Tíminn Sunnudagsblað - 01.12.1963, Blaðsíða 5

MD 6EKK EKKI AF ÞEGJANDI 06 HLJðOALAUST, ÞE6AR KEIMASÆTAN I
SKARÐDAL LÝSTI SÍRA ASMUND A HVANNEYRI FðDUR AÐ DARNI SlNU
septembermánaðar. Þetta varð til
þess, að prestar ánýjaði tilmæli sín
við Jón Einarsson og stabk upp á því.
að brúðkaupsveizlu þeirra þriggja
yrði slegið saman, svo að kostnaður
yrði léttbær. En Jón var jafnþver og
áður — hann vildi ekki heyra þetta
nefnt.
Hjónavígslan fór fram þriðjudag-
inn 30. september, og hefur veizlan
að líkindum verið haldin inni í Siglu
firði, ef til vill í kaupstaðnum eða á
Hvanneyri. Morguninn eftir tók prest-
ur Þorvald brúðguma tali og bað hann
umgangast það fyrir sig, að Pálmi
nokkur Sæmundsson, vinnumaður í
Dalabæ, tækist faðernið á hendur,
og mætti bjóða honum einhverja
þóknun fyrir vikið. Þorvaldi þótti
þetta ekki alls kostar ánægjulegt hlut
verk, en lofaði þó að inna orðum að
þessu. En slæiega rak hann erindið.
Hann lét það nægja að segja Pálma
örð prests og biðja hann að kannast
við það, ef þetta bæri síðar á góma.
Eigi að síður tók Pálmi tilmælin
óstinnt upp — kvað slíkt ekki nefn-
andi við sig.
VIII.
Degi síðar, iimmtudaginn 2. októ-
ber, tók Guðrún léttasóttina. Var óðar
sent að Leyningi eftir nærkonunni,
Sigríði Þorfinnsdóttur, er kom innan
lítillar stundar. En með því að enn
var allt í óvissu, hversu barnið yrði
feðrað, var líka sent eftir hreppstjór-
anum, Jóhanni Kröyer á Höfn, og
vinnukonunni í Skarðdalskoti, Stein:
unni Guðmundsdóttur. Það var gam-
all siður, að stúlkur, sem áttu spaug-
börn, voru spurðar að því í blóðbönd-
unum, hvern þær lýstu föður, og í
þetta skipti pótti bezt, að faðernis
lýsingin væri tryggilega vottfest. í
slíkum vanda var annars venja að
kalla til prestinn, ef þess var kost-
ur, en að þessu sinni varð, af skilj-
anlegum ástæðum. að taka hrepp-
stjórann fram yfir hann.
Það er í stuttu máli frá Skarðdal
að segja, að Guðrún ól um kvöldið
meybarn. Jafnskjótt setti Sigríður á
Leyningi upp virðulegan embættis-
svip og spurði móðurina í heyranda
hljóði, hvern hún lýsti barnsföður
sinn. Guðrún nefndi séra Ásmund á
Hvanneyri. Þá fyrst þótti Ijósmóð-
urinni óhætt að skilja á milli. Síðan
var barnið laugað að venju, hlynnt
að móðurinni og gengið til náða.
Daginn eftir var ferðaveður sæmi-
legt, og bjuggust þau þá með barnið
til skírnar, Jón Arnfinnsson og Ingi-
björg, kona hans, Sigríður í Leyn-
ingi, Steinunn 1 Skarðdalskoti og
hreppstjórinn. Lá mikið við, að skírn
drægist ekki á langinn, því að tvísýnt
var um afdrif þeirra barna annars
heims, er óskírð dóu.
^ Gestirnir hafa varla komið séra
Ásmundi algerlega á óvænt. Tók hann
þeim og allsæmilega og kvaðst myndu
skíra barnið, ef þess væri óskað.
Sagði Jón Arnfinnsson, að svo væri,
því að til þess hefði ferðin verið
gerð. Annars hafði Sigríður mest orð
fyrir gestunum. Sagði hún presti skil-
merkilega, að Guðrún hefði í blóð-
böndunum lýst hann föður, þegar
hún spurði um faðernið. Ekki leyndi
sér, að presti gazt lítt að þessu. Setti
hann ofan í við Sigríði og kvað kom-
in ný fyrirmæli, er bönnuðu slíkar
spurningar á meðan ekki hefði verið
skilið á milli.
„Því má það ekki vera?“ sagði Sig-
ríður. „Ég hef vitað það áður gert,
og ég hef gert það sjálf“.
Prestur sagði, að svo væri litið til,
að sængurkonur kynnu að tala annað
en vera skyldi af gremju eða óráði,
ef þær fengju ekki ráðrúm til þess
að jafna sig eftir barnsburðinn, áður
en á þær væri gengið.
„Ég veit eigi þá reglu“, svaraði Sig
ríður og afsakaði sig með því, að
sóknarprestar sínir hefðu ekki aug-
lýst sér þessi lýju fyrirmæli.
Nú var gengið til kirkju og barnið
Séð ti' bæja í botni Siglufjarðar.
skírt, og er ekki annars getið en
presti færi það vel úr hendi. Aftur á
móti vildi hann ekki sætta sig við
það, að hann yrði kallaður faðir þess.
Áttu þau um það langt þjark í stof-
unni á Hvanneyri, prestur, Jón Arn-
finnsson og Sigríður, en hún hafði sig
mest í frammi sem fyrr og vitnaði til
þess, að Guðrún hefði sagt það síð-
ast orða, er faðir hennar tók barn-
ið frá henni um morguninn, að prest-
ur hefði heitið henni eiginorði og
boðið fram signet sitt því til staðfest-
ingar.
„Hún skrökvar þessu“, svaraði
prestur.
Kom nú þar tali þeirra, að prestur
spurði Sigríði, hvort hún héldi það
ekki nefnandi. að Kristján, sonur
hennar, játaði á sig faðernið — ekki
þyrfti hann annað að segja: Já, ég á
barnið.
„Það held ég ekki væri til neins",
svaraði Sigrfður. „Ég hef ekki held-
ur efni á því.“
Prestur sagði, að einhvern veginn
yrði þó að fara að þessu, svo að hann
gæti bíhaldið hempuspjörinni, því
að á henni ætti hann að lifa. En það
var ekki auðhlaupið að því að leysa
þetta mál.
Nú vildi svo til, að um þessar mund
ir var á ferð í Siglufirði skagfirzkur
maður, kvæntur maður frá Pottagerði
í Reynistaðarsókn, Páll að nafni. f
Ljósmynd: Þorsteinn Jósepsson.
T t M I N N - SUNNUDAGSBLAI
989