Tíminn Sunnudagsblað - 23.03.1969, Blaðsíða 15

Vogum í Mývatnssveit, er fyrr
hafði átt Jón Rustikusson, en síð-
ar Benjamín Þorgrímsson, er nú
var einnig dáinn.
Þrjú börn Guðrúnar fóru með
henni til veizlunnar, og var eitt
þeirra sex ára gömul telþa, sem
bar nafn langömmu sinmar, Snjó-
fríðar Pamfílsdóttur. Ekki er þess
getið, hver hin börnin voru, en
ekki er ólíklegt, að það hafi verið
drengir tveir, sem voru á svipuðu
reki og Snjófríður litla, en þó of-
urlítið eldri. Þeim veitti ekki af
dálítilli tiTbreytingu, Ketilsstaða-
börnunum, eftir föðurmissinn.
Veðráttan var sérlega mild þetta
haust, frostleysur oftast og kallað
stunguþítt á Norðurlandi þar til
fimm vikur af vetri. Nokkuð frysti
þó á Héraði um það leyti, er bnið-
kaupsveizlan var á Hjaltastað, eða
litlu áður. Hefur því sigið úr vötn-
um, ef þau hafa verið í vexti áður,
og færi var eins og bezt varð á
kosið.
Ekki segir af mannfagnaði á
Hjaltastað, en sennilega hefur
veizTugleðin staöið fram á nótt.
Séra Jón, faðir brúðgumans, var
söngmaður mikill og orti gátur og
rímur — hafði meðal annars ort
rímur af Valnytjaþjófi og fótaveik-
um munki, sem hann hefur verið
í færum að lýsa eftir fótsárin, er
hanm sjál'fur hlaut á Holtavörðu-
hei'ði í æsku. Glímumaður hafði
hamm einnig verið og skarst yfir-
leitt sjaldan úr leik, þar sem til
glííðskapair mátti stofna. Var hamm
þess vegna mamna bezt til þess
fallimm að hafa fomögm um margs
fconar skemmfcan, sem vilð hæfi var
í brúðkaupsveizlu.
Þó verður að ætla, að þorri
veizlugesta, þeir sem ekki áttu
þeim mun lengra heim til sín, hafi
horfið brott einhvern tíma nætur.
Em Guorún á Ketilsstöðum var
með ung börn með sér, og þess
vegna sjálfgert, að hún tæki sér
gistingu á presísetrinu, og slíkt
hi® sama gerði Pétur Bjarnasom,
sem átti yfir feriuvötn að fara
heim til sín að Fossvöllum.
Daginn eftir, 5. nóvember, héldu
þau af stað frá Hjaltastað fimm
saman, Guíírún og börn hennar
þrjú og Pétur, mágur hennar.
Höfðu þau meðferðis einn hést, og
ætlaði Pétur afð fylgja mágkonu
sinni heim í Ketilsstaði, rösklega
klukkustundargang í góðu færi.
Hver veit, nema þa<ð hafi jafn-
vel flögrað að honum, sem lifað
hafði eimMfi alla ævi, að rétta ekkj.
ummi betur hönd, þegar úti var vist
aíárið á Fossvöllum. Héldu þau
sem leið lá að Rauðholti, sem er
á ási þeim er ,verður austan lægð-
arinnar, sem Selfljót rennur um.
Ef til vill hefur Guðrún staldrað
þar eitthvað við hjá skyldfólki
sinu, þótt þess sé ekki getið.
Fra Rauðholti lágu götur snið-
nallt niður að Selfljóti að svonefndu
Græfnavaði, þar sem tíðast var far-
ið yfir það á þessum slóðum. Lík-
ur hníga þó að því, að þau Pétur
og Guðrún hafi haldið lengra upp
með því að austan og ætlað sér
yfir það mun ofar. Segir nú ekki
af ferðum þeirra fyrr en þau komu
þar að fljótinu, er þeim sýndist
haganlegt að fara yfir það. Reiddi
Guðrún eitt barnanma, en Pétur
viðhafði þá varúð að vaða með
hestinum, þótt ekki tæki vatnið
nema í kné. Kann hesturinn að
hafa verið ótraustur, og líklega
hefur hann verið flatjárnaður, en
skarii- sjálfsagt með löndum fram.
Tvö barnanna biðu á eystri bakk-
anum, og var Snjófríður litla ann-
að þeirra.
