Íslendingaþættir Tímans - 26.04.1973, Blaðsíða 6

t
26. marz 1973 var til moldar borin frá
Dómkirkjunni frú Lára Ágústa Ölafs-
dóttir Kolbeins, á 75. afmælisdaginn
sinn, hefði hún lifaö. Hún var fædd að
Hvallátrum i Breiðafirði, dóttir Ölafs
Aðalsteins Bergsveinssonar, báta-
smiðs og konu hans, Olinu Jóhönnu
Jónsdóttur.
Sem skólanám hjá Láru heitinni
mætti nefna nám i Rjómabústýruskól-
anum Hvitárvöllum 1916—17, lauk IV.
bekk i Kvennaskólanum i Reykjavík
1920—21 með mjög góðum árangri og
nám í orgelleik hjá Páli Isólfssyni
1929. Lára giftist 26. júli 1924 séra
Halldóri Kr. Eyjólfssyni Kolbeins,
sóknarpresti i Flatey. Þau fluttu til
Súgandaf jaröar 1926, þar sem Halldór
var prestur til ársins 1941, er hann tók
viö prestsembætti að Mælifelli i
Skagafirði. Þaðan fluttu þau hjónin
svo 1945 til Vestmannaeyja, er Halldór
gerðist sóknarprestur að Ofanleiti.
Þar bjuggu þau hjónin, elskuð og virt
af Vestmannaeyingum, þar til Halldór
lét af prestskap 1961. Eftir það var
heimili þeirra hjóna að Skeiðarvogi
157 i Reykjavik, að slepptum 7-mán-
aða tima, sem Halldór þjónaði presta-
kalli i Neskaupstað, 1963.
Lára missti mann sinn 29. nóv. 1964.
Bar hún harm sinn með þeirri hetju-
legu ró, sem henni var lagin.
Börn þeirra hjóna eru: Aðalheiöur
Kolbeins, gift Sæmundi Kristjánssyni,
verkstj. á Patreksfiröi, Gisli H. Kol-
beins sóknarprestur, kvæntur Sigriði
B. Kolbeins, Melstað i Miðfirði, Guð-
rún Guðmundsdóttir, fósíurdóttir, gift
Jóni Scheving, þvottahúseiganda,
Reykjavik, Erna Kolbeins, gift Toría
Magnússyni, skrifstofumanni,
Reykjavik, Eyjólfur Kolbeins, kvænt-
ur Ragnhildi H. Kolbeins, Kaup-
mannahöfn, Þórey Kolbeins, gift
Baldri Ragnarssyni, kennara i
Reykjavik, Ólafur Valdimar Valdi-
marsson, fóstursonur, bóndi, kvæntur
önnu Jörgensdóttur, Uppsölum Mið-
firöi, og Lára Agústa Kolbeins, gift
Snorra Gunnlaugssyni, verzlunar-
manni, Patreksfirði.
Ævistörf Láru væri erfitt að tiunda.
Hún hafði i fyrsta lagi öll þau störf,
sem ein prestskona getur haft sem tek-
ur af lifi og sál þátt i störfum manns
sins og er hans náinn samherji i
prestsstörfum, heimaskólastarfi og
uppeldi barna sinna, fósturbarna og
ömmubarna.
Á Mælifelli stundaði hún veðurat-
hugunarstörf og simstöðvarstarf, svo
6
eitthvað sé nefnt. Þá starfaði hún mik-
ið að félagsmálum, og skal þar einkum
nefna góðtemplararegluna og kvenfé-
lögin. Lára var hógvær kona með af-
brigðum, en þó skapföst og einörð, hún
var sögufróð vel enda næmi og minni
með ágætum og sagði svo vel frá, að
unun var á að hlýða. Auk bókalesturs
hafði hún yndi af ferðalögum og nátt-
úruskoðun. Lára var trúhneigð kona
og var það henni styrk stoð.
Ég kynntist frú Láru og hennar
ágæta manni fyrst i Vestmannaeyjum
1948, er við fórum að starfa saman i
Esperantohreyfingunni og félaginu
okkar i Vestmannaeyjum, ,,La verda
insulo” (Grænu eyjunni). Þau hjónin
voru máttarstólpar þess félags, öðrum
fremur, og jókst ást min og virðing á
þeim hjónum með hverju ári, sem ég
þekkti þau lengur.Mér er raunar erfitt
að minnast frú Láru öðruvisi en að
minnast þeirra hjóna beggja i senn,
svo náin var þeirra samvinna og sam-
an tvinnað lif þeirra og starf. Þau voru
talsvert sitt með hvoru móti, hvað fas
og framgöngu snerti, þótt báðum væri
það sameiginlegt að koma til dyranna,
eins og þau voru klædd, laus við yfir-
drepsskap og uppgerð, frjáls, hlý og
innileg við alla, hjálpsöm og velviljuð.
