Pressan - 01.08.1991, Qupperneq 4

4
FIMMTUDAGUR PRESSAN 1.ÁGÚST1991
DRAUMA
DINNER
PRESSAN bað Jón
Stefánsson skáld að vera
gestgjafa í ímynduðu
kvöldverðarboði með
átta gestum. Gestirnir
máttu vera hverjir sem er;
iifandi, frægir, látnir,
skáldsagnapersónur,
teiknimyndafígúrur eða
bara vinir og vanda-
menn. Jón bauð þessum:
Hallgerður langbrók:
Mig langar að vita hvort
hún þvoði sér um háriö.
Jónas Hallgrímsson:
Ég þyrfti að spyrja hann
út í nokkur atriði vegna
BA-ritgerðarinnar sem ég
er að skrifa.
Séra Jón Magnússon
þumlungur, höfundur
Píslarsögu:
Alltaf gaman að hafa einn
svolítið skemmtilega
geggjaðan.
Jóhann Sigurjónsson:
Hann sagði svo skemmti-
legar sögur — og mig
langar að vita hvort hann
var eins orðheppinn og af
er látið.
Benedikt Gröndal skáld:
Mig langar að fá úr þvi
skorið hvort hann var
skemmtilegur snillingur
eða fúll sérvitringur.
Halarnir og Hrafn
Jökulsson:
Ég held ekki að hinir gest-
irnir séu samræðuhæfir
um fótbolta og annað það
sem máli skiptir.
María Karen:
Ég get ekki verið án henn-
ar heilt kvöld.
Gunnar á Hlíðarenda:
Hann á að þjóna til borðs.
>sfihdinGUr
og ævintýri hans
í Roykjévík
Við Reimar fórum að
heimsækja Eika pabba hans
á spítalann. Við vorum dapr-
ir í bragði. Vonlaust var að
Eiki yrði nokkurn tímann
forseti íslands. Ég hugsaði
og hugsaði til að finna ráð til
að blása lífi í framboðið og
verða einu sinni á undan
Reimari með eitthvað en
það var sama hvað ég þraut-
pældi. Mér datt ekkert gott í
hug.
Þegar við komum á spítal-
ann sat Eiki uppi og leið lítið
skár. — Mikið er ég guðsfeg-
inn að sjá ykkur drengir,
sagði hann. — Ég ætla nú
ekki að vera að orðlengja
það. Ég ætla að biðja ykkur
að hætta við þetta forseta-
Snnan xu I istae»enn
aman
að
efa
og myndlistarsýningu Daní-
els Magnússonar og Sveins
Þorgeirssonar í Nýlistasafn-
inu. Friðrik er líklega eini
maðurinn á landinu sem tek-
ur að sér að sjá um allt um-
stangið í kringum opnun
myndiistarsýninga án þess að
vera tengdur sýningarsal.
„Fyrsta sýningin sem ég
skipulagði var sýning ísra-
elsks vinar mínar, Daniels
Morgensen, sem kom hingað
frá Bretlandi og hélt sýningu
í FÍM-salnum fyrir tveimur
árum. Ég fékk tímaritið
Mannlíf til að standa straum
af kostnaði við að fá hann og
verk hans hingað," segir Frið-
rik. Síðan hefur hann tekið að
sér að sjá um átta opnanir og
haft sama hátt á; fengið fyrir-
tæki til að styrkja þær, auk
þess sem hann hefur staðið
að tveimur uppboðum til
styrktar alnæmissjúkum.
„Ég er að þessu til að hjálpa
listamönnunum svo þeir
þurfi ekki að hafa áhyggjur af
öðru en setja upp sýninguna
og hafi nógan tíma til að tala
við gesti á opnuninni, en
þurfi ekki að vera að hugsa
um hvort nóg sé til af hrein-
um glösum," segir Friðrik.
Fyrir þetta tekur hann eitt
verk frá listamanninum.
„Ég hef mikinn áhuga á
myndlist og finnst gaman að
hafa „orginala" í kringum
mig. Fyrir mig er þetta aðferð
til að eignast verk, sem ég hef
alls ekki efni á að kaupa af
hárgreiðslunemalaunum.
Mér finnst líka gaman að vera
innan um listamenn. Það er
svo mikill kraftur í þeirn," seg-
ir Friðrik. Myndlistaráhuginn
nær þó ekki svo langt að
hann hafi áhuga á að leggja
stund á myndlist sjálfur. „Það
getur aftur á móti vel komið
til greina að fara í listasögu
síðar og jafnvel koma á fót
eigin galleríi einhverntíma í
framtíðinni."
