Morgunblaðið - 19.08.2003, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 ÞRIÐJUDAGUR 19. ÁGÚST 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ María GuðrúnKonráðsdóttir
fæddist í Garðhús-
um á Skagaströnd
11. október 1930.
Hún andaðist á
Landspítalanum við
Hringbraut 9. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Ólína Margrét Sig-
urðardóttir frá
Hvítanesi í Skötu-
firði og Jón Konráð
Klemensson frá
Kurfi á Skaga-
strönd.
María giftist Jóni Haukdal Þor-
geirssyni, f. 14.8. 1923, vélstjóra
frá Haukadal í Dýrafirði, og eign-
uðust þau sjö börn. Þau eru: 1)
María Þ. Haukdal Jónsdóttir, f.
31.3. 1948, maki Ívar Þórarins-
son, f. 14.2. 1947, börn þeirra eru:
Jóna Guðrún, f. 25.9. 1966, á hún
þrjú börn, Jóhann Rúnar, f. 19.9.
1969, á hann þrjú börn, Heimir
Þór, f. 7.7. 1972, á hann þrjú
son, f. 28.10. 1972, hann á eitt
barn, Eggert Þórarinsson, f. 14.5.
1974, hann á eitt barn, og Eva
Marí Þórarinsdóttir, f. 4.1. 1981.
4) Böðvar Haukdal Jónsson, f.
14.2. 1953, maki Sigrún F. Sig-
urþórsdóttir, f. 10.2. 1954, börn:
Sævar Haukdal Böðvarsson, f.
27.10. 1972, á tvö börn, María
Guðrún Böðvarsdóttir, f. 17.9.
1981, á einn son. 5) Anna Hauk-
dal Jónsdóttir, 9.8. 1957, maki
Brynjar Víkingsson, f. 24.6. 1956,
börn þeirra Sigurbjörn Sigurðs-
son, f. 11.12. 1975, d. 5.9. 1993,
Birgitta Haukdal Brynjarsdóttir,
f. 28.7. 1979, og Sylvía Haukdal
Brynjarsdóttir, f. 28.4. 1988. 6)
Jóna B. Haukdal Jónsdóttir, f.
4.8. 1958, maki Reynir Þórarins-
son, f. 1.4. 1962, börn: Berglind
Hólm Harðardóttir, f. 20.11. 1975,
á tvær dætur, Heiðdís Haukdal
Reynisdóttir, f. 26.7. 1990. 7) Þor-
geir L. Haukdal Jónsson, f. 13.1.
1960, maki Þórunn Þorláksdóttir,
börn: Jón Haukdal Þorgeirsson, f.
20.1. 1979, Þorlákur Heiðar Þor-
geirsson, f. 30.1. 1984, Katrín
Svava Þorgeirsdóttir, f. 17.1.
1996.
Útför Maríu verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
börn, Víðir Ingi, f.
20.6. 1975, á hann tvö
börn, Lína Björk, f.
6.6. 1984, og Lilja
María, f. 6.6. 1984. 2)
Kolbrún M. Haukdal
Jónsdóttir, f. 28.9.
1949, maki: Þorvald-
ur Hauksson, f. 28.2.
1949, börn: Hafrún
María Zsoldos, f. 7.11.
1969, á hún fjögur
börn. Arndís Þor-
valdsdóttir, f. 4.7.
1972, á hún tvær dæt-
ur, Karen Sif Þor-
valdsdóttir, f. 12.3.
1976, hún á einn son, Jón Ásgeir
Þorvaldsson, f. 22.3. 1989, og Lísa
Margrét Þorvaldsdóttir, f. 2.7.
1990. 3) Særún Haukdal Jónsdótt-
ir, f. 19.9. 1950, maki Þórarinn
Eggertsson, f. 16.12. 1948, börn:
Birgir Rúnarsson, f. 28.7. 1973,
hann á eina dóttur, Linda Rós
Rúnarsdóttir, f. 27.2. 1975, og
Arnþór Rúnarsson, f. 8.9. 1980.
