Íslendingaþættir Tímans - 04.01.1973, Side 7

Ingólfur Ólafsson
frá Bolungarvík
Guðmundur og sona hans er þar nú eitt
stærsta tún á Suðurlandi á einni jörð.
Strax og Guðmundur fór að búa kom
hann upp stóru og gagnsömu búi.
Þegar hann byrjaði búskap,voru vélar
ekki fyrir hendi til þess að létta störfin
og þá kom sér vel, að hann var
vikingur til allra verka. Hann var tæp-
lega meðalmaður á vöxt, en það sem
fyrst vakti athygli er til hans sást var,
hvað hann var fjörlegur og léttur i
hreyfingum og svipurinn glaðlegur.
Hann var trölltryggur vinum sinum og
vildi hvers manns vanda leysa.
Guðmundur hafði lengst af sinum
búskap mikil umsvif og var einn af
þeim mönnum, sem sá allsstaðar
úrræði. Minnugur hinna fornu orða:
,,Guð hjálpar þeim, sem hjálpar sér
sjálfur.” Hann verzlaði oft með gripi
og gat þá verið fljótur að gripa tæki-
færið^ þegar það bauðst. Guðmundur
var bóndi af lifi og sál og það þykist ég
vita, þótt ég heyrði hann aldrei
minnast á það, að hann hefði ekkert
hlutskipti heldur kosið en vera
umsvifamikill bóndi á höfuðbóli eins
og honum auðnaðist. A barnsaldri var
Guðmundur heilsuveill og tók seint út
þroska og var þvi ekki haldið eins fast
að vinnu og þá var titt. En á unglings-
árum losnaði hann við þá kvilla, sem
hrjáðu hann i æsku. Siðan var hann
ekki kvellisjúkur um dagana.
Kristin á Blesastöðum var mikilhæf
kona, sem eftir var tekið hvar sem hún
fór. Svipurinn festulegur og yfir henni
hvildi tiginmannleg ró. Hún var gædd
miklum og fjölþættum gáfum og þvi
var viðbrugðið, hvað hún hafði traust
minni. Þegar hún var að alast upp,
voru flestar leiðir lokaðar fyrir ung-
linga til náms; en með lestri góðra
bóka og næmri eftirtekt varð hún fjöl-
fróð og þá sérstaklega i þjóðfræði. Hún
hafði lifandi áhuga á ættfræði, enda
vel að sér i þeirri greinHún hafði mikla
frásagnarhæfileika og hennar kærasta
umræðuefni var að ræða um liðna tið.
Henni var vel ljóst, að hin menningar-
lega arfleið i landinu má ekki slitna. —
Unga kynslóðin má ekki týna uppruna
sinum.
En ungu húsfreyjunnar á Blesastöð-
um beið mikið og veglegt hlutskipti, og
það mátti ekki draga af sér, enda gerði
hún það aldrei. Eins og þegar hefur
verið sagt eignuðust þau hjón 15 börn
og komust 13 þeirra til aldurs. Litill
timi varð til lesturs lengi vel,en ávallt
fylgdist hún vel með þvi, sem var að
gerast — og þau hjón bæði.
Það urðu miklar byltingar með
þjóðinni á búskapartima þeirra og i
þeirri byltingu urðu þau virkir þátt-
takendur.
Árið 1934 byggðu þau stórhýsi, sem
f. 30. júni 1908
d. 21. nóv. 1972.
Þann 28. nóv. var gerð frá Fossvogs-
kirkju útför Ingólfs ölafssonar frá
Bolungarvik. Foreldrar hans voru
hjónin Ölafur Ólafsson sjómaður og
kona hans Jóhanna Kristjánsdótlir.
Þau hjón eignuðust sex syni og eru nú
þrir þeirra á lifi. Þeir eru Ebeneser
Guðmundur, Guðmundur Marku's og
Kjartan.
Bernskuár sin dvaldist Ingólfur að
mestu á bæjunum Skálavik i Norður-
tsafjarðarsýslu og á Siðu i Húnavatns-
sýslu. Siðan lá leiðin aftur fil
Bolungarvikur, þar sem hann bjó til
ársins 1937, er hann fluttist til Reykja-
vikur, og þar bjó hann æ siðan.
Ingólfur stundaði hin margvfs-
legustu störf. Hann var bifreiðastjóri
hjá Bifreiðastöð Steindórs um skeið,
stundaði sjómennsku, en var nú siðast
ökukennari.
Ingólfur var góður bridgespilari.
vann hann til verðlauna, og var oft
sveitarforingi. Lét hann sig sjaldan
vanta á bridge-mót. Hann var tiöur
gestur á minu heimili og var ræðinn og
skemmtilegur, minnugur og fróður og
sagði skemmtilega frá.
Ingólfur var hvers manns hugljúfi,
góður drengur og samvizkusamur, pr-
ætlað var i upphafi fyrir tvær fjöl-
skyldur. Um 1940, þegar börnin voru
kominn upp, afhentu þau sonum sin-
um, Magnúsi og Hermanni sinn
þriðjunginn hvorum af jörðinni og á
þriöja hlutanum bjuggu þau til dauða-
dags. Til þessa ibúðarhúss var svo vel
vandað, að það er i fullu gildi enn i
dag. Nokkrum árum seinna byggði svo
Hermann sitt eigið ibúðarhús, er fjöl-
skyldan stækkaði.
Aður en stórvirkar vélar komu til
sögunnar hafði Guðmundur sléttað
túnið og fært út svo um munaði.
I búskapartið sinni höfðu þau séð
sveit sina breytast úr einni fátækustu
sveit á Suðurlandi, þar sem bú voru
litil og i mörgum tilfellum afurðarýr i
það, að nú er sveitin vel uppbyggö og
meðalbúið stærst i þeim sveitum, sem
leggja mjólk i Mjólkurbú Flóamanna.
Áefri árum gátu þau Guðmundur og
Ciðmenni i allri framkomu. Hann var
ekki vinamargur, en vinafastur.
Ingólfur heitinn var alla tið ókvænt-
ur og barnlaus. Fyrir einu ári tók hann
að kenna þess sjúkdóms, er varð
honum að aldurtila. Siðustu mánuðina
dvaldist hann að Reykjalundi, þar sem
hann andaðist eftir stutta legu.
Blessuð sé minning hans.
Jóhann Ó. Kjartansson.
Kristin sannarlega litið glöð yfir
farinn veg. Þau höfðu öörum frekar
séð vonir sinar rætast. Þau gátu reglu-
lega notið ellinnar og þurftu aldrei að
vera upp á aðra komin með að hugsa
um sig, fyrr en undir það allra siðasta.
Þau voru alla tið trúuð og varðveittu
barnatrú sina til dauðadags og
þökkuðu Guði fyrir hvern dag, sem
þau fengu að vera saman og aðstoða
hvort annað. Þau glöddust yfir
velgengni sinni i lifinu og þau glöddust
einnig með þeim, sem vegnaði vel.
Það var alltaf ánægjulegt að heim-
sækja Guðmund og Kristinu, þau voru
svo velviljuð og þakklát fyrir liðinn
dag. Ég fór ávalt fróðari af þeirra
fundi.
Að leiðarlokum þakka ég þeim fyrir
þá vinsemd.er þau sýndu mér.
Guð blessi minningu þeirra.
Jón Guðmundsson
islendingaþættir
7