Heimilistíminn - 07.03.1974, Síða 43

1. kafli.
Það var heimilislegt á litla kaf f ihúsinu, sem var i
hliðargötu, skammt frá aðalgötunni. Þennan gráa
júlídag var það sérlega kærkomið skjól fyrir vindi
og regni. Framreiðslustúlkurnar þrjár áttu annríkt.
Þær voru klæddar gráum kjólum með mávum
saumuðum í kragann og kappann, sem þær höfðu á
höfðinu. Mávamyndir voru málaðar á veggina og á
borðunum stóðu blómavasar, sem voru lagðir sem
mávar.
Ein f ramreiðslustúlknanna var Janet Cook. Setið
var við fjögur af þeim fimm borðum, sem voru í
hennar umsjá og á meðan gestirnir nutu þeirra
veitinga, sem hún hafði fært þeim, hallaði hún sér
upp að veggnum og kreppti tærnar í ólögulegu, en
þægilegu skónum,, sem hún var í. Hún beið þess
eins, að dádegismatartiminn liði, því hún átti frí í
tvær klukkustundir á eftir. Þá gæti hun yfirgefið
þetta kæfandi andrúmsloft í Mávakaffi og fengið
sér gönguferð í hressandi golunni úti. Janet naut
þessara tveggja klukkustunda daglega. Hún elskaði
f rískt loft og ar alltaf glöð og ánægð hvar sem hún
var, bara ef hún gat hreyft sig um.
Önnur hinna stúlknanna nam staðar við hlið
henni. — Þessi krakki þarna hlýtur að fá í magann
bráðum, stundi hún. — Hann hefur borðað fimm
skammta af ís.
Janet leit að borðinu, þar sem sjö manna fjöl-
skylda hafði komið sér þröngt fyrir. Það var ekki
vandi að já, um hvern Betty hafði verið að tala,
drengurinn sat með olnbogana á borðinu og sinn is-
inn i hvorri hendi.
I sama bili opnuðust útidyrnar. Inn kom maður og
með honum svalur vindgustur. Báðar stúlkurnar
gleymdu drengnum með ísinn.
— Kemur hann enn, hvíslaði Betty. — Hann er
svei mér það sem hægt er að kalla karlmann. Sjáðu
herðarnar. Sagðirðu ekki, að hann væri frá Ástra-
liu? Hvernig skyldi honum f innast öll þessi rigning?
Er ekki alltaf sól í Ástralíu?
— Jú, ætli það ekki, svaraði Janet og horfði á
manninn, sem var á leið að lausa borðinu hennar
eftir að hafa litast í kring um sig. Betty brosti
stríðnislega.
— Er hann svolítið spenntur fyrir þér?
— Enga vitleysu, sagði Janet fljótt. — Það koma
f leiri hingað á hverjum degi ....það er ekkert annað
að gera i allri þessari rigningu.
— Almáttugur, ég held, að krakkinn vilji meiri ís!
Ég vona sannarlega að manna hans viti hvað hún er
að gera og vona að hún komi honum héðan útí tæka
tíð, hvíslaði Betty í skelfingarróm og flýtti sér að
þröngt setna borðinu. Janet beið þangað til gestur
hennar var seztur og fór þá og fók við pöntun hans.
Þetta var í fimmta sinn sem hann hafði komið að
morgni dags og fengið sér kaff i. Hann var eitthvað
svo einmanalegur, að hún vorkenndi honum.
Af ummælum hans daginn áður hafði hún ráðið,
að hann væri í heimsókn hjá ættingjum í Englandi.
Hans vegna fannst henni leiðinlegt að júli skyldi
vera svona hræðilega kaldur og blautur, þar sem
maí og júni höfðu verið einkar hlýir og sólríkir
mánuðir. En hann færi þó aftur heim til hinnar sól-
ríku Ástralíu og það var ekki laust við að hún
öfundaði hann dálítið af því.
Hún staðnæmdist við borðið og brosti lítillega.
Hann leit upp og spurði eilítíð haldhæðnislega: — Er
veðriðalltaf svona hérna, eða hvað? Hann benti út
að glugganum og Janet horfði á regnið streyma nið-
ur rúðurnar.
— Nei, svo sannarlega ekki, svaraði hún fljót-
mælt. — Hér er indælt veður öðru hverju.
— Þá er ég líka bara óheppinn. Líklega hef ég al-
veg misst af þessu ,,öðru hverju". Hann talaði með
greinilegum áströlskum hreim. — Eg ætla að fá
þetta venjulega, kaffi og brauðsneið.
Meðan hún stóð við borðið og beið eftir brauð-
sneiðinni, virti Janet hann fyrir sér í speglinum á
veggnum. Hann var mjög brúnn á hörund, saman-
borið við aðra, sem inni voru, þéttvaxinn, ekki m jög
hár oghann hafði köld, bláaugu. Mjög köld augu,
hugsaði hún. Hakan var sterkleg og setti ákveðinn
svip á andlitið. Hann ieit úr fyrir að vera maður
sem ætíð fékk vilja sínum framgengt.
— Heyrirðu illa, Janet? Hér er brauðsneiði, næst-
um hrópaði frú James hinum megin við borðið.
Janet roðnaði og vonaði að vinnuveitandi hennar
hefði ekki tekið eftir hvað það var sem gerði hana
svona utan við sig.
Hún flýtti sér aftur að borðinu og lagði á það.
Maðurinn kinkaði killi og dró dagblað upp úr vasa
sinumog faldi sig bak við það. I sama bili kom hóp-
ur unglinga inn og Janet fékk svo mikið að gera, að
hún gleymdi manninum bak við blaðið.
Klukkan hálf þrjú vrpaði hún öndinni léttar. Nú
átti hún frí til hálf fimm. Hún læddist út úr kaffi-
húsinu, án þess að nokkur veitti þvi athygli. Svo
flýtti hun sér eftir götunni og á stíginn, se lá niður
að sjónum. Þar stóð hún um stund og svalg hress-
andi sjávarloftið. Hún fann saltbragð, þegar hún
vætti varirnar. Svogekk hún niður stiginn og niður i
43