Tíminn Sunnudagsblað - 01.12.1963, Blaðsíða 8

NAKCHUNG PAIK:
SLÖNGUKVÍNDIN
í Hamgyung-héraði í Kóreu, milli
þorpanna Chungsan-lí og Mandong-lí,
rís hátt fjall, vaxið þéttum furu- og
eikarskógum. Þai úir og grúir a£
villidýrum, undarlegum fuglum og
slöngum, sem eru jafngamlar trján-
um. Sagt er, að slöngurnar geti brugð-
ið sér í konulíki. þegar þær hafa náð
jafnháum aldri og meðaleik, og heill-
að veiðimenn og skógarhöggsmenn,
sem villast af leið Sumir halda, að
þessir ungu ínenn verði sjálfir að
slöngum, en aðrir segja, að þeim sé
bani búinn, því að slöngurnar geti
ekki breytt sér í mannlegar verur
nema verða þeim að aldurtila. En
jafnvel öldungarnir í þorpunum eru
ekki á eitt sáttir um það, hvort rétt-
ara sé. Þeir segja ungu mönnunum
einungis að gæta sín á slöngukvend
unum, einkum að næturlagi.
Fjölskylda Hyungjoons átti heima
í Chungsan-lí. Þegar hann varð sextán
ára, sendi faðir hans hann í kynnis-
ferð til æskuvjnar síns, sem bjó nú
í Mandong-lí og átti dóttur á svipuðu
reki og Hyungjocn. Hyungjoon var
kominn á hjúskaparaldur, og faðir
hans vildi láta hann tala við væntan
lega tengdaforeldra sína, áður en
hann bæri bimorðið formleg'a upp
með aðstoð hjúskaparmiðlara.
Hyungjoon lagði af stað snemma
morguns í góðu veðri og hélt stíg-
inn yfir fjallið í stað þess að fara
venjulega leið um næstu borg. Það
hefði tekið liann þrjá daga.
En Hyungjoon komst aldrei til Man
dong-lí, og aidrei kom hann aftur
til Chungsan-lí. Enginn vissi, hvað
orðið hafði a£ hcnum. Samt komst
sú saga á kreik í þorpinu, að hann
hefði látið lífið á þann hátt, er nú
segir:
Pilturinn gsrþekkti fjallið frá
bernskuárum sínum og hafði valið
skemmri og hættulegri leiðina vegna
vþess, að hann vildi ná til Mandong-lí
á fyrsta kvöldi. Honum var kunnugt
um ákvörðun föður síns, og hann
langaði til þess að láta væntanlega
tengdaforeldra sína dást að dirfsku
sinni og hugrekki. Hann hraðaði sér
eftir stígnum. Við belti hans hékk full
ur poki af steiktum kartöflum, og á
bakinu bar hann stranga af hampdúki,
er faðir hans sendi vini sínum að gjöC
En svo fór, að hann villtist. Annað
hvort hefur ímyndunaraflið leitt hann
í gönur eða hann hefur orðið fyrír
töfrum. Við sólsetur varð honum ljóst,
að ekki var alit með felldu — hann
reikaði úr einum dalnum í annan.
Undir miðnætti kom hann loks auga
á kofa, þar sern ljós skein gegnum
pappírsrúðu.
Hyungjoon hikaði, því að hann
mundi eftir sögunum um slöngu-
kvendin. En það var orðið kalt, og
honum stóð ógn af næturmyrkrinu.
Honum fannst ástæðulaust að óttast
slöngur í konulíki meira en aðrar
slöngur, svo íremi sem hann gæli
sig þeim ekki á vald. Og umhugs-
unin um stúlkuna í Chungsan-lí blés
honum kjarki í brjósti. Hann hag-
ræddi bagganum á baki sér og barði
að dyrum.
Hurðinni var lokið upp að lítilli
stundu liðinni. Hyungjoon andvarp-
aði feginsamlega, þegar hann sá, að
í dyrunum birtist miðaldra kona með
gráyrjótt hár. Hann gekk inn í kof-
ann og kraup á moldargólfið í einu
horni eins og ungum manni bar að
gera í návist xoskinnar konu.
„Gerðu svo vel að fá þér sæti, ungi
maður“, sagði konan vingjarnlega.
