Pressan - 27.12.1991, Qupperneq 32

32
GULA PRESSAN
Föstudagur 27. desember 1991
‘J?(Í3vwuttKpvieiya, án&étty'
faá /4 tcí Ö
hátt til höggs á undanförnum árum til að bjarga fyr-
irtækinu (án árangurs) var gripið til enn drastískari
aðgerða á þessu ári. Akveðið var að bora 4,8 kíló-
metra jarðgöng til að koma Fiskiðjunni Freyju í sam-
band við veruleikann (það er álíka langt og frá Ell-
iðaárbrú að Rakarastofunni á Klapparstíg). 4,8 kíló-
metrar jafngilda 12 metrum og 60 sentimetrum á
hvern íbúa á Súganda. Ef íbúar höfuðborgarsvæðis-
ins ættu að fá jafnlöng göng þyrfti að bora út 1.825
kílómetra. Ef annar endi ganganna væri í Ártúns-
brekkunni mundu bormennirnir koma út við
Champs Elysées-breiðgötuna í París. Þangað gætu
Reykvíkingar farið að kaupa sér súkkulaði í framtíð-
inni, því hörmungar ársins eru ekki bundnar við
eina Freyju heldur tvær. Ríkisstjórnin hefur nefni-
lega ákveðið að láta Súkkulaðiverksmiðjuna Freyju
(og aðrar sælgætisverksmiðjur) bragðbæta landbún-
aðarvandann svo almenningur geti kyngt honum.
Stjórnin hætti niðurgreiðslum á mjólkurdufti svo nú
er það á sama verði og gull. Molinn mun kosta hátt
í 2.500 krónur. Þeir sem kaupa súkkulaðið í París
þurfa því ekki að kaupa sér nema eina Síríuslengju
til að ferðin borgi sig.
fi
VJranges
Enn einn happdrættisvinningurinn sem brást.
Þetta sænska fyrirtæki gaf okkur von, ásamt Alum-
ax og fleiri stórfyrirtækjum, en svipti okkur henni
aftur. Þannig var allt þetta ár. Vonir og þrár sem
urðu að engu. Og við sem áttum svo bágt allt árið og
höfðum ekkert til að lifa fyrir nema vonina. Meira
að segja Reyðfirðinga dreymdi um álver, eins óraun-
sætt og það nú reyndist. En auðvitað hefði fólk átt
að sjá í gegnum þennan klúbb stórfyrirtækja, sér-
staklega fyrir að í honum var þetta sænska fyrirtæki.
Svíar hafa aldrei fært okkur neitt sem ekki brást á
endanum. Þannig fór um mengin. Þannig fór um öll
sósíalpróblemin sem við fluttum hingað heim og
reyndum að tileinka okkur. Og þannig fór Svíþjóðar-
dvöl og -frægð Hrafns Gunnlaugssonar. Svíarnir skil-
uðu honum aftur.
Handbolti
Eins og alltaf í lífinu, þá er það sárast þegar þeir
bregðast sem maður hefur litið upp til. Þannig iék
handboltinn þjóðina á árinu. Þá fékk hún reikninginn
vegna fagnaðarlátanna í hausinn. Ævintýrið hafði
kostað 50 milljónir og það þurfti 1.000 milljónir til
viðbótar ef þjóðin átti ekki að verða að athlægi út
um allan heim. Það er kannski sárast til þess að
hugsa að meira að segja Nígeríumenn munu hlæja
— jafnvel þótt við gæfum þeim 50 handbolta á sín-
um tima gegn því að þeir greiddu því atkvæði að við
fengjum að halda heimsmeistarkeppnina árið 1995.
Þegar þetta lá fyrir spurði þjóðin: Hvernig stendur
á því að við þurfum að reisa handboltaieikvang fyrir
8.000 manns? Hver kom okkur í þessi vandræði?
Hver var eiginlega þessi Bogdan? Hvað fær menn af
fornri menningarþjóð, eins og Pólverjar eru, til að
koma hingað, hafa okkur að fíflum í 1.000 daga,
stinga síðan af og skilja okkur eftir í súpunni? Hver
var aftur afstaða íslensku rikisstjórnarinnar þegar
Þjóðverjar gerðu innrásina árið 1939?
lcelandic week of cultural
contrasts
Sem betur fer eru til dæmi um að hörmungar
standi aðeins í skamma stund. Og þess eru líka dæmi
að það sem í fljótu bragði virðist hörmung reynist
hið besta mál þegar á reynir. Þannig léku Jakob Frí-
mann Magnússon og búsklátturinn hans þjóðina á ís-
landskynningunni í Gulbenkian-galleríinu. Kannski á
þetta ekki við um Jakob sjálfan. En þetta á viö um
búksláttinn og alveg örugglega um Gulbenkian
karlinn. Hann kom sér út úr öllum húsum með
vopnasölu á sínum tíma en reisti mannorðið við með
því að ausa peningum í allra handa listir og mann-
úð. Á svipaðan hátt snerist afstaða íslensku þjóðar-
innar til búksláttarins. Þegar hann var sýndur í
breska sjónvarpinu blygðaðist þjóðin sín. Þegar
Ár dýranna
Kýrnar stálu sen-
unni eitt árið enn
Eins og undanfarin ár áttu
kýrnar árið 1991. Engin önn-
ur dýr komust jatnoft í frétt-
irnar — enda lögðu engin dýr
jafnmikið á sig til þess — og
beljurnar.
