Tíminn Sunnudagsblað - 06.01.1968, Side 21

hinna tiðu heimsókna til Aage.
Fyrst i stað veitti vinnan henni fró
un. Hún gladdist yfir fallegum inn
anstokksmunum og þægilegri inn-
réttingu hússins, meðan hún gekk
á milli herbergjanna og handlék
gripi, sem hún hafði varla veitt
eftirtekt. Það var eins og augu
hennar fyrir heimilinu hefðu opn-
azt á ný.
Margt af þessu var keypt eriend-
is. Gólfteppin í stofunum voru ind-
versk, alabasturslamparnir og á-
vaxtaskálarnar frá Ítalíu. í forsaln
um stóð stór austurlenzk sedrusvið
arkista og kínversk málverk héngu
á veggjunum. í baðherberginu var
niðurfellt baðker, og veggirnir
voru klæddir svörtum marmara
frá Sikiley. Fataskápur hennar var
fiullur af dýrum tízkuklæðnaði,
keyptum í París og London, og í
skartgripaskríninu voru armbönd,
eyrnalokkar og nælur úr rafi og
jaðisteini, og þreföld perlufesti úr
japönskum perlum, — en þær
voru falskar.
Hún handlék perlurnar og rifj-
aði upp fyrir sér, hve hreykin hún
hafði verið, þegar hún sýndi skart-
gripasalanum festina til að fá að
vita verðmæti hennar.
Það var nú það. — Hver hafði
verið prettaður? Og skyndilega
þótti henni allt stássið umhverfis
sig verða einSkis virði. — Eftirlík-
ingar. Ekkert af þessu var valið
að hennar smekk. Henni hat'ði
alltaf fundizt að hún stæði utan
við þetta allt saman.
Allt í einu fékk hún ákafa löns-
un til að litast um í herbergi dótt-
ur sinnar. En dyrnar voru læstar,
og hún mundi nú, að það var langt
siðan Lísbet tók upp á því að læsa
dyrunum, þegar hún fór út. -
Daginn áður en Jan var væntan-
legur heim, var ákaflega heitt í
veðri. Auður hvíldi í sólstóli úti á
svölunum og gladdist yfir að heim-
ili hennar skyldi vera komið í lag
aftur. Henni varð hugsað til Fríðu,
sem hafði yfirgefið yndislégt heim-
ili til að geta lifað frjáls og óhácí
— Skyldi Jan finnast hún hafa
eytt of miklu? Áður hafði hún get-
að lagt fyrir af mánaðarpeningun-
um sínums en nú var öllu eytt. Og
myndi Iisabet þegja yfir því sem
hún vissi? — Hún reyndi að
igleyma áhyggjum sínum með því
að hlusta á fuglasönginn sem
hljómaði frá garðinum. Þegar hún
lauk upp augunum bak við dökk
sólgleraugun, tók hún eftir því að
hnúðarnir á eplatrjánum höfðu
stækkað. Það myndi líklega verða
mikið um ávexti í ár. — Bréfber-
inn var á leið heim að húsinu.
Hún smeygði sér í kjól og gekk
til móts við hann. Hann hafði að-
eins eitt bréf meðferðis, og það var
til hennar sjálfrar. Hún opnaöi
það á leiðinni inn í húsið. Bréfið
var frá Aage — stutt og biturt-
-------°g þú skalt ekki halda,
að þú getir fleygt mér frá þér
eins og útslitnum hanzka. Ég
ætla sem sé að koma í heimsókn
þegar maðurinn þinn er kom
inn heim, og skila honum öllu
þvd, sem þú hefur gefið mér. Það
gæti hugsazt að hann hefði á-
huga á að vita hvernig því viki
við, að þú hefur ausið yfir mig
gjöfum.---------
Þrjótur. Þorpari. Hún varð ösku
reið. Hvernig dirfðist hann að
skella skuldinni á hana? Hann
hafði sjálfur tekið ákvörðun fyrir
þau bæði. — Hún leitaði uppi hand
tösku sina, sem hún var vön að
leggja frá sér á ólíklegustu stöð
um, og stakk bréfinu! niður í eitt
af hólfunum á seðlaveski sínu. Um
leið varð fyrir hendi hennar lyk-
illinn að íbúð hans, sem hún hafði
gleymt að skila, — og á morgun
kom Jan heim.