Höfðu þau ávallt á reiðum höndum
eitthvað bætandi til mála að leggja, ef
þau heyrðu i einhvern hnjóðað. Bæði
höfðu þau kimnigáfu góða og voru
glaðsinna, en aldrei var sú kimni á
annarra kostnað. Þá var það einkenn-
andi fyrir þau hjón, hversu fundvis
þau voru á hinar björtu hliðar á lifinu
og voru þau óþreytandi að benda sam-
feröafólkinu á þær, einkum þvi, sem
heldur vildi starblina á hinar dökku.
Munu fáir gera sér grein fyrir þvi,
hversu mjög þau léttu lifsbyrðar
margra, með þessum léttu, hlýju við-
tölum og ábendinum, jafnvel svo, að
viðkomandi gerði sér ekki grein fyrir,
að neitt hafi gerzt. Enginn, sem sjálfur
er sáttur v.ið lifið, ber haturshug til
meðbræðra sinna. Það þjónar þvi
sannarlega kristilegri bræðralagshug-
sjón, að sætta meðbræður sina við lif-
ið.
Ég þekki engin prestshjón og raunar
engan mann, sem ég tel betur hafa
hlýtt þvi boði Krists, að elska guð sinn
af öllu hjarta og náungann eins og
sjálfan sig.
Ég man aldrei eftir aö ég fengi hjá
þeim hjónum umvandanir eða siöa-
predikanir og aldrei heyrði ég þau slá
um sig með trúræknishjali, en hafi
nokkur innprentað mér kristilegt
hugarfar og kennt mér hvernig ber að
breyta, þá voru það þessi hjón, með
sinni daglegu breytni og tillögum til
manna og málefna.
Frú Lára var hvers manns hugljúfi
og segir mér svo hugur, að hún hafi átt
öllu hægara með að ná til sorgþrung-
inna hjartna með huggunarorð sin, en
maður hennar. Halldór heitinn var af-
ar tilfinningarikur og það hygg ég, að
þegar samúðin með syrgjandi fólki
var að þvi komin að buga hann, hafi
Lára, með sinum mikla sálarstyrk
verið hans hægri hönd og styrkur, sem
hún raunar var honum og öllum sinum
i gegn um allt lifið. Styrk sinn sýndi
hún ekki hvað sizt i sinum löngu veik-
indum.
En mikill held ég fögnuðirinn hafi
orðið, þegar þau hittust aftur, prests-
hjónin blessuð hinum megin við landa
mærin. Mér»sem ég heyri vin minn,
Halldór, kalla „Ertu að koma,
mamma”?, en þannig nefndi hann
konu sina venjulega.
Ég trúi þvi, að tilhugsunin um gleði
þeirra hjóna við endurfundina, verði
átstvinum þeirra öllum mikil huggun
og hjálpi þeim til að breyta söknuði i
ljúfa minningu.
Mér finnast þessi fátæklegu orð
segja svo undur litið af þvi, sem vert
væri að geta um I minningarorðum um
svona mæta konu, en minningar minar
um hana eru svo persónulegar og
minni fjölskyldu verðmætar, að ég læt
hér staðar numið.
Lára, við hjónin þökkum þér af
hjarta öl) okkar kynni og allt þitt
starf, og við erum sannfærð um, að þú
heldur áfram þinum kærleiksriku
störfum i fyrirheitna landinu. Guð
blessi þig.
Börnum Láru, tengdabörnum,
barnabörnum og öllum ástvinum vott-
um við innilega hluttekningu i söknuði
þeirra og harmi, og biðjum við þeim
allrar blessunar i nútið og framtið.
Þórarinn Magnússon.
f
Frú Lára ölafsdóttir Kolbeins, sem
andaðist eftir langvarandi veikindi
hinn 18. marz var jarðsungin frá Dóm-
kirkjunni i Reykjavik mánudaginn 26.
marz. s.l.
Með frú Láru er gengin hin mætasta
kona. Hún stórð fyrir stóru og fjöl-
mennu prestsheimili i sveit og bæ um
langt skeið af þeim myndarskap og
mannúð að sjaldgæft má teljast, ól upp
stóran barnahóp af sérstakri alúð og
kostgæfni, stóð traust við hlið manns
sins i erilsömum embættisstörfum og
var sifellt reiðubúin til að leggja liö
hvers kyns félags-, liknar- og
íslendingaþættir