Morgunblaðið - 08.12.2003, Blaðsíða 29

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 8. DESEMBER 2003 29
Láki afi, í dag munum við fylgja
þér til grafar, ganga með þér síðasta
spölinn, að þessu sinni. Að þessu
sinni, því auðvitað munt þú taka á
móti okkur öllum seinna, þegar okk-
ar tilvist lýkur í þessu lífi, þá liggja
leiðir okkar saman á ný, því trúum
við og það erum við búin að ákveða.
Á meðan þá vitum við að þú vakir yf-
ir okkur og passar, og verður reynsl-
unni ríkari á þeim stað sem þú nú til-
heyrir þegar við hittumst á ný.
Elskulegur afi okkar finnst okkur
vera tekinn of fljótt frá okkur eftir að
við fengum fréttir af veikindum
hans, of stuttur tími, en sem virðist
langur, þegar maður veit innst inni
af ástvini sem þjáist, þá eru tvær vik-
ur langur tími að líða. Þegar svona er
komið þá trúir maður að betra sé að
yfirgefa líkama sinn, þegar sá sem
ræður kallar á mann. Við vitum að
þér líður vel núna þar sem þú dvelur
og að enginn sársauki hrjáir þig
elsku afi.
Við sem syrgjum þig nú, hlýjum
okkur við góðar minningar frá okkar
tímum saman, um afann sem við er-
um svo lánsöm að hafa haft hjá okk-
ur og kynnst. Afann, sem var alltaf
sérstök afalykt af, afann sem fannst
besti rúnturinn að keyra um höfnina
og virða fyrir sér skipin og tala við
mann og annan. Afann, sem var allt-
af svo stoltur af öllum sínum nán-
ustu, alltaf minntist hann á hvað
Onni, Sigga, Fimbi og Agnar sín
voru dugleg í því sem þau voru að
gera og svona talaði hann um barna-
börnin og barnabarnabörnin, öllu
sýndi hann áhuga, hvað sem maður
tók sér fyrir hendur. Afann sem kall-
aði ömmu alltaf „mömmu“ sem öllum
fannst svo sætt og alltaf minnti hann
mann á það reglulega hvað hann ætti
góða konu sem hún Magga amma er.
Oft þegar amma var inni í eldhúsi í
Langagerðinu að laga kaffi þá sagði
hann gjarnan: „Ég er heppinn að
eiga hana „mömmu“, ég veit bara
ekki hvar ég væri ef ég hefði ekki átt
hana.“ Afann sem fannst best að
vera í Langagerðinu, eða sumarbú-
staðnum. Afann sem vildi alltaf vera
á sama bílnum. Afann, sem borgaði
alltaf sína reikninga helst degi áður
en átti að borga. Afann, sem sagði
manni allar löggusögurnar, og bauð
manni í bíltúr á löggubíl, og maður
fékk að sjá handjárnin og maður
horfði á hann með þvílíkri aðdáun og
sagði við sjálfan sig: „Ég vil vera eins
og Láki afi lögga þegar ég verð
stór.“ Afann, sem kom alltaf með
skærbleikt skipablys á gamlárskvöld
og lýsti upp heilu hverfin, hann
kveikti alltaf á því, síðan fékk ein-
hver annar að halda á því. Afann,
sem fannst svo gaman að leggja kap-
al og spila spil. Afann, sem fargaði
aldrei neinu, heldur safnaði öllu. Af-
ann, sem þekkti alla. Afann, sem við
kveðjum nú til hinstu hvíldar með
söknuði, með margar hlýjar og góðar
minningar.
Þakklát erum við fyrir að sólar-
geislinn okkar, hún Katrín Eyja,
fékk að hitta langafa sinn og að afi
fékk að hitta hana, það er okkur mik-
ils virði í dag að hann skuli hafa hald-
ið í fingur hennar og gefið henni þá
hlýju sem hann öllum veitti. „Kötu“
sinni sem hann einn fékk að kalla
hana. Katrín Eyja mun halda áfram
að heimsækja afa sinn og skoða
myndbönd og myndir af honum.
