Pressan - 23.07.1992, Blaðsíða 16

16
FIMMTUDAGUR PRESSAN 23. JÚLÍ 1992
Saga ungrar reykvískrar konu:
„Ég held að þeir hafi ekki gert sér grein fyrir
því hversu ung ég var.“
„Ég lenti oft í ýmsu misjöfnu, ferlega kinkí
körlum sem báðu mig um að gera hluti sem
ég hafði aldrei gert áður.
„Ég svaf ekkert síðustu nótt
heldur reykti bara og drakk kaffi. í
vinnunni í dag gat ég ekki hætt að
tala því í raun var ég í hnút yfir
þessu viðtali. Ég vissi ekki hvar ég
ætti að byrja eða hvernig ég ætti
að lýsa lífi mínu til þessa dags, það
er frá svo mörgu að segja. En mér
finnst mjög gaman að taia um
þetta og hér er ég komin.“
Það er ung íslensk kona sem
hér er tilbúin til að segja sögu sína,
en hún var aðeins 12 ára þegar
hún fór að „flækjast" með erlend-
um togarasjómönnum sem hing-
að komu. Smám saman fóru sam-
skipti þeirra að þróast og fyrr en
varði var hún farin að selja blíðu
sína um borð. Hún kýs að koma
frarn í skjóli nafnleyndar og hefúr
einstökum aðstæðum og atvikum
verið breytt til að vernda stöðu
hennar innan þjóðfélagsins í dag.
Umræðunni um vændi hefur
skotið upp annað slagið í fjölmiðl-
um hér á landi og sýnist sitt hverj-
um.
Það, sem vekur sérstaka athygli
í þessu viðtali og jafnvel óhug, er
hversu ung stúlkan var þegar hún
stundaði vændi, en nú eru liðin
þrjú ár síðan hún sagði skilið við
þessa iðju. Þá átti hún sjö ár að
baki sem vændiskona, bæði hér á
landi og erlendis.
„Þegar ég var á þrettánda ári
var ég orðin mjög spennt fyrir
öðruvísi fólki, sem var náttúru-
lega ekkert öðruvísi en annað
fólk. Þetta voru útlendingar og
mér fannst þeir agalega spenn-
andi.
í UPPREISN MEÐ MINNI-
MÁTTARKENND
Ég hef oft velt því fyrir mér af
hverju ég fór út í þetta. Ég var með
fínt herbergi heima hjá foreldrum
mínum og fékk mikinn stuðning
þegar ég var í vandræðum. Ég
held að ég hafi verið að leita að
spennu án þess að hafa þroska til
að skilja hvað ég var að gera.
Ég var mjög feit sem barn og
virkaði miklu þroskaðri en ég var.
Ég var í uppreisn og með mikla
minnimáttarkennd. Ég skildi það
ekkiþá.
Við vorum nokkrar sem byrj-
uðum saman en ég var yngst. Þær
voru um 3-4 árum eldri en ég. Ég
fór að taka eftir útlendingum fúll-
um í bænum sem langaði til að
skemmta sér. Ég fékk mér í glas
með þeim og við skemmtum okk-
ur vel. Síðan var farið að leika sér
og svo bara þróaðist þetta þangað
til maður var farinn að vera með
einum af mönnunum. Þeir fóru
svo smám saman að gefa mér
peninga fyrir. Ég held að þeir hafi
ekki gert sér grein fyrir því hversu
ung ég var. Þeir tóku bara það
sem þeir fengu.
Smám saman gerði ég mér
grein fyrir að ég gat grætt á þessu,
en það tók mig tíma að átta mig á
því. Ég fór því fram á ákveðna
upphæð fyrir að fara úr að ofan og
svo fram eftir götunum. Ef þeir
greiddu það ekki, fenguð þeir ekk-
ert ffá mér. Yfirleitt var ég nú alls-
gáð og mér fannst þetta mjög
gaman. Ég var farin að kynnast
öllu fólkinu.“
Varð lögreglan aldrei á vegi þín-
um?
„Mér var stungið inn þegar ég
var 14 ára gömul fyrir að þvælast í
kringum dallana en maður þarf að
vera 16 ára til að fara um borð. Ég
sat inni yfir nótt og var yfirheyrð.
Það var auðvelt að finna svör við
spurningum lögreglunnar.
SKAMMAÐIST SÍNTIL AÐ
BYRJAMEÐ
Fyrst þegar ég var að fara niður
í dall var maður að hlaupa milli
gáma og pukrast svo enginn sæi
mann. Eg skammaðist mín fyrir
þetta til að byrja með. Síðan fór
samviskan að dofna og maður
kom hálf óhuggulegur út, hárið
úfið, fötin ólöguleg, málningin úr
standi. Og svo fór maður að mæta
körlunum sem voru að koma úr
mat á bryggjunni. Maður fékk því
á sig stimpil en sendi þeim bara
langt nef.
Þegar ég var orðin þetta 16-17
ára og hætt í skóla var ég farin að
gera út á peninga og það stíft.
Margir spurðu mig hvort ég væri
með einhverja mömmu, hvort
einhverjar prósentur af gróðanum
færu eitthvað annað.
