Morgunblaðið - 30.07.2003, Qupperneq 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. JÚLÍ 2003 35
ir sáttir, jafnvel hörðustu pólitísku
andstæðingar.
Þegar Reykjavíkurborg keypti
Geysishúsið 1992 var ákveðið að fá
Óla til að veita forstöðu sýning-
arhaldi í húsinu. Óli var einstak-
lega hugmyndaríkur í vali og upp-
setningu sýninga í Geysishúsi og
tókst í þau tvö ár sem hann var
forstöðumaður hússins, að setja
upp sýningar um merka atburði í
sögu borgarinnar, sem vöktu mikla
athygli.
Einn er sá þáttur í félagsmála-
starfi Óla sem seint mun gleymast
og aðrir munu gera frekari grein
fyrir. Það var hið mikla starf, sem
hann lagði af mörkum í þágu
Íþróttasambands fatlaðra. Óla
verður lengi minnst fyrir þá elju
sem hann sýndi í baráttunni fyrir
bættum kjörum og aðstöðu fyrir
fatlaða einstaklinga sem vilja
stunda íþróttir. Hann var svo
áhugasamur, svo kappsfullur og
svo einlægur þegar kom að um-
ræðu um þetta mikilvæga málefni,
að erfitt er að lýsa því. Málefni
íþróttasambands fatlaðra voru hon-
um heilög. Á þeim vettvangi vann
hann sín stærstu afrek.
Þau hjónin áttu sér unaðslund i
sumarbústaðnum sínum í landi
Eyrar í Kjós, sem þau byggðu um
1970. Menn höfðu í upphafi ekki
trú á því að þau gætu komið upp
gróðri og trjáskógi í mikilli nálægð
við sjóinn og Járnblendiverksmiðj-
una. Óli og Malla afsönnuðu allar
slíkar fullyrðingar. Í dag er þar al-
gjör gróðurparadís. Þau voru að
koma úr sumarbústaðnum sunnu-
daginn 20. júlí og rétt komin inn á
heimili sitt þegar hann féll frá.
Ég sakna Óla mikið. Fallinn er
frá góður vinur sem alltaf vildi öll-
um vel. Hjartans þakkir fyrir vin-
áttuna og öll þau góðu ár sem við
vorum samferða. Möllu, börnunum
og öðrum aðstandendum votta ég
mína dýpstu samúð.
Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson.
Með fáeinum orðum viljum við
minnast Ólafs Jenssonar, enda
margt sem sækir á hugann þegar
góður vinur hverfur úr hópnum og
eftir stendur ófyllt skarð. Hugur-
inn reikar til baka til ánægjulegra
samverustunda.
Það fer að nálgast hálfa öld síðan
Óli gekk til liðs við spilaklúbbinn
þegar einn af spilafélögunum hvarf
til náms og starfa erlendis. Allir
vorum við vesturbæingar en þrátt
fyrir uppruna Óla í austurbænum,
sem þótti nokkur ljóður á hans
ráði, féll hann fljótt inn í hópinn.
Þegar gamli spilafélaginn kom aft-
ur heim var Óli löngu orðinn
ómissandi. Nú var spilað fimm
manna bridge þar sem einn sat yfir
og skipt var út eftir ákveðnu kerfi
eftir hverja rúbertu. Þetta fyrir-
komulag kom sér vel þegar einhver
félaganna var veikur eða vant við
látinn og féllu spilakvöldin örsjald-
an niður. Ekki er örgrannt um að
sá sem yfir sat hafi skemmt sér
best við að fylgjast með vitlausum
sögnum og ómögulegum útspilum.
Á nýársdag var árið gert upp og
verðlaun veitt. Allir klæddust sínu
fínasta pússi, slegið var upp veislu
heima hjá einhverjum félaganna
með aðstoð eiginkonunnar eða far-
ið á nýársdansleiki. Því miður fór
spilakvöldunum sífellt fækkandi
vegna langvarandi og sífellt harðn-
andi heilsuleysis Óla og áður hafa
tveir af félögum okkar horfið langt
um aldur fram. Þó var spilað þegar
tækifæri gafst og tekin ein og ein
þriggja manna rúberta.
Ógleymanlegar eru líka veiði-
ferðir í Dalina, Ytri Laxá og víðar
með tilheyrandi viðburðum sem oft
hefur verið gantast með og eru
ómetanlegir í minningunni um
góða félaga.
