Íslendingaþættir Tímans - 13.02.1970, Page 14

r
Jafníramt vit5 ferðalög milli jands
og Eyja, þar sem flestar lífsnauð-
synjar voru fluttar þá leiðina, til
niærliggjandi sveita.
Ég trúi, að með Einari sé failinn
síðasti sandaformaður Eyjafjaila.
IÞótt lítið væri nú orðið byggt á
bjargræði frá sjónum, þá var það
þó Einar, sem síðastur mun hafa
hrundið þar báti á flot til afla-
fanga.
Þrátt fyrir sjóblóð í æðum, þá
íkallaði vorið alltaf á Einar heim
til átthaganna. Hann kom alitaf
með gleði og yndi heim til okkar.
Aldrei hef ég þekkt skapbeiri og
glaðværari mann en hann var ung-
ur og hélt því enda alla tíð, nema
þá á stærstu örlagastundum. Hann
átti ríka líknarlund og þrá til að
tojarga þeim, sem hjálpar þörfnuð
ust.
Ég held að það hafi lengi brugð-
ið skugga á hug hans, að hann
var háseti á Tryggva gamla, sem
fyrstur kom á staðinn, þar sem
Jón forseti strandaði og hann var
ásamt nokkrum fleiri kominn í
tojörgunarbát, hugðust þeir freista
þess að ná til drukknandi og nauð-
iíðandi manna, sem týndust í sjó-
inn fyrir augum I' úrra. En þesaum
fullhugum var skipað að hætta við
áform sitt, þar sem sýnt þótti, að
það yrði aðeins til þess að auka
við hörmungarnar og manntjónið.
(Þetta var sú eina vertíð, sem Ein-
ar dvaldi fjarri Vestmannaeyjum).
Einar var góður sonur og mikill
gæfumaður að mínu viti. Hann átti
sér samhenta og elskuríka konu.
Eyja var hún að jafnaði kölluð,
en hennar fulla nafn var Eyjólf-
ína Guðrún Sveinsdóttir frá Feðg-
um í Meðallandi. Þau eignuðust 6
efnileg börn, 4 drengi og 2 dætur.
5 þeirra eru gift, eða öll nema
! einn sonur, sem dvaldi heima með
í föður sínum. Einar var bæði góð-
í lyndur og góðgjarn, enda voru
i tengdaböTn hans rétt eins og hans
| eigin börn, góð og eftirlát í öllu,
I er þau máttu honum veita, það
| sama mátti segja um hann.
i Hann átti orðið 11 toarnaböm og
i höfðu þau, er til vits voru komin,
| miklar mætur á afa sínum.
í í raun og veru hafa börn Einars
I aldrei að fullu horfið að heiman,
r þar voru alltaf ræturnar og ljúft
I þg iétt að hverfa heim, hvað sem
í við lá.
i Einar hafði gert örreytiskotið,
i sem patobi tók miður nítt um alda-
mót að öndvegisjörð. Pabbi hafði
gert það, sem í hans valdi stóð,
en hvað mátti mannshöndin áhalda
lítil, móts við tækni og vélvæðingu
síðustu áratuga? Til þess að sjá
óðalinu vel borgið, kvaddi Einar
og Eyjólfína sína yngri dóttur Guð-
rúnu og mann hemnar, Jóhannes
Árnason aftur heim til sín,
með þrjú indæl börn. Guð-
rún hafði raunar verið öll sumur
lífsins heima í Moldnúpi og þar
var Eyja Þóra elzta barn hennar
fætt. Hún bar mafn afa síns og
ömmu. Þóra var dregið af síðara
nafni Einars, Sigurþór.
Þessi unga stúlka, sem nú er
14 ára, var mikill ástvinur afa
síns. Þau máttu vart hvort af öðru
sjá. Þeim var báðum hesta-
mennska í blóð borin og nutu þau
mikils yndis er þau riðu saman um
hérað á gæðingum sínum.
Þetta allt var mikill raunaléttir
fyrir Eimar, þegar hann aUtof
fljótt og óvörum missti sína ágætu
konu og þótt hann virtist aftur
hafa tekið gleði sína að nokkru á
þeim rúmlega tveimur árum, sem
liðu milli dauða þeirra, því svo
skammt lét dauðinn milli. stórra
högga á heimilinu, þá held ég
samt að honum hafi líkt og Bólu-
Hjálmari blætt sár í hjarta, sem
nú er að fullu gróið í gleðinni
himnesku.
