Pressan - 16.07.1992, Blaðsíða 33

FIMMTUDAGUR PRESSAN 16.JÚLÍ 1992
33
Namm
N AMM
SMOKKAR
SLA I CECN
Smokkarnir
með jarða-
berjabragð-
inu eru vin-
saelastir.
„Smokkarnir með jarðarberjabragðinu eru tvisvar
sinnum vinsælli en þeir venjulegu og eru kallaðir
namm—namm smokkar," segir Kjartan Valgarðsson,
sem hefur flutt inn RFSU smokka (venjulega og með
jarðarberjabragði) frá Svíþjóð og slegið hafa rækilega í
gegn. „Ég geri ráð fyrir að fólk vilji tilbreytingu í þetta
eins og annað þó að sumir kaupi þetta nú
upp á grín.“
Smokkar af þessu tagi eru
kallaðir fantasíusmokkar en
íslendingar virðast ekki það
nýjungagjamir að þeir kjósi
að hafa þá græna, svarta
eða hrufótta því Kjartan
reyndi innfluming á slíkum
smokkum en þeir seldust
ekki sem skyldi. „Þessir
hrufóttu duttu út því þetta er
í raun ekkert sem fólk finnur
fyrir. Svo mega þeir ekki vera
ósléttir og grófir því þá geta
smokkamir hreinlega orðið hættu-
legir. Það sem hins vegar skiptir máli er
að þeir standist ströngustu gæðakröf-
ur.“
í Svíþjóð eru einnig á markaðnum
smokkar með sítrónu-og bananabragði,
en engin tegund hefur selst jafn vel og þeir með jarðar-
berjabragðinu. Það má síðan geta þess að lokum að
smokkamir bera ekki lit þeirra ávaxta sem þeir vísa til
heldur era allir húðlitaðir og fást á bensínstöðvum út
umalltland.
TRABANT
með torfþaki
Menn reka upp stór augu þegar Sigurður Geir Einars-
son ekur um götur bæjarins á bflnum sínum. Jú, þetta er
Trabant, nánast hversdagslegur, en óvenjulegur að því
leyti að hann er með torfþaki að þjóðlegum sið. Að sögn
Sigurðar gefa lögregluþjónar honum gætur, fslendingar
reka upp skellihlátur, en útlendir ferðamenn verða for-
viða og kjaftstopp. Hugmyndin kviknaði þegar Sigurður
og vinur hans höfðu í flimtingum að bfllinn væri svo
fomlegur að réttast væri að tyrfa hann. Þeir ákváðu að
láta til skarar skríða, fóru út í guðsgræna náttúruna,
skára væna torfu og komu henni þannig fyrir á þakinu
að ekki er hætta á að hún losni af. Enn hafa hins vegar
ekki vaxið blóm á þakinu, eins og segir í þekktum dæg-
urlagatexta, en sóleyjar væm sjálfsagt við hæfi.
Annars er bfllinn af ’87-árgerð og svo góður að Sig-
urður hyggst fara á honum hringveginn innan skamms.
Náttúnilega kemst hann ekki mjög hratt,
en Sigurður vonar að ljóstillífunin á
þakinu vegi á móti mengunarloft-
inu sem trabantar þykja valda j
öðrum bílum fremur. Það má
svo fljóta með að Sigurður er ,
tvítugur Hafnfirðingur, nem- y
andi við Fjölbrautaskól-
ann í Garðabæ, en
starfar í álinu í
Straums- jS
vfk í ^
Kannski er enska tívolíið sem Jörundur Guðmundsson flutti inn
ekki stærsta eða smartasta tívolí f heimi. En við mælum samt með
því. Af þvf að þar hefur verið fullt af alls konar fólki síðustu vikuna
— smápíum og smátöffurum (meirihluti gesta virðist á aldrinum 13
til 17 ára), börnum og foreldrum, ungum elskendum -, af því fólkið
virðist skemmta sér konunglega í öllum maskfnunum sem mörgum
eldri borgaranum stendur skelfing af; af því tívolíið er niðri f mið-
bæ, ekki í Laugardalnum eða einhverju úthverfinu; og af það er
eins og bæjarlífið hafi með þessu fengið óvænta vítamínsprautu...
Jpjgt
Í3?5ví Siggu Völu kannast flestir við sem
-ÍSjSS'-Jf
stunda Ingólfscafé en það em
- - kannski ekki allir sem vita að hún
kallast skemmtanastjóri staðarins.
Hún er ein af þessum manneskjum
sem getur staðnum andlit.
„Um helgar stýri ég gleði á heitasta staðnum í
bænum,“ segir Sigga Vala. „Eins og allir vita varð
smáóhapp þar á þriðjudag og verður því lokað
eina helgi. Við opnum svo ferskari en nokkm
sinni að viku liðinni — gott frí fyrir alia. Elstu og
helstu djammarar bæjarins sækja staðinn og yfir-
leitt komast færri að en vilja. Þarna er smart fólk
og ófeimið við að birtast með nýtt „look“. Þetta er
fólkið sem maður getur kallað „inn“ liðið í bæn-
um.“
Sigga Vala sefur ekki á daginn heldur vinnur hjá
heildsölu nokkurri sem verslar með toppmerki f
snyrtivörum en auk þess að verða hamingjusöm í
fr amtíðinni ætlar hún að einbeita sér að því að
byggja upp velgengni fyrirtækisins.
ARUM
Þá var ekki annað en
Ríkisútvarp á íslandi, ein
stöð, gamla gufan. Við vor-
um semsagt á undanþágu,
einsogsvooft.