Hann er 23 ára hár-
greiðslunemi á Salon VEH
vid Laugaveginn, og sá um
umtöluðustu myndlistar-
sýningaropnun sumarsins
— ef frá er talin opnun sýn-
ingar Yoko Ono á Kjarvals-
stöðum.
En við erum auðvitað að
tala um Friðrik Weisshappel
Draumakonan
framboð eins og skot. Þann-
ig er mál með vexti að ég er
berdreyminn og mig
dreymdi svo hræðilega fyrir
því.
— Já, en pabbi minn,
sagði Reimar. — Hægan nú!
Við Nasi erum búnir að
ganga um allan bæ og fá
fleiri fleiri atkvæði.
— Nei, Reimar minn,
sagði Eiki og blakaði
hrammi. — Það bregst aldrei
að það kemur fram sem mig
dreymir. Ég þóttist vera orð-
inn forseti og var að tala til
þegna minna af svölum al-
þingishússins. Þú varst
þarna hjá mér. Nú reigði
Reimar sig hróðugur. —
Jæja, alls staðar blöktu fán-
ar. Allt í einu fellur þú fram
af svölunum Reimar minn.
Ég leit á Reimar og Reimar
varð áhyggjufuhur. — Þá
þykir mér sem ísland heyri
undir Þýskaland, sagði Eiki.
Mér varð um og ó. Eg gekk
inn á kontórinn í alþingis-
húsinu og þar sitja þeir Hitl-
er og dr. Goebbels. Þeir eru
að drekka Póló og reykja
Cool og er hundur í þeim.
Ert þú Eiríkur Strandamað-
ur? spyr dr. Goebbels. Ég
þori ekki annað en að gera
honor. Hitler var afar þung-
búinn. Þú sendir okkur
þennan óþverra, Cool og
Póló, út úr sjoppunni þinni
og það varðar við lög, segir
dr. Goebbels. En drengurinn
þinn er gott barn. Nú kink-
aði Hitler kolli. dr. Goebbels
hringdi bjöllu á borðinu og
þá gekkst þú inn Reimar
minn í svörtum stormsveit-
argalla, svona líka dragfínn
og þá vaknaði ég. Nei, rífiði
bækurnar með nöfnunum
þótt mér sé illa við að bregð-
ast blessuðu fólkinu. Ég vil
ekki fara í framboö.
— Við hættum við þetta
pabbi minn, sagði Reimar. —
Þú hefðir hvort sem er ekki
getað boðið þig fram án þess
að hafa forsetafrú. — Ég hitti
fyrir fimm árum gullfallega
konu sem ég hefði viljað sjá
mér við hlið á Bessastöðum,
sagði Eiki. Reimar sperrti
eyrum og blikkaði mig.
— Ég var á grímuballi
drengir, klæddur eins og
fógeti. Hún var dökk á brún
og brá og bar af öðrum kon-
um. Hún kom til mín og
spurði: Hver ert þú? Ég sagði
ejns og satt var: Ég er lands-
kunnur hagyrðingur. Þá
benti hún á hana systur þína
sem ég var svo ólánsamur
að vera í fylgd með og
spurði: Er þetta konan þín?
Nei, sagði ég. Jæja, þá bauð
hún mér að setjast á móti sér
en ég komst aldrei til að tala
við hana, hvað þá spyrja
hana að heiti, svo mikill var
hávaðinn. Næst bauð hún
mér að dansa drengir mínir.
Þar gerði ég litla lukku. Ég
var klunnalegur eins og sjó-
blautur rekaviðardrumbur.
Hún hafði ekki frið fyrir
kavalerum. Samt sá hún eitt-
hvað í mér. Ég á fjóra syni,
sagði hún. Og ég á þrjú börn,
sagði ég og mér varð hugsað
til þín, Svölu og hans Jó-
steins. Þá vildi hún ég færi
og sækti okkur báðum púns
Reimar minn. En nú gerðist
nokkuð skrýtið. Stranda-
maðurinn gerði hlé á sögu
sinni og tárin runnu niður
kinnar hans. — Ég þóttist of
stoltur til að fara og sækja
þetta fyrir hana drengir mín-
ir. Og svo týndi ég henni í
dansinn og það var dapur-
legt því fyrir svona konu
mundi ég ganga fyrir Horn-
bjarg. Ef þú gætir haft uppi á
henni gæfi ég þér sjoppuna
sonur sæll.
