Morgunblaðið - 05.08.2003, Síða 22

MINNINGAR
22 ÞRIÐJUDAGUR 5. ÁGÚST 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Gunnar KristinnGuðlaugsson
fæddist í Miðkoti,
Upsaströnd á Dalvík
19. maí 1917. Hann
lést á Dalbæ, dvalar-
heimili aldraðra á
Dalvík, 27. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar hans
voru Anna María
Jónsdóttir, húsfreyja
í Miðkoti, og maður
hennar, Jónas Guð-
laugur Sigurjónsson,
bóndi og sjómaður.
Gunnar Kristinn var
fjórði í röð sex al-
systkina. Elstur var Sigurjón Páll,
bóndi og skipstjóri, látinn; þá Jó-
hann Árni múrari, látinn; Jóhann-
es Friðrik, lést sextán ára gamall;
Sigurpáll Anton fiskimatsmaður;
og Dórothea Sigrún húsmóðir.
Anna María missti Jónas Guðlaug,
mann sinn, 10. janúar 1924. Hún
giftist aftur Kristni Hallgrímssyni
sjómanni. Börn þeirra og hálf-
systkini Gunnars Kristins eru:
Svava, dó á þriðja ári; Svava Ragn-
heiður, látin; og Arngrímur Ægir
vélstjóri.
Gunnar Kristinn kvæntist 2. apr-
íl 1940 Aðalheiði Þorleifsdóttur frá
Hóli á Upsaströnd, f. 12. september
1918, d. 4. júní 2002. Þau reistu sér
hús á Karlsbraut 6, Dalvík, árið
1949, þar sem þau
áttu síðan heimili alla
sína búskapartíð.
Sonur þeirra er Atli
Rafn Kristinsson, f. 7.
febrúar 1947. Börn
hans og fyrrverandi
eiginkonu hans, Guð-
rúnar Ernu Hreið-
arsdóttur, f. 19. októ-
ber 1946, eru Þórdís
Björk, f. 19. nóvem-
ber 1971; Aðalheið-
ur, f. 12. september
1975; og Kristinn
Gunnar, f. 27. júní
1982.
Kristinn vann lengi framan af
ævi við múrverk, lengst af með
Árna bróður sínum. Hann stjórn-
aði í allmörg ár fiskverkun við út-
gerð Egils Júlíussonar á Dalvík og
síldarsöltun hjá Söltunarfélagi
Dalvíkur. Um nokkurra ára skeið
var hann verkstjóri hjá Dalvíkur-
bæ. Þá varð hann sláturhússstjóri
Kaupfélags Eyfirðinga á Dalvík.
Hann var kjörinn í bæjarstjórn
Dalvíkur árið 1982 og var um tíma
forseti bæjarstjórnar. Í fjölmörg ár
sat hann í nefndum á vegum bæjar-
félagsins, lengst af í byggingar-
nefnd.
Útför Kristins verður gerð frá
Dalvíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Með örfáum orðum langar mig að
minnast afa míns, Kristins Guð-
laugssonar. Svo fjarri heimkynnum
fellur mér þungt að kveðja hann.
Mér verður hugsað til sumranna
þegar ég dvaldi hjá afa og ömmu fyr-
ir norðan. Afi var mjög fjölhæfur og
gefandi maður. Ég lærði mikið af
honum, hvort sem það var um tré-
smíði, veiði eða garðyrkju. Ekki síst
var honum mikilvægt að kenna mér
ýmislegt um lífið, þó að við höfum
ekki alltaf verið sammála.
Af öllum þeim mörgu góðu eigin-
leikum sem afi hafði, mun þó kímni-
gáfa hans og brosið verða mér minn-
isstæðast.
Aðalheiður Atladóttir.
Þegar setið er uppi á holtunum
fyrir utan Brimnesána á blíðum
sumardegi blasir við hin fegursta
mynd. Fagurlega máluð mynd af
Eyjafirðinum með hvítleit austur-
fjöllin í baksýn, Grenivík í fjarska,
Hrísey nær og Dalvíkina þar sem
hún skerst inn í vesturströndina.
