Pressan - 27.12.1991, Qupperneq 31

Föstudagur 21. desember 1991
GULA PRESSAN
31
Ingi
björg Sól
rún Gísladóttir
Ingibjörg Sólrún skipti um
múnderíngu á þessu ári.
Tískufólk hafði lengi legið
kvennalistakonum á hálsi
fyrir að þær væru mussuleg-
ar og prjónakerlingalegar í
klæðaburði; lngibjörg Sólrún
ætlaði ekki að láta hanka sig
á fatnaðinum þegar hún bauð
sig fram til þings. Svo tryggt
væri að fötin stæðu ekki á
milli hennar og kjósenda
réðst hún í að fá sér alklæðn-
að konu á framabraut (það er
smáírónískt að um svipað
leyti var sú mussutíska sem
hafði lengi varðveist innan
vébanda Kvennalistans aftur
farin að sjást á götunum í
Reykjavík). Á sama hátt skipti
Ingibjörg Sólrún um skoðun á
árinu. þótt þau sinnaskipti
stæðu reyndar ekki nema fá-
eina sólarhringa eða í mesta
lagi viku. í kosningabarátt-
unni barðist Kvennalistinn
hatrammlega gegn álveri og
evrópsku efnhahagssvæði.
Strax í kjölfar kosninganna
varð Ingibjörg Sólrún svo
uppnumin af hugsanlegri
þátttöku Kvennalistans í rík-
isstjórn að henni fannst alls
ekki af og frá að Kvennalisti
samþykkti bæði álver og
EES. Sú afstaða breyttist snar-
lega aftur eftir að ríkisstjórn-
in var mynduð: eins og áður
vill Kvennalistinn ekkert ál-
ver. ekkert EES. Kannski er
dálítið óréttlátt að álasa Ingi-
björgu Sólrúnu; tilvistar-
kreppa Kvennalistans felst í
því að samtökin eru mynduð
utan um ákveðna hugmynda-
fræði. þær þurfa að halda
árunni hreinni. vitandi að
eina leiðin til að lifa af í pólit-
ík felst í eilífum málamiðlun-
um og jafnvel brigslum við
hugmvndafræðina. Það
breytir því þó ekki að það var
dálítið hjákátlegt að heyra þá
Davíð og Jón Baldvin bera
Ingibjörgu Sólrúnu saman
við þá Steingrím og Olaf
Ragnar og hrósa henni fyrir
að vera með afbrigðum prins-
íppföst. ..
Kveikti sér í sígarettu. Því
þéssi ungmenni sem hafa
verið fóðruð á linnulausum
áróðri gegn reykingum allt
frá leikskólaaldrinum voru
eins og lifandi sönnunargögn
þess að hömlulaus innræting
getur haft alveg þveröfug
áhrif; þau reyktu eins og
strompar.
Grunnfærin lífsgleði heilsu-
liðsins sigldi beinustu leið út
af kortinu, íþróttafólk þótti
aftur jafn hallærislegt og
lengstum áður; í staðinn
skyldi fasið bera vott um
mátulegt þunglyndi, kald-
hæðni, djúpar gáfur og hæfi-
lega tilhneigingu til sjálfstor-
tímingar.
Því stjörnurnar í dag voru
líka stjörnurnar í gær og allar
böksuðu þær við að tortíma
sjálfum sér: Jim Morrison,
Jimi Hendrix, Janis Joplin
gerðu það með sóma, strák-
arnir í Led Zeppelin fóru
langleiðina.
Þau fóru heim. Það var bú-
ið að skutla út um bakdyrnar
öllum ummerkjum áranna
þegar þótti beinlínis fínt að
vera nýríkur; stálhúsgögnun-
um sem voru keypt 1986,
plakötin í stálrömmunum
fylgdu með á öskuhaugana,
veggirnir voru ekki lengur
hvítir heldur rústrauðir og
mosagrænir; heimilið var bú-
ið að missa svipmót biðstofu
í banka, heldur var allt að
fyllast af gömlu og rándýru
drasli úr antíkbúðum — flos-
gardínum, kertastjökum,
skattholi og sundurleitum
smámyndum. Rétt eins og
tískan á heimili árgerð 1991
nefnilega að koma þeim
skilaboðum á framfæri að
eigandinn hafi sjálfstæðan
smekk, skoðun, sál.
Og af því allt sem börnin
gera, hugsa og nota er upp-
rifjun á einhverju sem for-
eldrarnir gerðu, hugsuðu og
notuðu eru í raun allir hjart-
anlega sammála, næstum
óþægilega svo. Eða hvernig
gerir unglingur sem lifir í
upprifjuðum hippatíma upp-
reisn gegn foreldrum sem
lifðu frumútgáfuna? Það er
vandasamt. Þess vegna eru
líka til unglingar sem vilja
dauðarokk, speed metai og
svoleiðis og reyna með litlum
árangri að hneyksla umheim-
inn með tali um andskotans
djöfulsins kúk og piss.
Þeir eru að hefjast handa
við að rifja upp pönkið.
Stypmir
Gunnapsson
Styrmir Gunnarsson kom
út úr skápnum á árinu og fór
að messa um kvótakerfið á
opinberum fundum. Hann
þoidi ekki lengur við undir
Reykjavíkurbréfunum. Það
voru ekki nógu margir
sunnudagar í árinu til að
hann gæti komið öllu að sem
hann þurfti að segja um afla-
gjaldið. Styrmir var ekki leng-
ur huldumaður í Aðalstræti.
