Íslendingaþættir Tímans - 27.06.1970, Qupperneq 18

MINNING
Guðrún M. Alberfsdóttir
Fædd 4.12.1902.
Dáin 29.4. 1970.
Eins og að venju, þegar dauð-
inn ber óvænt að dyrum, eru
mannanna börn óviðbúin, þótt það
sé hið eina vissa, sem bíður þeirra.
Svo var einnig, er andlát Guðrún-
ar Margrétar Albertsdóttur bar
að.
Hennar innilegu gestrisni hafði
ég notið aðeins tveim dögum áður
og varð þá eigi annað séð, ©n hún
væri heil heilsu. Hún varð hýr á
svip, er hún var að segja mér frá
nýafstaðinni heimsókn dóttur og
hennar fjölskyldu, því þá sá hún
yngsta barnabarnið, aðeins á fyrstu
mánuðunum. — Það var hennar
yndi, eins og allra góðra foreldra,
að búa í haginn og hlúa að börn-
um sinum og barnabörnum, sem
orðin voru níu. Guðrún var Austur-
Húnvetningur, en fluttist hingað
til Suðurlands. Hún giftist góðum
dreng, Valdimar Sigurjónssyni í
Hreiðri í Holtum, sem þá hafði haf-
ið búskap á föðurleifð sinni. Verka
hringur hennar varð sem annarra
húsmæðra í sveit, sem sé: ein-
yrkjabúskapur og önn fyrir börn-
um og búi. Tvímælalaust hefur
hún gengið að hverju verki heils
hugar og með dugnaði.
Börnin urðu fimm og fengu þau
menntun hvert á sínu sviði. Ann-
ar sonurinn nam veðurfræði og
dæturnar nutu húsmæðrafræðslu.
Öll eru þau manndómsfólk og
skipa vel sinn sess. Þau eru: Sig-
urjón, bóndi á Glitstöðum í Norð-
urárdal, Albert, veðurfræðingur,
búsettur í Hafnarfirði, Laufey, hús-
freyja í Hveragerði, Valgerður hús-
freyja á Egilsstöðum á Völlum og
Jóna húsfreyja í Raftholti í Holt-
um.
Þau hjónin, Guðrún og Valdimar
brugðu búi er börnin voru upp-
komin og á förum að heiman. Ætla
ég, að það hafi þeim hvorugu ver-
ið sársaukalaust, en þau voru bæði
farin að lýjast og munu ekki hafa
treyst sér til að halda í horfinu.
Keyptu þau lítið hús í Hafnarfirði
og þar höfðu þau búið snoturlega
um sig. Nö var ötlit fyrir, að Guð
rún gæti sinnt sínum hugðarefn-
um, en þau voru margvísleg. Má
þar til nefna handavinnu margs
konar og lestur góðra bóka. —
Þetta er sá munaður, sem margar
sveitakonur hafa þráð, en hafa
ekki getað veitt sér nema af skorn-
um skammti. Ekki fyrr en börnin
eru farin að eiga með sig sjálf og
sveitabúskapurinn hefur verið lagð
ur á hilluna. Á heimili Guðrúnar
var gott að koma, enda komu þar
margir. — Það stafaði ætíð hlýju
ög þeim þokka á móti gestinum,
sem einun^is góðar konur megna
að setja þar á.
Stofublómin sýndu elju hennar
og nærfærni, sem hún taldi sig þó
ekkert þurfa fyrir að hafa. En Guð-
rún var sprottin ör þeim jarðvegi,
þar sem listfengar og hagar hend-
ur voru að verki, ásamt óvenju-
legri löngun til að prýða umhverfi
sitt. Á ég þar við móður Guðrön-
ar, sem eftir ritgerð frö Húldu
Stefánsdóttur að dæma í „Heima
er bezt,[, hefur skarað frarn ör
sinni samtíð á þessu sviði, þrátt
fyrir erfiðar ytri aðstæður.
Með þessum fátæklegu línum
kveð ég Guðrúnu Margréti Al-
bertsdóttur og bið henni farar-
heilla. Það eru ekki einungis eig-
inmaður hennar og afkomendur,
sem eiga um sárt að binda við hið
sviplega fráfall hennar, heldur
einnig venzlafólk hennar og vinir.
Ágösta Einarsdóttir.
Við andlátsfregn Guðrúnar Mar-
grétar Albertsdóttur.
Hugar líf að lífi,
leitar sál að frið.
Von gegn harm þó hlffi,
hikar trúin við.
Hvert ber sterkur straumur
stráið, sem nú hvarf?
Hvar ræðst dagsins draumur?
Dvínar fórn og starf?
Ómar endurminning,
eitthvert heimtar svar.
Lífsins Ijúfa kynning
lýsti brautirnar.
Skal þá dökkvann dökkva
draga fyrir sól?
Skal í næturnökkva
nístast von sem kól.
Allra helgust hilling
hefur gefið svar.
Vona fegurst fylling
friðar sálirnar.
Ofar öllum harmi
ylrík kærleikssól,
bægir sorg frá barmi,
býður öllum skjól.
„Lífs um Ijósar hallir
liggur brautin þín.
Kom þú, allir, allir,
innar nær til mín.
Vitið, með í verki
verður höndin sterk.
Undir mínu merki
mun hvert göfugt verk.
Veraldar á vegi
virðið dauðann hlið.
Leynd mót ljósum degi
liggja ókunn svið.
Fórn og starf mun standa,
styrkur kærleiksvís
í bygging huldra handa
helgri Paradís11.
Einn úr hópnum.
18
ISLENDINGAÞÆTTIR