Tíminn Sunnudagsblað - 23.03.1969, Síða 6

um endanum, svo að loftið seig
niður þeim megin og rúmið fór
af stað með gamla manninn. Elías
flýtti sér upp til þess að bjarga
honum, en sagan sagði, að gamli
maðurinn hefði ekki látið sér verða
sérlega bilt við þessa atburði. Það
gekk að minnsta kosti staflaust á
Dalvík, að hann hefði sagt við Elías,
þegar hann kiom æðandi upp:
„Það verður dýrt að gera við þetta,
Elías“.
— Ekki var æðran þar.
— Ég skal svo sem ekki á’byrgj-
ast, að sagan sé dagsönn í öllum
atriðum. En hitt er vist, að fólk
æðraðist ekki. Og þegar jarð-
Skjálftarnir voru liðnir hjá, var
hafizt handa um að byggja á ný.
Landsmemn hlupu myndarlega
undir baggann með samskotum,
og allir gerðust smiðir, sem gátu
rekið nagla nokkurn veginn slysa-
laust. Húsin þutu upp, þegar leið
á sumarið-
— Svo hefur þú lengi verið
fornbókasali?
— Já, síðan 1941, nema á fimm
ára bili. Við keyptum fornbóka-
verzlun Kristjáns Kristjánssonar í
Hafnarstræti, við Árna Bjarnarson
á Akureyri, en skiptum seinna
með okkur, þegar við vorum bún-
ír að stofna aðra búð á Akureyri.
Hana fékk Árni í sinn hlut. Þetta
var á þeim dögum, þegar gaman
var að vera fornbókasali. Þá buð-
ust góðar bækur, verulegt torgæti.
Nú er þetta allt orðið fast í einka-
söfnum, og áð ætla sér að tína
saman gömul tímarit, hefti fyrir
hefti, — það er ekki hægt leng-
ur. Hver sér nú orðið hefti úr
Kiaustu'rpóstinum eða Lærdóms-
listafélagsritunum?
—Hvaða bók hefur þú selt
merkasta?
— Ætli ég nefni ekki Guð-
brandsbiblíu. Ég fékk hana úr dán
arbúi hér í Reykjavík og seldi hana
á átta hundruð og fimmtíu krón-
ur. Okkur finmst þetta hlægilegt
verð nú, þegar við hugsum um
það. Hvíta hrafna eftir Þórberg
Þórðarson seldi ég á hálfa fjórðu
krónu. Fyrir það kemst maður
ekki lengur hverfa á milli í stræt-
isvagni.
— Kristján Kristjánsson hefur
verið enn á lífi, þegar þú tókst
við verzluninni?
— Já, hann lifði lengi eftir það.
Hann var merkismaður, en ekki
allira leika-— vinum sínum mesta
tryggðatröll. Við urðum mátar,
og ég bauð gamla manninum oft
með mér á íþróttavöllinn á knatt-
spynnmleiki, því að hann hafði ákaf
lega mikið yndi af íþróttum —
þekkti alla helztu knattspymu-
mennina, alla stökkvara og hlaup-
ara, sem sköruðu framúr, og mund
afrek þeirra — svo aö ég tali nú
ekki ium metin. Það var ekkert
lát á íþróttaáhuganum, þó að hann
væri orðinn gamall, blessaður
karlinn.
— Þú hefur erft marga gamla
viðskiptavini hans?
— Já, þeir héldu áfram að koina
til mín í Hafnarstrætinu. Margt
ágætir menn. En svo slæðist líka
til manns fólk, sem ekki er eins
þægilegt viðskiptis. Einu sinni
man ég eftir því, að til mín kom
frú — það var á stríðsárunum —
og vildi selja mér Péturshugvekjur
sem bæði var og er algeng bók
og verð'lítil. Ég bauð henni þrjár
krónur, en hún brást hin versta
við og sagði, áð ekki væri ofsög-
um sagt af kaupmennskunni forn-
bókasalanna, sem keyptu allt á
smánarverði, en seldu með okri.
Svo nefndi hún eitthveirt verð,
sem henni fannst sanngjarnt, fár-
ánlega hátt. Ég sagði ekki orð,
brá mér inn fyrir og kom með
þrjú ientök af hugvekjunum. Ég
slengdi þeim á borðið fyrir fram-
an harna og sagði: „Þér gerið mér
mesta greiða, frú mín góð, ef þér
kaupið þessi eintök á eina og
fimmtíu“. Þá fyrst slumaði í henni.
— Nei, mér er illa við prútt, og
ég slæ aldrei af bók, nema ég verði
þess áskynja, að ég hafi sett á
hana rangt verð eða fram komi
einhver galli, sem ég vissi ekki
um,' þegar ég verðlagði hana.
— Nú er verið að leika Fiðlar-
ann á þakinu 1 Þjóðleikhúsinu.
Hann hefur þú þýtt og býsna
marga söngleiki aðra, sem sýndir
hafa verið í Þjóðleikhúsinu.
— Já, þeir eru orðnir tíu.
— Hvernig stóð á því, að. þú
fórst að gefa þig að þessu?
— Það átti talsverðan aðdrag-
anda. Við sungum gaman glúnta
hér á árunum, Jón Kjartansson og
ég. Einar M. Jónsson hafði þýtt
nokkra glúnta, og við fórum að
syngja þessar þýðingar — vildum
heldur syngja þetta á íslenzku.
En svo vantaði okkur fleiri glúnta
á íslenzku, og það varð til þess, að
ég fór að þýða til viðbótar .Þessu
lauk svo, að ég þýddi þá alla. Svo
var þáð, að í Þjóðleikhúsinu átti
að sýna barnaleik eftir Óskar
Magnússon frá Tungunesi, og í
honum var talsvert af söngvum.
En sá ljóður þótti á, að lögin voru
þunglamaleg, og þjóðleikhússtjóri,
Guðlaugur Rósinkrans, bað mig að
yrkja nýjar vísur undir lögum,
sem væru við hæfi barna.
Af þessu spratt svo, að Guðlaug-
ur leitaði oftar til mín, og ég fór
að þýða útlenda söngleiki, sem átti
að sýna. Nú síðast var það Fiðlar-
inn á þakinu.
— Það er sjálfsagt ekki á allra
Dalvík. Ljósmynd: Páli Jónsson.
246
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