Tíminn Sunnudagsblað - 23.03.1969, Blaðsíða 7

fœri að þýða söngleiki — þar kem
iuir Ika til tóniþefcking?
— Það þarf svona sína ögnina
af hvoru. Þessir söngleikir eru
sjaldnast þess ecSlis, að mikið faxi
fyrix sfcáldskapnum. En það þarf
dálitla músikþefckingu til þess að
leysa þýðinguna vel af höndum og
brageyra og svolitla hagmælsku.
Óg svo verður maður að vita,
hvernig unnið er í leikhúsum. Það
ex dálítið annað, hvað fex vel í
imunni á sviði eða sómir sér á síðu
1 bók. Leikmál verður að vera við
hæfi leiksviðsins.
— Er ekki seinleg vinna að
þýða söngleiki?
— Það er efckert áhlaupav§rkr
Maðux er bundinn þessum skoll-
ans litlu strikum og deplum, sem
heita nótur, og þæx hafa mismun-
andi gildi — sumar eru langax og
aðrar stuttar, og þetta eru áherzlu-
nótux og áherzlulausax nótur. Þær
eru áxi xáðríkar, nótumar, og sníða
tnanni satt að segja þöngan stakk.
Möguleikar kunna að vera iwarg-
ir, líkt og þegar sfcák er tefld, en
sfcerin eru lífca mörg, sem sneiða
verðuir hrjá Hérna þarf öflug orð,
þungt á metunum, og þama verð-
ux a'ð koma ósköp lítið og venju
legt orð. Einu sinni var ég að þýða
söngleik, sem hét Kysstu iriig, Kata.
Þar kom fyrir stutt setning, mig
minnir fimm orð, sem átti að end-
urtaka í einum sex vísum, sem
annars voru ólikar að efni. Allt
varð þetta að ríma, og allt vaxð
þetta að falla að nótunum. Ég var
búinn að hugsa um þetta lengi,
sat yfix þessu fram á nótt, þax til
konan sagði, að ég skyldi faxa að
sofa — ég leysti þrautina aldrei
þetta kvöldið. Og ég fór að sofa.
Morguininn eftir vax ég á lei'ð l
bæinn í strætisvagni, og þá sfcaut
því allt í einu upp, hvernig þessi
setning átti að vera. Ég er viss um,
að undirmeðvitund hefur vexið bú-
in að glíma við þetta alla nóttina.
í Betlistúdentinum og Sígauna-
baróndnum, sem ég þýddi hér á
árunum, eru dúettar og kvartett-
ar og sextett að auki í öðru verfc
inu. Við sextettinri þuxfti ég sé
semja sex texta, efnislega sam-
hljóða, en með ólíkum tafcti. Það
var hreinasta krossgáta.
•^- Þetta hiýtur að vera vel
borgað?
— Nei. Þetta er svo tímiafrekt,
atS ég fæ oft ekki tímafcaup verka-
manna í dagvinnu. Þó þyrfti ég í
rauninni oft lengri tíma en mér
er skammtaður — það eru yfir-
leitt svona þxír mánuðir til stefnu,
þegar ég fæ vexfcefnið í hendur.
— Hvernig hagar þú annars
störfum þínum, þegax þú ert að
þýða þessa söngleifci?
— Fyrst les ég vitasfcuid leifcxit
ið á frummálinu, og það tefcur auð
vitað sinn tíma. Ég er ekki sérlega
mikill máíamaðuir. Mér þykir got>
að fá verfcið á eintsvierju öðru máli,
því afl þa® léttir offt og auðveldax.
Síðan ^eii ég méx gxein fyxir per-
sónum, eíJli þeirra og eiginduim.
Næsta skrefið er að kynna sér lög-
in, og þau fæ ég oft bæði á plöt-
um og nótum. Þegar ég hef lært
þau að meira eða minna leyti, get
ég byxj'að að þýða. Gott þykix mér
þó að vita, hvernig skipta á hlut-
verkum, því að oriðin faxa ekki
éins í munni aHra. Töfcum til dæm-
is svo fxæga barýtonsöngvara,
Kxistinn -Hallsson og Guðmund
Jónsson, sem ég þekki báða vel.
Þeir eiru ólíkir menn, og ég hugsa
til þess, að öðrum léti betur að hafa
þetta svona, þótt það færi ef til
vill betur öðru vísi í munni hins.
— Svo vexður að halda blæ og
anda verksins?
— Já. Sjálfir söngvarnir í þýzku
ástaleikjiunum exu nú ósfcöp inni-
haldslausix — skáldskaparandinn
fl'ýgur nú ekfci hátt í þeim. Og
sumt er væmið í þeim. Fiðlarinn
á þafcinu éx af allt annarri gexð.
Þax er alt fjarskalega mannlegt,
hvorki skrum né íburðux — þetta
er svona eins og fátæfct sveitafólk.
Vísuxnar eiga að vera í samræmi
við það. En undir húsibóndavald
nótnannia veíða þær að beygja sig,
því að annaxs væru þær ekki dygg
ir þjónax.
/
Sabbatsbænln — atriði úr fyrsta þætti söngleiksins FiSlarinn á þakinu. Talið frá vtnstri: KiæSskerinn, Þórhallur Siguvðs-
son — stúdentinn, Jón Gunnarsson — mjólkurpósturlnn, Róbert Arnfinnsson — kona hans, GuSmunda Elíasdottir — dæt-
ur þeirra, Kristbjðrg Kjeld, Sigríður Þorvaldsdóttlr, Vala Kristjánsson, Margiét Arnljótsdórtir og H«!ga Bernhard.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
247
il