Inni í þessari mynd er mannlífið
bæði í nútíð og fortíð.
Nú er kominn brestur í þessa
mynd. Kristinn föðurbróðir okkar,
hann Kiddi frændi, er dáinn.
Hann tilheyrði kynslóð sem er nú
sem óðast að kveðja. Kynslóð sem ól
okkur upp og kenndi okkur að vinna.
Bar áfram til okkar vinnubrögð sem
þekkjast jafnvel ekki lengur og
áréttaði við okkur að vera heiðarleg,
vandvirk og standa pliktina. Við eig-
um þessu fólki þökk að gjalda.
Kiddi frændi var minnisstæður
fyrir margt. Glettnina og spaugsyrð-
in sem lágu honum svo létt á tungu,
munnhörpuspilið og gestrisnina sem
aldrei þraut. Við munum hann líka
vegna sérstakrar snyrtimennsku og
vandvirkni við hvað sem hann lagði
hönd á. Um þessa eiginleika bar
heimili þeirra Öllu konu hans glöggt
vitni, bæði utan húss og innan. Ekki
síst verður munað eftir Kidda sem
listamanni, útskurðarmeistara sem
skilur eftir sig marga snilldargripi á
heimilum vina og ættingja og eflaust
víðar. Væri hann ungur í dag stund-
aði hann ugglaust listnám.
Hjónin Kiddi og Alla voru styrkar
stoðir í dalvísku samfélagi og búseta
þeirra á Karlsbraut 6 var einn þáttur
í því bandi sem hélt samfélaginu í
skorðum. Þau virtu okkur börnin
sem einstaklinga og mátu vinnu okk-
ar að verðleikum, voru veitul og gjöf-
ul og til þeirra var gott að koma.
Í hugum okkar er Kiddi frændi
tákn fyrir hið trausta og óbrot-
gjarna, við kveðjum hann með virð-
ingu, hlýhug og þökk. Við sendum
Atla og barnabörnunum hjartans
samúðarkveðjur.
Systkinin frá Lundi.
Föðurbróðir minn, Kristinn Guð-
laugsson, verður í dag til moldar bor-
inn frá Dalvíkurkirkju.
Frá því að ég fyrst man eftir mér
eru minningar mínar tengdar fjöl-
skyldunni í Karlsbraut 6, þeim
Kidda, Öllu móðursystur minni og
Atla syni þeirra. Auk skyldleikans
var samgangur og samvinna bræðr-
anna og systranna það mikill að
stundum hafði ég á orði að við Atli
værum næstum því systkini.
Þær systur Alla og Þórgunnur
unnu áratugum saman í fiskverkun
og kunnu þær svo sannarlega tökin á
gullinu úr greipum Ægis. En þær
höfðu líka tök á fleiru. Þær voru
forkar til allra verka og hannyrðir og
blómarækt léku í höndum þeirra.
Bræðurnir Kiddi og Árni unnu sam-
an í múrverki og ráku steypuverk-
stæði í áratugi. Báðir afkastamiklir
og verklagnir menn. Aldrei skarst
alvarlega í odda með þeim bræðrum
en oft var heitt í kolunum og hiti í
hamsi, sem þó aldrei risti djúpt enda
báðir fljótir til sátta og bræðraband-
ið sterkt.
Það var þá ekki fyrir neina au-
kvisa að vera með þessu fólki í hey-
skap. En fjárhús og nokkrar kindur
áttu þau saman niður á bakkanum.
Þegar brússandi þurrkur var þýddi
lítið að ætla sér annað en taka hrífu í
hönd og koma heyi í hlöðu og þá
dugðu engin vettlingatök. Í mínum
huga er þetta fólk af þeirri kynslóð
sem lagði grunninn að þeirri velmeg-
un sem við búum við í dag og fyrir
það vil ég þakka.
