Tíminn Sunnudagsblað - 23.03.1969, Blaðsíða 4

Fyrir þrjátíu og fimm árum var
hann staddur niðri í flæðarmáli,
er þau undur gerðust, að strand-
mölin tók að hréyfast og steinarn-
ir að hjala saman. Á miðjum stríðs-
Egill Bjarnason: Það getur verið \
hreinasta krossgáta að þýða söngleiki.
stríða — einm úr Svarfaðairdalm-
um. Han-n er sem sagt mikil söng-
pípa, og honum veitist létt að láta
hugsami'r sínar lúta rími og stu'81-
um, og þess vegna er það líka, að
hann hefur þýtt tíu söngleiki
á vegum Þjóðleikhússins. Meðan
sólin er hátt á lofti steadur hanm
þó í búð sinni á Hverfisgötummi,
Fornibókaverzlun Kr. Kristjánsson-
ár.
— Kynni þín af söng, Egill —
þau eru Idklega orðin löng?
— Vilð höfum nú líklega flest
haft eimhver kynni af söng frá
blautri bemsku. En ég þykist vita,
að þú sért að spyrja um, hvenær
ég fór sjálfur að gefa mig eitthvað
við söng. Og þá eæ því fljótsvar-
að: Ég byrjaði að syngga í kirkju-
söng né neitt, sem að tómmenmtun
lýtur. Eina tilsögnin, sem ég fékfe
ungur, voru nokkrir orgeltímar
hjá gömlum manmi á Dalvík. Þa®
lítið ég kann fyrir mér, hef ég
lært af góðum mönnaiin, sem ég
hef umnið með. En unun hef ég
alltaf haft af sömg.
— En hvernig var það —
komstu eitthvað í snertingu við
leiklist fyrir norðan?
— Nei, við leiklist hef ég ekki
verið riðinn. Það viar að vísu oft
Ieifcið á Dalvík, og ég held, að við
höfum átt þar að minmsta kosti
einn ágætan leikara. Hann hét Jó-
hamnes Jóhannesson, vinnumaSur
í dalnum, mikil eftirheirma, gat
brugðið sér í ailra kvikinda líki og
hafði hljóðúr hvorju nefi. Einu
„Maður er bundinn þessum skollans
strikum og deplum sem heita nótur"
| árunum seldi hann Guðbrandsbibl-
1 íu á átta hundruð og fimímtíu krón-
ur án þess að depla auga — þetta
líka gullfallega eintak. Á sunnu-
daginn var söng hann í Kópavogs-
kirkju: „Þín kirkja, góði guð, þú
gef, að standi um aldir óbifuð af
öllu grandi" — (fyrirbæn, sem á
heima í kirkju, reistri á hellu-
bjargl). Og þegar fólk fer í Þjóð-
leikhúsið á útmánuðuta til þess að
sjá Fiðlarann á þakinu, þá er þess
Iíka að minnast, að hann á í hon-
um nokkur kílóvattdægur af sálar-
orku. Eða ættum við kannski held-
ur að segja lífgeislan?
Hvetnn fcr verið að tala um?
spyrja þeir, sem lesa Summudags-
blaðið. Hann heitir Egill Bgairmason
og ól'st upp á Dalvík á stumd miHí
1<M
kórnum okkar heima, þegar ég
var sextán éra. Það var í Upsa-
kirkju — þangað áttu Dalvíkingar
kirkjusiókm.
— Og hefurðu kannski verið I
kórum síðan?
— Það má heita, að ég hafi
sungið í kirkjum sáðan óslitið. Og
kórar ýnvsir aðrir: Ég var í Karíá-
kór Reykjavíkur og kórum þeirra
dir. Viktors Urbanics og dir.
Róberts Abrahiams. Einu sinni var
ég í fijórum kórum samtímis. En
þá var enginn friður, æfingar á
hvervju kvöldi og stundum tvær.
Þetta var heizt til sbrangt, og ég
gekk alveg fi>am af mér og hætti
öllu Jiema kirkjusöngnum. Nú
læt ég mér alveg nægja kirkju-
kórinm hans Guðmundar Matthías-
sonair. Annars hef ég aldrei l'ært
sinni lék hann Jeppa á Fjalli. Ég
hef séð Jeppa á Fjalli tvisvar hér
í Reykjavík. Ég veit ekki, hvort
ljómi bemskuimininingan'na villir
mér sýn eða Jóhannes var slíkur
töframaðuir sem mér finnst bann
hafi verið: Sá Jeppi, sem ég heí
séð hér, hefur ekki staði»t saman-
burðinm. Nú — hvað mig sjálfan
varðar: Ég burðaðist einu sinni við
að l'eika, þegar ég var seytján ára,
síðam ekki söguna meir. Ég va»
elskhugimm í leikmum, sem hét Upp
til selja, og firammistaðam var víst
ekki á marga fiskama. Það var með
naumimdum, að ég kunni að kyssa
og svo held ég helzt, að mér hafl
faUið allur ketffl í eld við a«%
ima frammi fyrir sæg af fólki. Leik
ur — það vissi maður ekki hvað
vair.
TÍMINN- SUNNUDAGSBLAÐ