„Hvernig víkuv því við, að þú ert
staddur hér á fjallinu á þessum tíma
nætur?“
Hyungjoon sagð’ henni allt af létta
um ferðir sínar. Hún hlustaði á hann,
full samúðar, og færði honum síðan
ferskt vatn í eikarkollu og sagði hon-
um að snæða kartöflur sínar án þess
að skeyta um sig
„Maðurinn minn fór á markaðinn
í borginni og kemur aftur á morgun“,
sagði hún. „Og þá verð ég að hafa
lokið við saunnns, svo að þú verður
að virða mér til vorkunnar, þó að ég
megi ekki vera að því að sinna þér“.
Hann syfjaði. þegar hann hafði mat-
azt, enda var heitt í kofanum. Hann
hallaði sér upp að veggnum, og það
seig á hann mók. En svo mundi hann
allt í einu, hvar hann var og hrökk
upp. Nú virtist JíDnum bjartara inni
en áður, og líkt og í draumi sá hann,
hvar konan laut yfir saum sína við
lampann. Þett.a var sama konan og
opnaði fyrir hcnum, en honum sýnd-
ist hún mun vngri og fallegri en áð-
ur. Dökkar flétturnar náðu niður á
mjaðmir, barmur hennar bifaðist of-
urhægt, er hún hreyfði handleggina
við saumaskapmn. Hann starði á
hana furðu iostinn, andvarpaði og
settist upp. Konan varð þess vör, að
hann hreyfði s;g, brosti til hans og
hélt áfram að sauma.
„Það er notaJegt hérna“, sagði
hann og færði sig nær henni.
Hún rakti tvinna af kefli sínu og
bleytti endann n.eð tungunni, áður
en hún þræddi nálina. Hyungjoon
glennti upp augun og hafði nær því
hrópað upp yfir sig: Tunga konunn-
ar var klofin — hún var eins og
rautt V.
„Afsakið mig eitt andartak", stam-
aði hann. „Eg þarf að ganga út er-
inda minna.“
Hún horfði á hann, full grunsemd-
ar, en áttaði sig fljótt og svaraði bros-
andi:
„Rétt utan við bakdyrnar — þessa
leið“.
Huyngjoon lók til fótanna jafn-
skjótt og hann kom út, án þess að
hugleiða í hvaða átt hann hljóp. Hann
missti ilskóinn af öðrum fætinum,
föt hans rifnuðu á þyrnirunnum og
trjágreinar slógust í andlit honum og
rispuðu hann til blóðs. En hann varð
þess ekki var. Hann hljóp eins og
fætur toguðu.
Allt í einu nam hann staðar og
æpti. Beint frarnundan var annar
kofi, og þaðan stafaði birtu út um
pappírsrúðu. Hann leit tryllingslega
í allar áttir og vissi ekki, hvert hann
átti að halda. Honum varð þó heldur
rórra, þegar hann heyrði í viðar-
bjöllu. Hljóðið kom frá kofanum,
sem hrófað var upp af viði og grjóti
og með hellulögðu þaki. Þetta var
auðsjáanlega einsetumannskofi. Hann
hljóp þangað og hrópaði hástöfum
á hjálp um leið og hann barði ákaft
að dyrum.
Dyrnar opnuðust og Búddanunna
hleypti honum inn Dálítill pallur á
timburgólfi ko:n í stað altaris, og
brunnu kerti ’il hvorrar handar
Búddalíknekinu.
„Hver ert þú, sem gerist svo djarf-
ur að raska ró þessa staðar um miðja
nótt? spurði nunnan.
„Hjálpaðu ’nér, móðir“, stundi
hann. „Slöngukvendi hafði nær því
náð mér á silt vald“.
„Slöngukvendi?‘
„Já, slanga í líki konu. Hún tók
á sig mynd ungrai stúlku, en . . .“
„Þú sást klofna tunguna, þegar
hún sleikti tvinnann?" sagði hún
háðslega.
„Já,“ hvíslaði hann. „Hvernig
veiztu það?“ '
Hún hló, sneri sér að altarinu og
blés á annað kertið. Hyungjoon rak
upp óp, því að hann sá, að hún rak
út úr sér ægitega, klofna tungu um
leið og hún blés. í sama bili slokknaði
líka á hinu kertinu, og allt varð
myrkt.
H. H. J. þýddi
992
T t M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