Tíminn Sunnudagsblað - 23.02.1964, Side 21

BölvaSasia blóð
Systkinin Stefán fíni og Helga
greyið mitt voru börn séra Ólafs
Tómassonar í Blöndudalshólum og
börðu ofan af fyrir sér á flakki, að
svo miklu leyti sem sveitin sá þeim
ekki farborða. Einhverju sinni var
það, að sveitarstjórnin átti í vandræð-
um með þau systkini. Þá sagði Guð-
mundur Gíslason á Bollastöðum:
„Það er ekki að spyrja að þessu
prestablóði Ekkert blóð er jafnbölv-
að".
Mikið skáld, Simon
Guðmundi dúllara fannst mikið til
íslandsför
Framhald af 178. síSu.
dórsson, sem virtist þeim ágæta-
vel. Gaf hann þeim fyrst skyr og
bauð þeim síðan að koma með sér
að draga á fyrir lax í Flókadalsá.
Við þetta skemmtu þeir sér hið
bezta, og færðist slíkur veiðihugur
í Wulff, að han fleygði sér flötum í
ána, er hann hugði lax vera að
sleppa úr netinu.
Þeir fóru siðan vestur og suður
um land með Flóru. Var þá komið
við í Stykkishólmi síðla kvölds. Þar
var fjölskylda, sem Wulff hafði
komizt í kyni við, er hann fór
hér með ströndum fram á fyrri ár-
um, og var að hans ráðum farið
heim til þessa fólks. Vöktu þeir
upp, þvi að allir voru sofnaðir, en
hlutu hinar beztu viðtökur. Þegar
þeir komu til skips, var Vesta einn-
ig komin, og lét þá Wulff fara með
sig út í hana til þess að endurnýja
gamlan kunningsskap. Þar hefur
hann hlotið góðar viðtökur, því að
hann kom því til leiðar, að skip-
stjórinn á Flóru lét hleypa af
merkjaskotum í kveðjuskyni, er
Vesta lagði út, og svöruðu skipverj-
ar á Vestu í sömu mynt.
Frá Reykjavík héldu þeir land-
veg austur um sveitir og gengu á
Heklu í þeirri för. Fengu þeir Ingj-
ald Hróbjartsson, roskinn vinnu-
mann á Galtalæk, sér til fylgdar
á fjallið, og virðast þeir hafa haft
garnan af karli. Fór allvel á með
þeim, þótt Ingjaldur gerði þeim
þann grikk að fara frá þeim heim
að Næfurholti, er af fjallinu kom,
svo að þeir villtust og lentu í ógöng
um. Þá varð Wulff reiður.
um Símon Dalaskáld og ætlaði fáa
hans jafningja á sviði skáldskapar.
Veturinn 1913 kom Guðmundur að
Barkarstöðum í Fljótshlíð og hugð-
ist hvíla sig þar hjá Tómasi bónda,
enda hvíldarþurfi eftir margra ára-
tuga göngu um landið. Undir vorið
lasnaðist dúllarinn, og dag einn bað
hann bónda að lesa húslesturinn í
fyrra lagi. Var það gert. Guðmundur
var i litiu herbergi innar af baðstofu,
og gekk Tómas inn til hans að loknum
lestri. Sat Guðmundur þá framan á,
leit upp og mælti:
„Þakka þér fyrir lesturinn, frændi.
Mikið skáld er Símon“.
Jafnskjótt og hann hafði nefnt
nafn Símonar, hneig hann út af og
var þegar órendur.
Walffs
Þess var áður getið, að Wulff
hugsaði flóm og þess háttar fénaði
þegjandi þörfina, þegar hann hóf
ferðina til fslands. Engström getur
oftar en einu sinni um flóa-
bardaga hans. Þá háði hann bæði
norðan lands og sunnan: „En ekki
sefur Wulff — svo mikið er víst.
Hann er á flóaveiðum, sem er aðal-
starf hans á næturnar", segir Eng-
ström um félaga sinn.