Á yfirborðinu virtist Kiddi mörg-
um hrjúfur eins og oft er um þá, sem
ekki hafa fæðst með silfurskeið í
munni og sannarlega má segja að
ekki hafi verið mulið undir Kidda
frekar en marga aðra af hans kyn-
slóð. Hann var skapmikill, eins og
hann átti kyn til, en kunni að hemja
sitt skap og oftast var stutt í glens og
hlýju.
Kiddi gegndi fjölmörgum trúnað-
arstörfum fyrir Dalvík og Dalvík-
inga. Hann átti bæði beint og óbeint
sinn þátt í að byggja upp staðinn.
Það gerði hann sem múrari á sínum
tíma og með þátttöku í félags- og
sveitarstjórnamálum. Hann var einn
af stofnendum Kiwanisklúbbsins
Hrólfur á Dalvík og ég tel að ekki sé
of djúpt í árina tekið að fullyrða að
Kiddi hafi átt stærstan þátt í að end-
urbyggja Bergó, hús þeirra Kiwanis-
manna.
Sama var að hverju hann gekk,
verklagnin, lipurðin og fjölhæfnin
var ávallt til staðar. Það má segja að
allt hafi leikið í höndum hans. Eftir
að Kiddi hætti störfum fór hann að
fást við útskurð í tré. Eru það ófáir
sem eiga fallega muni úr hans högu
hendi. Þá var hann natinn við trjá-
ræktun. Hann reisti þeim hjónum
lítinn reit úti í Svarðargröfum. Þar
plöntuðu þau hjón trjám og nutu oft
góðra stunda í faðmi vina og ætt-
ingja.
Kiddi var ótrúlega næmur á
skondnar og bjartar hliðar mannlífs-
ins. Á góðri stundu hermdi hann eft-
ir fólki þannig að hver leikari hefði
getað verið stoltur af. Sögumaður
var hann slíkur að unun var á að
hlýða.Voru sögurnar hans oftar en
ekki af mönnum og málefnum úr því
umhverfi sem hann hrærðist í og
nutu leikhæfileikar hans sín þá til
hins ýtrasta.
Kiddi var af þeirri kynslóð sem
ekki naut langrar skólagöngu en
hann var vel menntaður í orðsins
besta skilningi. Létt reyndist honum
að yrkja og eftir hann liggja margar
vísur og kvæði. Hann hafði ánægju
af söng og tónlist og spilaði listavel á
munnhörpu fram á síðasta dag.
Margir leituðu í smiðju til hans og
báðu hann að semja greinar, pistla
og skemmtiefni og fóru fáir bónleiðir
frá honum.
Margt er ósagt í þessum orðum
um Kristin Guðlaugsson sem var
góður maður og skilaði ósviknu
dagsverki fyrir samfélagið. Atla,
Þórdísi, Öllu og Kidda votta ég og
fjölskylda mín okkar dýpstu samúð.
Við vitum öll að hann á góða heim-
komu.
Hver er sá er kveikti lífsins glæður? Hver er
það sem öllu lífi ræður?
Hver er sá er gefur líf og tekur?
Hver stjórnar þeim er einskis lífið metur?
(Kristinn Guðl.)
Svanhildur Árnadóttir.
Nú hefur Kiddi Guðlaugs kvatt
þennan heim, aðeins rúmu ári eftir
að konan hans, hún Alla, féll frá.
Fyrir tveimur árum þegar þau
bjuggu bæði enn að Karlsbraut 6,
hafði Atli sonur þeirra á orði við mig
að það væru fáir eftir við Karlsbraut-
ina af þeim sem bjuggu þar þegar við
voru stráklingar, sennilega aðeins í
3–4 húsum í götunni, þar á meðal for-
eldrar okkar beggja.
Alla og Kiddi voru góðir nágrann-
ar, voru örlát við okkur krakkana
þegar við skutumst í sendiferð og
gættu þess alltaf að hafa opið hjá sér
á bolludagsmorgun svo krakkarnir í
götunni gætu unnið sér inn nokkrar
rjómabollur.
Ég færi Atla Rafni og börnum
hans mínar bestu samúðarkveðjur,
sem og öðrum aðstandendum.
Stefán Arngrímsson.