Menn og málleysingjar mega
sakna Einars, því að hamn gat ekki
vitað neinn smælingja hrakinn í
nánd við sig. Jafnvel mýsnar gátu
leitað til hans um liðveizlu í bjarg-
arleysi sínu og smæð.
Hrafninn, sem alltaf verpti í
Iandareigninni var aldavinur hans.
Hann vappaði innan um féð og
virtist gæta þess og gladdist meira
að segja yfir fundnum sauð. Þann
ig er það eins og Biblían segir, að á
guðs heilaga fjalU muni ekkert
hvað öðru skaða gera. Það sést að
ef jafnvel meindýrum er sýnd
miskunn og þjáning þeirra fyrir
Hfsbaráttunni er Hnuð, þá verða
þau ekki lengur tH meins. — Það
sannaðist á Einari, að miUi manns
og hests og hunds hangir leyni-
þráður. AUir hans rakkar voru
honum frábærlega tryggir og vildu
allt fyrir hann á sig leggja. Eims
átti þann víst oftast mjög góðan
hest. Vinur hams var honum Ijúf-
astur. IBlakkur sem var fljótur og
fótviss gæðingur, bar hann að síð-
ustu í dauðann.
Á síðari árum lét Einar félags-
mál sveitarinnar nofckuð til sín
taka. Hann var í hreppsnefnd og
gangnaforingi var hann um mörg
ár. Hann hafði farið á hverju
hau^ti í göngur frá Því hann var
14 ára og oft margar ferðir á
hausti. Ég held að það muni hafa
verið ein hans bezta skemmtan að
mega rabba frjáls og óþvingaður
við sína góðu vini og félaga í
tærri og ósnortinni fjallaauðninni,
því hann var lítt gefinn fyrir hé-
góma-rall og hvers konar sýndar-
mennsku og flottræfilsháttur var
honum megn andstyggð. Það Hðu
aðeins 3 dagar, frá því hann kom
heim frá sinni hinztu fjallgöngu til
banastundar.
Hann hafði umsjórn með lestrar-
félagi Ásólfsskálasóknar. Hefur
það verið honum mjög þekkur
starfi, því hann var mjög bók-
hneigður og komst yfir að lesa
ótrúlega margar bækur, því að
hann var aUa tíma mjög svefn-
léttur. — Nokkur síðustu árin var
hann sóknarnefmdarformaður Ás-
ólfsskálakirkju. Er mér óhætt að
fuUyrða að þar átti kirkjan sér
trúan fjárhaldsmann. Ég hafði
aldrei orðið vör við ágengni I fari
Einars bróður míns í öllu hans
lífi. Hann var svo ósínkur og ör-
látur, að ég sem í eðli mínu var
mizk og smásálarleg, öfundaði
hann oft af lundarfari sínu.
En ég gat stundum ekki annað
en brosað með sjálfri mér, hvað
hann gat verið ýtinn og laginn að
nálgast fjármuni hamda kirkjunni,
jafnvel úr ólíklegustu stöðum.
Okkur fannst öllum að Einar
hyrfi allt of fljótt af vettvangi
dagsins. Hann var ennþá svo full-
ur af lífsorku og áhuga. Það er
svo hljótt og tómlegt eftir hann.
En það er drottinn sem eimn
ræður hvenœr hann kveður sína
hermenn heim af lífsins orrustu-
velli. Þar kemur sá til, sem hvorki
þarf að kveðja þing eða þjóðskör-
unga til ráðs við sig.
En þótt við ástvinir hans, sem
enn stöndum eftir á ströndinni hér
megin, þættumst ekki mega missa
hann strax, þá hefði hann verið
íús að segja með skáldinu:
Ég hugrór dey og dómi kvíði
ég ekki,
því dómarann minn bezta vin
ég þekki,
Hans treysti ég tryggð.
Blessuð sé minning trausts og
heiðvirðs drengs!
Anna.
14
fSLENDINGAÞÆTTIR