Fósturbörn: Jóhannes Þórarins-
Eins og alltaf þegar einhver manni
nákominn hverfur af sjónarsviðinu,
þá birtast í hugskoti manns myndir
og minningar frá kynnum manns af
viðkomandi.
Það eru margar minningarmyndir
sem koma upp í hugann þegar ég
kveð tengdamóður mína til þrjátíu
og fimm ára, Maríu Konráðsdóttur.
María, ásamt eiginmanni sínum Jóni
Haukdal Þorgeirssyni, bjó mestan
hluta síns búskapar á Skagaströnd
þar sem María var fædd og uppalin.
Þar komu þau María og Jón upp sjö
börnum.
María réð húsum í Sænska húsinu
svo kallaða á Skagaströnd ásamt
Jóni, hún var sjómannskona mestan
hluta þess tíma sem börnin voru að
vaxa úr grasi og því oft einsömul í
heimilisbaráttunni með barnahóp-
inn. Þrátt fyrir erfiða líkamlega
fjötra sem María átti við að stríða, þá
var fátt sem vafðist fyrir henni eða
óx henni í augum. Eftir meira en
þrjátíu ára kynni af Maríu hafði ég
það á hreinu að ef hún ætlaði sér eitt-
hvað þá stóð það, punktur. Þessi eig-
inleiki virðist ganga í erfðir í þó
nokkrum mæli. María var eðlis-
greind manneskja, og þegar tæki-
færi gáfust á lífsleiðinni sótti hún
námskeið í flestu sem hún komst yf-
ir, svo sem tungumálum og ræðu-
mennsku, svo eitthvað sé nefnt.
María hafði skoðanir á hlutunum og
lét þær óspart í ljós, hún var hann-
yrðakona góð og listakona við
saumavélina og nutu börn hennar og
afkomendur þess í ríkum mæli.
María sá og skynjaði margt sem öðr-
um er hulið, ekki veit ég hvort hún
sóttist eftir því en hún fór vel með
þann hæfileika og umgekkst hann af
virðingu.
Það var ef til vill tvennt sem ein-
kenndi Maríu öðru fremur, það var
trúræknin og glaðlyndið. María var
sérlega glaðlynd manneskja, hafði
gaman af því að glettast og jafnvel
fíflast og ekki lá hún á liði sínu við að
gera hlutina pínulítið tvíræða ef
þannig lá á henni. Ég sá Maríu verða
reiða stöku sinnum en ég sá hana
aldrei í fýlu. Hún gat gripið gítarinn
og spilað og sungið og þurfti svo sem
ekkert tilefni, og ekki þurfti hún
áfengið til að vera hrókur alls fagn-
aðar, en vín smakkaði María aldrei.
Eitt var það sem maður rökræddi
ekki við Maríu, það voru trúmál. Ég
held að Maríu hafi þótt trúin á frels-
arann langt hafin yfir allt dægur-
þras, enda var trúin hennar stoð og
stytta í gleði hennar og sorgum í
gegnum allt lífið.
Fyrir um tíu árum síðan fluttu
María og Jón til Reykjavíkur til að
geta verið nær börnum sínum. Fyrst
bjuggu þau á Kjalarnesi en fluttu
síðan í litla íbúð í Jökulgrunni í
tengslum við Hrafnistu í Reykjavík.
Það var alltaf gaman að koma í heim-
sókn í Jökulgrunn til þeirra hjóna í
kaffi og kandís. Oftar en ekki var ein-
hver í heimsókn þegar maður kom
eða einhver kom áður en maður fór.
María var mikill vinur og félagi
barna sinna og var því mikill gesta-
gangur hjá þeim hjónum. María var
aldrei iðjulaus þegar maður kom í
heimsókn, var að hekla eða prjóna,
sauma flík á eitthvert barnið, bjástra
í tölvunni og ef hún var ekki að
dásama Sjálfstæðisflokkinn í bland
þá var hún sjálfsagt að hnýta eitt-
hvað í árans kommana, en María var
mikil sjálfstæðismanneskja og ef
maður af skömm sinni hallmælti eitt-
hvað flokknum, sérstaklega fyrir
kosningar, þá var manni umsvifa-
laust pakkað saman með góðri tölu
að hætti hússins.
