði róandi músík
fyrir hann meðan hann var í baði.
En það var ekki lengi sem við hlust-
uðum á róandi músík, okkur fannst
nefnilega báðum svo æðislega gam-
an að hlusta á þungarokk. Hann var
duglegur að finna flott lög á Netinu
og leyfa mér að heyra og ég var allt-
af pínu montin þegar hann var að
fletta í gegnum gamla rispaða
plötustaflann minn og rak upp
undrunar- og ánægjuóp þegar hann
fann eitthvað 30 ára bitastætt. En
líklega sökum aldurs þá hafði ég því
miður ekki þol í að hlusta nema á
nokkur lög í einu, já og ekki mjög
hátt, en því tók hann með stóískri
ró og spilaði bara fyrir mig með
góðum hléum á milli.
Hann var haldinn ólæknandi bíla-
áhuga, þekkti allt á hjólum en því
miður gat ég ekki deilt því með hon-
um. Fyrir mér var nóg að komast
frá A til B í bílnum mínum, enda ný-
lega komin með bílpróf, hann hafði
stundum orð á því þegar við vorum
tvö að rúnta hvað mér hefði farið
mikið fram í akstrinum og mér
fannst hólið gott.
Jónas var mikið náttúrubarn og
það var gaman að vera útí nátt-
úrunni með honum – bara ef við
þurftum ekki að labba mikið, því
það fannst Jónasi reglulega leiðin-
legt. Tvö sumur í röð skoðuðum við
landið og skemmtum okkur kon-
unglega þær þrjár vikur sem við
vorum á ferð. Og sem fyrr var Jón-
as hamhleypa til verka við að tjalda
og koma okkur fyrir til að geta átt
gæðastund um kvöldið í rólegheit-
um við kertaljós og spil.
Þetta voru sólardagarnir okkar
en auðvitað dró stundum fyrir sólu,
þannig er lífið, það skiptast á skin
og skúrir og síðustu daga skein sól-
in okkar mjög skært og við sáum
fram á marga sólardaga framund-
an. En það átti eftir að fara á annan
veg, því miður.
Ég mun alltaf muna Jónas eins
og þegar við kynntumst fyrst. Þeg-
ar hann átti 100 kærustur að eigin
sögn, aðeins sjö ára gamall, og ætl-
aði að gefa sér góðan tíma í að úti-
loka hinar 99. Hann kenndi mér
margt það tímabil sem okkur var
ætlað saman og þá fyrst og fremst
það að við erum ekki öll eins og
þurfum ekki öll að vera eins. Það
ætla ég að hafa hugfast þegar ég fer
áfram veginn.
Ég bið Guð að blessa Jónas minn
og hjálpa honum að átta sig á nýj-
um heimkynnum.
Ástarkveðja,
Ragnheiður Anna
Georgsdóttir.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
Sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt, sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér,
því veit mér feta veginn þinn,
að verði þú æ drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Klökk í hjarta kveðjum við í dag
ungan vin okkar, Jónas Einarsson
Waldorff, sem með sviplegum hætti
kvaddi þennan heim hinn 9. mars sl.
Kynni okkar af Jónasi voru ekki
löng, en við vorum ætíð mjög góðir
vinir og áttum margar góðar stund-
ir saman hér í Eyjum, í sumarbú-
staðnum og heima hjá Einari og
Ragnheiði Önnu.
Jónas spurði okkur hjónin
skömmu eftir að við kynntumst
honum hvort hann mætti kalla okk-
ur afa og ömmu. Það var auðsótt
mál og þótti okkur það mikill heið-
ur. Frá þeirri stundu vorum við afi
og amma í Vestmannaeyjum.
Jónas var ljúfur og góður dreng-
ur. Alltaf tilbúinn að taka til hend-
inni og hjálpa til ef með þurfti. Okk-
ur er það í fersku minni þegar hann
kom til okkar í vetur með pabba
sínum og Ragnheiði Önnu. Við eld-
uðum þorramat, og var Jónas í ess-
inu sínu þegar hann var að hjálpa til
í eldhúsinu, og ekki vafðist það fyrir
honum að búa til kartöflumúsina.