Afi talaði alltaf mikið um gamla
tíma, og gaman fannst okkur alltaf
þegar hann kom í heimsókn til okkar
á Klapparstíginn, þá gat hann frætt
okkur um hvernig allt var áður fyrr í
miðbænum, hvaða verslun var hvar
og hver bjó hvar og hvar hann bjó á
Njálsgötunni, og hvernig allt saman
var. Við gátum farið með honum aft-
ur í tímann við það eitt að hlusta á
frásögn hans, svo vel skýrði hann frá
öllu og mundi allt að unun var að
hlusta á.
Nú nálgast tími friðar og ljóss,
tími þar sem fjölskyldan kemur sam-
an og gleðst. Afi, yfir þessar hátíðir
munum við hittast fjölskyldan í þín-
um garði að heiðra minningu þína.
Megi guð og englar ávallt vaka yfir
þér elsku afi.
Móðir vor sem ert á jörðu,
heilagt veri nafn þitt.
komi ríki þitt,
og veri vilji þinn framkvæmdur í oss,
eins og hann er í þér.
Eins og þú
sendir hvern dag þína engla
sendu þá einnig til oss.
Fyrirgefið oss vorar syndir,
eins og vér bætum fyrir
allar vorar syndir gagnvart þér.
Og leið oss eigi til sjúkleika,
heldur fær oss frá öllu illu,
því þín er jörðin
líkaminn og heilsan.
Amen.
(Sigur Rós.)
Elsku ástvinir og fjölskylda, guð
veri með ykkur.
Jón Þór, Eva Björg, Katrín Eyja.
Leitaðu að sál dauðans í líkama lífsins, því
að líf og dauði er eitt eins og fljótið og sær-
inn. Því að hvað er það að deyja annað en
að standa nakinn í blænum og
hverfa inn í sólskinið?
(Kahlil Gibran.)
Okkar kæri vinur, mágur og svili
Þorlákur hefur kvatt. Á langri sam-
veru er margs að minnast. Þegar við
öll vorum ung með litlu börnin okkar
þá átti ungt fólk ekki einkabíla. Láki
átti þó nýjan vörubíl og það var mikil
upplifun þegar hann setti boddí á
pallinn og allar fjölskyldurnar fóru í
berjamó saman. Síðan þá höfum við
farið með Möggu og Láka í margar
ánægjulegar ferðir bæði innan- og
utanlands. Flestar minningarnar eru
þó frá samveru á heimilum okkar og
í sumarbústaðnum í Hveragerði,
sem við eigum saman ásamt þriðju
systurinni og manni hennar. Eftir að
Láki hætti vörubílaakstri gerðist
hann lögreglumaður. Síðustu árin í
starfi var hann yfirmaður miðbæj-
arstöðvar. Láki þótti sérlega laginn
að miðla málum í lögreglustörfum
enda maður sátta. Á þeim árum not-
aði hann stundum sumarleyfið sitt
og fór sem skipverji á skipum Eim-
skipafélagsins. Hann hafði mikla
ánægju af því og fór Magga með
honum nokkrum sinnum. Láki var
mikill fjölskyldufaðir og vinamargur
og oft gestkvæmt hjá þeim í Langa-
gerði. Láki átti við heilsuleysi að
stríða undir það síðasta en tók öllu
með æðruleysi enda mikill trúmaður.
Magga og Láki voru sérlega sam-
rýnd hjón, og kom það vel fram í
veikindum hans. Að leiðarlokum vilj-
um við þakka vini okkar fyrir sam-
fylgdina og kveðjum hann með sökn-
uði.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mi
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
(Úr 23. Davíðssálmi.)
Jóna og Björn.
Það er skrítin tilfinning að kveðja
hinstu kveðju mann sem hefur verið
stór hluti af lífi okkar í yfir fimmtíu
ár og aldrei borið skugga þar á.
Í raun erum við að missa hluta af
okkar eigin lífi. Þetta er tilfinning
sem grípur um sig við að missa mág
sinn og svila Þorlák Runólfsson.
Margt er að minnast í gegnum árin,
allar góðu stundirnar á ferðalögum í
Guðrúnarskála og á heimili þeirra
hjóna í Langagerði 50, en þau voru
ein af frumbyggjum Smáíbúðahvef-
isins. Þorlákur var lögreglumaður af
lífi og sál og eignaðist þar fjölda
góðra vina. Hann var mikið fyrir fjöl-
skyldu sína og naut sín vel með börn-
um sínum og barnabörnum, en varla
er hægt að minnast á Þorlák nema
Magnea komi í hugann svo samrýnd
voru þau í allri umhyggju sinni fyrir
velferð afkomenda sinna og þá ekki
síst hvort fyrir öðru sem kom vel
fram í erfiðum veikindum hans. Það
er huggun harmi gegn að fylgjast
með börnum þeirra fjórum umvefja
foreldra sína ást, alúð og umhyggju
fyrir velferð þeirra.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Guðrún og Ögmundur.
