Tíminn Sunnudagsblað - 23.03.1969, Blaðsíða 2

f
réf til Bjargar
íslendingar skulda útlending-
um i kring um þrettán miil-
jarða króna. Það eru svona ríf-
lega þrjú humdruið þúsund á
hvert fimm manina heimili. Af
hverjum sex eða sjö krónum,
sem okkur áskotnast, verður að
taka eina til þess að borga með
vexti af útlendum skuidum.
Þetta etr þó ekki mema smá-
munir og barnaleikur. Það
þjóðráð er þekkt að taka við-
bótarlán til þess að borga vext-
ina, og þá finmur engimm fyrir
þessu. Höfuðmálið er, hvort
tekst að stofna mæturklúbba í
Reykjavík. Á því veltur öll okk-
ar gæfa — bagur okkar, álit,
lífsá'nægija, sómi og velfeirð
tímanleg og eilíf. Að vera eða
vera ekki — það er lóðið.
Enginn nennir að hafa orð á
þvi við aðra, hvort þeinn sýnist
skuldiirnar ískyggilegar. Menn-
ingairstofnanir rikisins láta ekki
hringja austur og norður til
þess að minnast á slíkan hé-
góma, og þær senda ekki held-
ur fólk út um borg og bý til
þess að spyrja um annað eins
skítti. Ríkisútvarpið gerir menn
út af örkimni til þess að leita
þá uppi, er leggja viija orð í
belg um það, sem verulega
varðar Mf og hamingju þjóðar-
inmar, stórmálið samma: Nætur-
klúbbana. Annað hæfir ekki
reisn þvílíkrar menningarstofn-
umar.
Og sjá: Framtakssamir og
fórnfúsir menn, sem fumdu
hvar skórimn kreppti að og
vildu eitthvað gera fyrir höfuð-
stað lamdsinis og blessaða þjóð-
ina sína alla, höfðu stofnað
fjóra næturklúbba með gáfuleg-
um nöfnum. Sumir sýndu
meira að segja þá nærgætni að
velja næturkliúbbunum sta® í
hverfi, þar sem fólk er lang-
vant við nætursollinm — aö
minmsta kosti búið að taka
skírn hina skemmri. Og húsin
fallin í verði hvort eð er. Það
var aldeilis óumflýjanlegt að
koma þessum klubbum upp,
því að í bænum er heilmikið af
fólki, sem ekki er „búið að fá
nóg" fyrr en klukkan fjögur á
morgnana. En þegar klukkan
slær þessi fjögur högg — ein-
mitt þá er þorri fólks „búinn
að fá nóg", að beztu manna yf-
irsýn.
Þar að auki er svo annað, sem
er alkunna: Menn eru þeim mun
sólgnairi í áfengi, sem þekn veit-
ist örðugra að ná í það, en eru
að því skapi hófsamir, ef það
er rétt þeim upp í hendur, hve-
mær sólarhringsins sem er. (Ó-
skiljanleg er sú fastheldni, að
roenn s'kuli vera að læsa hús-
um sínum um nætur, svo að
við nefnum ekki búðir og
banka, því að þjófarnir stela
autðvitað þeim mun meira sem
það er fyrirhafnarsamara.
Bömnin vekja þeim freisting-
ar, aumingja mönnum, og þeir
hirtu ekki lengur um hnupl og
stuldi, ef alit stæði opið). Af
þessiumr sökum ætti eiginlega að
telja næturklúbbama bindindis-
skóla og afvötnunarstofnanir.
En nú hefur lömgum loðað
vitð Adam, að stutt hefur viljað
verða í Paradísarvist hams. Þeg-
ar mæturklúbbarnir voru í lí'k-
imgum talað rétt farmir að
gamga með stokk, kom lögregl-
an og sagði þetta ailt ólöglegt
Það fengu ekki aðrir að leita
sér niauðsymlegrar fulinægju en
þeir, sem urðu á undan henmi
að komast imm. Öðruim var varm-
að imngöngu, og nú eru um-
hyggjusamair mæður í bænum
að vonum áhyggjufullar, ef syn-
ir þeirra, sem komnir voru á
kfljúbbspenanm, eigi ekki framar
aið komast að þessu mjúka móð
urbrjósti.
Nú þegar menningarframtak
næturklúbbaforkólfainna er
komið í þessa sjálfheldu, dett-
ur mér í hug, hvort ekki mætti
bregða á annað ráð. Nætur-
klúbbarnir eru ekki nema litl-
ar kompur, og fjórar þess kon
ar borur geta engan veginn nægt
höfuðstað. Meira ris væri á því
a'ð stofna Áfemgiseyju Reykja-
víkur, og hægt um vik, þegar
Viðey og Engey, fornfrægir
staðir, eru hér rétt við bæjar
dyrnar. Þar rúmuðust allir, sem
ekki væru „bú-nir að fá nóg"
fyrr en klukkan fjögur, og
mættu enda halda áfram til
klukkan sex, átta eða tíu, ef
þeir fengu ekki nóg" fyrr.
Eyjasund eru náttúrlega til
trafala, en þá má hafa skip í
förum, ef ekki þyrlur frá
verndurunum, sem varla yrðu
svo stiröbusalegir að leggja
ekki þvílíku málefni lið. Frels-
ið þar úti, viðs fjarri lögregl-
umni, sem auðvitað mætti ekki
reka þar nef milli stafs og hurð-
ar, bætti það upp litið ómak.
Ráðumautur minm í þjóð-
mennimgarmálum hélt að vísu,
að áfemgiseyjairmar þyrftu að
vera tvær. Hann taldi, að Tumi
rakairi og Tumi lakari kynnu
því illa að vera saman í bland.
Með öðrum orðum: Fína fólkið
þyrfti áfengiseyju út af fyrir
sig og óæðra drykkjufólk aðra.
En það held ég sé misskilning-
ur. Því er sem sé svo farið, að
í myrkri eru allir kettir gráir,
og svona staður á akkúrat að
vera til þess, að fína fólkið geti
að ósekju hætt að vera fínt nótt
og mótt._ Þa<ð er einmitt lífsfyll-
ingim. Öllum er það léttir að
vera þeir sjálfir við og við.
Ég vona svo, að þessi hégómi,
sem við skuldum í útliamdinu,
leiði ekki athyglima frá þvi hvað
við getum gert fyrir menming-
una og lífshamingjuna. J.H.
2^
T f Jl I N N — SUNNUDAGSBLAÐ