Íslendingaþættir Tímans - 26.08.1970, Qupperneq 5

„Sorgin igleymir engum“, segir
Tómas skáld í þjóðvísu sinni, og
það leið ekki á löngu að mikill
harmleikur gerðist í l'ífi þeirra
hjóna, þvi skyndilega var höggvið
stórt skarð í barnahópinn. Með
stuttu millibili missa þau sex af
börnum sínum. Fyrst Unni, gifta
konu, 1937, síðan Anton, íþrótta-
kennara, einnig kvæntan, sem
fórst með vélskipinu Hilmi í
kennsluferð vestur á land. Hann
lét eftir ;sig son, Markús Örn, ný-
kjörinn borgarfulltrúa. Ekki liðu
nerna nokkrir mánuðir þar til Ægir
heimtaði ný sonangjöld af þeim
Birni og Önnu. Tveir synir þeirra,
Björgvin stýrimaður og Guðjón
bróðir hans aðeins 18, ára farast
báðir með togaranum Max Pemper
ton i lok stríðsins 1944, að lokum
misstu þau næst elztu dóttur sína,
Sigurbjörgu, gifta konu og móður,
árið 1946.
Þrátt fyrir ailt þetta mikla mót-
læti stóðu þau Björn og Anna eins
og klettar úr hafinu og létu ekki
holskeflur sorgarinnar bera sig af
leið.
Bjarni Benediktsson og Sigríð-
ur Björnsdóttir voru gefin saman
i hjónaband 18. desember 1943.
Engum sem til þekkti gat dulizt
það að hjónaband þeirra var far-
sælt og hamingjusamt allt til ævi-
loka, þótt líf þeirra væri ekki alltaf
dans á rósum.
Bjönn í Ánanaustum, faðir Sig-
ríðar, sem þá var reyndar fluttur 1
hús sem hann byggði á Sólvalla-
götu. dó 9. ágúst 1946.
Bjarni Benediktsson reyndist
þeim Birni og Önnu strax frá upp
hafi ástrrkur tengdasonur og lét
sér mjög annt um Önnu, tengda-
móður sína ,eftir að hún varð
ekkja.
Ég minnist Sigríðar, sem ungr-
ar, tápmikillar og glæsilegrar
stúlku, sem var vinsæl í sínum
vinahóp. Eftir að hún giftist
Bjarna Benediktssyni varð hún
vegna starfa hans að sinna ýms-
um opinberum störfum, sem kröfð
ust skilnings og háttvísi og ber
öUum saman um að hún hafi leyst
þau störf af hendi með miklum
sóma.
Áður en lengra er haldið vil ég
ekki brjóta þá íslenzku hefð að
geta að nokkru þeirra ættstofna
er að Sigríði stóðu.
Föðurafi Sigríðar, Jón Björns
son, útvegsbóndi í Ánanaustum
íluttist norðan úr Skagafirði tll
Reykjavík”r. m hafði nokkra við-
dvöl í Borgarfirði og kynntist þar
Hildi Jónsdóttur, er síðar varð
kona hans. Hildur var dóttir Jóns
Böðvarssonar í Fljótstungu í Hvít-
ársíðu og konu hans, Margrétar
Þorláksdóttur. Bróðir Hildar var
Einar Jónsson, föðurafi Stefáns
Jónssonar, hins vinsæla unglinga-
bókahöfundar. — Margrét missti
mann sinn, Jón Böðvarsson árið
1838, en hélt áfram búskap i Fljóts
tungu, giftist tveimur árurn síðar
Böðvari Jónssyni, ættuðum úr
Norðurárdal og átti með honum
tvo sonu, Guðmund, sem dó
ókvæntur og barnlaus og Helga,
föður Guðjóns í Laxnesi í Mosfells
sveit.
Móðurætt Sigríðar var öll úr
Árnessýslu. Páll afi hennar var son
ur Stefáns Þorlákssonar hrepp-
stjóra í Neðradal í Biskupstung-
um. Hann lézt á bezta aldri, aðeins
35 ára gamall. Auðbjörg, kona
hans, stóð þá ein uppi með fjórar
ungar dætur. Þrjár þeirra voru
teknar í fóstur af föðurbræðrum
sínum í Biskupstungum og Hvassa
hrauni á Vatnsleysuströnd. Anna
móðir Sigríðar, var yngst þeirra
systra og ólst hún upp hjá móður
sinni, sem fluttist að Auðsholti 1
Biskupstungum.