Þó Óli væri vélvirki að mennt
tengdist ævistarf hans mest bygg-
ingarmálum, en það sama má segja
um okkur spilafélagana, hvern á
sínu sviði. Auk atvinnu sinnar kom
Óli víða við. Hann hafði ákveðnar
skoðanir í stjórnmálum og voru
honum falin trúnaðarstörf fyrir
sinn flokk, hann var mjög virkur í
Kiwanishreyfingunni og vann ötul-
lega að málefnum fatlaðra ásamt
fjölda annarra trúnaðarstarfa sem
honum voru falin, enda bæði hjálp-
samur, greiðvikinn og úrræðagóð-
ur. Ekki verður farið nánar út í
þessa hlið Óla þar sem aðrir
þekkja þar betur til en við.
Óli hafði áhuga á skógrækt og
ræktaði ásamt Möllu (Maríu) konu
sinni fallegan gróðurreit við sum-
arbústað þeirra á Hvalfjarðar-
strönd, sem þau kölluðu Maríubúð.
Ýmsir höfðu haldið því fram að
ekki væri unnt að rækta neitt á
þessum stað en Óli hlustaði ekki á
slíkar úrtölur og var ánægjulegt að
ganga með honum um lundinn og
hlusta á hann lýsa hinum ýmsu
trjátegundum, hvaðan þær komu
og hvernig þeim vegnaði.
Að Óla gengnum erum við tveir
eftir spilafélagarnir og sendum
ásamt eiginkonum okkar og látinna
spilafélaga, Möllu, börnum þeirra
og fjölskyldum innilegustu samúð-
arkveðjur. Við syrgjum með ykkur
og söknum góðs félaga og vinar.
Gunnar H. Pálsson.
Þótt Ólafur Jensson hafi víða
lagt gjörva hönd á plóginn um dag-
ana fer varla á milli mála, að það
var í daglegum störfum á vettvangi
byggingar-, húsnæðis- og skipu-
lagsmála sem hann var einna stór-
tækastur um áratugaskeið. Hann
var framkvæmdastjóri Bygginga-
þjónustunnar lengst af, er stóð alla
tíð fyrir umfangsmikilli fræðslu og
kynningu á byggingarvörum og
ótalmörgum þáttum í bygginga- og
húsnæðismálum, fyrir almenning,
iðnaðarmenn og sérfræðinga.
Þessa fræðslustarfsemi rækti hann
bæði af áhuga og dugnaði. Ólafur
vann af miklu kappi og krafti að
framförum á þessum vettvangi og
beitti stofnuninni eftir beztu getu,
svo að sem mestur árangur mætti
nást. Enginn vafi er á því, að hann
var einn af þeim áhrifamönnum,
sem voru í fararbroddi um þróun
húsnæðis- og byggingarmála á síð-
ustu öld, er þjóðin reis loks úr
öskustónni og byggði sér fyrsta
sinni mannsæmandi híbýli til að
búa í. Atorka þeirra og afrek mega
ekki gleymast.
Byggingaþjónustan var upphaf-
lega í eigu Arkitektafélags Íslands
og því sá Ólafur til þess, að íslenzk
húsagerðarlist var ætíð í hávegum
höfð í starfsemi hennar. Síðar meir
komu fleiri aðilar til sögunnar og
gerðust aðilar að rekstrinum, en
undir forystu hans var hugsjónin
og markmiðið ætíð hið sama. Bæði
hann og við, nánustu samstarfs-
menn hans, hefðum gjarnan viljað
sjá enn meiri árangur af starfi
hennar, en fjárskortur og takmark-
aður skilningur af hálfu samfélags-
ins setti allri viðleitni þröngar
skorður. Þegar þessi eina sameign-
arstofnun margra öflugra aðila í
byggingariðnaðinum neyddist til að
leggja niður starfsemi lagðist af
mikilvægt fræðslu-, þjónustu- og
samráðsfyrirtæki, sem átti mikil-
vægu hlutverki að gegna.
Meðan Ólafur var framkvæmda-
stjóri Byggingaþjónustunnar var
hann yfirleitt jafnframt trúnaðar-
maður hinna ýmsu dómnefnda,
hverju sinni, sem efnt var til op-
inberrar samkeppni um hönnun
bygginga og annarra mannvirkja.
Þar var um vandasamt og við-
kvæmt starf að ræða, sem nauð-
synlegt var að rækja með óaðfinn-
anlegum hætti. Mér er óhætt að
segja, að Ólafur hafi þótt sjálfsagð-
ur til þess verks, enda viðurkennd-
ur sérfræðingur í þeim efnum.
