Tíminn Sunnudagsblað - 01.12.1963, Blaðsíða 19

GLETTUR
Embæifismannakonurnar
KONA Þorleifs böðuls Andréssonar
hét Guðríður Benediktsdóttir, frökk
kerling og málug. Þau voru um skeið
á Víðivöllum í Skagafirði.
Nú var það, að Vigfús sýslumaður
Scheving var í þingaferð vestan
vatna, og líklegt hefur Þorleifur
verið í för með honum. Vatnavextir
voru miklir um þetfca leyti, og bar
sýslumannsfrúin, Anna Stefánsdóttir,
systir Ólafs Stefánssonar, kvíða í
brjósti og hafði orð á, svo að Guðríð-
ur heyrði. Guðríður, sem var hress i
bragði og alls ósmeyk, gall þá við:
„Þetta megum við nú hafa, embætt
ismannakonurnar“.
Korfin dfr®
JAKTAR-Guðmundur bjó í Borgar
höfn í Suðursveit. Áttu hann og sveit
ungar hans mikil skipti við franska
duggara, ,og urðu þau mörgum hug-
ljúf í endurminningunni, þegar aldur
færðist yfir þá.
Á efri árum var Jaktar-Guðmund-
ur spurður, hvort ekki hefði verið
skemmtilegt í Suðursveit á dugguöld-
inni frönsku.
„Síðan hefur maður aldrei séð glað-
an dag“, svaraði Guðmundur.
tðpæmið brást ekki
BRÚÐKAUPSVEIZLA var haldin
austan fjalls, og voru þar meðal
veizlugesta tveir Ölfus'bændur, Sig-
urður á Hjalla og Eiríkur í Vorsabæ,
glímumaður mikill, Landeyingur að
uppruna. Þetta var á þeim tímum, er
það þótti stórmennska að hafa uppi
rosta á mannfundum, og gætti þess
þó mest, er ekki skorti brennivín.
Sigurður á Hjalla sparaði ekki ýf-
ingar og dylgjur, og veittist hann
einna mest að Eiríki. Eiríkur sat á
sér fyrst í stað, en stóðst ekki mát-
azt miklum mun betur, þvi að það
hygg ég, að hann hafi á margan hátt
vaxtað vel sitt pund og varið vel og
réttilega sínum langa degi.
Telja %má víst, að þetta hafi Sig-
urði sjálfum verið vel ljóst við leið-
arlok, þegar hann leit til baka yfir
gengna braut, að pundið, sem honum
var í vöggugjöf gefið, gróf hann ekki
1 jörðu — og það væri óvefengjan-
legur, sígildur sannleikur, að: ■
Lífið dýrð og dásemd veitir,
ef degi áevinnar rétt er varið.
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
ið að lokum. Greiddi hann Sigurði
roknalöðrung Sigurður reiddist að
sjálfsögðu og sló í harða ritnmu —
kvaðst hann óvanur slíkum góðgerð-
um í veizlum góðra manna.
„Til þess var þér boðið, lagsmað-
ur minn“, sagði Eiríkur, „að þú ætt-
ir að smakka nýnæmið“.
A3eins fym heilsuskrokka
GAMALL maður i Fnjóskadal
hugðist leita sér heilsubótar í sjúkra
húsi á Akureyri. En sjúkrahúsvistin
varð eudaslepp, og sagði gamli mað-
urinn svo frá lyktum hennar, er Ragn
ar Ásgeirsson ráðunautur átti eitt
sinn tal við hann á ferðum sínum:
„Ég fór inn á spítalann á Akureyri
fyrir tveimur árum í von um að fá
bót meina minna. Þar tóku á móti
mér blessaðar hjúkrunarkonurnar,
og skipuðu mér að fara í bað. og
vatnið var svo heitt, að það ætlaði
mig lifandi að drepa. Og svo var ég
lagður í ískalt rúm við opinn glugga,
og mér ætlaði aldrei að hitna, svo
það var mesta rnildi, að ég skyldi
ekki fá lungnabólgu af því. Næsta
morgun heimtaði ég fötin mín og
fékk þau —- og svo fór ég heicn aftur,
því ég sá, að það var ekki nema fyr-
ir stálhrausta menn að vera á spít-
ala“.
lisf, sem fseiri kunnu
Þorgrímur hét bóndi á Staðar-
bakka vestra, sérlegur i háttum og
furðulega bráður. Eitt sinn var hann
í hvössu veðri að hlaða saman heyi,
en gekk illa, því að vindurinn vildi
tæta það út úr höndunum á honum.
Gekk í þófi um hríð, unz karl reidd-
ist ofsalega. Lét hann reiði sína bitna
á heyinu, þeytti því í kringum sig
sem óður væri og æpti síðan upp í
vindinn:
„Fleiri kunna að þeyta heyi en þú,
vindskratti”
' (
Fleiri kunna aS þeyta heyi en þú, vindskratti.

i's
íoar
j