Íslendingaþættir Tímans - 26.04.1973, Blaðsíða 20

Skæringur Sigurðsson
bóndi frá Rauðafelli
Elfa timans rennur fram hjá eins og
fljótiö,er til sjávar fellur frá upptökum
sinum, og enginn mannlegur máttur
fær stöðvað. Þannig er manns ævinni
varið, vinir berast burt með timans
þunga nið, en við mennirnir stöndum
áiengdar þögulir og vanmáttugir.
Þegarég frétti lát mins aldna vinar og
samsveitungs Skærings Sigurðssonar
frá Rauðafelli, koma fram i huga mér
margar endurminningar frá liðnum
árum, minningar um einn þessara
baráttudjörfu hagleiksmanna, sem
létu aldrei örðugleika fátæktarinnar
smækka sig eða brjóta sig niður, en
börðust djarfir og vonglaðir, en eygðu
ávallt sólris betri tima.
Það fólk sem nú er að vaxa úr grasi
á tslandi og lifir við einhver beztu lifs-
kjör i veröldinni, getur naumast gert
sér i hugarlund, hve mikið átak þaö
var efnalausu fólki að berjast áfram
með stóran barnahóp á lélegu jarð-
næði um siðustu áldamót og fyrsta
mildi sins hjarta, hugþekkum blæ létt-
leika og hlýju. Með slikum glæsibrag
sigrar ekki meðalmennskan. Hún
safnaði ekki sjóðum á vefaldarvisu.
Hennar sjóðir vorú óháðir gengis-
skráningu krónunnar. Reyndar held
ég, að Ingibjörg hefði aldrei safnað fé,
þótt aðstæður til þeirra umsvifa hefðu
verið tiltækar. Hjálpsemin og
greiðviknin voru það snarir þættir i
eðli hennar.
Nú er dagsverkinu lokið, ótrúlega
miklu. Allir vonuðu að það yrði lengra.
Dauðinn gekk vægðarlaust til verks.
Fyrir þvi hefi ég orð trúverðugra, að
til leiðarloka hafi Ingibjörg haldið
jafnvægi sinu og ró, eða eins og það
var orðað i min eyru: ,,Hún var sama
hetjan til siðustu stundar”. Eftir lifir
minningin um konu mikillar gerðar,
traustan vin og elskulega móður.
Ég lýk svo þessum fátæklegu orðum
minum, með kærri þökk til hinnar
látnu fyrir samfylgdina, og votta
aðstandendum samúð mina og minnar
fjölskyldu.
Jens Guðmundsson.
þriðjungi þessarar aldar, þaö þurfti
þrek og þolgæði til að biða ei ósigur i
þeirri baráttu. Einn þeirra manna er
börðust þar til sigurs, var Skæringur
Sigurðsson.
Ég sem þessar linur rita, get af
nokkrum kunnugleika sagt að hann
var einn af þeim mönnum, er höfðu op-
in augu fyrir þeim möguleikum, sem
islenzka moldin fól i skauti sinu, ehda
valdi hann ungur bóndastarfið, félaus,
en djarfur, starfsglaður, og með fang-
ið fullt af framtiðardraumum, og
skýjaborgum, sem svo mörgum hefur
gengið illa að færa niður á jörðina. At-
vik, svo sem stækkandi barnahópur,
veikindi konunnar hin siðari ár, og lé-
légt jarðnæði olli þvi að Skæringur var
einn þeirra,sem varð að láta sér nægja
að sjá hugsjónir um stórbúskap aðeins
i hillingum. Ég man að hann sagði eitt
sinn við mig, eftir að hann hafði lagt
niður búskap, og þrotinn að kröftum.
„Einkennileg eru örlögin, þegar ég
hafði þrek og þurfti á fé að halda, sá ég
aldrei eyri, en nú þegar ég þarf ekki á
þeim að halda hef ég nóg”.
En þá voru ellilaun og almanna-
tryggingar komnar til sögunnar.
Eins og flest af hans ættfólki var
Skæringur hamhleypa til allra starfa,
verkséður og frábær að vandvirkni,
enda eftirsóttur af sveitungum sinum i
vinnu, sérstaklega var hann góður
grjóthleðslumaður, og enn má sjá
hans snilldar handbragð á mörgum
húsveggjum og útihúsaþökum i
Eyjafjallasveit og viðar. En að leggja
grjóthellu á þök, svo ekki læki dropa i
stórrigningum sunnlenzkrar veðráttu,
var fag,sem fáir kunna, og nú er að
mestu lögð niður, en þeir bræður
Skæringur og Sigurður bróðir hans
voru snillingar til þeirra verka, og
handbragð þeirra sést að ég hygg enn,
má ég segja þá hverjum bæ i Austur-
Eyjafjallahreppi. Enda mátti segja að
hvergi væru reist hús i hreppnum, svo
þeir væru ekki fengnir til aðstoðar.
Skæringur var með afbrigðum bón-
góður maður, og fljótur til hjálpar, ef
sveitungi eða nágranni þurfti á aðstoð
að halda, vann hann þvi mikið utan
heimilis, og ekki er ég viss um að end-
urgjalds hafi hann krafizt að kvöldi og
arður af dagsverkinu þvi oft verið
naumur og stundum týnzt.
Yfir framkomu Skærings var alltaf
reisn, enda maðurinn vel á sig kominn
á allan vöxt, og friður sinum. Hann var
vinsæll i sveitinni, og átti vini langt út
fyrir sina heimabyggð. Gestrisni
þeirra hjóna var orðlögð, þó munnarn
ir væru margir, sem seðja þurfti
heima, eins og siðar verður að vikið,
(en vitanlega fátækt fyrir). Var gest-
um greiddur beini af mikilli rausn og
myndarskap. Skæringur var söng-
maður, hrókur alls fagnaðar i góöra
vina hópi, Slikir menn eru kyndlar er
lengi logar á og lýsa fram á veginn,
enda mun hann verða minnisstæður
samtiðarmönnum sinum meðan lif
endist. Slikir menn eru ómissandi i
hverju samfélagi.
Skæringur var sonur hjónanna
Jakobinu Skæringsdóttur frá Skarðs-
hlið, orðlagðri gæða og sæmdar konu,
eins og hún átti kyn til, og Sigurðar
20
islendingaþættir