Hann vildi standa við skoð-
anir sínar augliti til auglitis
við erkifjendurna. Og því
heitari sem Styrmir varð af
deilunum því hvassara mál-
gagn hans varð Mogginn.
Innstu koppar í Sjálfstæðis-
flokknum fuku úr heiðurs-
plássum á síðum Moggans og
jábræður Styrmis settust í
þeirra stað. Styrmir hætti að
óttast það vald sem felst í 54
þúsund eintökum og fór að
nota það.
DMur áauddad
Ólafur Laufdal vaknaði upp
við það einn daginn í mars að
hann átti ekki aur. Hann hélt
hann ætti milljónir á milljónir
ofan. En það var Búnaðar-
bankinn sem átti milljónir á
milljónir ofan inni hjá Óla.
Þetta var áfall. Óli hélt að
hann hefði verið að byggja
upp veldi sitt en var í raun að
steypa uppsafnaðan hagnað
tveggja áratuga milli veggj-
anna á Hótel íslandi. Oli
missti allt. Líka útibúið á Fá-
skrúðsfirði. Og þó ekki alveg.
Bankinn leyfði honum að
halda eftir rekstri veitingasal-
anna á hótelinu. Bankastjór-
arnir sögðu að það eina sem
þeir kynnu í veitingarekstri
væri að skemmta sér og
einna best á árshátíðum.
UPPRIFJUN HÆFILEGRAR
SJÁLFSTORTÍMINGAR
Tíðarandinn
Hvaða ár er þetta eigin-
lega?
Árið þegar við köstuðum
endaniega ýmsu sem hefur
fylgt okkur nokkuð lengi;
leifunum af heilsubylting-
unni, uppatískunni, stálhús-
gögnum, mjúka manninum,
öllum kynstrunum af hvítri
málningu vildum við helst
hella beint ofan í næsta hol-
ræsi.
Árið þegar allt var upprifj-
un á einhverju öðru sem var
einhvern tíma fyrir lifandis
löngu eða kannski bara fáein-
um árum. Hjól upprifjunar-
innar eru nefnilega farin að
snúast svo hratt að bráðum
vitum við ekki fyrr en við er-
um farin að rifja upp eitthvað
sem var aldrei neitt annað en
upprifjun einhvers annars.
Kannski er þetta eins og ei-
líft rölt um speglasal.
Meira að segja ríkisstjórnin
er upprifjun á ríkisstjórn sem
sat á sjötta áratugnum og
hann vorum við í óða önn að
rifja upp. Það var sett á lagg-
irnar heil nefnd til að rifja
upp gamlar skuldir, það hét
fortíðarvandi.
Popparar spiluðu eins og
venjulega, en gátu einhvern
veginn ekki leynt því að þeir
hefðu miklu frekar viljað
vera í hljómsveitinni Flowers
í kringum 1970. Það flökraði
ekki að neinum að reyna eitt-
hvað nýtt, ekki heldur í
myndlist, arkítektúr, tísku.
Meira að segja Rúnar Júlí-
usson fékk annan séns. Pétur
W. Kristjánsson þótti ekki
tímaskekkja, í fyrsta sinn í
hálfan mannsaldur. Líka
hann féll í kramið.
Og unga kynslóðin, liðið
sem á að erfa landið, fór inn í
fataskápa og fann leppana af
hippunum, settist inn á kaffi-
hús og hófst handa við að
yrkja eins og þeir. Það hugs-
aði með sér að gaman gæti
nú verið að prófa hass.
,,Ég er ákvedinn í ad bjóba
fram lista í kosningunum.“
GUÐMUNDUR G. ÞÓRARINS-
SON
i janúar.
„Ef vid fáum ekki leidrétt-
ingu segi ég mig úr lögum
við lýðveldið ísland."
BJARNI PÁLSSON
um úthlutanir á aflaheimildum til
handa bátum undir tíu tonnum.
Sagt í janúar.
,,Ég tók snemma þá ákvörð-
un að sonur minn skyldi al-
inn upp sem strákur:"
SÚSANNA SVAVARSDÓTTIR
blaöamaöur í janúar.
„Það er rétt að á mig er
þrýst með þetta."
GUÐMUNDUR G. ÞÓRARINS-
SON
í DV-viötali í janúar, aöspurður um
hvort hann ætlaði að standa fyrir
framboði i öllum kjördæmum
landsins.
„Sumir segja að herforing-
inn eigi alltaf að vera þar
sem orrustan er mest."
STEINGRÍMUR HERMANNSSON
í janúar, um möguleikana á því að
hann tæki fyrsta sætið í Reykjavik
i alþingiskosningunum.
,,Það er heiður að víkja sœti
fyrir Steingrími undir þess-
um kringumstœðum."
FINNUR INGÓLFSSON
i janúar.
„Ég er alveg hissa á þessu."
KRISTÍN JÓHANNSDÓTTIR
ellilifeyrisþegi eftir að stolið var frá
henni 80 þúsund krónum i Kringl-
unni i janúar.
„Þessar mœlingar virka á
mig eins og ef maður vœri
sendur í flugvél yfir Indland
og œtti að telja alla Indverj-
ana."
SVERRIR LEÓSSON
útgerðarmaður um loðnuleit fiski-
fræðinga i janúar.
,,Það var svona rautt."
SIF ÞORSTEINSDÓTTIR
fimm ára sem fyrst sá Heklugosið
í janúar.
„Ég hef ákveðið að draga
mig í hlé og hætta við sér-
framboð t Reykjavík."
GUÐMUNDUR G. ÞÓRARINS-
SON
i janúar.