Hún tók bréfið fram hvað eftii
annað, meðan hún matreiddi og
lagði á borðið (yrir Lísabet í eld-
húskróknum. Og því oftar sem
hún las það yfir, því betur skiidi
hún afstöðu Aage. Þetta var hátt-
ur hans ag tjá henni, að hann
heifði haft rangt fyrir sér 02 hún
væri honum meira virði en hann
hafði látið uppi, þegar þau kvödd-
ust. Það þýddi ekki að reyna að
blekkja sjálfa sig: Hún hafði geng-
ið of langt, og það var engin^leið
til baka. Að reynast Aage vel,
myndi kannski að einhverju leyti
bæta fyrir brot hennar. — Hún
lét matinn inn í bakarofninn, svo
að hann héldist heitur, og fór svo
upp í herbergið sitt til að láta nið-
ur fötin, sem hún bjó um í tveim-
ur stórum ferðatöskum og faldi i
fatageymslunni niðri í forsalnum.
Það var farið að líða að mið-
nætti, þegar Lísbet kom heim. Húij
fór hvorki inn í eldhúsið né leit
inn í dagstofuna, þar sem Auður
beið hennar, en gekk rakleitt upp
í herbergið sitt. Auður heyrði hana
ganga um gólf, meðan hún af-
klæddist. Svo varð allt hljótt. Hún
gat ekki fengið af sér að fara upp
og kveðja hana — of hrædd við
þessi hvössu, álasandi augu, sem
samræmdust svo illa mjúkum and
litsdráttunum. Þá var betra að
skrifa henni. En hún átti erfítt
með það líka. — Orðin komu henni
svo hverdagslega og lítilfjörlega
fyrir sjónir, eftir að hún hafði fest
þau á pappírinn:
------— fyrirgefðu mér og
segðu föður þínum fréttirnar
með varúð. ------ —
En hún gat ekki staðizt að líta
Lísbet augum, áður en hún færi.
Hún læddist upp stigann, hikaði í
hverju spori, og beið um stund
fyrir utan herbergisdyrnar henn
ar með höndina á hurðarhúninum.
Dyrnar voru ólæstar. Hún gægðist
varlega inn. Lampinn á náttborð-
inu var tendraður og lýsti á ungt,
sviphreint andlit og silkimjúkt hár
ið, sem flóði yfir svæfilinn. Lísbet
brosti í svefninum. Á náttborðið
var komin ljósmynd af ungum og
laglegum manni, sem Auður kann-
aðist ekki við
Fótatak hennar var léttara og á-
kveðnara niður stigann. Lísbet
myndi fljótlega komast yfir þetta.
Það var annað sem tók hug henn-
ar nú. Þá var aðeins eftir að særa
einn. — Eða skyldi honum standa
á sama?
Hún lagði bréfið til dóttur sinn-
ar og lyklana að húsinu á síma-
borðið í forsalnum, tók ofan gift-
ingarhringinn og lét hann ofan á
bréfið. En trúlofunarhringinn —
breiðan gullhring, settan demönt-
um, dró hún ekki af fingri sér.
Svo bar hún ferðatöskurnar út á
tröppurnar, fór inn aftur og sótti
persnesku skinnkápuna og tók
hana á handlegginn. — Henni
fannst eins og járntjald væri fellt
í lás að baki hennar.
Spölkorn neðar i götunni 'ét
hún ferðatöskurnar niður á vegar-
brúnina og horfði til baka. Þarna
stóð fyrrum heimili hennar, fr;ð-
sælt og öruggt, með öllum þeinr
lífsþægindum, sem hún héðan í
frá yrði að sjá af. Trén sem hún
hafði tekið þátt í að gróðurset.ia,
voru orðin jafnhá húsmæninum.
Greinarnar bærðust hægt í mild-
um aftanblænum og vörpuðu hvik
ulum skuggaflötum á hvítan hús-
vegginn. Frá herbergisglugga Lís-
betar streymdi deprað ljós.
Bundin örlögum sínum lyfti hún
þungum ferðatöskunum og rogáð
ist með þær niður á brautastöð-
ina.
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAB
29