María var ágætlega hagmælt og
hélt mikið upp á þann hæfileika, hún
gerði marga bragi til skemmtunar á
mannamótum. Einnig gerði hún
texta við lög Hallbjörns frænda síns
á Skagaströnd og ekki síst gerði hún
falleg minningarljóð um þá sem stað-
ið höfðu henni nærri.
Varla er hægt að minnast Maríu
án þess að á ferðalag sé minnst, en
María hafði mikla unun af því að
ferðast um landið sem hún gerði í
miklum mæli með Jóni og börnunum
og setti sig ekki úr færi ef tilefni
gafst til ferðalags. Einnig ferðuðust
þau hjónin erlendis þegar um fór að
hægjast. Síðustu árin hafa þau átt lít-
ið afdrep í Þjórsárdal og þangað sótti
María mjög ef heilsa hennar leyfði.
Ég er þakklátur Maríu fyrir sam-
fylgdina, hún kenndi manni með
æðruleysi sínu að vera ekki að væla
yfir smámunum.
Núna þegar ég kveð baráttukon-
una Maríu Konráðsdóttur er ég ekki
í vafa um að frelsarinn sem hún
þjónaði svo vel í lifanda lífi mun
ríkulega launa henni trúmennskuna.
Ég sendi Jóni mínar innilegustu
samúðarkveðjur svo og öllu hennar
fólki.
Þorvaldur Hauksson.
Við minnumst ömmu okkar
(ömmu á Skaga).
Amma á Skagaströnd var sérstök
kona og eflaust amman sem allir
vildu eiga. Hún var alltaf til staðar og
heima hjá henni var alltaf nóg við að
vera. Heimilið hennar og afa var eins
og heill ævintýraheimur, þar var
hægt að finna bókstaflega allt, bara
ef maður leitaði nógu vel. Lítið var
um boð og bönn, og þó barnabörnin
væru upp um alla veggi sat amma í
stóískri ró og hélt áfram að sauma,
prjóna eða dunda sér. Oft sátum við
hjá henni tímunum saman, fylgd-
umst með handavinnu hennar og
hlustuðum á sögur úr öllum áttum.
Amma var mjög trúrækin og var
dugleg við að miðla til okkar boð-
skapnum.
Dagarnir voru oft erilsamir hjá
okkur krökkunum og aldrei stóð á
henni að útbúa matar– og kaffitíma,
og kemur þá fyrst upp í hugann
karamellukremið fræga sem við
fengum ofan á brauð.
Ein jólin vorum við á Skagaströnd.
Margt var um manninn og varla sást
í litla jólatréð fyrir pökkum. Mest
spennandi þótti okkur þó að fá að
fara upp á háaloft þar sem epli og
appelsínur voru geymd, og þar sem
við fengum ekki að ganga í þetta að
vild, var þetta alger fjársjóður.
Önnur jól, þegar við vorum fjarri,
birtist ævintýraheimurinn í jóla-
pakkanum frá ömmu og afa.
Í einum pakka gat verið handmál-
að sængurver, prjónaðir sokkar,
náttföt, kertastjaki, útsaumaður
dúkur og svo auðvitað nammipoki að
hætti ömmu. Gaman var að sjá að
langömmubörnin fengu að upplifa
það sama.
Nú er amma okkar farin til síns
Guðs sem hún trúði og treysti á alla
tíð.
Við eigum eftir að sakna hennar og
minnast með gleði og hlýju í hjarta.
Elsku afi, við stöndum saman með
Guðs hjálp í þessari miklu sorg.
Hafrún, Arndís og Karen.
Elsku amma, ekki héldum við að
þú færir strax það var svo margt sem
þú áttir eftir að gera, þú varst að
safna fyrir ferð til Kanarí og þið afi
ætluðuð að flytja í Hafnarfjörð í
haust og svo afmælið hans afa.