Hann leiðbeindi dómnefndarmönn-
um um það hvernig halda bæri á
málum, eins og bezt varð á kosið,
allt þar til þeir kváðu upp sinn
dóm, innan eigin vébanda, og nið-
urstaða var fengin. Auðvitað hafði
hann engin afskipti eða áhrif á mat
dómnefndarmanna á fram komnum
tillögum eða niðurstöðu þeirra, það
var utan við hans verkahring. En
hann sá til þess, að formlega væri
rétt að öllu staðið. Það var afar
mikilvægt.
Ólafur var þingkjörinn stjórnar-
maður í húsnæðismálastjórn um
margra ára skeið, bæði sem að-
almaður og varamaður. Einnig þar
einkenndust störf hans af vand-
virkni, málefnalegu mati og rétt-
sýni. Hann var félagslega þenkj-
andi, ráðhollur og lagði alltaf gott
til mála. Enginn vafi er á því, að sá
góði andi, sem frá honum stafaði
og alltaf fylgdi honum, hafði drjúg
áhrif á allt það góða starf og prýði-
lega samkomulag, sem einkenndi
mikilvæga starfsemi stjórnarinnar,
þegar byrjunarerfiðleikar fyrstu
áranna voru að baki.
Við Ólafur störfuðum mikið sam-
an um áratugaskeið. Hann var afar
vel látinn í hópi samstarfsmanna
sinna, enda elskulegur í allri við-
kynningu og sannkallaður gleði-
gjafi. Við stjórnarmenn í Bygging-
arþjónustunni og húsnæðis-
málastjórn fengum stundum
tækifæri til þess að kasta af okkur
reiðingnum utan vinnutíma í návist
hans og Maríu, eiginkonu hans.
Allar eru þær stundir ljúfar í
minningunni og okkur ómetanleg-
ar. Við vottum henni og fjölskyld-
unni allri samúð okkar á sorgar-
stund og munum ætíð minnast
Ólafs Jenssonar með hlýju og virð-
ingu.
Sigurður E. Guðmundsson.
Látinn er góðvinur minn Ólafur
Jensson, vinur sem skilur eftir
stórt skarð í vinahópnum og um
leið hafsjó af einkar góðum minn-
ingum.
Ég átti því láni að fagna að eiga
Óla að vini í hartnær 35 ár, jafnt
við leik og störf. Fyrst minnist ég
hans þar sem hann var við laxveið-
ar á bökkum Miðfjarðarár með föð-
ur sínum og er það mér í fersku
minni hve einstaklega vel fór á
með þeim feðgum. Þeirra á milli
ríktu miklir kærleikar.
Þá var það í Byggingarþjónustu
arkitekta þegar Norrænn bygging-
ardagur var haldinn á Íslandi með
stórveislu sem var einstök fyrir
margar sakir. Í Íþróttasambandi
fatlaðra þar sem Óli fann sér frek-
ari vettvang til afreka í forystu-
hlutverki má fullyrða að hann hafi
komið íþróttum fatlaðra á kortið í
eiginlegri merkingu. Nú síðustu ár-
in var það í Styrktar- og sjúkra-
sjóði verslunarmanna, sem varð
135 ára á árinu, að Óli leiddi vaska
sveit góðra drengja til mikilla af-
reka í góðgerðarmálum.
Óli var mikill skapmaður, sem
nýttist honum vel í hverskonar
keppni sem hann háði um ævina og
þær voru margar, en hann kunni
sig allra manna best. Framkoma
þessa vinar míns var ávallt til eft-
irbreytni, án undantekningar
hvernig sem á móti blés. Hann var
traustur í lund, mildur í mann-
legum samskiptum, en fastur fyrir
þar sem á reyndi. Ævinlega verður
Óla Jens minnst fyrir hve vel hon-
um tókst til við hin ýmsu málefni
sem honum voru hugleikin, eins og
að opna lokaðar dyr til að vinna
góðum málum brautargengi. Fund-
um okkar Óla bar síðast saman er
við fórum saman í afmælishóf upp
að Reykjalundi fyrir fáeinum vik-
um, þá áttum við einkar gott sam-
tal um gildi vináttunnar og hin
ýmsu gildi lífsins, þessa samtals
mun ég ávallt minnast. Við bund-
umst þá fastmælum um að fara í
skötu á Þorláksmessu í Perluna og
vænti ég hans þar á tilsettum tíma.
Óli var vel kvæntur, átti barna-
láni að fagna og var sannarlega
gæfumaður í lífi sínu og öllum
þeim störfum sem hann tók sér
fyrir hendur. En eins og amma mín
Guðrún sagði við mig eitt sinn:
„Það fá allir sinn skammt,“ og Óli
Jens fékk aldeilis sinn skerf af
veikindum. Það út af fyrir sig var
kannske ekkert merkilegt, heldur
hitt hvernig hann höndlaði veik-
indin sem lífið bjó honum nú síðari
árin, það var aðdáunar- og eft-
irbreytnivert og sýndi okkur enn
og aftur hve Óli var stór, þar sem á
reyndi.