Fyrir tveimur ár stal kýrin
Huppa senunni þegar hún
bjargaöi sér á flótta undan
slátraranum og synti yfir
Dýrafjörð. Hún var hetja þess
árs. En í ár berjast tvær kýr
um titilinn; Ófeig frá Skógar-
hlíð og Von frá Fremsta-Gili.
Báðar með nafn við hæfi.
ÓFEIGARÞÁTTUR
Ófeig reif sig lausa í Reykja-
hverfinu þegar þrír menn
héldu henni og ætluðu að
slátra henni. Hún tók þegar á
rás og stefndi til fjalla. Og
mennirnir á eftir henni. Ekk-
ert gat stöðvað Ófeigu,
hvorki girðingar né illfærir
skurðir. Það dró frekar sund-
ur með henni og mönnunum
sem eltu. Þeir gáfust loks upp
undir myrkur. Síðasta sem
þeir sáu til Ófeigar var þegar
hún leit til þeirra, þá komin
upp í rniðjar fjallshlíðar.
Daginn eftir hófu þeir eftir-
leitina í birtingu og nú á hest-
um. Þeir sáu ðfeigu en tókst
ekki aö fanga hana. Áfram
var leitað, bæði úr lofti og af
landi, en án árangurs næstu
fimm daga. Þá skall á hret svo
leit ná niðri en Ófeig var
grunuð um að halda sig í um
500 metra hæö, í mikilli hagl-
eysu þar sem leitarmanna var
síst að vænta.
Á tólfta degi sást til Ófeigar
úr flugvél þar sem hún norp-
aði sunnarlega á Langavatns-
heiði. Kallað var á hjálpar-
sveit skáta í Aðaldal og fóru
þeir á vélsleðum, fjórhjólum
og fleiri tækjum til að fanga
Ófeigu. Þeir fundu hana, en
hún hafði fært sig nokkuð úr
stað frá því flugmennirnir
komu auga á hana. Hún hef-
ur auðsjáanlega ekki ætlað
að láta fanga sig. Hún varð
hins vegar að láta í minni
pokann þegar hjálparsveitin
elti hana um heiðina á vél-
sleðum. Skátarnir keyrðu
sleðana fram með henni og í
þriðju tilraun tókst einum
þeirra að stökkva á Ófeigu og
snúa hana niður.
Tólf daga baráttu var lokið.
Ófeig var færð niður til
byggða. Henni var gefið líf.
VONARÞÁTTUR
Næst víkur sögunni til
Blönduóss. Þar átti að leiða
kúna Von til slátrunar ásamt
tveimur stöllum sínum. Þeg-
ar reka átti þær í réttina sneri
Von sér hins vegar við, stökk
í fangið á manninum sem
stóð fyrir gættinni, hrinti
honum um koll og lagði á
flótta. Hún hélt niður á sjáv-
arkambinn.
Þrír bændur fóru á eftir
henni og reyndu að komast í
veg fyrir hana en það gekk
ekki. Von færði sig af sjávar-
kambinum og inn í bæinn og
gegnum nokkra garða.
Bændurnir á eftir. Þá tók kýr-
in á rás og þeysti út úr bæn-
um.
Davíð
Oddsson
Það hafa margir oröið til
þess að kvarta yfir því að
Davíð Oddsson sé töff og
hann hafi flutt með sér hörku
og óvægni inn í pólitíkina. Á
þessu ári stendur það samt
upp úr hjá Davíö að hann var
ekki nógu töff. Auövitað
hefði hann átt að slátra Þor-
steini. Það er barnaieg
væmni að leyfa líkinu að
fljóta meö í lestinni. Það er
dæmt til að ganga aftur og
leita hefnda. Og auðvitað
hefði hann átt að svínbeygja
þingflokkinn í staö þess að
beygja sig undir framsóknar-
mennskuna og Þorsteins-ele-
mentið í flokknum. Eftir allt
bugtið og beygingarnar lifði
minnst af töffheitunum af. í
lok ársins var hann orðinn
gísl ekki meiri manna en
Bændurnir sáu að við svo
búið mátti ekki standa og
kölluðu á skyttu og meiri
mannskap. Hersingin elti síð-
an kúna yfir tún og móa í
Langadalnum. Þegar kom að
Grafarvatni synti Von út í mitt
vatnið en sneri síðan til baka.