Börn þeirra Björns og Önnu,
sem eftir lifa, eru: Ásta, gift Hirti
Hjartarsyni, Jón kvæntur Jennýju
Guðlaugsdóttur, Hildur, ekkja
Gisla Kærnested, Páll, kvæntur
Ólöfu Benediktsdóttur, Auðbjörg,
gift Guðmundi Benediktssyni, Har-
aldur, kvæntur Þóru Stefánsdótt-
ur og Valdimar, kvæntur Stein-
unni Guðmundsdóttur.
Systkini Sigríðar, sem eftir lifa,
tengdafólk, frændur — og aðrir
vinir hennar, sakna þeirra hjóna
og dóttursonarins unga sáran —
og harrnia örlög þeirra, en harmur
barna Bjarna og Sigríðar er meiri
en orð fá lýst. Huggunarorð ná
skarnmt þegar slík feikn gerast,
en vonandi tekst börnum þeirra
að lokum að græða sorg sína í
minningunni um ástríka foreldra,
sem vildu þeim hið bezta i hví-
vetna.
Börn þeirra Bjarna og Sigríðar
eru: Björn, fæddur 1944 og stund-
ar laganám við háskólann, kvænt-
ur Rut Ingólfsdóttur, Guðrún,
fædd 1946, starfar í banka, Val-
'gerður, fædd 1950 og er við nám
í B.A.-deild háskólans og Anna,
fædd 1955, nemandi. — Benedikt
Guðný Jónsdóttír
Framhald af bls. 28
tf, vita að vart finnst traustars
fólk.
Eftirlifandi systkini Guðnýjar
eru: Lovísa gift Stefáni Einarssyni
starfsmanni hjá Lýsi hf. í Reykja-
vík. Þau eru búsett í Kópavogi. Sig-
urður, starfsmaður hjá Lýsi hf.
Hann var giftur Hildi Halldórsdótt
ur en missti hana árið 1945 frá
tveim 'ungum drengjum, og Guð-
jón, sem er bóndi á ættaróöalinu
í Flatey. Látin er fyrir fjórum ár-
um Steinunn, sem bjó með bróður
sínum og systursyni í Flatey.
Guðný lætur eftir sig ljúíar
minningar hjá öllum þeim, sem
henni kynntust, og verður söknuð-
urinn ekki minnstur hjá yngstu
kynslóðinni, barnabörnunum og
þeim börnum sem voru hjá henni
mörg sumur á Gerði.
Ég og kona mín sendum Guð-
nýju og Vilhjálmi innfegustu
þakkir fyrir hönd sona okkar,
Snorra og Sturíu Þórs, sem dvöld-
ust þar r mörg sumur. Að þeirri
dvöl munu þeir lengi búa, enda
voru þau hjón samhemir lifsföru-
nautar, sem sameiginlega lögðu
rækt við að rnóta barnshugann og
gerðu ekki greinarmun á, hvort
börnin voru þeirra eigu eöa arm-
arra.
Vinir og vandamenn úr fjar-
lægð biðja um styrk til handa ViT-
hjálmi, börnum þeirra Guðnýjar,
tengdabörnum og barnabörnum í
sorg þeirra
Guðmundur Snorrason.
Vilmundarson, sem fórst með afa
sínum og ömmu, 4 ára að aldri
var óvenjulega efnilegt barn, son-
ur Valgerðar og Vilmundar Gylfa-
sonar.
Ættingjar Sigríðar færa þeim
hjónum og dótturs.yni þeirra
hinztu kveðjur sínar og þakka
þeim allt hið liðna.
En tímans fljót rennur áfram og
við berumst með straumnum unz
bát okkar ber að landi ókunn-
ugrar strandar og klukkum verð-
ur hringt, eins og í dag. Frændi
Sigríðar, skáldið í Gljúfrasteini,
kemst þannig að orði í kvæðinu
góða, „Stóð eg við Öxará“.
„Mín klukka, klukkan þín,
kallar oss lieim til sín“.
Reykjavík 16. júlí 1970
Skúli H. Magnússon.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
S