Elsku Jónas, nú ert þú horfinn á
braut og þín er sárt saknað, en við
trúum því að við munum hittast aft-
ur í betri heimi en við búum í hér.
Farðu í friði, ljúfi drengur. Guð
geymi þig um alla eilífð. Hafðu
þökk fyrir allt og allt.
„Þó ég sé látinn, harmið mig ekki
með tárum. Hugsið ekki um dauð-
ann með harmi og ótta; ég er svo
nærri að hvert eitt ykkar tár snertir
mig og kvelur. En þegar þið hlæið
og syngið með glöðum hug, lyftist
sál mín upp í mót til ljóssins. Verið
glöð og þakklát fyrir allt sem lífið
gefur, og ég tek þátt í gleði ykkar
yfir lífinu.“ (Höf. ók.)
Elsku Einar, Ragnheiður Anna,
Helle og Daníel. Við biðjum þess að
algóður Guð megi styrkja ykkur og
styðja í sorginni.
Afi Ragnar og
amma Hólmfríður
í Vestmannaeyjum.
Standið ekki við gröf mína og fellið tár.
Ég er þar ekki, ég er vindurinn sem blæs.
Ég er demanturinn sem glitrar. Ég er
sólskin á frjósaman akur. Ég er hin milda
vorrigning. Þegar þú vaknar í morg-
unkyrrð er ég vængjaþytur fuglanna. Ég
er stjarnan sem lýsir á nóttu. Standið
ekki við gröf mína og fellið tár; ég er ekki
þar. Ég lifi.
(Höf. ók.)
Guð geymi elsku drenginn okkar.
Afi og amma Aðalfríður.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri’ en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Guð blessi þig, elsku drengurinn.
Amma og Haukur afi.
Jónas frændi var eitt af sex
systkinabörnum mínum sem ég er
svo heppinn að hafa eignast og
kynnst. Þessir krakkar hafa öll ver-
ið yndisleg og kynnin við þau verið
frábær.
Jónas var aðeins 13 ára þegar
hann var kallaður frá okkur. Hvern-
ig má það vera að 13 ára unglingur
er farinn í þetta ferðalag á undan
okkur hinum sem erum svo miklu
eldri?
En svona er þetta og maður situr
eftir dofinn. Setur videóspólu í tæk-
ið og sér þennan litla gutta, þá fimm
ára, fyrir framan sig, kraftmikinn,
fjörugan, yndislegan og alúðlegan
við leik. Koma inn að fá sér köku og
mjólk. Mikið fannst okkur Dóru
gaman að fá frændurna, Jónas,
Daníel og Sigga í heimsókn. Jónas
var yngstur af þeim en aldrei tilbú-
inn að láta í minni pokann.
Þá rifjast upp þegar ég bauð
þeim verðlaun fyrir að hlaupa í
gegnum kríuvarpið á Hrauni. Æ,
Hemmi frændi fékk smá móral þeg-
ar þessi fimm ára gutti hægði á sér
á miðri leið þegar kríurnar gerðu
sem harðasta atlögu, hikaði augna-
blik, leit til baka og hélt síðan áfram
þangað sem Daníel bróðir og Siggi
frændi stóðu. Þannig var Jónas
frændi. Gafst ekki upp þótt sótt
væri að honum.
Það er mikið erfitt fyrir okkur öll
að sjá á eftir honum frænda okkar í
þessa ferð. Margir eiga um sárt að
binda og er ekki hægt að lýsa því
með orðum.
Elsku Helle, Daníel, Einar og
Ragnheiður. Við höfum misst kær-
an vin. Minningin um hann mun lifa
í hjörtum okkar.
Megi Guð vera með ykkur og
styrkja.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós,
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Farðu í friði, vinur minn kær,
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær,
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni,
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Kær kveðja.
Hermann, Dóra Birna,
Hafþór og Ingimar.
Hvers vegna er svona ungri
manneskju svipt burt af vettvangi
lífsins fyrirvaralaust? Ekkert svar,
við sitjum bara eftir beygð af
harmi.