KRISTINN
GUÐLAUGSSON
Nafn Halldórs Han-
sen hefur í áratugi ver-
ið samtvinnað starfi
ung- og smábarna-
verndar á Íslandi. Hann var skipað-
ur yfirlæknir á barnadeild Heilsu-
verndarstöðvar Reykjavíkur þegar
Katrín Thoroddsen lét af störfum ár-
ið 1961 og starfaði þar til starfsloka
árið 1997.
Undirritaður átti ekki því láni að
fagna að vinna með Halldóri, en þau
þrjú ár sem ég hef starfað við barna-
deildina, nú Miðstöð heilsuverndar
barna, hef ég sannarlega fundið fyrir
nærveru hans. Hann kom oft í heim-
sókn á milli lyfjagjafa, æðrulaus og
íhugull eins og hans var vani. Ég
fann einnig fyrir þeirri virðingu sem
borin var til hans af samstarfsfólki
og hann var iðulega látinn vita um
allt sem skipti máli í starfsemi deild-
arinnar, sem hann tók þátt í eftir því
sem kraftar leyfðu. Hugleiðingar
hans, Það sem ekkert barn getur
fært í orð, fá allir nýorðnir foreldrar
í hinni s.k. Barnamöppu með
fræðsluefni frá okkur á Miðstöð
heilsuverndar barna. Þannig lifir
Halldór og hugur hans áfram með
nýrri kynslóð barna og fjölskyldna
þeirra.
Gömul bréf og skjöl um starfsemi
barnadeildarinnar, rituð með hinni
þjóðsagnakenndu ritvél hans, endur-
HALLDÓR
HANSEN
✝ Halldór Jón Han-sen barnalæknir
fæddist í Reykjavík
12. júní 1927. Hann
lést á líknardeild
Landspítala – há-
skólasjúkrahúss á
Landakoti 21. júlí
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 31. júlí.
spegla starf hans við að
efla forvarnarstarf og
þjónustu við börn og
fjölskyldur þeirra.
Hann var m.a. hvata-
maður að því að ráðinn
var sálfræðingur við
barnadeildina í byrjun
sjöunda áratugsins,
sem sinnti börnum og
fjölskyldum sem voru
að glíma við vandamál
af félagslegum og geð-
rænum toga. Mér hefur
stundum verið hugsað
til þess hvernig slík
þjónusta liti út í dag
hefði geðvernd barna verið sinnt í
samræmi við óskir og hugmyndir
Halldórs á því sviði. Þar var hann í
forystu og þörfin átakanlega ljós
eins og umræða síðustu vikna og
mánaða hefur leitt í ljós.
F.h. samstarfsmanna á Miðstöð
heilsuverndar barna þakka ég Hall-
dóri fyrir ljúfa samveru og ævilangt
starf í þágu barna og fjölskyldna
þeirra.
Geir Gunnlaugsson.
Kveðja frá Félagi íslenskra
barnalækna
Halldór Hansen barnalæknir er
látinn. Með honum fer hafsjór þekk-
ingar og reynslu sem ekki verður
skráð á blað. Með óeigingjörnu starfi
sínu sem yfirlæknir á barnadeild
Heilsuverndarstöðvar Reykjavíkur
lagði hann grunninn að því ung-
barnaverndarstarfi á Íslandi sem við
getum verið stolt af í dag. Hann náði
að sjá þann draum sinn rætast að á
Heilsuverndarstöðinni yrði í fram-
tíðinni miðstöð heilsuverndar barna
á landsvísu.
Halldór var gæddur einstökum
hæfileikum hvað varðar mannleg
samskipti. Hann var í senn mann-
þekkjari og einstakur mannvinur.
Hann talaði aldrei illa um fólk, gerði
í mesta lagi góðlátlegt grín að öðrum
en það meiddi engan. Hann lét sér
sérlega annt um starfið og litlu skjól-
stæðingana sína, börnin. Þeir eru
ófáir foreldrarnir sem kunna honum
þakkir fyrir góð ráð varðandi
umönnun og uppeldi barna þeirra.