En úti í heimi var popp-
sprenging sumarið 1967, fyr-
ir 25 árum, þegar Bítlamir gáfu
plötuna sína Sgt. Pepper’s
Lonely Hearts Club Band.
Hennar gætti auðvitað líka hér.
Þetta æsilega sumar.
Það var spenna í loffinu. Það
hafði farið mikið orð af plötunni,
löngu áður en hún kom út. Hún
var í raun út um allt, þótt enginn
hefði heyrt hana. Bítlarnir voru
snillingar í þeirri list að láta popp-
heiminn lúta vilja sínum; á mið-
nætti eitt laugardagskvöld var út-
varpsstöðvum út um allan heim
heimilað að byrja að spila plötuna.
Hún hljómaði út um allt, alla nótt-
ina, daginn eftir, í margar vikur.
Þetta var ekki bara tónlist, heldur
stóratburður í sjálfu sér; Bítlamir,
áhangendur þeirra, tíðarandinn,
allt náði saman í þessum eina
punkti — Sgt. Pepper’s. Kannski
er platan ekki jafnmikil list og
menn álitu á þeim tíma, en það
skiptir engu máli — „aldrei hefiir
brotakennd vitund Vesturlanda-
búa virst jafnmikil heild og þessa
daga, að minnsta kosti í augum
unga fólksins,“ skrifaði Greil
Marcus, einhver
fluggáfaðasti
rokkkrítíker w
sem hefur
þekkst hef-
ur.
Og lífseig
virðist platan
vera. Hún hef-
ur að minnsta
kosti verið
uppseld í
f 1 e s t u m ^
búðum í
Reykjavík að
undanfömu.
KOKKALANDSLIÐ ULFARS EYSTEINSSONAR
samanstendur af Baldri Öxdal Halldórssyni konditorimeistaranum í Ráðhúsinu Emi Garðarssyni á Hótel Keflavík því hann er með
eldhúsið á hreinu Fran^ois Fons á Hótel Akranesi. Hann sé ég fyrir mér sem leiðtoga hópsins því hann er svellkaldur og agaður
Gunnari Páli Rúnarssyni (syni Rúnars Marvinssonar) því hann hefur fengið villt uppeldi og myndi springa út undir ieiðsögn Fran<;ois
Fons og Úlfari Finnbjömssyni því hann hefur verið í eldlfnunni að undanförnu og vinnur mjög fagmannalega
Flestir þessara manna eiga enn eftir sín sterkustu tromp
MÆLUM
M EÐ
Að lyfjaprófin á Ólympíuleik-
unum verði sýnd í sjónvarpinu
miklu meira spennandi en
keppnin sjálf
Ódýrara áfengi
við hljótum að geta lækkað fyrst
Svíamirgerðu það
Gunnari Þorsteinssyni í Kross-
inum
af því hann er mælskasti maður á
fslandi
Að Baldvin á Aðalstöðinni
haldi áfram að útvarpa Radio Lux-
emburg á nóttinni
fin músík
Að vera hreyfanlegur og mátu-
lega kærulaus, obbolítið „nonchal-
ant“. Ekki alltof upptekinn af því
hvar maður sefur næstu nótt. Það er
kúl. Að hafa skellt sér með litlum
sem engum fyrirvara í Kerlingafjöll
um síðustu helgi; skíðað niður
svona eina brekku og dottið hæfi-
lega í það með þekktum einstakling-
um af yngri kynslóð, sem var sárlega
saknað úr næturlífinu í bænum.
Borða hádegismat á Þingvöllum,
kvöldmat í Hreðavatnsskála. Vera
allt í einu mættur á ball með Stjóm-
inni í Ýdölum. Láta sér detta í hug á
föstudagskvöldi að skreppa á Búðir.
Fara þangað. Með lítið annað en
beisballhúfu, rándýrar stuttbuxur og
góða peysu. Vera kominn á þjóðhá-
tíð í Eyjum, eiginlega án þess að hafa
ætlað sér það. Baða sig í Land-
mannalaugum. Láta bjóða sér
óvænt í laxveiði eða kvöldsiglingu
um Kollafjörð. En umfram allt:
hreyfa sig (helst á góðum bíl) —
ekki líta á það sem einhverja átt-
hagafjötra að eiga heima í Reykja-
vík...
Fyrst að Kvennalistakonur eru
búnar að viðurkenna það í mál-
gagninu sínu — þá hlýtur að vera
óhætt að lýsa því yfir að mjúki mað-
urinn sé endanlega búinn að vera,
hann hafi enga samúð lengur. Og þá
líka maðurinn sem er svo ógn vin-
samlegur og skilningsríkur við kon-
ur að hann virkar eins og algjör
pempía. Og svo framvegis. Nei,
samkvæmt Veru eru konur svo
uppvægar að losna úr félagsskap
slíkra manna að þær eru tilbúnar
að stökkva á fyrsta töffara
sem birtist (og jafnvel
þótt hann hafi orð á sér
L fyrir að vera svolítill skít-
* hæll). Konur vilja sem-
sagt karlmannlega karl-
menn, skítt með þótt
E þeir séu oftast vafasam-
ari og vandasamari fé-
lagsskapur en hinir
mjúku. En samt em tak-
mörk fyrir því hvað þær
kæra sig um sveitta hlun-
ka eins og Mickey Ro-
^ urke. Maður opnar
^ varla blað án þess að
lesa um hvað hann er
mikið úti...
„ Vitið þið hver er heitasti staðurinn
í bœnum? Ingólfscafé. Eða hann var
það að minnsta kosti þangað tíl ein-
hver kallaði á slökkviliðið. “