Íslendingaþættir Tímans - 26.08.1970, Side 13

Elís Árnason, kaupmaður
Fæddur 2. des. 1932.
Dáinn 29. júlí 1970.
„Og því varð allt svo hljótt við
helfregn þína
sem hefði klöhknr gígjustrengur
brostið.
Og enn ég veit margt hjarta
harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína“.
(Tómas Guðmundsson).
Mér ikom þetta dánanstef í hug,
er mér barst fregnin um lát EIís-
ar Árnasonar, kaupmanns. Ég, og
fjöldkylda mín höfðum haft aí
honum löng kynni, séð hann ganga
glaðan og bjartsýnan að starfi, með
gamanyrði á vör og hlýlegt bros
í augum. Hanm vildi hvers manns
vanda leysa, örugglega og með
ljúfu geði.
Raunar koín sjálf dánarfregnin
ef til vill ekki svo mjög á óvart
og dó þar 11. júní eins og segir
í upphafi.
Árið 1920 fluttu þau Theódóra
og Indriði systir Jórunnar og mág
ur frá Efstadal að Arnarholti í
Biskupstungum og þá fluttu for-
eldrar mínir að Efstadal. Þá var
ég tæpra 16 ára. Þremur árum
seinna eða 1923 féll faðir minn
frá og kom þá í minn hlut tæp-
lega 19 ára gamals að taka við
búsforráðum með móður minni.
Vissulega var þarna vandi á hönd-
um, óreyndur unglingur í sambýli
við tvö vandalaus heimili, en ég
sé það áreiðanlega betur nú en þá,
að lífið er skóU. Ég kvæntist árið
1927 og fékk þá lífsförunaut sem
var eins og kynní alltaf ráð við
öHum vanda, sem að höndum bar.
Við Ásmundur faðir Jórunnar
áttum sama afmælisdag 1. júlí an
aldursmunurinn var 57 ár ef ég
rnian rétt. Það þykir máske ótrú-
legt, að við urðum mjög samrýind
ÍSLENÐINGAÞÆTTIR
þeim, er vissu um aðdraganda
fiennar, Elís hafði Motið mjög
hættulegt brunasár, er sprenging
varð í biluðu gassuðuáhaldi, er
hann hugðist líta eftir útbúnaði í
sambandl við fyrirhugaða skemmti
för samherja sinna og vina í hinu
vel kunna AKOGES félagi. Hon-
um var mjög annt um velgengni
þessa félagsskapar, og formaður
þar var hann I 2 ár. El'ís var um
langt skeið dugmikiH þátttakandi
í þessum mérfka félagsskap, hafði
rneðal annars umsjón með starf-
rækslu félagsheimilis samtakanna.
— EIís lauk prófi frá Flensborgar-
skóla í Hafnarfdrði, þar sem svo
mangt ungmenni hefur öðlazt
trausta undirstöðu undir lífsstarf
sitt.
Elís Árnason lagði stund á nám
í matreiðsluiðnfræði, og lauk prófi
i því fagi. Að námi loknu vann
hann um nokkurt árabil hjá Loft-
ir, við fórum margar ferðir sam-
an um Efstadalshagana og víðar
að huga að fénu haust og vor, og
var ég oft gangandi en hann ríð-
andi. Ásmundur var alltaf sami
káti og góði félaginn, sífræðandi
og leiðbeinandi í þessu starfi sem
öðru. Aldrei kom fyrir, að hann
skipti skapi, þótt miður tækist,
'heldur leiðbeindi hann með sinni
óbrigðulu Ijúfmennsku. Magnhild-
ur Hfði aðeins fjögur ár, eftir að
við komum að Efstadal, svo að ég
þekkti hana miklu minna en Ás-
mund. Hún var stórmyndarleg og
mikJl húsmóðir, sennilega dálítið
skaprik, en kunni áreiðanlega vel
að fara með það. Ásmundur dó
árið 1945 í Arnarholti hjá dóttur
sinni og tengdasyni.
Nú stend ég einn eftir af þessu
fólki, sem bar ábyrgðina á því,
sem fram fór á þessum árum í
Efstadal, í mínum huga er ein-
göngu þakklæti til þessara gengnu
vina minna. Lífsbaráttan var stund
leiðum, eða aHt þar tU að hann
stofnaði verzl'un í Hafnarfirði, en
það fyrirtæki starfrækti hann til
dauðadags. Var það fyrirtæki
byggt á traustum grunni. Á vett-
vangi starfs síns lét hann félags-
málefni allmikið tU sín taka, þann-'
ig var hann formaður Kaupmanna- j
samtaka Hafnarfjarðar um nokk-;
urt árbil. Einnig var hann formað-i
ur félags matreiðslumanna úm'
skeið.
Elís Árnason kvæntist árið 1954.
eftirlifandi konu sinni, Hel'gu Sig-.
urðardóttur. Þau stofnuðu myndar
legt heimili að Álfheimúm 23 úérj
í borg, og hafa búið þar um árabU.;
Foreldrar Elísar eru þau Árni;
Elísson og Guðlaug Ólafsdóttir, ogj
hafa þau búið í Hafnarfirði allanl
sinn búskap. Árni hefur haft sjó-j
mennsku að ævistarfi, einkum á|
togurum. Þá mun oft hafa veriðj
fast sóttur sjór, en skip og öryggisi
um dálítið hörð, en hér var heið-
arlegt fólk, sem aldrei sagði ósattj
orð, greiðvikið svo af bar og fjarri;
því að vilja níðast k þeim, semi
minni máttar voru. Ég kvíði ekkii
að mæta því hinum megin. En þegj
ar ég lít til yngra fólksins afkom-j
enda þessara hjóna, sé ég, að égj
stend ekki einn eftir, guði sé lof.
Brosandi andUt og framréttarf
hendur hvert sem Iitið er svo aðj
á betra verður ekki kosið.
Kæra Jórunn. Ég veit að þér ,
er kær heimkoman i dahnn okkarj
fagra, sem nú fer að skarta sínu
fegursta eftir svalan vetur og érf-
itt vor. Dagsverkið er orðið mikið!
og gott að hvfla lúin bein. Þú ért j
vel að hvíldinni komin við hlið1
imanns þíns. Guð blessi þennan
ættleg, bæði lífs og liðna.
Mínar meztu þakkir fyrir Hðna.
tíð.
Gýgjarhólskoti 17. júní 1970.
Karl Jónsson,
13