Skyttan reyndi að komast í
færi en Von hljóp hana af sér
og hélt niður að Blöndu.
Bændurnir töldu nú að Von
ætlaði heim að Fremsta-Gili
og sendu slátrarana heim. En
Von lék á þá, fór yfir þjóðveg-
inn, skurði og girðingar þar
til hún kom að eyðibýlinu
Björnólfsstöðum. Þar stopp-
aði hún úti í haga í hópi
hrossa á beit.
MANNÆTUFISKAR OG
SVANGIR FISKAR
Fáar dýrategundir komust
á árinu með tærnar þar sem
kýrnar hafa hælana. Það er
helst að einhverjar almenni-
legar fréttir hafi borist af fisk-
um.
Hér skal ekki staldrað við
langhalann heldur miklu
háskalegri fiska sem gælu-
dýrabúð ein hóf innflutning
á. Það voru Pirena-fiskar frá
Amazon; svokallaðir mann-
ætufiskar. Þeir voru auglýstir
til sölu en ekki fer sögum af
kaupendum þeirra. A sama
tíma fréttist af löxum í kvíum
Atlantslax við Grindavík,
sem ekkert höfðu fengiö að
éta svo dögum skipti, —
hvorki mannakjöt né fóður.
Ástæðan var sú að laxarnir í
landinu höfðu tæmt alla sjóði
svo hvergi var aur að finna.
Árna Johnsen. Einars Kr.
Guðfinnssonar og slíkra nóta.
Hann hafði samið af sér í
stjórnarmynduninni. Kratar
fengu sex ráðherra en sjálf-
stæðismenn aðeins fjóra.
Eigandi Atlantslax átti því
ekki lengur fyrir mat handa
löxunum.
KONUR OG BÖRN
DREPIN FYRST
Kanínur komust einnig ör-
lítið í fréttir þegar deila reis
upp í félagi kanínubænda.
Deilan var dálítið loðin eins
og kanínurnar og fjaraði út.
Rjúpan á sinn trygga sess í
fjölmiðlum þegar líða tekur
að jólum. Nú voru fréttirnar
allar á einn veg; mikil eftir-
spurn en þeim mun minna af
rjúpunni til að skjóta.
Óg nú rétt fyrir nýárið
komst enn ein dýrategundin í
fréttir þegar umhverfisráðu-
neytið setti reglur um hrein-
dýraveiðar. í þeim segir að
einungis sé heimilt að skjóta
kýr og kálfa felldra kúa. Með
öðrum orðum fá karlarnir að
vera í friði en heimilt er að
skjóta konur og munaðarleys-
ingja.
Þegar hér er komið sögu
voru bændurnir orðnir
þreyttir og tíndust hver til
síns heima. En um miðnættið
hringdi síminn heima hjá eig-
anda Vonar. Honum voru
færðar þær fréttir að Von
stefndi inn í Blönduósbæ og
færi hratt yfir. Inni í bænum
rakst hún á ungt fólk sem var
að skemmta sér og fór það að
hamast í henni. Það fór í
skapið á henni, hún fyrtist við
og þaut út úr bænum aftur.
Þegar eigandinn kom að
henni stóð hún við girðingu
fyrir ofan bæinn, en um leið
og hann gerði tilraun til að
fanga hana var hún rokin á
ný.
Það var ekki fyrr en daginn
eftir að næst fréttist til Vonar.
Hún var þá aftur komin í fé-
lagsskap hrossa, nú við
Blöndubakka. Þar laumuðust
menn að henni og skutu hana
á færi.
Þrátt fyrir að hafa lagt að
baki um 30 kílómetra á ein-
um degi tókst Von ekki að
bjarga lífi sínu.
AF ERLENDUM KÚM
En það var ekki bara á ís-
landi sem kýr voru í fréttum.
Frænká Vonar og Ófeigar í
Noregi, Rósalind, komst einn-
ig í hann krappan á árinu.
Þegar bóndinn var að leiða
hana út í haga fyrtist hún við,
reif sig lausa og tók á rás í átt
að Frambakken-skíðastökk-
pallinum. Þegar þangað kom
vildi hins vegar svo slysalega
til að hún rann til og niður eft-
ir pallinum og síðan fram af.
Hún æðraðist ekki, heldur
hélt jafnvæginu í loftinu og
kom niður á fæturna eins og
þrautþjálfaður skíðastökkv-
ari.
Til að narra hana heim eftir
ævintýrið lét bóndinn
sprauta hana með róandi lyfj-
um.
„Nú." spvr fóik. ..hver var
sjötti kratinn?" ,.É'g." svarar
Davið sjálfur. búinn að kom-
ast að því í lok ársins að hann
á fátt sammerkt með þingliði
Sjálfstæðisf lokksins.