Megi algóður Guð hlúa að Maríu
og fjölskyldunni, þið hafið misst
svo mikið en eigið um leið fjársjóð
af minningum um góðan dreng í
veganesti inn í framtíðina.
Megi Guð geyma þig, góði vinur,
brosinu þínu og trygglyndinu
gleymi ég aldrei.
Bjarni I. Árnason.
Þökkum innilega auðsýnda samúð við andlát
og útför ástkærs sambýlismanns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
JÓNS ANDRÉSSONAR
frá Snotrunesi,
Borgarfirði eystri.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Hrafnistu
Hafnarfirði fyrir góða umönnun.
Jólín Ingvarsdóttir,
Valgerður Jónsdóttir, Sævar Lýðsson,
Kristín Jónsdóttir, Bjarni Bjarnason,
Sigrún Jónsdóttir, Pétur Hrafn Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegir foreldar okkar,
HARALDUR J. HARALDSSON
OG INGIBJÖRG JÓNSDÓTTIR,
Skerjabraut 9,
Seltjarnarnesi,
er létust af slysförum miðvikudaginn 23. júlí,, verða jarðsungnir frá Foss-
vogskirkju föstudaginn 1. ágúst kl. 10.30.
Þeim, sem vilja minnast þeirra, er bent á Barnaspítala Hringsins.
Sigurjón Haraldsson, Kolbrún Karlsdóttir,
Haraldur Haraldsson, Kr. Dögg Gunnarsdóttir,
Örn Haraldsson, Björg Línberg Runólfsdóttir
og barnabörn.
Elsku amma mín.
Mig langar í nokkr-
um orðum að kveðja
þig og þakka þér fyrir
allt og allt.
Þú varst yndisleg-
asta amma sem hægt var að hugsa
sér og ekki síður vinur og félagi,
ávallt hress, glöð og skilningsrík. Er
ég stolt af að bera nafnið þitt.
Ég minnist þess að alltaf var gott
að koma til ykkar afa, en hann lést
fyrir tæpum þrem árum. Alltaf höfð-
uð þið tíma til að taka á móti mér og
fjölskyldu minni, umvefja okkur
hlýju eins og ykkur einum var lagið.
Síðari árin, meðan heilsa þín leyfði,
voru þær ófáar og ógleymanlegar
ferðirnar sem við mamma fórum
með þér fram í Blómaskálann Vín og
fengum okkur ís og þá var nú spjall-
ANNA
ÓLAFSDÓTTIR
✝ Anna Ólafsdóttirfæddist á Siglu-
firði 25. október
1912. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Hlíð á Akureyri 21.
júní síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Glerár-
kirkju 3. júlí.
að og hlegið dátt. Þín
ljúfa og létta lund var
þitt aðalsmerki. Þú
varst mjög vinamörg
og þegar við fórum í
bæinn saman, fannst
mér þú þekkja alla.
Mörgum heilsaðir þú
og margir tóku þig tali.
Ég sagði þá að þú heils-
aðir að minnsta kosti
annarri hverri mann-
eskju sem á vegi okkar
varð. Ekki munaði þig
um að ganga bæinn
þveran og endilangan í
hvernig veðri sem var,
til að hitta vinina þína. Fannst ekki
taka því að fara með strætó. Of langt
mál væri að rekja allar þær ljúfu
stundir sem ég átti með ykkur afa,
það yrði efni í heila bók. Minning-
arnar um þig og afa minn munu ylja
mér um hjartaræturnar um ókomin
ár. Elsku amma, ég þakka þér fyrir
allt og tel það forréttindi að hafa
fengið að njóta samvistar þinnar svo
lengi. Minningin um þig, elsku amma
mín, eru ljós í lífi mínu. Ég votta öll-
um ástvinum þínum dýpstu samúð.
Guð geymi þig.
Anna Jóhannesdóttir.
AFMÆLIS- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er
minning@mbl.is, svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist) eða
á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauðsynlegt
er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og
heimasíma). Ekki er tekið við handskrifuðum greinum. Um hvern látinn
einstakling birtist ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar
greinar séu um 300 orð eða 1.500 slög (með bilum) en það eru um 50 línur í
blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við
eitt til þrjú erindi. Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýs-
ingum um hvar og hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær
dáinn, um foreldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin
verður gerð og klukkan hvað. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum.
Frágangur afmælis-
og minningargreina