Tíminn Sunnudagsblað - 01.12.1963, Blaðsíða 20

Þess þarf ekki, Jóhannes.
Óþarfi í skákkasilegu veðri
Þegar hjónin á Stéttum, Jóhannes
Árnason og Margrét Jónsdóttir, voru
gefin saman, ætlaði brúðguminn að
leiða brúðina af heimsmannslegri
kurteisi, er þau gengu út úr kirkj
unni.
Þá mælti Margrét:
„Þess þarf ekki, Jóhannes. Ég heí
oft gengið ein í hvassara".
LítiS h|á öðru verra
BLÓT-SIGMUNDUR Árnason bjó á
Vindbelg í Mývatnssveit á síðari
hluta átjándu aldar, og hlaut hann
kenninafn sitt af því, hve herfilega
hann var orðljótur. Prestur hans
reyndi að tala um fyrir honum og
gera honum ljóst, hvílíka synd og for-
smán hann drýgði með formælingum
sínum, auk þess sem hann leiddi
aðra afvega. Sigmundur þagði á með-
an prestur lét dæluna ganga, en
sagði síðan:
„Satt er það, prestur minn, að
það er undur, hvað ég tala ljótt í
áheyrn annarra. En ef þér heyrðuð
þau ódæmi, sem ég bölva í hljóði —
það er mikið andskotans helvíti".
Beztu mjóikurgrígsirmr
EBENEZER Þorsteinsson, sýslu-
maður í Hjarðardal, átti ekki vin-
sældum að fagna. Ágirnd hans átti
sér lítil takmörk, og átti fólk þó ýmsu
að venjast af sýslumönnum sínum.
Var honum meðal annars borið á
brýn, að hann hefði matað krókinn
ósleitilega við arfaskipti, er fjöldi
Önfirðinga fórst í hákarlalegu árið
1812, og er enn hermt þar vestra, að
Ebenezer hafi sjálfur sagt:
„Á mörgu hef ég nú fjaðrað sam
an um dagana, en einna bezt hafa
þær mjólkað mér, ekkjurnar mínar“.
Stauiuðu í Skálholti
SÉRA MAGNÚS Matthíasson í Arn
arbæli var nokkuð drjúgur með sig.
Einu sinni var það, að hann strauk
fætur sína og mælti urn leið:
„Þetta er fríður fótur — .ia, þessir
stauluðu nú í Skálholti".
A3 spara aflið
JÓN JÓNSSON frá Laug var af-
burðamaður að þreki og afli, en lét
lítið yfir sér. Hann var í för tneð
Þjóðverjanum Wegener um Græn-
landsjökla, og hann var í sænsk-ís-
lenzka Vatnajökulsleiðangrinum, sem
sænski prófe;sorinn Ahlmann stjórn-
aði. Lýsti Ahlmann Jóni svo, að
hann myndi hafa afl í hlutfalli við
Vatnajökul.
Djúpar gryíjur voru grafnar í jök-
ulinn tii rannsókna, og var Jón lið-
tækur við það verk. Eitt sinn, er hann
kastar sextíu punda þungum klaka-
hnaus upp úr djúpri gryfiu, varð hon-
um að orði:
„Maður verður að vinna vísindalega
og spara aflið“.
Sigfyfjarðarprgsfur —
Framhald af 990. sí5u.
manns á Norðurlandi, eins konar
kæru á hendur Elínu:
„Þar eð ég heyrt hef, að Siglfirð-
ingar vilja gefa mér að sök með
fleiru, að ég nafi vitað og yfir þagað
þjófnaði Elínar Jónsdóttur (sem var
á Hvanneyri, en nú flakkar) frá mér,
svo voga ég ei annað en hér með
að gera herra kansellíráðinu kunn-
ugt, að ég nú á ferð minni 27. febrúar
aftur innheimii af hjónunum að Ár-
túnum, Ara Arasyni og Arnleifu, fyrr
verandi i Siglufjarðarhöndlunarstað,
barnatinfat þvkkt og þungt. hvert ég
voga að segja mína eign, frá mér
horfna án míns vilja og vitundar . . .
Þótt ég hafi ftána haft grunsama
um að hafa mörgu fleira frá mér
hnuplað, eins og æðri og lægri Sigl-
firðinga að hafa hið sama af henni
þegið (ef ei til hvatt), er þetta þó
hennar fyrsti bjófnaður frá mér, sém
ég enn treysti mér með rökum að
sanna. Almælt er að sönnu, að hún
þetta ár farið 'r-afi um sveitir í Skaga-
fjarðarsýslu. bvar komið hefur óaf-
látanlega ljúgandi og hnuplandi með
vondar flimtanir. Hef ég samt engu
ánæg.iu af að sjá hennar ýtrari ófar-
ir“.
Það dylst varia, að það er sögu-
burður Elínar sem veldur því. að
prestur vill klekkja á henni eða að
minnsta kosti láta hin æðstu vfir-
völd vita, að hún sé viðsiál nq lítt
vönduð til orða og verka
En fleiri Siglfirðingar skrifuðu
amtmanninum um þetta leyti. Jón
Arnfinnsson í Skarðdal settist einnig
við bréfagerðir og kærði séra Ás-
mund fyrir tregðu bá, er á því var,
að hann gengist við barni dóttur hans.
En að engu lét hann bess getið, hve
fast og berlega prestur hafði eftir því
leitað við aðra að þeir tækju að sér
faðernið.
Nokkrir sóknarmanna sneru sér
einnig til séra Magnúsar Erlendsson-
ar prófasts á Hrafnagili, og báru sig
upp við hann, og í byrjun marzmán-
aðar var sér? Ásmundi vikið frá
embætti um stundarsakir, en Níels
faktor falin umsjá kirkiunnar
Um svipað leyti sendi Þórður
Björnsson sýslumanni Eyfirðinga fyr-
irmæli um að rannsaka málið og
kveða upn dóm svo fljðtt sem við
yrði komið.
En í marga brýnuna sló þó. áður
en það var á enda kljáð.
Framhald af 986. síSu.
ingu á Gúðmundi Hjaltasyni og
siarfi hans. Hún birtist í „Viðar"
ársriti héraosskólanna 1939, bls.
8fi og vísast hér með til hennar.
1004
T í IU I N N — SUNNUDAGSBLAÐ