Tíminn Sunnudagsblað - 23.03.1969, Blaðsíða 6

um endanum, svo að loftið seig
niður þeim megin og rúmið fór
af staið með gamla manninn. Elías
flýtti sér upp til þess að bjarga
honum, en sagan sagði, að gamli
maðurinn hef ði ekki látið sér vetrða
6érlega bilt við þessa athurði. Það
gekk að minnsta kosti staflaust á
Dalvík, að hann befði sagt við Elías,
þegar hann fcom æðandi upp:
„Það verður dýrt að gera við þetta,
Elías".
— Ekki var æðran þar.
— Ég skal svo sem ekki ábyrgj-
ast, að sagan sé dagsönn í öllum
abriðum. En hitt er víst, að fólk
æðraðist ekki. Og þegar jarð-
skjálftarnir voru liðnir hjá, var
saman gömul tómairit, hefti fyrir
hefti, — það er ekki hægt leng-
ur. Hver sér nú orðið hefti úr
Klaustuirpóstinum eða Lærdóms-
listafélagsritunum?
—Hvaða bók hefur þú selt
merkasta?
— Ætli ég hefni ekki Guð-
brandsbiblíu. Ég fékk hana úr dán
arbúi hér í Reykjavík og seldi hana
á átta hundruð og fimmtíu krón-
ur. Okkur finnst þetta hlægilegt
verð nú, þegar við hugsum um
það. Hvíta hrafna eftir Þórberg
Þórðarson seldi ég á hálfa fjórðu
krónu. Fyrir það kemst maður
ekki lengur hverfa á mili í stræt-
isvagni.
Dalvík.
hafizt handa um að byggja á ný.
Landsmenn hlupu myndarlega
undir baggann með samskotum,
og allir gerðust smiðir, sem gátu
rekið nagla nokkurn veginn slysa-
laust. Húsin þutu upp, þegar leið
á sumarið-
— Svo hefur þú lengi verið
fombókasali?
— Já, síðan 1941, nema á fimm
ára bili. Við keyptum fornbóka-
verzlun Kristjáns Kristjánssonar 1
Hafnarstræti, við Árna Bjarnarson
á Akureyri, en skiptuin seinma
með okkur, þegar við vorum bún-
ír að stofna aðra búð á Akureyri.
Hana féfck Árni í sinn hlut. Þetta
var á þeim dögum, þegair gaman
var að vera fornböbasali. Þá buð-
ust góðar bækur, verulegt torgæti.
Nú er þetta allt orðið ifast í einka-
söfnum, og að ætla sér að tína
Ljósmynd: Páll Jónsson.
— Kristján Kristjánsson hefur
verið enn á lífi, þegar þú tókst
við verzluninni?
— Já, hann lifði lengi eftir það.
Hann var merkismaður, en ekki
allra leika—— vinum sínum mesta
tryggðatröll. Við urðum mátar,
og ég bauð gamla manninum oft
með mér á íþróttavöllinn á fcnatt-
spyrniuleiki, því að hann hafði ákaf
lega mikið yndi af íþróttum —
þekkti aEa helztu fcnattspyírnu-
mennina, alla stökkvara og hlaup-
ara, sem sköruðu framúr, og mund
aftrek þeirra — svo að ég tali nú
ekki ium metin. Það var ekfcert
lát á íþrótbaáhuganum, þó að hann
væri orðinn gamall, blessaður
karlinn.
— Þú hefur erft mairga gamla
viðskiptavini hans?
— Já, Iþeir héldu áfram að koma
til mín í Hafnarstrætinu. Margt
ágætir menn. En svo slœðist líka
til manns fólk, sem ekki er eins
þægilegt viðskiptis. Einu sinni
man ég eftir því, að til mín kom
frú — það var á stríðsárunum —
og vildi selja mér Péturshugvekjur
sem bæði var og er algeng bók
og verSlítil. Ég bauð henni þrjár
krónur, en hún brást hin versta
við og sagði, að ekki væri ofsóg-
um sagt af fcaupmennskunni forn-
bókasalanna, sem keyptu allt á
smánarverði, en seldu með okri.
Svo nefndi hún eitthveirt verð,
sem henni fannst sanngjamt, fár-
ánlega hátt. Ég sagði ekki orð,
brá méir inn fyrir og kom með
þrjú ientök af hugvekjunum. Ég
slengdi þeim á borðið fyrir fram-
an hania og sagði: „Þér gerið mér
mesta greiða, frú mín góð, ef þér
kaupið þessi eintök á eina og
fimmtíu". Þá fyrst slumaði í henni.
— Nei, mér er illa við prútt, og
ég sl'æ aldrei af bók, nema ég verði
þess áskynja, að ég hafi sett á
hana rangt verð eða frarn komi
einhver galli, sem ég vissi ekki
um,' þegar ég verðlagði hana.
— Nú er verið að leika Fiðlar-
ann á þakinu 1 Þjóðleikhúsinu.
Hann hefur þú þýtt og býsna
marga söngleiki aðra, sem sýndir
hafa verið í Þjóðleikhúsinu.
— Já, þeir eru orðnir tíu.
— Hvernig stóð á því, að þú
fórst að gefa þig a'ð þessu?
— Það átti talsverðan aðdrag-
anda. Við sungum gaman glúnta
hér á árunum, Jón Kjartamsson og
ég. Einar M. Jónsson hafði þýtt
nokkra glúnta, og við fórum að
syngja þessar þýðingar — vildum
heldur syngja' þetta á íslenzku.
En svo vantaði okkur fleiri glúnta
á íslenzfcu, og það vairð til þess, að
ég fór að þýða til viðbótar .Þessu
lauk svo, að ég þýddi þá alla. Svo
var það, að í Þjóðleikhúsinu átti
að sýna barnaleik eftir Óskar
Magnússon frá Tungunesi, og í
honum var talsvert af söngvum.
En sá ljóður þótti á, að lögin voru
þunglamaleg, og þjóðleikhússtjóri,
Guðlaugur Bósinfcrans, bað mig að
yrkja nýjar vísur undir lögum,
sem væru við hæfi barna.
Af þessu spratt svo, að Guðlaug-
ur leitaði oftar til mín, og ég fór
að þýða útlenda söngleiki, sem átti
að sýna. Nú síðast var það Fiðlar-
inn á þakinu.
— Það er sjálfsagt ekki á alLra
246
TÍMINN- SUNNUDACSBLAB