Íslendingaþættir Tímans - 26.04.1973, Side 8

syni, verzlunarmanni. Auk þess ólu
þau upp tvö fósturbörn, ólaf Valdimar
Valdimarsson, bróöurson frú Láru,
sem missti fööur sinn þegar hann var
smábarn. Ólafur er giftur önnu
Jörgensdóttur og búa þau stórbúi á
Uppsölum i Miðfirði, og Guörún Guð-
mundsdóttur Scheving. Hún missti
móður sina 6 ára gömul, er gift Jóni
Scheving og eiga þau og reka Þvotta-
hús Vesturbæjar hér i bæ. Allt eru
þetta myndarbörn og bera uppeldinu
merki að þar voru samhentir foreldrar
að verki.
Heimili prestshjónanna var mikið
regluheimili, og bera börnin ávöxt
regluseminnar út i llfið.
Mágkona min var mjög félagslynd
kona, tók virkan þátt i félagsstarfi
góðtemplara og kvenna, og sýndi mál-
efnum vangefinna mikinn stuðning.
Hún var skirleikskona, sem gott var að
leita til, hafði skemmtilega frásagnar-
gáfu, samdi fallegar smásögur, sem
báru vott um bjartsýni og sigur hins
góða yfir hinu illa.
Til þess að geta sem bezt aðstoðað
bróður minn i prestsstarfinu lærði hún
orgelleik hjá Páli tsólfssyni og spilaði
þvi oft bæði i kirkjunum og við kirkju-
legar athafnir i heimahúsum.
Nú er þetta allt liðið. Prestskonu-
starf i rúm 40 ár, uppeldi 8 barna, auk
margs og margs, sem of langt yrði
upp aö telja. Undir leiðarlokin i sinni
árlöngu legu lét hún oft i ljós innilegt
þakklæti sitt fyrir það, sem lifið með
mörgu góðu fólki viðs vegar um landið
hafði veitt henni og þá ekki hvað sizt
fyrir þá góðu aðhlynningu, sem hún
naut á Landakotsspitala hjá læknum
og hjúkrunarliði. Allt er liðið hjá sem
ljúfur draumur.
Prestshjónin bæði horfin yfir móö-
una miklu, við stöndum eftir á strönd-
inni og lifum i heimi hugljúfra minn-
inga frá liðnum samverustundum.
Þær minningar bið ég Drottinn alls-
herjar að blessa okur. Minningar um
ástrikan bróður og mágkonu, góða for-
eldra, afa og ömmu. Gefi Guð að börn
og barnabörn megi tileinka sér hið
góða og göfuga i fari þeirra. Hann
blessi ykkur öll.
Reykjavik, 21. marz 1973.
Páll Kolbeins.
t
Þegar maður er orðinn aldinn að ár-
um, finnur maður sennilega hvað bezt
hve það ófrávikjanlega lögmál er rétt
og rás þess óhagganleg, að hverfa héð-
an úr heimi — deyja — Samtiðafólkið
og vinir hverfa af sviðinu og maður
beinir huganum til liðinna samveru-
stunda, meðan leiðir lágu saman.
Með þetta i huga vil ég með nokkr-
um orðum minnast elskulegrar vin-
konu okkar hjóna — frú Láru Kolbeins,
er lézt á Landakotsspitala 18kþ.m., þó
þau kynni væru i raun mest og bezt
meðan við ennþá áttum heimili okkar I
Súgandafirði, þar sem eiginmaður
hennar séra Halldór Kolbeins var
þjónandi prestur um fimmtán ára
skeið. Þau hjón störfuðu þar mikið að
ýmsum nýtum velfarnaðarmálum
fyrir sveit okkar og heimafólk.
Frú Lára ólafsdóttir, siðar Kol-
beins, var fædd 26. marz 1898, að Hval-
látrum við Breiðafjörð. Foreldrar
voru Ólafur Bergsveinsson, bóndi og
kona hans Ólína Jónsdóttir. Lára var
eðlisgreind og bráðvel gefin þegar á
unga aldri, átti þvi auðvelt með að
læra. Fyrst stundaði hún nám við
Hvitárvallaskóla, siðar við Kvenna-
skólann i Reykjavik. Þá lærði hún
einnig nokkuð i orgelleik. Hún giftist
þann 26. júli 1924 séra Halldóri
Eyjólfssyni Kolbeins, þáverandi
sóknarpresti i Flatey á Breiðafirði.