Það hefur ef til vill staðið i sam-
bandi við flóastríðið, að Wulff virð
ist hafa brugðið sér í bað á ólíkleg-
ustu stöðum. Við höfum spurnir af
því, að hann fór í steypibað undir
fossi frammi í Siglufirði. Enn hitt
um við hann í baði í Hvítá hjá
Brúarhlöðum, og loks fór hann í
snjóbað niðri í gígnum í Heklu.
Engström getur litið rannsókn-
arstarfa hans. Þó kemur það fram,
að við Hróarsholtslæk fann hann
einu jurtina, sem hann sá svo á
íslandi, að hann myndi ekki nafn
á henni. Uppi á Heklutindi miðaði
hann líka þann stað, er hæst bar,
og tók þar handa sér steinvölu til
minja.
Þó að Wulff líkaði ekki allt sem
bezt, er fyrir hann bar á ferðum
hans, mun hann ekki alls staðar
hafa kynnt sig illa. í Reykjavík hitti
hann að máli íþróttamenn, tók kvik
mynd af glimu suður á íþróttavelli
og færði það í tal, að íslenzkir glimu
menn yrðu sendir á Olympíuleikana
í Stokkhólmi árið eftir. Hann heim-
sótti líka fólk, sem hann hafði
kynnzt. Meðal þess voru ónafn-
greind hjón, er áttu ungan son, er
hafði bækistöð sína í herbergi á
hanabjálkalofti. Þar hafði hann
fest spjald á hurð og stóð á því:
„T. M., artiste peintre." Nú mun
flestum detta fyrst í hug Tryggvi
Magnússon listmálari. Þó var það
ekki hann, sem þarna var farinn
að helga sig málaralist, því að
hann var þá ellefu ára drengur
norður á Ströndum. Hafi Engström
munað stafina rétt, beinist athyglin
að Tryggva, syni Magnúsar Óiafs-
sonar ljósmyndara, er síðar var
verzlunarmaður í Edinborg, mjög
fjölhæfur.
Þeir félagar fóru utan með Botn-
iu. Á skipinu beindist athygli þeirra
einkum að stúdent einum, er var
að fara til Kaupmannahafnar í
fyrsta skipti. Engström segir hann
hafa líkzt „aflraunamanni", „öldum
upp í skugga og skjóli blágrýtis-
fjalls“. En það var þó einkum fyrir
þær sakir, hve þessi stúdent var
sagður hafa miklar stærðfærðigáf-
ur, að þeir veittu honum svo nána
eftirtekt. Þetta mun hafa verið
Steinþór Guðmundsson
íslandsferð þeirra félaga var
lokið. Vafalaust eru enn uppi ein-
hverjir þeir, er muna eftir þeim, þó
að meira en hálf öld sé liðin síðan
þeir gistu landið, hvort sem þeir
minnast þeirra fremur sem þekki-
legra gesta eða þóttafullra og að-
finnslusamra sjálfbyrginga.
KAFBÁTASMIDIR FYRRI TÍMA -
Framhald af 176. síðu. En nú komu heimsviðburðirnir Lake
skömmu fyrir aldamótin smíðaði hann
nýjan kafbát, Protector, sem hann bauð
flotanum til sölu. Eleetric Boat Comp-
any reis þegar upp og staðhæfði, að
Lake hefði notfært sér einkaieyfi Hol-
lands við smíði bátsins og krafðist
skaðabóta. Flotinn vildi að sjálfsögðu
ekki kaupa bátinn, en herinn — þá
sem endranær keppinautur flotans á
mörgum sviðum — lýsti sig fúsan til
að kaupa fimm báta af sömu gerð.
Þingið neitaði hins vegar að veita fé
til þeirra kaupa og féllu þau þar með
niöur.
til aðstoðar. Styrjöld var að skella á
milli Rússa og Japana. Fulltrúar beggja
þjóða komu á fund Lakes, skoðuðu
Protector og hófu samningaviðræður.
Báðir lögðu kapp á að snúa hinn af
sér, en svo fór að lokum að Rússar
keyptu bátinn. Þeim kaupum var hald
ið vandlega leyndum og í samningun-
um var kveðið svo á, að afhending
skyldi fara fram með fullkominni leynd.
Tilgangurinn með því var tvíþættur.
Bæði vildu Rússar ekki skýra Japön-
TIMINN - SUNNUDAGSBLAfi
189