Þú hefur alltaf verið voðalega
þrjósk. Þess vegna sagðir þú alltaf
þegar maður spurði hvernig þú hefð-
ir það: „Ég hef það bara mjög fínt,“
þó maður vissi innst inni að þú værir
lasin. Það var alltaf gaman að koma í
heimsókn til þín. Ef við fengum ekki
besta kakó í heimi þá fengum við ís
með bestu sósu í heimi sem þú gerðir
sjálf. Það skorti aldrei umræðuefni.
Það var svo margt sem þú hafðir að
segja frá að maður gat hlustað tím-
unum saman. Þér þótti gaman að
spila og spá í bolla og spil. Það var
stundum fyndið að horfa á þig þegar
þú varst búin að sitja yfir sömu spil-
unum lengi og athuga hvað þau
segðu.
Það má ekki gleyma því þegar við
Lína, Lilja og Lalli vorum öll í heim-
sókn hjá þér á Skagaströnd og vor-
um í baði. Þú bankaðir og sagðist
ætla með okkur í bað. Við vorum svo
ánægð með það að við opnuðum fyrir
þér en þá tókst þú bara af okkur
mynd. Við hlógum lengi að þessu og
svo þegar við fórum að sofa þá sagðir
þú okkur að hringja í Guð þá svæfum
við betur en það var þá Bænalínan
sem við hlustuðum á, en til margra
ára trúðum við því að hægt væri að
hringja í Guð.
Jæja, nú segjum við það sama við
þig og þú sagðir við okkur: Guð veri
með þér, elsku engillinn minn.
Lína Björk, Lilja María og
Jóna Guðrún.
María var amma mín. Hún var af-
skaplega góð og ljúf amma og henni
þótti mjög vænt um börnin sín,
barnabörnin og barnabarnabörnin.
Hún trúði sterkt á Guð og æðri mátt,
og sagði hún í hvert sinn sem við
skildum: „Guð veri með þér.“ Mér
þótti afskaplega vænt um hana eins
og öllum öðrum. Þegar hún dó sagði
mamma mér að harka af mér og
hugsa um hvað henni liði vel núna og
hvað skemmtilegar stundir við áttum
saman, sem er alveg rétt, maður á
ekki alltaf að hugsa um sorgina held-
ur góðu minningarnar um manneskj-
una og amma skildi eftir fullt af fal-
legum minningum sem ég gleymi
aldrei.
Þegar við vorum í heimsókn hjá
afa þá tók mamma upp húfu sem
amma hafði saumað, hún var nefni-
lega mjög handlagin og stundum gat
ég státað mig af því að amma gæti
klárað einn vettling á hálftíma, á
meðan hún horfði á sjónvarpið. Sum-
ir sem missa ástvin vilja helst gleyma
öllu til að upplifa ekki eins mikinn
sársauka, en ég segi: Taktu sársauk-
anum, hann dvín. Þér líður miklu
betur ef þú minnist manneskjunnar
með gleði, þá berðumikla virðingu
fyrir henni og ég veit að það gleður
hana líka.
Heiðdís Haukdal.
Þeir sem byrðar bera flestar
brosa oftast gegnum tárin.
Gefa af sér gjafir mestar,
göfugt hjarta læknar sárin.
Þú stóðst þó eins og eikin sterk,
þótt stríddi harður vetur.
Eftir standa öll þín verk
sem engin hnikað getur.
Já, sjáðu fríða flokkinn þinn,
frækinn hópur kvenna og manna.
Ef varðaður er vegurinn
villist enginn, dæmin sanna.(Svana R.
Guðm.)
Að geta alltaf fundið sólargeislann
þarna einhvers staðar á bak við skýin
einkenndi hana Maju móðursystur
mína. Alltaf átti hún brosið blítt og
ylríkt og vissuna fyrir því að allt
mundi fara á besta veg, hvað sem á
bjátaði.
Ég var fyrsta barnabarnið inn í
báðar mínar stóru fjölskyldur og
Maja var yngst af fimm systrum.
Ekki nema sjö ára þegar ég fæddist
heima hjá henni, hjá afa og ömmu á
Skagaströnd. Fyrsta barn elstu dótt-
urinnar.
Maja hafði neitað að hætta að nota
pelann sinn og sofnaði með hann á
kvöldin.
