Tíminn Sunnudagsblað - 23.03.1969, Blaðsíða 4

Egill B jarnason: Það getur verið \
hreinasta krossgáta að þýða sðngleiki.
Vid
tökum
fólk
tali
Fyrir þrjátíu og fimm árum var
hann staddur niðri í flæðarmáli,
er þau undur gerðust, að strand-
mölin tók að hreyfast og steinarn-
ir að hjala sarnan. Á miðjum stríðs-
stríða — einn úr Svarfaðardaln-
um. Hann er sem sagt mikil söng-
pípa, og honum veitist létt að láta
hugsanir sínar lúta rími og stu'ðl-
um, og þess vegna er það líka, að
hann hefur þýtt tíu söngleiki
á vegum Þjóðleikhússins. Meðan
sólin er hátt á lofti stendur hann
þó í búð sinni á Hverfisgötunni,
Formbókaverzlun Kr. Kristjánsson-
ar.
— Kynni þín af söng, Egill —
þau eru líklega orðin löng?
— Við höfum nú liklega flest
haft einhver kynni af söng frá
blautri bernsku. En ég þykist vita,
að þú sért að spyrja um, hvenær
ég fór sjálfur að gefa mig eitthvað
við söng. Og þá eæ því fljótsvar-
að: Ég byrjaði að symgja í kirkju-
söng né neitt, sem að tónmenntun
lýtur. Eina tilsögnm, sem ég fékk
ungur, voru nokkrir orgeltímar
hjá gömlum mamni á Dalvik. Það
Wtið ég kann fyrir mér, hef ég
lært af góðum mömnum, sem ég
hef unnið með. En unun hef ég
alltaf haft af söng.
— En hvernig var það —
komstu eitthvað í snertingu við
leiklist fyrir norðan?
— Nei, við leiklist hef ég ekki
verið riðinn. Það var að vísu oft
leikið á Dalvík, og ég held, að við
höfum átt þar að mimnsta kosti
einn ágætan leikara. Hann hét Jó-
hannes Jóhannesson, vinnumaður
í dalnum, mikil eftirherma, gat
bi'ugðið sér í allra kvikinda líki og
hafði hljóð úr hverju nefi. Einu
„Maður er bundinn þessum skollans
strikum og deplum sem heita nótur"
árunum seldi hann Guðbrandsbibl-
íu á átta hundruð og fimmtíu krón-
ur án þess að depla auga — þetta
líka gullfallega eintak. Á sunnu-
daginn var söng hann í Kópavogs-
kirkju: „Þín kirkja, góði guð, þú
gef, að standi um aldir óbifuð af
öllu grandi“ — (fyrirbæn, sem á
heima í kirkju, reistri á heliu-
bjargi). Og þegar fólk fer í Þjóð-
Ieikhúsið á útmánuðuln til þess að
sjá Fiðlarann á þakinu, þá er þess
líka að minnast, að hann á í hon-
um nokkur kílóvattdægur af sálar-
orku. Eða ættum við kannski held-
ur að segja lífgeislan?
Hvem er verið að tala um?
spyrja þeir, sem lesa Sumnudags-
blaðið. Hann heitir Egill Bjiarnason
og ól'st upp á Dalvik á stund milli
kórnum okkar heima, þegar ég
var sextán ára. Það var í Upsa-
kinkju — þangað áttu Dalvíkingar
kirkjusókin.
— Og hefuirðu kannski verið í
kórum síðan?
Það má heita, að ég hafi
sungið í kirkjum síðan óslitið. Og
kórar ýmsir aðrir: Ég var í Karla-
kór Reykjavíkur og kórum þeirra
dr. Viktors Urbanics og dr.
Róberts Abrahams. Eimu sinni var
ég í fjórum kórum samtímis. En
þá var enginn friðnæ, æfingar á
hverju kvöldi og stundum tvær.
Þetta var helzt til strangt, og ég
gekk alveg fram af mér og hætti
öllu nema kltikjusöngnum. Nú
læt ég mér aíveg nægja kirkju-
kórinn hans Guðmundar Matthías-
sonar. Annars hef ég aldrei l’ært
sinni lék hann Jeppa á Fjalli. Ég
hef séð Jeppa á Fjalli tvisvar hér
í Reykjavík. Ég veit ekki, hvort
ljómi bernskuminninganna villir
mér sý-n eða J'óhannes var slíkur
tötframaður sem mér finnst hann
hafi verið: Sá Jeppi, sem ég hef
séð hér, hefur ekki staðiat saman-
burðinn. Nú — hvað mig sjálfan
varðar: Ég burðaðist einu sinni við
að leika, þeigar ég var seytján ára,
síðan ekki söguna meir. Ég var
elskhuginn í leiknum, sem hét Upþ
til selja, og frammistaðan var víst
ekki á marga fiskana. Það var með
naumindum, að ég kunni að kyssa
og svo held ég helzt, að mér hafi
fallið allur ketffl í eld við athö%
ina frammi fyrir sæg af fólki. Leik
ur — það vissi maður ekki hvað
var.

T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