Séra Halldór sótti um Staðarpresta-
kall I Suðureyrarhreppi, og náði þar
kosningu. Hjónin fluttu að Stað vorið
1926, þá bæði ung að árum — gædd
mikilli bjartsýni og lifsgleði, með von-
ir um velfarnaö á komandi árum. —
En þvi vil ég einmitt skjóta hér inn, að
hin létta og ljúfa gleði fylgdi ávallt
þessum ágætu hjónum, hvert svo sem
leið þeirra lá. Þau tóku svo við búi að
Stað og hann við prestakalli sinu. Er
hjónin fluttu I fjörðinn áttu þau tvö
börn á unga aldri en að Stað eignuðust
þau fjögur til viðbótar, eða alls sex,
fjórar stúlkur og tvo drengi. Auk þess
tóku þau tvö börn i fóstur, og ólu upp
sem sin eigin, unz þau sjálf stofnuðu
heimili og hurfu úr foreldrahúsum.
Svo atvikaðist, að ég var sóknar-
nefndarformaður Staðarsóknar er
hjónin flutti i fjörðinn. Hafði þvi
snemma kynni af ýmsu er þau varð-
aði, eða viðkom embætti prestsins. —
Vil ég segja af heilum huga að öll
kynni min við þau voru með þeim
ágætum, að á betra varð ekki kosið.
Frú Lára var jafnan stillt og prúð i
framkomu, hógvær, en þó festuleg.
Hún var trúuð kona, einstaklega hjálp-
söm og vildi öllum vel. Ég minnist
þess.er kona min eignaðist sitt fjórða
barn, og lá veik eftir barnsburðinn nær
allt sumarið, að þá kom frú Lára ófor-
varandis og bauðst til að taka á heimili
sitt eitt barna okkar, sem hún tók svo
með sér og hafði i fóstri um tima. —
Þegar systir min Valgerður dó fra
mörgum börnum I ómegð, var það frú
Lára, sem kom inn á Suðureyri og tók
unga dóttur hennar Guðrúnu Guð-
mundsdóttur, (siðar Scheving) i fóst-
ur, þótt hún ætti mörg börn fyrir á
heimili sinu. — Mér er kunnugt um
hversu þessi frænka min hefur alla tið
elskað fósturmóður sina og blessað þá
stund er hún kom á heimili þeirra
hjóna.
Frú Lára var dugnaðar kona, ein-
beitt og ákveðin, en þó fyrst og fremst
ágætis móðir og uppalandi, eins og
börn hennar, sem nú eru öll fullorðin
bera bezt vitni um.
1 svona litlum kaupstað og Suðureyri
var, er fáum á að skipa i félagsmála-
störfin, maður verður að vera allt i
öllu. Frú Lára starfaði töluvert i
félagsmálum, þóttheimili hennar væri
hlaðið börnum á unga aldri. Hún var
virkur starfskraftur i stúkunni okkar
ogTivenfélaginu. Einnig lék hún I Leik-
félagi Suðureyrar — Ég minnist þess
enn, er við lékum saman i sjónleiknum
Tengdamamma, með góðum árangri.
Þau hjónin fluttu frá Súgandafirði til
Mælifells i Skagafirði árið 1941. Þar
tók séra Halldór við prestskap. Siðar,
1945 fluttu þau til Ofanleitis i Vest-
mannaeyjum, þar sem séra Halldór
þjónaði I 16 ár, eða út lögskipaöan
embættisaldur. Vinur minn hér I bæ
bað mig að koma með sér til Vest-
mannaeyja. Hann sagði að eyjabúar
ætluðu að halda séra Halldóri og þeim
hjónum samsæti i tilefni 60 ára afmæl-
is séra Halldórs. Veitingasalurinn i
hótel H.B. var þétt setinn. Ég heyrði á
ræðum eyjamanna, hve bæði hjónin
voru vel látin og virt. Ég sagði heima-
mönnum frá góðum kynnum okkar
Súgfirðinga af þessum ágætu hjónum,
og hversu þau þann tima, er þau störf-
uðu i sókninni, hefðu varpað birtu og
kærleiksyl um byggðina og meðal
sóknarbarnanna þar. Þá óskaði ég
þeim til hamingju með áframhaldandi
störf þeirra i þessum hreina, velskipu-
lagða og fallega bæ.
Þau hjónin fluttu til Reykjavikur
1961 og hafa búið þar siðan. — Frú
Lára missti mann sinn 9. nóv. 1964.
Við hjónin þökkum frú Láru fyrir
góða samfylgd — áhrif og ágæt kynni
— Og fyrir það er hún og hjónin bæði
lögðu sveitarfélagi okkar vestra til
gæfu og framsóknar á þeim árum er
þau störfuðu i byggðarlaginu.
Guð blessi minningu þessarar geð-
þekku og góðu konu.
Páll Hallbjörnsson
t
8
íslendingaþættir