Þegar Reimar heyrði þetta
var eins og fírtomma hefði
verið rekin í rassgatið á hon-
um. Hann rauk upp af stóln-
um og vildi æða strax af stað
að leita.
— Hægan gæðingur, sagði
ég. — Við verðum að hugsa
málið. Það eru fimm ár síðan
pabbi þinn hitti þessa konu.
— Mér er sama þótt það
væru hundrað ár, sagði
Reimar! Við verðum að
Elma Lísa Gunnarsdóttir er 18 ára. Hún hefur unnið í Le-
vis-búðinni á Laugavegi í sumar, en var áður úti í London
þar sem hún vann í nokkra mánuði, líka í Levis-búð. í ág-
úst er hún á förum til Ibiza í sumarfrí og svo tekur skólinn
við í haust. Hún er ekki á föstu.
Áttu kött? Nei.
Hlustarðu á Megas? Nei.
Hvað borðar þú í morgunmat? Ég fæ mér stundum epli, en
annars borða ég yfirleitt ekki neitt.
Hvað kanntu að elda? Ég er best í að búa til pasta. Það er
uppáhaldsmaturinn minn.
Gengurðu með sólgleraugu? Nei, en ég fór samt með sól-
gleraugu á ball um daginn.
Læturðu lita á þér hárið? Nei, aldrei.
Ertu búin að sjá Hróa hött? Já. Hún er æðisleg.
Kanntu dönsku? Ég skil dönsku, en vil heldur tala ensku við
Dani sem koma í búðina.
Áttu fjallahjól? Já, ég var að kaupa mér fjallahjól.
Ertu í Ijósum? Nei, ég ætla ekki í Ijós áður en ég fer út. Ég
held að það sé ekki gott að blanda því saman.
En ferðu í sólbað í sundlaugunum? Nei, ég fer svo voða-
lega sjaldan í sund.
Hvernig strákar eru mest kynæsandi? Grannvaxnir, háir
og skemmtilegir.
Gætirðu hugsað þér að reykja hass? Nei.
Áttu bíl? Nei.
Við hvað ertu hræddust? Rottur.
Syngur þú í baði? Ég er svo laglaus, að ég geri engum það.
Ætlarðu í Húnaver um verslunarmannahelgina? Nei.
Karlarnir
Skemmtistaðurinn Rauða
myllan heldur sérstakt sið-
kjolaball næsta sunnudag og
verða að sjálfsögðu mættir á
svæðið keppendurnir úr„Ung-
frú isienskur þokki". Það sem
er óvenjulegt við kvöldið, þó
kannski ekki á þessum stað, er
að það eru karlmennirnir sem
eiga að vera í siðkjól og ef
kvenfólkið vill vera i stil má
það gjarnan mæta i kjól og
hvitu. Allt þetta er gert til
minningar um Trixie Delight,
sem lést fyrir skömmu úr
eyðni. Ágóðinn af siðkjólaball-
inu mun renna til styrktar já-
kvæða hópnum, en svo kallar
sig hópur smitaðra eyðnisjúk-
linga. Af þessum ástæðum
verður miðaverð óvenjuhátt i
Rauðu myllunni þetta kvöld,
eða 1.000 krónur. Ekki er ólik-
legt að einhver af keppendun-
um úr „Ungfrú islenskur
þokki" hafi sig eitthvað i
frammi.
mæfi í
síökjói...
Annaðhvort fer ég á Búðir
eða verð heima.
Hefurðu farið á sveitaball?
Já, á Akranesi.
Er Bubbi Morthens sætur?
Nei.
Ertu daðrari? Ég held að all-
ir séu daðrarar.
Ferðu ein í bíó? Nei, það
ætla ég aldrei að gera.
hugsa og hugsa. Hugsaðu
Nasi. Ef þér dettur eitthvað
gott í hug þá máttu éta Prins
i sjoppunni þangað til þú
gubbar.
— Við setjum auglýsingu í
Vísi, sagði ég.
Þegar viö vorum búnir að
semja auglýsinguna og
koma henni íVísi fór Reimar
í klippingu. Ég sat á bekkn-
um og beið og sá þá auglýs-
ingu í útlendu blaði sem átti
eftir að hafa mikil áhrif á líf
okkar beggja. Daginn eftir
settumst við báðir við sím-
ann í Eikasjoppu. Vísir var
kominn út. Mundi konan
hafa-kjark til að hringja? Við
biðum báðir spenntir.
Ólafur Gunnarsson