Tíminn Sunnudagsblað - 23.03.1969, Blaðsíða 17

Fritiof Niísson Piraten:
Göfug bráð
SAGA AF ENSKUM ADALSMANNI
Gestur minn hafði alls staðar
vakið eftirtekt, og allir vottuðu
honum virðingu. Göfgin, sem
hvíl'di yfir bognu nefinu, er fyrir
Iiöngu hafði te-kið á sig blárauðan
lit, augnaumbúnaðurinn, sem var
Mkt og sniðinn fyrir einglyrni
tians, limaburðurinn, sem hafði á
eér yfirskin kæruleysis, þótt ör-
yggi væri í hverri hreyfingu, þrek
hans við drykkju og óhagganlegt
áhyggjuleysi, hvað sem að höndum
bar, iaifnvel sá vani hans að ganga
enöggilega burt og láta aðra borga
fyrir sig: Allt vitnaði þetta um
rniMa ættgöfgi og háa þjóðfélags-
stöðu. Honum kom efcki tiT hugar,
frekar en Viktoríu heitinni drottn-
ingu, að líta um öxl áður en hann
settist og hyggja að því, hvort stóll
var fyrir atftan hann. Sitjandi
drottningarinna-r hafnaði ætíð á
stól, og svo var einnig að jafnaði,
þegar lávarðurinn átti í hlut —
oftast, en þó ekki ævinlega. Einu
sinni hlammaöi hann sér með óg-
urlegu brauki og braimli á gólfið
í matsalnum, og í fallinu dró hann
með sér borðdúkinn og talsvert af
smádiskum, sem á honum voru.
Wateregg gat misst líkamlegt jafn-
vægi, en hvorki haggaðist einglyrni
hans né upphafin hugarró. Hann
brölti á fætur, ekki ólíkur því
anatarborði, er gæti borið sig um,
og hélt áfram að matast eins og
©kkert hefði í skorizt. Það var sjón
að s)á hann háma í sig af sömu
ro og endranær, þótt humarkló
héngi á annarri öxlinni og salat
eæti hér og þar á tvídfötum hans.
Hann gat ekki blandað geði við
aðra en mig, og þrátt fyrir veiðar,
ót og dryKkju, varð ég stundum að
bregða mér í lögmannsskrifstof-
una. Þá setti ég venjulega undir
hann bíl og lét aka með hann um
nágrennið. Þes^s var sfkammt að
bíða, að bílstjórárnir kepptust um
hylli hans. Einn daginn gat ég þó
ekki komið í veg fyrir, að hann
SÍÐARI HLUTI
færi með mér í skrifstofuna. Hann
rýndi á spjaldið við hurðina og lét
þess getið, að nafnið á því minnti
sig á nafn mitt.
— Það er lika mitt nafn, sagði
ég, sannleikanum samkvæmt, og
þetta er lögfræðiskrifstofa. Skrif-
stofa yngri bróður míns. Það er
gamall siður hér á landi, að yngri
bróðir læri lögfræði, og svo látum
við hann annast fjárreiður ættar-
innar.' Á einhverju verður hann
Mka að lifa.
— Er það ekki glannalegt að fá
honum í hendur peningaraðin?
spurði hann. Heima í Englandi ger
um við þá að prestum, og því fylg-
ir ekki nein áhætta.
Ég held, að lávarðinum hafi
eitt andartak orðið hugsað um af-
drif ódauðlegrar sálar sinnar, því
að hann velti vongum og bætti svo
við:
— Og þó má fjandinn vita,
hvort er betra.
Wateregg Mvarður gerði mér
þann sóma að dveljast hjá mér
átta daga eftir að veiðitíminn var
úti. Það bar, upp á laugardaginn
13. október. Við morgunverðar-
borðið á sunnudaginn sá hann ung
frú Ró»siníjoll í fyrsta skipti. Hún
gekk í salinn í fylgd með þjón-
ustustúlku.
Hún var af aðalsætt, roskin pip-
arjómfrú með svellandi brjóst, níð-
reyrt mitti og hverfulan roða í
kinnum, ímyndunarveik og óðfús
að giftast. Kunnugt var, að hún
fébk ofuiiítið tilag úr- gömlum
klaustursjóði og einhverja ábót frá
samtökum aðalsmanna. Þó hafði
hún lítið fyrir sig að Jeggja, flækt-
ist ár eftir ár milli dvalarheimila
og mötuneyta og ódýrra hressing-
arhæla og settist við og við upp
hjá skyldmennum, sem urðu nauð-
ug viljug að sk'jóta yfir hana skjóls
hési. Hún var í hópi þeirra, sem
iðulega höfðust við í Vatnslæfcn-
ingastöð Trönuáss.
Þetta var sýnilega einn af við-
hafnardögum hennar. Við sáum,
að þernan gaf henni lyí — íula
matskeið úr stórri, brúnni fK)«ik«
og aðra úr viðlika stórri glærri
flosku. Ég heilsaði ungfrú Rósín-
fjoll þvert yfir salinn, og hún end-
urgalt mér kveðjuna með daufu
brosi.
— Hver er þetta? spurði lávarð-
urinn.
— Uss', hvíslaði ég. Þetta er
frænka mín, sem ég erfi. Soffía
frænka.
— Er hún veik?
— Því miður ekki, svaraði ég.
ÍMlu heMur svolítið þyrst.
Wateregg virtist furða sig dálít-
ið á því.
— Svona snemma dags?
— Það er ekki mínútu oí
snemmt, þegar Soffía frænka er
annars vegar. Þér sjáið flöskurnar
á borðinu hjá henni. Það er viskí
í dökku flöskunni, en gin í hinni.
Það vekur minni ef tirtekt, ef þetta
eru meðöl og dropinn meðtekinn
með skeið. Ég reyni ekki að varna
þvi, að hún slökkvi þorstann, sið-
ur en svo. Ég borga þernunni
kaup, og hún hlýðir fyrirmælum
mínum. Þér getið treyst því, að
hún fær lyfið vel útilátið. En það er
seigt í henni. Sfiindum flögrar það
að mér að hún verði langlifari en
ég, og þá getur það komið fyrir,
að ég bragði ekki annað en súr-
mjólk og bökuð kornflök dögum
saman.
— I see, sagði lavarðurinn og
brosti við. Hún er rík, hún frænka
yðar, getur manni dottið í hug.
— Tja — rík og rík ekki. Sum-
um finnst hún kannski rík, jafn-
vel stórauðug. Sjálfum finnst mér,
að hún sé þokkalega sjálfbjarga.
Tólf mijljónir króna. Alls ekki
minna-
— Hvað er það í pundum?
— Sjö hundruð þúsund. Eða
eitthvað þar um bil.
—Sjö hundruð þúsund, endur-
tók hann. Ekki neinn auður, það
játa ég, en þó rétt lagleg íúlga,
ef hún er fengin manni í einu lagi.
Nóg til þess að tryggja hag þess,
sem nokkuð á fyrir, ef ég má segja
svo. Vattækkiströnus for ever.
Hann lyfti brennivinsstaupi
sínu og við skáluðum. En hann átti
bágt með að slíta sig frá umræðu-
efninu, og nú spurði hann mig,
hivort erfðaskattur væri ósann-
gjarn í Svíþjóð.
— Hann er hræðiiegur., sagði
ég. Ætli ég verði ekki að snara út
tveim milljónmn, þegar Sorfíja
frænka deyr. Ef mér verður þá aU
TÍMINN- SUNNUDAGSBLA0
X
257