Við hugsum um ljúfan, hlýjan
dreng sem tókst af kappi á við
áhugaverð og ögrandi verkefni.
Jónas átti björt bros og ákafan, leit-
andi huga.Við minnumst stunda í
sumarbústaðnum okkar þar sem
hann tók þátt í leik og starfi. Hann
var fljótur að læra gátur, fuglafit,
hnúta og æfði sig af kappi við að
vinna þau verk sem honum voru fal-
in. Hann fékk embætti ráðsmanns
því honum lét vel að bera á gróð-
urinn og hlúa að trjánum. Sem
tímavörður í hjólbörukappakstri
var hann samviskusamur, nákvæm-
ur og óhagganlegur því rétt skyldi
vera rétt.
Ógleymanleg verður Gæsavatna-
leiðin síðastliðið sumar. Eftirvænt-
ing var í huga ferðalanga að leggja í
ferð út í óvissuna á tveimur bílum.
Jónas sendi okkur óskalög í gegn-
um talstöðina og lagði fyrir okkur
gátur. Þegar bíllinn okkar festist í
snjóskafli langt inni í óbyggðum var
hann á mörgum stöðum samtímis
og lagði sitt af mörkum til að leysa
vandann. Allt fór vel og ókum við
niður í Reyðarfjörð. Jónas kunni vel
við sig í sveitinni. Við fórum á sjó og
renndum færi og hann var kapp-
samur um að læra áralagið og
stjórna utanborðsmótornum. Vel
undi hann sér á dráttarvélinni sem
sneri töðu í grænu túni. Hann var
hrifinn af vélum og tækni og stór
var hans framtíðarsýn á þeim vett-
vangi.
Samband Jónasar og pabba hans
var náið og Ragnheiður var honum
einlægur, traustur vinur og félagi
sem var óþreytandi í að beina hans
ómótuðu og leitandi sál til þroska.
Jónas skilur eftir fallegar minn-
ingar sem gott er að hugga sig við á
erfiðum stundum. Við þökkum fyrir
hans góðu og gefandi samveru og
vottum aðstandendum hans og ást-
vinum okkar dýpstu samúð.
Gunnhildur og Finnur.
Ég kynntist Jónasi eftir að
Nanna frænka og Einar byrjuðu að
búa. Við lékum okkur stundum
saman þegar við heimsóttum þau og
það var alltaf mjög gaman. Mér
fannst Jónas vera skemmtilegur og
fyndinn og ég leit á hann sem eldri
frænda minn. Hann hafði mikinn
áhuga á bílum og uppáhaldsleikirn-
ir hans í tölvunni voru bílaleikir. Ég
á eftir að sakna hans.
Arnór Ingi.
Hann náði ekki að verða 14 ára,
blessaður.
Þó að eina vissan sem fylgir lífinu
sé dauðinn, er það andstætt lögmál-
inu að þurfa að fylgja barni sínu og
barnabarni til grafar. Sársaukinn
sem nístir er dýpri en orð fá lýst.
Jónas og Daníel urðu hluti af
okkar fjölskyldu þegar Einar og
Ragnheiður felldu hugi saman.
Náðu þeir vel að samlagast hópnum
og var oft líf og fjör, þegar við hitt-
umst.
Upp í hugann koma sílaveiðar á
Víðistaðatúninu, gott ef þau voru
ekki til manneldis, svo flott voru
þau. Matarboð þar sem keppt var í
tölvuleikjum eða samin tónverk á
apparatið, foreldrum til furðu. Sum-
arbústaðarferðir, hvar ærslast var
og hamast, sofið í hrúgum, grillað,
sprellað og slegist.
Pysjuveiðar í Eyjum, sölvaleið-
angur, krabbaleit og eggjasuða í
Eldfelli.
Hann var elskur að smábörnum
og sótti í að sinna þeim. Stoltur af
því að vera „stóri“ frændi, enda sá
yngri af þeim bræðrum.