Fram að þessu hafði ég bara
verið að skemmta mér og þróa
mig áfram. Mér fannst þetta mjög
spennandi starf og skemmtilegt.
Engir tveir dagar voru eins.
Þegar ég var 16 vissi ég hvað ég
var að gera, út í hvað ég var kom-
in. Þá var þetta orðið meira krefj-
andi og maður farinn að punta sig
meira upp. Það var ekki fyrr en þá
sem ég fór að skilja fantasíuheim
viðskiptamanna minna.“
Hvernig var lífið um borð?
„Skipin voru búin að vera úti á
sjó í þrjá til sex mánuði og þegar
sjómennimir komu í land var allt
á boðstólnum; vín, peningar, hvað
sem mann langaði í. Ég var orðin
kræf í peningamálum og stíf á að
fá borgað fyrir það sem ég gerði.
Þóknunin hækkaði stöðugt og var
komin upp í 60.000 krónur. Ef
þeir sættu sig ekki við það verð
sem ég setti upp, fengu þeir ekki
neitt.
Maður var farinn að labba nak-
inn um borð en þá var ég nú í því.
Ég gerði það ekki allsgáð heldur
valdi þá einhvern sem mér þótti
myndarlegur og við ræddum mál-
in.
Eitt sinn var ég búin að vera
með þremur mönnum á einum
dalli sama kvöldið en þá brutust
út mikil slagsmál og læti. Ég lét
mig þá bara hverfa í klukkutíma.“
TÓKST ALLTAF AÐ FINNA
VIÐSKIPTAVINI
Hversu mikil voru viðskiptin?
„Mér tókst alltaf að grafa menn-
ina upp í bænurn, í kringum
Reykjavík. Það voru eiginlega
stöðug viðskipti þó svo þau hafi
dottið niður inn á milli. En það er
svo merkilegt að mér tókst yfirleitt
alltaf að finna einhvern. Efþað liðu
3 eða 4 dagar á milli var maður
farinn að leita. Ég man að eitt sinn
komu þrír togarar í einu og þá var
mikil veisla. Maður hoppaði bara á
milli togara, eyddi þremur tímum
í þeim fýrsta, fjórum í þeim næsta
og svo framvegis.
Þá fékk ég upplýsingar um fleiri
skip í gegnum skipverja, spurði
hvort þeir þekktu þetta og þetta
skip, hvenær hvaða skip kæmi. Þá
vissi ég hvenær og hvar ég gæti
grætt pening næst. Þeir spurðu
jafhvel um mig þegar þeir komu í
land.
Þrátt fyrir mikil viðskipti stóð
ég uppi með ekki neitt þegar yfir
lauk. Ég var alltaf að gefa þetta frá
mér og eyða í leigubfla, ferðalög
og vitleysu. Ég skuldaði þó ekki
nokkrum manni krónu þegar upp
var staðið.
Ég fór til dæmis til London,
gisti þar á 5 stjörnu hóteli í þrjár
vikur, slappaði af, eyddi pening-
u
um og lifði lúxuslffi. Ég gat leyft
mér það sem mér datt í hug. Mað-
ur var búinn að vinna fyrir þessu
og fannst maður eiga þetta skilið.
Svo var ég eins og jójó á milli I’s-
lands og Norðurlandanna á tíma-
bili.“
ÞÓTTIÞETTA SPENNANDI
Var aldrei óhugur íþér?
„Mér þótti þetta svo spennandi.
Til dæmis þegar ég einu sinni
vaknaði upp lengst úti á miðum á
einhverjum togara. Þeir þurftu að
snúa við og hjálparbátur kom á
móti og náði í mig. Eitt skiptið
sofnaði ég í Straumsvík og vakn-
aði upp úti á sjó rétt fyrir utan
Reykjavík."
Kom aldrei nein þreyta íþig?
„Nei, aldrei nein þreyta.“
Fannst þér þetta alltaf jafn
skemmtilegt?
„Já, þetta var ALLTAF
skemmtilegt og þá skipti ekki máli
hvaða dagur var eða hvaða tími.
Ég var orðin svo hörð í þessu,
orðin 16 ára gömul. Þá var ég búin
að fara í gegnum margt. Stundum
var ofbeldi í þessu en ég gat oft
reddað mér út úr því, því ég þótt-
ist vera köld. Ég held ég hafi lflca
slegið þessu upp í gengdarlaust
kæruleysi.
Árið 1988 var ég orðin leið og
keypti mér miða á Saga Class til
höfuðborgar á Norðurlöndunum
til að halda áfram þessu starfi
mínu.
„Þegar ég var 16 ára vissi ég Itvað ég var að
gera, út í hvað ég var komin. Þá var hetta
orðið meira krefjandi.“
„Þetta þróaðist þangað til maður var farinn að
vera með einum af mönnunum. Þeir fóru svo
smám saman að gefa mér peninga fyrir.“
„Fyrst hegar ég var að fara niður í dall var
maður að hlaupa milli gáma og pukrast svo
engínn sæi mann.“
„Stundum var ofbeldi í hessu en ég gat oft
reddað mér út úr bví, hví ég búttist vera köld.
Ég held ég hafi líka slegið hessu upp í
gengdarlaust kæruleysi.“