Íslendingaþættir Tímans - 26.04.1973, Blaðsíða 10

Sigrún Guðmundsdóttir
frá Melum
Fædd 21. júni 1895
Dáin 20. marz 1972
Þá eik i stormi hrynur háa,
hamra þvi beltin skýra frá,
en þegar fjólan fellur bláa,
fallið það enginn heyra má,
en angan horfin innir fyrst,
urta byggðin hvers hefir misst.
Vist segja fáir hauðrið hrapa,
húsfreyju góðrar viður lát
en hverju venzlavinir tapa,
vottinn má sjá á þeirra grát.
Af döggu slikri á gröfum grær,
góðrar minningar rósin skær.
Þessi erindi eftir Bjarna Thoraren-
sen hafa sifellt hljómað mér i eyrum
siðan ég frétti lát Sigrúnar Guðmunds-
dóttur frá Melum, mér finnst þau svo
táknræn um lif og starf sveitakonunn-
ar. Hún hefur aldrei haft hátt um sig,
en oftast unnið störf sin rólega og hóg-
værlega, — annazt börn og bú i ást og
trúnaði og áunnið sér þannig vináttu
og traust samferðamannanna, og sú
sem hér er minnzt, er ein af mörgum.
Þegar hún nú hefur kvatt þennan heim
finnst mér eins og angandi fjóluilmur
fylli hug minn ljúfum minningum, þar
sem ég nú stend á ströndinni og horfi
yfir hið mikla djúp, sem aðskilur lif og
dauða, en gefur okkur von um endur-
fundi og fagnað á landi sælunnar.
,,Það er huggun harmi gegn”.
Sigrún fæddist 21. júni 1895 i Ólafs-
vik. Foreldrar hennar voru Guðmund-
ur Asgrimsson og Vigdis Bjarnadóttir.
Hún dvaldist með foreldrum sinum til
10 ára aldurs, þá fór hún til frú Ingi-
bjargar Jó.nasdóttur og séra Sveins
Guðmundssonar, sem þá voru á Skarði
á Skarðströnd. Séra Sveinn var nokkur
ár prestur i Saurbæjarprestakalli i
Dalasýslu, en vorið 1916 flytjast þau
hjón norður i Arnes i Strandasýslu.
Þar var hann prestur i um 20 ár, —
með þeim fór Sigrún norður.
Nokkurrar menntunar naut hún á
heimili prestshjónanna, var prestur
ágætur uppfræðandi og kennari,
kenndi börnum sinum og naut Sigrún
þar góðs af. Einnig fór hún á sauma-
10
verkstæði og hússtjórnarskóla og hafði
hún mikil not af veru sinni þar, þvi að
hún var góðum gáfum gædd og hafði
næman fegurðarsmekk og bar heimili
h$nnar þess ljósast vott.
A Borðeyri var hún i 6 ár og sá þá um
heimili fóstursystur sinnar Elinborg-
ar, sem þá var simstöðvarstjóri þar.
Vorið 1931 giftist hún eftirlifandi
eiginmanni sinum, Sigmundi Guð-
mundssyni frá Melum. Foreldrar hans
voru merkishjónin Elisabet Guð-
mundsdóttir frá Öfeigsfirði og Guð-
mundur Guðmundsson, bóndi á Mel-
um. Var hann sjöunda af 12 börnum
þeirra hjóna, mesti atorku- og dugn-
aðarmaður og þá nýútskrifaður bú-
fræðingur frá Hvanneyri. Hófu þau
fyrst búskap i Arnesi og bjuggu þar til
ársins 1939, að ungur prestur, séra
Þorsteinn Björnsson, nú frikirkju-
prestur i Reykjavik, tekur við staðn-
um og fer að búa þar. Flytjast þau þá
að Melum og búa þar á móti Guö-
mundi, bróður hans i 23 ár. Þar liggja
leiðir okkar Sigrúnar fyrst saman, er
ég vorið 1942 giftist Guðmundi tengda-
bróður hennar. Við vorum þvi ná-
grannakonur um 20 ára skeið. A ég
margar góðar minningar frá þeim ár-
um, þá hittumst við oft og spjölluðum
margt saman, þvi aö Sigrún var
skemmtileg i viðræðum og gott að
blanda við hana geði. A okkar sam-
veru fellur enginn skuggi.
Þau hjón voru mjög barngóð, og
eftir að við tókum kjördóttur okkar,
Elisabetu, mátti segja, að þeirra
heimili væri hennar annað heimili.
Hún átti þar ávallt kærleika að mæta,
sem hefur ebzt til þessa dags. Hún
sendir nú sinni kæru vinu einlægar
þakkir fyrir ógleymanlegar yndis-
stundir á heimili þeirra á Melum.
Sigmundur, maður Sigrúnar, hefur
um árabil verið mjög heilsuveill og þvi
oft orðið að dvelja langtimum saman á
sjúkrahúsum vegna vanheilsu, og eitt
sinn var hann fjögur ár samfleytt að
heiman. Þessi ár reyndu mikið á and-
legt þrek hennar, en trúin var mikil og
treysti hún ávallt á guðs handleiðslu
og að hann gæfi sér þrek til að standast
þessa raun, og guö gaf henni vini og
vandamenn, sem tóku með virku starfi
þátt i þessari þraut.
Til Akureyrar fluttu þau svo haustið
1962. Heilsu Sigmundar var þá þannig
komið, að hann treysti sér ekki til að
vera við búskap lengur, Rúnar, sonur
þeirra var búsettur á Akureyri. Þau
keyptu sér fallega ibúð og undu hag
sinum vel. Sigrún bjó þeim þar, eins og
annars staðar, fallegt heimili, þvi að
hún var mikil snyrtikona.
Sigrún var lagleg kona, fallega vak-
in með mikið ljóst hár, flétturnar náðu
uppnældar i beltisstað og fór þaö vel
við islenzka búninginn hennar, sem
hún bar með prýði og klæddist alltaf
við hátiðleg tækifæri og á mannamót-
tslendingaþættir