Var oft gaman að spurningum
Jónasar og uppátækjum, þó ekki
mætti alltaf hlæja að þeim opinber-
lega, af uppeldisfræðilegum ástæð-
um.
Við kveðjum þetta unga athafna-
skáld með söknuði og þökkum fyrir
þær stundir þar sem hann var einn
af okkur.
Elsku Einar, Ragnheiður, Daní-
el, Helle, ættingjar og vinir, við
sendum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Linda, Sigurður, Ragnar,
Sindri og fjölskyldur.
Við áttum að fara í íslenskutíma
út í kálf. Þegar ég kom inn spurði
Hinni mig hvort ég vissi hver hefði
dáið. Ég leit á hann og vissi ekkert
hvað hann var að tala um. Hann
sagði mér að það hefði verið árekst-
ur á Reykjanesbrautinni og að ein-
hver 13 ára strákur hefði dáið.
Hann spurði alla að þessu sem
komu inn en enginn vissi hver það
var sem dó. En svo kom Davíð og
hann vissi hver það var. Hann sagði
okkur að það væri Jónas. Við trúð-
um honum ekki og sögðum alltaf,
nei, það getur ekki verið. Þegar
hringt var inn í tíma kom Bryndís
íslenskukennari, Kiddi umsjónar-
kennari, Björn aðstoðarskólastjóri
og Sigfús prestur. Ég gekk hrædd
inn í stofuna og leit kvíðin á Ellu.
Sigfús byrjaði að tala við okkur.
Það var alveg þögn í bekknum þeg-
ar hann sagði að Jónas hefði dáið í
gærkvöldi, samstundis. Ég fann
fyrir mikilli sorg og byrjaði strax að
berjast við grátinn. Ég byrjaði að
titra og hugsa um Jónas.
Ég hafði þekkt Jónas í leikskóla
og var svo með honum í 5.–8. bekk.
Við vorum fínustu vinir í 7. bekk.
Hann var góður, ljúfur og skemmti-
legur. En það breyttist allt í 8.
bekk. Ég byrjaði þá að vera mjög
leiðinleg við hann. Og núna verð ég
með samviskubit í langan tíma því
ég mun aldrei geta sagt við hann,
fyrirgefðu hvernig ég er búin að
láta við þig. Ég vona að hann fyr-
irgefi mér, því hann átti alls ekki
skilið að láta koma svona fram við
sig, hvað þá af mér. Jónas var mjög
vitur, kannski ekki á þann hátt eins
og við hin, heldur á sérstakan hátt.
Það er mjög skrýtin tilfinning að
hugsa að hann komi aldrei aftur til
okkar. Það er allt svo skrýtið núna.
Þetta er ólýsanlegt. Mér eða von-
andi okkur varð ljóst hversu okkur
þykir vænt hverju um annað í
bekknum. Á sérstakan hátt. Þó að
við segjum hluti hvert við annað og
rífumst og gerum stundum lítið
hvert úr öðru, þá þykir okkur samt
vænt hverju um annað á sérstakan
hátt. Við segjum það aldrei hvert
við annað en við gefum það í skyn.
Og við áttum okkur ekki á því fyrr
en eitthvað svona hefur gerst. Það
eru svo margar spurningar sem mig
langar að spyrja en ég verð að
sætta mig við engin svör.
Ég var svo viss um að Jónas yrði
mjög mikilvægur í framtíðinni. Ég
var viss um að hann myndi vera
með góða vinnu, ætti nokkur ynd-
isleg börn og dásamlega vini og
konu. Ég var svo viss og vonaði
mjög mikið að hann yrði hamingju-
samur. Hann átti allt lífið framund-
an. Það er erfitt að hugsa um allt
sem hann á eftir að missa af.
Við munum öll sakna hans mikið.
Það verður skrýtið að koma í skól-
ann og sjá hann aldrei aftur. Ég
samhryggist allri fjölskyldu Jónas-
ar og unga manninum sem var með
honum í bílnum.
Bríet, 8. KÓ.
JÓNAS EINARSSON
WALDORFF
 Fleiri minningargreinar um Jón-
as Einarsson Waldorff bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.