Mamma sagði mér að þegar ég
fæddist og hún fékk að fara inn í
svefnherbergið að skoða barnið, þá
hefði hún læðst að rúminu og litið á
mig og sagt öllum til undrunar: Litla
barnið má bara eiga pelann minn!
Þetta þóttu slík stórtíðindi að mér
var sagt frá þessu lítilli og ég mundi
þetta alltaf. Mín fyrsta gjöf í þessum
heimi var það besta að hennar mati
sem hún átti til.
Þannig var hún alla sína ævi.
Það voru sérstök tengsl á milli
þessara fimm systra. Ein fyrir allar
og allar fyrir eina. Við börnin þeirra
vorum alin upp eins og systkini. Við
vorum alltaf heima hjá hverri syst-
urinni sem var, þannig að ef ein syst-
irin fer er eins og eftir verði stórt
skarð, sem ekki er hægt að fylla.
Minningarnar eru svo margar og
tengdar allri barnæskunni og síðar
fullorðinsárunum, þangað til ég flutt-
ist út og kom ekki til baka í 25 ár.
Móttökurnar voru eins og ég hefði
aldrei farið langt, opnir faðmar og
hlýja. Þar sem ég eignaðist aldrei
systur þá var Maja „systir mín“. Við
hana gat ég talað og trúað fyrir ýmsu
sem ekki hefði fallið í góðan jarðveg
hjá hinum „mömmunum“.
Við sungum mikið og Maja kenndi
mér nýja texta og lög. Ég lærði
ósköpin öll af kvæðum og lögum,
einnig sömdum við gamanvísur um
hitt og þetta og hlógum okkur mátt-
lausar. Maja kenndi mér að synda í
köldum sjónum fyrir neðan afahús,
sællar minningar.
Þó að ég láti móðan mása um per-
sónulegar minningar má ekki
gleyma því að María Guðrún Kon-
ráðsdóttir var stórbrotin kona, hún
var skáld og orti ákaflega falleg
kvæði. Hún var hrókur alls fagnaðar
og ekki feimin við að koma fram,
hefði orðið frábær leikkona ef hún
hefði lagt það fyrir sig. Hún fékk
góðar gáfur í vöggugjöf, en þá voru
aðrir tímar. Hún og eftirlifandi eig-
inmaður hennar, Jón Haukdal Þor-
geirsson frá Haukadal í Dýrafirði,
sáu vel um börnin sín og þau voru
þeim allt. Alltaf voru börnin og
barnabörnin efst á baugi hjá þeim
báðum og saman áttu þau hlýlegt og
fallegt heimili, skjól fyrir sín fallegu
og vel gefnu börn. Í stað þess að
fagna 80 ára afmæli manns hennar
er nú verið að bera hana til hinstu
hvílu. Við hlökkuðum öll til að hittast
aftur um helgina eftir ættarmótið í
sumar, en þó að við komum saman er
það í mikilli sorg. Hún var hetja að
koma til Þingvalla á ættarmótið
svona mikið lasin. Hún var að kveðja.
Elsku Nonni minn og börn, barna-
börn og barnabarnabörn, hópurinn
sterki. Ég sendi ykkur mínar inni-
legustu samúðarkveðjur og kveð hér
í hinsta sinn, með ást, stolti og virð-
ingu, elsku frænku mína.
Guð veri með ykkur öllum.
Svana R. Guðmundsdóttir.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þótt svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomma tíð.
(Þórunn Sig.)
Við viljum þakka fyrir allar stund-
irnar sem við áttum með þér og
kveðjum þig með söknuði.
Elsku Jón, börn, tengdabörn,
barnabörn og aðrir ættingar og vinir,
við sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðju.
Sigrún og Margrét
og fjölskyldur.
MARÍA GUÐRÚN
KONRÁÐSDÓTTIR
Að eilífðarósi
umvafin elsku
frjáls ert farin
ferðina löngu.
Í englaveröld
andinn lúinn,
í föðurfaðmi
friðsæll hvílir.
Takk fyrir tímann
og tryggðarþelið,
í mörgum mætum
minningum er lifa.
Jóna Rúna Kvaran.
HINSTA KVEÐJA