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér,
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Valgerður.
Nú, þegar Þorlákur Runólfsson,
eða hann Láki okkar, er kvaddur,
langar mig að minnast hans með
nokkrum orðum og þakka honum
fyrir samveruna. Fyrir rúmum fimm
árum, þegar ég kom inn í fjölskyld-
una, kynntist ég heiðurshjónunum
Möggu og Láka sem tóku strax vel á
móti mér. Það eru svo margar góðar
stundir sem ég minnist úr Langa-
gerðinu og einnig úr sumarhúsinu
þeirra í Hveragerði.
Það var alltaf ótrúlega skemmti-
legt að vera í kringum hann Láka.
Ég man varla eftir honum öðruvísi
en brosandi, hann var alltaf segjandi
skemmtilegar sögur frá gömlu tím-
unum og við hin gátum hlegið enda-
laust þótt við hefðum jafnvel heyrt
hann segja okkur viðkomandi sögu
oft áður. Hann hafði líka kynnst
dökkum hliðum lífsins í starfi sínu
sem lögreglumaður, og síðar lög-
regluvarðstjóri til margra ára, þótt
hann talaði aldrei um það, og einu
tók ég eftir fljótlega eftir að við
kynntumst og það var hversu mikla
réttlætiskennd maðurinn hafði.
Hann kom alltaf fram við aðra sem
jafningja, sama hvaðan þeir komu úr
„þjóðfélagsstiganum“. Hann mátti
ekki vita af neinu misrétti gagnvart
þeim sem minnst máttu sín og þegar
ég var að spjalla við hann kom það
bersýnilega í ljós, hversu þroskaður
og réttsýnn maðurinn var. Það var
alltaf gaman að tala við hann um sjó-
mennskuna, en hann hafði oft farið
með skipum Eimskipa í afleysingar-
túra og hann hafði einnig keyrt vöru-
bíl lengi, á yngri árum, og endalaust
átti hann til sögur frá þeim tímum til
að segja.
En aldrei var hann glaðari, en
þegar stórfjölskyldan var saman-
komin við hin ýmsu tilefni. Þá horfði
hann stoltur yfir hópinn, börnin sín,
alla afkomendurna og hann lék og
sprellaði við barnabarnabörnin sín
og spjallaði við þá eldri og naut sín
vel. Hann var alltaf stoltur af fólkinu
sínu og mikið vorum við glöð, þegar
þau hjónin birtust, skyndilega í
Langholtskirkju um miðjan október
sl. þegar Katla Sigríður, dóttir okk-
ar, var að syngja með krútt-kórnum,
á fallegum sunnudagsmorgni.
Hún Magga er búin að standa eins
og klettur á bak við hann Láka sinn í
veikindunum, ásamt börnum þeirra
hjóna. Ég bið Guð um að styrkja
Möggu og alla fjölskylduna í sorg-
inni og blessa minningu Þorláks
Runólfssonar.
Magnús Örn Guðmarsson.
BALDVIN GRANI BALDURSSON
bóndi Rangá,
lést á Heilbrigðisstofnun Þingeyinga laugar-
daginn 6. desember.
Jón Aðalsteinn Baldvinsson, Margrét Sigtryggsdóttir,
Baldur Baldvinsson, Sigrún Aðalgeirsdóttir,
Baldvin Kristinn Baldvinsson, Brynhildur Þráinsdóttir,
Hildur Baldvinsdóttir, Garðar Jónasson,
Friðrikka Baldvinsdóttir, Stefán Haraldsson,
og barnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
EIRÍKUR BJARNASON
bóndi,
Sandlækjarkoti,
Skeiða- og Gnúpverjahreppi,
lést á Ljósheimum föstudaginn 5. desember.
Fyrir hönd aðstandenda,
Margrét Jóna Eiríksdóttir.
Faðir okkar,
JÓN VALGEIR ÓLAFSSON,
áður búsettur á Búðarstíg,
Eyrarbakka,
lést á Ljósheimum, Selfossi, að kvöldi miðviku-
dagsins 3. desember.
