Heimilistíminn - 07.05.1975, Page 23

— Hvernig getum við það,
við hljótum að drukkna?
— Nei, treystið mér bara,
við björgum þvi einhvernveg-
inn.
HaUi og Kata litu hvort á
annað. Þau langaði að fara
með þorskinum. Hugsa sér,
hvað þau fengju að sjá margt
einkennilegt.
— Já, okkur langar mikið,
en fyrst þurfum við að róa
bátnum i land.
— Allt I lagi, en flýtið ykkur
þá svolitið.
Þau reru til lands og þorsk-
urinn elti. Þegar þau höfðu
bundið bátinn, gengu þau
niður i fjöruna, þar sem
þorskurinn beið þeirra.
— Vaðið nú eins langt út og
þið getið og setjist svo á bakið
á mér. Verið ekki hrædd, þetta
verður allt i lagi.
Þau gerðu eins og hann
sagði og settust á bak. Þar var
nægilegt rúm fyrir þau bæði.
Þorskurinn lagði af stað og fór
svo hratt að það þaut um eyru
systkinanna og leiðin lá niður
á við. Það skrýtnasta var að
þau gátu andað alveg eins og á
þurru landi.
En hvað þarna var margt
fallegt að sjá. Þau sáu litla
silfurgljáandi fiska, fiska,
sem ljómuðu i öllum regnbog-
ans litum og marga, marga
aðra. Loks voru þau komin
alveg niður á botninn. Þau
stigu af baki og komust að
raun um að þau gátu gengið
þarna, rétt eins og heima hjá
sér.
Þau gengu upp eins konar
trjágöng með blómum og
vafningsjurtum til beggja
hliða. Á þeim voru krossfisk-
ar, sem lýstu upp göngin.
Undir fótum þeirra var fínn,
hvitur sandur, sem var eins og
mjúkt teppi. Þetta var fallegt.
Brátt komu þau að fjalli einu
með stóru hellisopi niðri við
botninn og þaðan kom ljós.
Þau voru vist komin á leiðar-
enda, þvi vinur þeirra var I
dyrunum og sveiflaði sporðin-
um.
Þau fóru á eftir honum inn
og þar var svei mér fint. Á
langri syllu eftir miðjum hell-
mum var lagt á borð með dýr-
legustu réttum, sem hægt er
að hugsa sér. Þarna átti vist
að verða veizla.
Við enda syllunnar sat ætt-
faðirinn sjálfur, með sitt,
grátt skegg niður á bringu.
Amma gamla skauzt um og
flýtti sér að ganga frá öllu.
Systkini vinar þeirra þorsks-
ins voru einnig á ferð og flugi
og höfðu nóg að gera. Allt var
skreytt með perlumóðurskelj-
um og kóröllum, blómum og
trjágreinum. Þetta var allt
svo fallegt, að Halli og Kata
stóðu og göptu af undrun.
— Nei, sjáið. Þetta eru
börnin, sem voru svo góð við
son okkar, sagði faðiriún. —
Komið hingað, svo ég geti
heilsað ykkur. Þau gerðu það
og heilsuðu siðan öllum hinum
lika.
Siðan var sezt að borðum.
Annan eins mat höfðu þau
Halli og Kata aldrei bragðað
og loks voru þau svo mett, að
þau gátu alls ekki meira.
Þegar þau höfðu hvilt sig um
stund, fór einhver að spila á
einkennilegt hljóðfæri og allir
fóru að syngja og dansa. Þetta
var nokkuð, sem Halli og Kata
hefðu aldrei trúað að þau ættu
eftir að upplifa. Hugsa sér að
fara i veizlu niður á hafsbotn.
Nei, slikt gerðist aðeins i
ævintýrum.
Siðan hvildu þau sig og Halli
Halli og Kata gengu um trjágöng á hafsbotni. Þar voru blóm og
yafningsjurtir og krossfiskar lýstu upp umhverfið, þar sem litl-
lr silfurfiskar sveimuðu um.

23