Þegar Guðrún var komin yfir
fljótið með barn það, sem hún
reiddi, sneri Pétur við til þess að
sækja hin börnin. En með því ao
honum leiddist þetta vazl í frost-
köldu vatninu, fór hann að s>kyggn
ast eftir því, hvort hvergi væri
mannheld ísspöng. Varð honum
gengitS að hyl einum, ekki ýkja-
langt í burtu, og sýndist honum
hamn svo lagður, að þar myndi
fært yfir. Tók hann Snjófríði litlu
við hönd sér og fetaði sig út á ís-
inn, en mun ekki hafa haft brodd-
staf, er gagn væri að, til þess að
kanna hann.
Fyrst virtista It ætla afó ganga
vel, þótt veik væri spöngin. Hann
var komin langleiðina yfir, er ís-
inn gaf sig skyndilega. í næstu
andrá seig Pétur niður í fljótið
með telpuna í örmum sér. Guðrún
var skammt undan, því að hún
hafði fylgzt með ferðum mágs
síns hinu megin fljótsins, og kall-
aði Pétur til hennar og sagði henni
að koma fram á skörina og seilast
til barnsins í vökinni. Guðrún
hljóp þegar til, ef til vill flaum-
ósa nokkuð andspænis háskanum,
og ætlaði að grípa telpuna, þar
sem hún hékk á Pétri við vakar-
barminn. Varð henni fótaskortur á
skörinni, sem kannski hefur verið
blaut orðin og sleip og sigiið und-
an þunganum, og steyptist hún við
það sjálf út í vökina. Dýpra mun
hafa verið en svo, að þau Pétur
botnuðu, og er skemmst af því að •
segja, að þau drukknuðu þarna
öll þrjú í augsýn barnanna
tveggja, sem á landi voru. Agn-
dofa af skelfingu sáu þau móður
sína, systur og frænda brjótast
upp í vökinni, seilast upp á vota
skörina, missa tökin og sökkva síð-
an í bláan hylinn — annað stand-
andi á eystri bakkanum, hitt á
hinum vestri.
Ekki verður fyllilega í það ráð-
ið af frásögnum, hvar þessi atburð-
ur gerðist, þótt svo segi í bréfum,
að hann hafi orðið í námunda við
Ketilsstaði, „þar rétt framan við
bæinn". • En til er örnefni, sem
vafalítið hefur orðið til eftir þetta
slys. Skammt frá landamerkjum
Rauðholts og Hreimsstaða, sem
eru austan Selfljóts, nálægt þeim
stað, er lýkur fljótsbugnum við
Ketilsstaði og áin tekur beina
stefnu í norður, heitir Manndráps-
hylur. Allt virðist hníga að því, að
hann hafi fengið þetta nafn eftir
drukknun Péturs Bjarnasonar og
mæðgnanna frá Ketilsstöðum,
enda var svo sagt um miðja nítj-
ándu öld, að gagnkunnugir menn
á Héraði vissu þess engin dæmi,
að Selfljót hefði fyrr orðið fólki
að aldurtila. Það hefði þá þó mátt
gruna, ef hylurinn hefði svo heit-
ið, áður en þetta slys varð.
Þess getur hvergi, svo kunnugt
sé, hvernig vitnaðist um slysið. En
vel má fólk heima á Ketilsstöðum
hafa séð ófarirnar eða heyrt neyð-
arópin. Hugsanlegt er líka, að
börnin, sem eftir lifðu, hafi hlaep-
ið til bæja, annað hvort eða bæði,
er allt var horfið í hylinn, og sagt
tíðindin. Hefði það, sem komið var
yfir fljótið, aðeins átt snertispöl
heim að KetiTsstöðum. En fljótt
mum hafa verið brugðið við að
leita likanna og engin vandkvæði
á að finna þau, er hylurinn var
kannaður. Þau lága þar í lygnunni j
með blaktandi hár, sem líktist \
skúfum af vatnagróðri. Þau voru ;
öll jörðuð að Hjaltastað fjórum '
dögum síðar.
Það hafði dregizt úr hömlu að
tjá sýslumanni héraðsins andlát
Áma á Ketilsstöðum og Gróu
vinnukonu. En nú höfðu þeir at-
burðir gerzt, að ekki .mátti leng-
ur láta undir höfuð leggjast að
senda mann með bréf á fund hans.
Kjartan Jónsson, hreppstjóri á
T í M I N N — SUNNfJDAGSBLAÐ
255