Jarðarförin fer fram frá Eyrarbakkakirkju
laugardaginn 13. desember kl. 11.00.
Börn hins látna.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
MARÍA BERGÞÓRA ÞORSTEINSDÓTTIR,
Þórðarsveig 1,
áður Bogahlíð 18,
lést á Landspítalanum í Fossvogi þriðjudaginn
2. desember.
Jarðarförin fer fram frá Fossvogskirkju þriðju-
daginn 9. desember kl. 15.00.
Veronika Jóhannsdóttir, Ólafur R. Ingimarsson,
Ingveldur Gyða Kristinsdóttir, Jón Kristinn Jónsson,
barnabörn, barnabarnabarn
og aðrir aðstandendur.
Líney Emelía Frið-
rika frænka mín, var
kvödd hinstu kveðju í
kyrrþey, miðvikudag-
inn 19. nóvember sl. Henni voru
gefin nöfn þriggja systkina sinna
sem látist höfðu áður en hún fædd-
ist og var hún stolt af þessum nöfn-
um sínum. Sú mynd sem kemur í
hugann af frænku minni er brúð-
hjónamyndin af henni og manni
hennar, Gesti Gíslasyni, sem tekin
var fyrir u.þ.b. 70 árum. Þessi
mynd vakti aðdáun mína þegar ég
var barn og enn finnst mér þessi
mynd fallegasta brúðhjónamynd
sem ég hef séð. Þau voru falleg
hjón og vöktu þau mikla athygli í
Reykjavík fyrir glæsileik þegar þau
voru ung. Líney bar sig alla tíð sér-
staklega vel og hugsaði vel um út-
litið með dyggum stuðningi einka-
dóttur sinnar, Sigrúnar Eddu, sem
snyrti hana fallega og greiddi.
Líney var einstaklega gestrisin
og greiðvikin og vildi allt fyrir alla
gera og þótti sjálfsagt að rétta öðr-
um hjálparhönd. Hún varð oft
undrandi þegar greiðasemi hennar
var ekki endurgoldin. Sérstaklega
var ég, bróðurdóttir hennar, treg
að gera það sem hún bað mig um
þegar ég var barn. Stjórnaðist
LÍNEY
BENTSDÓTTIR
✝ Líney EmilíaFriðrika Bents-
dóttir fæddist á
Bíldudal 5. desember
1909. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópa-
vogi 12. nóvember
síðastliðinn og var
útför hennar gerð í
kyrrþey að hennar
ósk.
þessi mótþrói aðallega
af því að mér fannst
hún vilja eigna sér
yngri bróður minn,
sem hún var mjög
hrifin af, en hún sagð-
ist hafa fengið hann í
afmælisgjöf þar sem
hann fæddist á afmæl-
isdegi hennar. Ég vildi
nú eiga þennan bróður
minn ein og var því
mjög afbrýðisöm út í
hana.
En efst í huga mér
er þó þakklæti til
hennar, þakklæti fyrir
hennar hlut í uppeldi mínu. Þakk-
læti fyrir að kenna mér að dansa
hinn skemmtilega dans Charleston,
sem hún sjálf dansaði frábærlega
vel. Þakklæti fyrir að reyna að
kenna mér að ganga og sitja fal-
lega, sem gekk nú frekar illa eins
og sjá má á myndum af okkur Sig-
rúnu sem börnum, þar sem Sigrún
situr teinrétt í baki en ég húki í
keng. Þakklæti fyrir mín fyrstu
kynni af kvikmyndum þegar hún
bauð okkur Sigrúnu, ellefu ára
gömlum, með sér í bíó klukkan níu
til þess að sjá hina dömulegu Grace
Kelly. Þakklæti fyrir mín fyrstu
kynni af uppsetningu leikrits þegar
við Sigrún fylgdumst með þeim
Gesti á æfingum á leikritinu Veð-
mál Mæru Lindar hjá Leikfélagi
Kópavogs. Þakklæti fyrir ferðirnar
með leikfélaginu út á land með hin
ýmsu leikrit. Þakklæti fyrir mín
fyrstu og einu kynni af sveitinni
þegar ég fór með þeim í réttirnar í
Þykkvabænum. Hafi Líney Emilía
Friðrika föðursystir mín þakkir
fyrir allt og allt.
Anna.