Íslendingaþættir Tímans - 04.01.1973, Blaðsíða 11

Hildur Stefánsdóttir
Fædd 25. ágúst 1882.
Dáin 20. mai 1972.
Ég man þú sagðir að myrkrið félli
á mig og þig eftir sólskinsvor,
að timinn breyttist i hljóðan helli,
sem hvelfdist um okkar gengnu spor.
Og þangað horfinn ert þú að fullu.
Er þögnin steinn við þann hellismunn?
Stundum finnst mér þinn staður minna
á strengjaleik, á kliðandi brunn.
llannes Pétursson.
Laugardaginn 27. mai siðastliðið vor
var hugur minn venju fremur bundinn
æskustöðvum minum, Raufarhöfn, þvi
að þann dag var þar lögð til hinztu
hvilu ein elzta og vitrasta kona þess
byggðarlags, min kæra frænka, Hildur
i Sandgerði. Mig langar að minnast
hennar nokkrum oröum.
Hildur Stefánsdóttir fæddist i
Skinnalóni á Melrakkasléttu 25. ágúst
1882. Foreldrar hennar voru Kristin
Jónsdóttir og Stefán Jónsson, er þar
bjuggu. Hildur ólst upp i Skinnalóni i
stórum og glöðum systkinahópi, mun
hafa verið fjórða i röðinni af ellefu
systkinum. Þau eru nú öll horfin á vit
feðra sinna nema eitt, Jóhanna
Stefánsdóttir, Brekkugerði 9, hér i
borg.
Ung var Hildur gefin Einar Vigfús-
syni frá Núpi i Axarfirði, ágætum
manni. Hann var fæddur að Núpi 29.
sept. 1876. Fyrstu búskaparár sin
bjuggu þau að Þverá i Axarfirði, siðar
um skeið i Skinnalóni, en æ siðan á
Raufarhöfn. Þeim varð sjö barna auð-
ið, fimm komust til fullorðins ára og
eru öll búsett á Raufarhöfn. Þau eru:
Kristin, Hólmfriður, Indriði, Stefán og
Jón. Einar Vigfússon andaðist 1. júli
1951.
Ung átti ég þvi láni að fagna að eign-
ast vináttu Hildar og trúnaðartraust.
Mér þótti svo vænt um hana, að ég
þráði að heita sama nafni og hún. Oft
færði ég það i tal við hana, hvernig ég
gæti komið þessu i kring, en hún leiddi
mér fyrir sjónir, að vinátta okkar og
hlýja hvorrar til annarrar gæti eins
haldizt, þótt hún héti sinu nafni og ég
minu.
Þótt Hildur væri ætið störfum hlað-
frá Skinnalóni
in, var henni gefin svo mikil rósemi
hugans, að hún gaf sér oft tima til að
leiða okkur krakkana i ævintýraheima
með sinum gömlu og góðu barnasög-
um, og svo mikla alúð lagði hún viö
frásögn sina, að enn þann dag i dag
standa þessi ævintýri mér ljóslifandi
fyrir hugskotssjónum. Hildur haföi
einstakt minni og kunni mikið af vis-
um, sem runnu af vörum hennar eins
og kliðandi lækur. Höfum við, sem eft-
ir lifum, lagt á okkur að læra þessar
visur og hafa þær á takteinum?
Nú hefur myrkrið fallið á þig eftir
þitt „sólskinsvor", Hildur min. Margir
álita, að ef til vill hafi hún Hildur i
Sandgerði ekki alltaf átt sólskinsvor,
ekki alltaf dansað á rósum. Nei, svo
sannariega ekki. Hún fór ekki varhluta
af sorg og mæðu þessa heims fremur
en aðrir þeir, er náð hafa nær niræöis
aldri. En sorgin og mæðan gerðu hana
aldrei hugsjúka, þvert á móti hennar
vegir voru vegir gleðinnar, þvi að hún
öðlaðist i vöggugjöf svo glaða og góða
lund, ; fágætt var. Hún leitaði ætið
hins gooa i fari hvers manns, og yfir
það, sem miður fór, reyndi hún að
breiða og gera litið úr. Hún áleit, aö
allir hefðu eitthvað til sins ágætis.
Hildur var fremur dul i skapi, og ef
henni þótti, lét hún litt á þvi bera, en
var aldrei ósveigjanleg til sátta.
Af öllum kostum Hildar bar fórnfýs-
in hæst. Hún var Hildi i blóð borin. Hún
taldi sér skylt að vera ætið á verðinum
og til taks. Það var lika alltaf hægt að
ganga að henni i eldhúsinu, þar sem
hún stóð varðstöðuna á pallinum, þar
sem hún veitti mér það, sem ég
þarfnaðist og þér það, sem þig van-
hagaði um. Svo fundvis var fórnfýsi
hennar.
Hildur bjó yfir sterkri kimnigáfu,
átti gott með að sjá og greina það bros-
lega i lifinu.
Hildur var höfðingi i lund, hafði
beinlinis nautn af að gefa og veita. Þvi
var hún oftar veitandi en þiggjandi.
Enn man ég greinilega, þegar ég kom
að kveðja hana á haustin, þegar burt
skyldi halda. Augun voru þá oft tárvot,
i lófanum mjúka, en vinnulúna, lá seð
ill, sem átti að vera glaðningur til félit-
illar skólastúlku. Svo hljóðlát og hlý
var gjafmildi hennar.
Ég er þakklát forsjóninni fyrir, að
þær systur mamma min og Hildur,
skyldu eiga heima i sama húsi og búa
við svipuð lifskjör nær öll sin
búskaparár, i þessu húsi, sem skirt
var Sandgerði og þær voru alltaf
kenndar við, Hildur og Þrúða i San-
dgerði. Minar kærustu bernsku- og
æskuminningar eru tengdar þessu
húsi.
A siðastliðnu sumri rættist margra
ára gamall draumur minn að geta
komið til Raufarhafnar og dvalizt þar
um tima ásamt fjölskyldu minni, i
gamla Sandgerði. Við fundum gjörla,
aö þar hafði orðið skarð fyrir skildi,
þar er þær systur báðar höfðu verið
kvaddar á braut, en andi þeirra sveif
þar yfir vötnunum.
Hildur hefði sjálf óskað þess, að
brottför hennar yrði tilefni gleði, en
ekki sorgar. Sjálf var hún svo raunsæ,
að hún vissi, að timi var kominn til að
hverfa af sjónarsviðinu. Hinn hrausti
likami hennar var tekinn að láta sig,
og aöeins siðustu dagana lifði hún án
vonar. Allir, sem þekktu hana, minn-
ast hennar sem óbreyttrar alþýðu-
konu, sem öllum vildi gott gera.
Ég bið þann, sem öllu stýrir, að
blessa alla niðja hennar, vini og kunn-
ingja. Far þú i friði, góða kona.
Hólmfriður Sigurðardóttir.
11
islendingaþættir