Halldór var dyggur málsvari þeirra
sem minna mega sín og gerði það
sem hann gat til að bæta hag þeirra.
Við sem urðum þeirrar gæfu aðnjót-
andi að starfa með Halldóri vitum að
hann var mjög fróður maður. Það
var ákaflega ljúft að leita ráða hjá
honum því hann var ótæmandi þekk-
ingarbrunnur. Hann fann yfirleitt
einfaldar og skynsamar lausnir á
flóknum málum og það fór enginn
tómhentur frá honum. Sérstaklega
var hann ráðagóður varðandi fjöl-
skyldur sem einhverra hluta vegna
stóðu höllum fæti og kom þar þekk-
ing og reynsla hans af geðvernd
barna greinilega í ljós. Hann var í
senn barnalæknir, sálfræðingur og
félagsráðgjafi. Halldór hafði mjög
gaman af að segja sögur og átti sam-
starfsfólk hans ófáar ánægjustundir
við að hlusta á frásagnir hans, m.a. af
tónlistarferðalögum hans víða um
heim. Halldór var aldrei mikið fyrir
að hæla sjálfum sér og kunni því illa
að haldnar væru lofræður yfir hon-
um. Hann tók sjálfan sig ekki of há-
tíðlega og gantaðist gjarnan með all-
ar banalegurnar sem hann hafði
legið en þær voru ekki fáar. Nú hef-
ur hann legið sína síðustu banalegu
og er sjálfsagt hvíldinni feginn. Tón-
listin sem hann unni svo mikið stytti
honum stundir í erfiðum veikindum.
Tónlistin lifir áfram, svo og minning-
in um ljúfmennið Halldór Hansen.
Félag íslenskra barnalækna þakk-
ar Halldóri þann ómetanlega skerf
sem hann hefur lagt til velferðar
barna á Íslandi. Hvíl í friði, kæri vin-
ur.
Katrín Davíðsdóttir, formað-
ur Fél. ísl. barnalækna.
Elsku Fjóla amma.
Eftir að ég heim-
sótti þig með mömmu
á Droplaugarstaði
nokkrum dögum áður
en þú kvaddir þennan
heim fóru hugsanir mínar á flug um
minningar um þig.
Þú varst alltaf hörkudugleg og
þurftir að vinna mikið jafnt innan
sem utan heimilisins. Þú eignaðist
stóran barnahóp en vissir að þú
hafðir ekki tök á að ala þau öll upp
og sendir móður mína, Almveigu
Láru Bergrósu Kristjánsdóttur, í
fóstur og eignaðist hún yndislega
fósturfjölskyldu í sveitinni í Austur-
FJÓLA
SIGURJÓNSDÓTTIR
✝ Fjóla Sigurjóns-dóttir fæddist á
Miklahóli í Viðvíkur-
sveit í Skagafirði 12.
júní 1921. Hún lést á
Droplaugarstöðum
18. júlí síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Grafar-
vogskirkju 28. júlí.
koti. Þetta var erfitt
fyrir þig en þú hélst
samt alltaf sambandi
við litlu stelpuna þína
og fósturforeldra
hennar. Þú saumaðir
til dæmis alltaf handa
henni jólakjólana sem
voru snilldarverk.
Þegar foreldrar
mínir keyptu jörðina
Áshól og hófu þar bú-
skap komst þú stund-
um í heimsókn og allt-
af mundirðu eftir
okkur systrum og
sendir okkur fallegar
gjafir.
Þó að við hittumst kannski ekki
oft á hverju ári mun enginn geta
breytt þeirri staðreynd að hún er
dóttir þín og hefur alltaf elskað þig
og þú varst amma mín og án þín
hefði ég ekki orðið til. Ég hugsa til
þín með væntumþykju.
Kveðja,
þín dótturdóttir,
Brynja Grétarsdóttir.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er sent
sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf útprentun
að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og
heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær
berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn einstakling
birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar skulu ekki vera
lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17 dálksentimetrar).
Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er hægt að senda örstutta
kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að það sé gert með langri
grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.